ตอนที่ 1 ทำความรู้จัก

'คุณคณาธิป วิรุฬห์โยธิน หรือ คุณคินทร์ ลูกชายคนโตของคุณรังสรรค์ วิรุฬห์โยธิน เจ้าของธุรกิจส่งออกเครื่องประดับรายใหญ่อันดับต้น ๆ ของประเทศ และยังเป็นเจ้าของอสังหาริมทัพย์อีกหลายแห่ง เพิ่งได้ขึ้นรับตำแหน่งรองผู้บริหารหลังจากเรียนจบได้ไม่นาน มีผู้มาร่วมแสดงความคิดเห็นยินดีกันถ้วนหน้า ทั้งยังขึ้นเทรนด์ทวิตเตอร์กับแฮชแท็ก คุณคินทร์คือสามีแห่งชาติคนต่อไป เห็นแบบนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าถูกใจสาว ๆ หนุ่ม ๆ กันทั่วประเทศ...'

ข่าวบันเทิงในเช้าวันนี้มีแต่เรื่องของคินทร์เกือบทุกช่อง เด็กหนุ่มปิดหน้าจอมือถือนอนถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย นาน ๆ ทีจะเปิดมือถือดูสื่อโซเชียลต่าง ๆ

อยู่ที่บ้านใหญ่หลังนี้มาได้สามวันเต็ม ๆ เขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนที่นี่เลยสักนิด อย่างเรื่องที่คินทร์เป็นถึงลูกเศรษฐีพันล้าน คุณรังสรรค์มีธุรกิจมากมายหลายแห่ง เขาก็เพิ่งจะรู้จากข่าวที่ได้เปิดดู ทว่าแค่พิมพ์ชื่อกดค้นหาในเว็บไซต์ประวัติต่าง ๆ ของคุณ ๆ ที่บ้านหลังนี้ก็ขึ้นเรียงรายมาให้อ่าน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“คุณหนูน่านคะ ตื่นหรือยังคะ” คนตัวเล็กหย่อนขาลงจากเตียงเดินมาเปิดประตูให้แม่บ้านสาวที่ขึ้นมาเรียกถึงห้อง “อีกเดี๋ยวจะเป็นมื้อเช้านะคะ คุณหนูน่านจะลงไปทานพร้อมคุณ ๆ คนอื่นด้วยไหมคะ”

“วันนี้น่านไปทานในครัวได้ไหมครับ”

“คะ? นิ่มว่าคงไม่ดีมั้งค่ะ”

เธอลำบากใจเล็กน้อยที่ต้องพูดอย่างนี้ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรือไม่อยากให้ไปทานด้วยกันในครัว แต่มันคงจะไม่ดีเท่าไรที่เจ้านายจะไปนั่งร่วมวงกับพวกสาวใช้คนสวน

“งั้นเดี๋ยวน่านลงไปครับ”

สีหน้าผิดหวังเด่นชัดบนใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กหนุ่ม นึกเห็นใจกับสถานการณ์ตอนนี้ การเข้ามาอยู่ในบ้านคนไม่รู้จัก แถมยังต้องนั่งทานข้าวด้วยกันวันละสองมื้อ ก็คงจะอึดอัดใจไม่น้อย

คนตัวเเล็กเก็บที่นอนเสร็จถึงได้เดินลงมาชั้นล่าง ตรงไปที่โต๊ะทานข้าว สมาชิกทุกคนที่บ้านนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

“ขอโทษที่มาช้าครับ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ นั่งสิ”

คุณหญิงกนกอรส่งยิ้มให้ ไม่ได้คิดจะตำหนิที่เด็กน้อยคนนี้มาช้ากว่าคนอื่น ๆ

บนโต๊ะอาหารยังคงเป็นเหมือนสามวันที่ผ่านมา ทุกคนต่างทานกันอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดขึ้นมาระหว่างรับประทานอาหาร นี่คงเป็นอีกข้อที่แตกต่างจากครอบครัวของเขา เพราะเมื่อก่อนเวลาทานข้าวกับพ่อแม่พวกเขามักจะมีเรื่องให้คุยกันเพื่อเพิ่มอรรถรสบนโต๊ะอาหาร

ทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง บ้านหลังใหญ่เหลือเพียงสาวใช้สองสามคน คนสวน และลูกชายคนกลางกับคนเล็กที่แยกออกไปนั่งเล่นเกมกันที่ห้องนั่งเล่นตามประสา

น่านน้ำออกมาเดินสำรวจรอบ ๆ บ้าน ที่นี่มีพื้นที่กว้างกว่าบ้านของเขาพอสมควร ทั้งที่อยู่มาสามวันแล้วแต่เขายังเดินดูได้ไม่ครบทุกที่

เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อย ๆ จนเจอกับลุงแช่มคนสวนเก่าแก่ของที่นี่กำลังตัดแต่งกิ่งไม้อยู่ในสวนหลังบ้านเล็ก

“สวัสดีครับลุงแช่ม”

“อ้าว คุณหนูน่านสวัสดีครับ”

“น่านบอกแล้วไงครับว่าอย่าเรียกคุณหนู”

“คุณหนูเป็นเจ้านายต้องเรียกแบบนี้ถูกแล้วครับ”

“ที่น่านมาอยู่ที่นี่น่านไม่ได้ต้องการจะเป็นเจ้านายของใคร เพราะงั้นอย่าเรียกคุณหนูเลยนะครับ เรียกแค่น่านก็พอ”

อย่างที่เขาบอกลุงแช่มไป เขามาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ คุณรังสรรค์ก็แค่รับเขามาเลี้ยงดูเฉย ๆ เขาไม่ได้ต้องการจะมาเป็นเจ้านายของใครที่นี่ เขาไม่ใช่คุณหนูของที่นี่

“แต่...”

“ถ้าลุงแช่มไม่สบายใจ เรียกแค่ตอนที่ไม่มีคุณคนอื่น ๆ อยู่ก็ได้ครับ”

“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”

ลุงแช่มเป็นเพียงคนเดียวที่น่านน้ำกล้าพูดกล้าคุยด้วยมากที่สุด อาจจะเพราะลุงแกมีอะไรหลาย ๆ อย่างคล้ายพ่อของเขา คำพูดคำจาที่เป็นมิตรรอยยิ้มมองแล้วรู้สึกอบอุ่น ท่าทีอ่อนโยนของลุงแช่มทำให้น่านน้ำไม่กลัวที่จะเข้าหา สามวันที่ผ่านมาน่านน้ำมักจะมาอยู่สวนทุกครั้งที่เห็นลุงแช่ม

“มาครับเดี๋ยวน่านช่วย”

“ไม่เป็นไร นี่มันหน้าที่ลุง หนูน่านไปนั่งเถอะ”

ทุกครั้งที่เสนอตัวขอช่วยทำงานก็โดนปฏิเสธทุกครั้ง เขาเพียงอยากทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง อย่างสุภาษิตที่ว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น อย่างน้อย ๆ เขาก็ไม่ควรจะนั่งกินนอนกินเฉย ๆ แบบนี้ แม้ว่าคุณหญิงกนกอรกับคุณรังสรรค์ไม่เคยเอ่ยปากบอกให้เขาทำงานอะไรสักอย่าง แต่ความเกรงอกเกรงใจที่มีมันมากเกินกว่าจะอยู่อย่างสบายโดยไม่รู้สึกอะไรได้

.

.

หลังจากเข้ามาอยู่ที่บ้านวิรุฬห์โยธินได้เกือบเดือนคุณรังสรรค์ก็พาน่านน้ำไปสมัครเรียนเข้ามอสี่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ทั้งที่ตัวเขาไม่มีเอกสารอะไรติดตัวมาสักอย่างแต่คุณรังสรรค์กลับทำให้เขาเข้าเรียนได้ง่าย ๆ

แม้จะละอายใจที่ตัวเองอยู่อย่างสุขสบาย กินอิ่ม นอนหลับในทุก ๆ วัน ยังได้รับเงินไว้ใช้ทุกอาทิตย์เหมือนลูกชายคนกลางกับคนเล็ก ทั้งที่เขาไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ตระกูลนี้เลย ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครในบ้านหลังนั้นเลยสักคน

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรับน้ำใจที่ถูกหยิบยื่นมาให้ เพียงเพราะคิดถึงอนาคตข้างหน้า หากเขายังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้อย่างน้อยการศึกษาก็มีความจำเป็นต่อการใช้ชีวิต เด็กที่ไม่เคยทำงานหนักหรือแม้แต่ออกไปผจญภัยโลกกว้างคนเดียวอย่างเขา คิดไม่ออกเลยว่าจะไปหางานที่ไหนได้ด้วยความรู้ที่มีแค่วุฒิมอสาม เพราะงั้นเมื่อมีโอกาสได้เรียนเขาก็จะตั้งหน้าตั้งตาเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบและสามารถหางานให้ตัวเองในอนาคตได้ อย่างน้อยก็ขอให้จบมอหก พออายุครบสิบแปดปีเขาจะลองศึกษาหางานที่พอทำได้เพื่อส่งตัวเองเรียนต่อมหา'ลัย

เปิดเทอมวันแรกยังไม่มีการเรียนการสอนทางโรงเรียนเลยปล่อยให้กลับบ้านได้ตั้งแต่ช่วงบ่าย น่านน้ำเดินออกมาหน้าโรงเรียนด้วยตัวคนเดียว ฝั่งตรงข้ามประมาณห้าร้อยเมตรมีป้ายรถเมล์อยู่ เขาตั้งใจจะนั่งรถเมล์กลับหลังจากศึกษาวิธีขึ้นรถเมล์จากอินเทอร์เน็ต

ครั้นเดินมาถึงรถเมล์ก็มาพอดี คนตัวเล็กต่อแถวเพื่อขึ้นไป เลือกเดินไปนั่งที่ว่างแถวกลาง รู้สึกประหม่าเล็กกน้อยที่ทำอะไรแบบนี้ครั้งแรก เพราะเมื่อก่อนตอนอยู่กับพ่อแม่พวกท่านก็คอยรับคอยส่ง อยากไปไหนพวกท่านจะเป็นคนพาไป ส่วนตอนที่ย้ายไปอยู่กับป้าษาเขาก็อยู่แค่ที่บ้านไม่เคยออกไปไหนเลย และตั้งแต่มาอยู่บ้านคุณรังสรรค์เคยออกมาซื้อน้ำเต้าหู้เป็นเพื่อนคีนลูกชายคนเล็กของบ้านเพียงสามครั้ง

ทว่าปัญหาที่ไม่คิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นแล้วเมื่อกระเป๋ารถเมล์ถามว่าเขาจะลงป้ายไหน แต่เขาดันไม่รู้ซะงั้นได้แต่อึก ๆ อัก ๆ จนคนรอฟังคำตอบพอจะเดาได้ว่าเด็กคนนี้คงไม่รู้อีโหน่อีเหน่แล้วขึ้นรถเมล์สายผิด ทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปลงที่ไหน

สุดท้ายน่านน้ำก็ต้องลงมาตั้งแต่ป้ายแรกที่รถจอด ยืนป้ำ ๆ เป๋อ ๆ มองซ้ายมองขวาไม่คุ้นกับเส้นทางนี้เลยสักนิด

ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน...

.

.

“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มารับน่าน”

ทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถ เด็กหนุ่มยกมือไหว้คนอายุมากกว่าที่ทิ้งงานเพื่อมารับเขา ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่สร้างปัญหาแต่ก็ทำตัวเป็นปัญหาให้คนอื่นมาเดือดร้อนเพราะตัวเองจนได้

คนขับเลื่อนมือจากพวงมาลัยรถมาวางบนกลุ่มผมนุ่มเพียงครู่ก่อนจะผละออก เหลือบมองกันเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

“ตกใจหรือเปล่า” ปากบางเม้มติดกันเป็นเส้นตรง ก้มหน้ามองมือพลางตำหนิตัวเองอยู่ในใจ “เก่งมากนะเนี่ยที่กล้านั่งรถเมล์มาคนเดียว”

แทนที่จะโดนต่อว่าที่โทรไปกวนเวลาทำงาน กลับกันเขาได้รับคำชมที่ไม่น่าชื่นชมเลยสักนิด น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยพูดคลอเคล้าไปกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ทำให้เด็กหนุ่มคลายอาการตกใจลงได้บ้าง

“ขอโทษนะครับเฮียคินทร์”

“ขอโทษเรื่องอะไรครับ”

“ที่น่านสร้างปัญหา”

คินทร์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เด็กคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่วันแรกที่รู้จักจนถึงตอนนี้

หลังจากที่เงียบมาหลายนาที ครั้นรถจอดนิ่งเมื่อติดไฟแดง คินทร์ก็รีบหันไปพูดกับเด็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ให้หยุดความคิดที่ฟุ้งซ่านอยู่ตอนนี้

“น่านไม่ได้สร้างปัญหาอะไรเลย”

“ถ้าน่านไม่ขึ้นรถเมล์มาคนเดียวโดยที่ไม่รู้อะไรเลยแม้แต่ป้ายที่ตัวเองจะลง คงไม่ต้องรบกวนเฮียคินทร์ให้มารับทั้งที่เฮียกำลังทำงานอยู่”

“เอาเป็นว่าน่านไม่ได้รบกวนอะไรเฮีย เฮียตั้งใจมารับน่านเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”

คำพูดอ่อนโยนปลอบใจเด็กคนนี้เป็นอย่างดี เฮียคินทร์ก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่เขาก้าวขาเข้ามาอยู่ในบ้าน คินทร์ใจดีกับเขาเหมือนน้องชายของตัวเองมาตลอด หรือถ้าคิดอีกมุมอาจเป็นเพราะคินทร์เป็นพี่ชายคนโตที่ปีนี้อายุของคินทร์ก็ยี่สิบสองแล้ว และด้วยประสบการณ์การทำงาน หรือการใช้ชีวิตต่าง ๆ ของคินทร์ทำให้คินทร์ดูเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าอายุ

“งั้นต่อไปนี้เลิกเรียนเฮียจะมารับน่านกลับบ้านเองน่านจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์กลับคนเดียว ถ้าวันไหนเฮียไม่ว่างเฮียจะบอกให้คนรถที่บ้านมารับ”

“แต่แบบนั้น...”

“ถ้าน่านไม่สบายใจแค่ช่วงหนึ่งก็ได้ หลังจากนั้นเฮียจะสอนให้น่านลองกลับบ้านเองคนเดียว”

ทั้งหาวิธีช่วย ทั้งหาทางออกให้กันคนละครึ่งทาง คินทร์รู้ดีว่าเด็กคนนี้คงเกรงใจที่จะพึ่งพาคนอื่นโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลย กลับกันเขาอยากเป็นคนที่ยื่นมือเขาไปช่วยเหลือให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ส่วนหนึ่งก็อาจจะมาจากความสงสาร.. หรือจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตามแต่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาอยากทำมันอย่างเต็มที่เท่าที่จะทำได้

ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาเกือบเดือน น่านน้ำยังทำตัวห่างเหินกับทุกคนในบ้าน แต่ใช่จะทำตัวหยิ่งผยอง ทว่าเป็นเพียงความกลัวในใจลึก ๆ ของน่านน้ำที่ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงถึงจะเหมาะสมและพอดี

จากที่คินทร์สังเกตดูมาตลอดก็เห็นว่าน่านน้ำสนิทกับลุงแช่มคนสวนของที่บ้านมากที่สุด เวลาว่างก็ไปนั่งเล่นพูดคุยกับลุงแกบ่อย ๆ ตอนนั้นเองที่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นท่าทีผ่อนคลายของเด็กคนนี้

ในบรรดาสามพี่น้องยังโชคดีหน่อยที่ดูเหมือนว่าคินทร์จะได้เป็นคนที่น่านน้ำคุยด้วยมากที่สุด เพราะกับเคนน้องคนกลางเป็นพวกไม่เข้าสังคม เก็บตัวเงียบรักชีวิตสันโดดพอตัว มีคุยกันบ้างในเรื่องที่จำเป็น ทว่าเจอกันก็เดินสวนกันไปเฉย ๆ ไม่ใช่ไม่ชอบกันแต่ก็แค่ไม่มีเรื่องให้พูด ส่วนน้องคนเล็กอย่างคีนที่พูดมากซะจนคนฟังหูชา เป็นคนที่ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ คอยหาเรื่องชวนคุยกับน่านน้ำอยู่บ่อย ๆ แต่คนพูดน้อยอย่างเด็กคนนี้จะไปพูดทันคีนได้ยังไง

“เอาแบบที่เฮียว่าก็ได้ครับ” ดวงตากลมใสมองคนอายุมากกว่าที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

“น่านได้กินอะไรมาบ้างหรือยัง” จู่ ๆ คินทร์ก็เปลี่ยนเรื่องไม่พูดอะไรต่อ มองเด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมาก่อนเอ่ยถามอีกครั้ง “อืม.. งั้นแวะหาอะไรทานกันก่อนกลับดีไหม เฮียก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน”

“ครับ”

ถึงอยากจะปฏิเสธแต่ทำได้ซะที่ไหน ก็อีกฝ่ายบอกยังไม่ทานเหมือนกันคงใจร้ายรบเร้าให้พาตัวเองกลับก็ไม่ได้ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่ต่อให้เฮียคินทร์จะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก แต่เขาทำได้ที่ไหนกัน

ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งที่ถูกตกแต่งสวยงามตามสไตล์เจ้าของร้าน เขาเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ดวงตากลมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ชื่นชมความสวยงาม และบรรยากาศของที่นี่

“น่านอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะ”

“ครับ”

เปิดเมนูพลิกไปพลิกมา สุดท้ายได้แค่ข้าวเปล่าจานเดียว เพราะฟังจากที่คินทร์สั่งไปเพียงเท่านั้นก็พอแล้ว เขาไม่ใช่คนเรื่องมากเท่าไรนัก สั่งอะไรมาก็ทานอย่างนั้น

“ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง”

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเงียบเกินไปคินทร์จึงได้เอ่ยถามขึ้นมาระหว่างรออาหาร

“ก็ดีครับ”

“ชอบที่นั่นไหม”

คำตอบของน่านน้ำดูสวนทางกับสีหน้าที่แสดงออกมา ไม่รู้ว่ามันดีอย่างที่บอกจริง ๆ หรือเปล่า แต่เขาก็พอจะเดาออกอยู่แล้วว่าต่อให้ไม่ชอบคำตอบที่จะได้ไปในทางที่ทำให้คนฟังสบายใจเสียมากกว่า และน่านก็คงจะตอบว่า ...ชอบ

“ชอบครับ”

มุมปากยกยิ้มเมื่อเดาสิ่งที่คิดไว้อย่างถูกต้อง เขาไม่ได้คิดจะเซ้าซี้เค้นเอาความจริงจากปากเด็กคนนี้ เพราะถึงยังไงน่านน้ำก็ไม่มีทางพูดในสิ่งที่ตัวเองเก็บเอาไว้ในใจอย่างแน่นอน

อาหารค่อย ๆ ทยอยมาเสิร์ฟจนครบ ทั้งสองคนต่างคนต่างทานของตัวเอง ไม่ได้พูดจากันแม้แต่คำเดียว มีเพียงคินทร์ที่ชำเลืองมองน่านน้ำอยู่ตลอด ข้าวในจานของอีกฝ่ายหายไปไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

กินข้าวน้อยขนาดนี้จะเอาแรงมาจากไหน..

คนอายุมากกว่าถือวิสาสะตักเนื้อปลาในแกงส้มใส่จานน่านน้ำ ใบหน้าจิ้มลิ้มมองกันอย่างสงสัย

“กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ”

พูดเพียงเท่านั้นพร้อมยิ้มให้กันก่อนก้มหน้าก้มตาทานข้าวของตัวเอง

ไม่ใช่นึกเบื่ออาหารถึงได้ทานน้อย แต่เพราะยังไม่หิวขนาดนั้น ทว่าเฮียคินทร์อุตส่าห์ตักให้ก็ต้องทานเข้าไป อีกคนจะได้ไม่เสียน้ำใจ

.

.

หลังทานข้าวเสร็จคินทร์แวะไปทำธุระที่บริษัทปล่อยให้น่านน้ำนั่งรออยู่ในรถ แต่เพียงไม่นานก็กลับมา ก่อนจะพากันกลับบ้าน

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับเฮีย”

“ด้วยความยินดีครับ”

ไม่ว่าเปล่ายังยกมือขึ้นลูบหัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู เมื่อก่อนนี้น่านน้ำอาจจะตกใจจนต้องกระถดตัวหนี อาจจะเป็นเพราะความเคยชินของเฮียคินทร์ เขาเคยเห็นคนพี่ลูบหัวน้องชายคนเล็กบ่อย ๆ หลัง ๆ มานี้เลยปล่อยไปเลยตามเลย คิดไปเองว่าอีกคนคงเผลอตัวเอ็นดูเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่ง

เด็กหนุ่มลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าบ้าน ทว่าถอยหลังเดินกลับมาเมื่อได้ยินเสียงรถที่เคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง นึกว่าจะเข้าบ้านมาด้วยกันซะอีก แต่งานที่บริษัทคงยังไม่เสร็จเพราะระหว่างกลับบ้านคินทร์ต้องรับโทรศัพท์คุยเรื่องงานตลอดทาง

เราคงไปรบกวนเวลาทำงานของเฮียคินทร์จริง ๆ ...