บทที่ 54 ญาดา...

‘รัก... รัก... พี่รักเธอ ได้ยินรึยัง’

ร่างบางนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนึกถึงคำหวานที่พึ่งได้ฟังซ้ำไปซ้ำมา คำว่ารักจากปากร่างสูงยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจ ชัดเจนเสมือนว่าเขาคอยมากระซิบที่ข้างหูอยู่ตลอดเวลา

เจคอปออกจากห้องไปได้สักพักแล้ว เพราะเขายังต้องกลับไปดูแลการแข่งขันกีฬาและงานเลี้ยงเย็นนี้ ไม่รู้ว่าป่านนี้ข้างนอกจะเป็นอย่างไรบ้าง ก็เขาเล่นหายเข้ามาขลุกตัวอยู่ในห้องกับเธอนานเกือบสองชั่วโมง บางทีการแข่งขันอาจจะใกล้จบแล้ว ไม่วายอดนึกถึงผู้หญิงอีกคนที่เคยเรียกว่า 'เพื่อน'

นาเดียมองไปรอบๆห้อง นึกถึงคำพูดที่ประกาศตัดสัมพันธ์กับญาดาไปแล้ว ก็ไม่อยากจะอยู่ร่วมห้องให้อึดอัด คิดได้ดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นเก็บข้าวของเพื่อขอย้ายไปนอนกับคนอื่น

เสื้อผ้าถูกยัดลงกระเป๋าลวกๆ ในระหว่างนั้นความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว ทำไมฉันต้องหนี ฉันไม่ได้เป็นคนผิด และต่อให้ต้องอยู่ร่วมห้องกัน ฉันก็จะไม่กลัวมัน เพราะต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมผู้หญิงอย่างมันอีกแล้ว

ข้าวของถูกรื้อออกจากกระเป๋าและถูกนำไปเก็บไว้ที่เดิม

ร่างบางทิ้งตัวนอนหงายลงบนเตียง เหม่อมองเพดานสีขาวตรงหน้า ปล่อยให้ความคิดไหลย้อนกลับเข้าไปในความทรงจำตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับญาดา

เจคอปเดินย้อนกลับมาที่ชายหาดเพื่อดำเนินกิจกรรมต่อให้จบ หน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึกเสมอ แม้จะตั้งกฏไว้กับตัวเองแบบนั้น แต่พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับยัยตัวเล็ก เขาเป็นต้องแหกกฏของตัวเองเสมอ

ญาดา ชื่อของผู้หญิงที่กำลังกวนใจเขาอยู่ในตอนนี้ คำพูดบางอย่างที่หล่อนเผลอพูดออกมาตอนกำลังเมา มันคอยรบกวนจิตใจของเขามาตลอดทั้งคืน

“ใครๆก็พากันชอบนาเดียกันหมด แม้แต่พี่เจมส์ ทั้งๆที่ดาเป็นคนคุยกับพี่เจมส์มาตลอดแท้ๆ แต่อยู่ๆเดียมันก็มาคาบไป พอดาบอกมันว่าดาแอบชอบผ.อ. มันก็ทำท่าเหมือนจะแย่งดาอีก ไม่ว่าดาจะชอบผู้ชายคนไหนก็ต้องถูกเดียแย่งไปหมดทุกคน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่คะ ก็นาเดียมันสวยกว่าดานี่ ดูท่าผ.อ.ก็เหมือนจะสนใจเดียเหมือนกันใช่ไหมคะ”

ทั้งๆที่ดาเป็นคนที่คุยกับพี่เจมส์มาตลอด…

เจคอปมองนาฬิกา ป่านนี้น้องชายตัวดีของเขาน่าจะตื่นแล้ว

เสียงรอสัญญาณดังเพียงไม่นาน ปลายสายก็กดรับ “ครับพี่”

“เจมส์ นายรู้จักผู้หญิงที่ชื่อญาดารึเปล่า?”

“ก็รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนกับนาเดียนะครับ”

“ไม่เคยคุยกันเหรอ”

“ไม่เคยนะ พี่เจคมีอะไรรึเปล่า”

“เล่าเรื่องทุกอย่างระหว่างแกกับนาเดียมาให้หมด เขาไปเอาไลน์แกมาจากไหน แล้วแกรู้สึกยังไงกับคนที่คุยไลน์กับแก กับนาเดียตัวจริง”

คำถามไม่คาดฝันทำให้เจมส์หนีเมธาวีออกไปคุยสายต่อที่ระเบียง

“พี่เจครู้ว่าผมกับเดีย?” เจมส์ค่อนข้างมั่นใจว่าความลับของตนแตกแล้ว ฟังจากน้ำเสียงเคร่งเครียดของเจคอป อีกฝ่ายคงกำลังมีเรื่องกลุ้มใจแน่ เขาจึงไม่คิดปิดบัง “โอเค น้องดาเขาเป็นคนมาขอไลน์ผม เขาบอกว่านาเดียเป็นคนฝากมาขอ จริงๆผมก็แอบสงสัยนะครับว่าคนที่คุยไลน์กับผมใช่น้องเดียตัวจริงรึป่าว ท่าทางการพูด นิสัย แตกต่างกันลิบลับเลย เวลาเจอหน้ากันก็ไม่ค่อยจะพูดด้วยสักเท่าไหร่ ทำเหมือนไม่รู้จักกัน ทั้งๆที่ในไลน์เธอดูจะสนิทกับผมมาก... เอ่อ แต่ผมกับเดียเป็นแฟน..”

เจมส์อดพูดหยอกพี่ชายไม่ได้ แต่ทว่าอีกฝ่ายชิงตัดบทเสียก่อน

“ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว กลับไปฉันจะจัดการนายทีหลัง แค่นี้แหละ!” เขากดตัดสายทันที ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าถูกน้องชายปั่นหัวอยู่

คำยืนยันจากเจมส์มาร์ทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัดในความคิด เขานึกไปถึงคำพูดของนาเดียในตอนนั้น และนั้นยิ่งทำให้เขามั่นใจ

‘ป่าวนะคะ เดียไม่เคยคุยไลน์กับพี่เจมส์จริงๆ มีคนปลอมไลน์เดีย แต่เดียบอกไม่ได้จริงๆว่าเป็นใคร’

หึ! ญาดา.... คนอย่างเธอฉันควรจะจัดการยังไงมันถึงจะสาสม

เจคอปพาร่างที่อาบไปด้วยโทสะเดินมาจนถึงชายหาด และทันทีที่เขาปรากฏตัว เป้าหมายที่อยู่ในความคิดก็เสนอหน้าเข้ามาหาทันที

“พี่เจค นาเดียเป็นยังไงบ้างคะ ดาไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ” เสียงที่ดัดจริตจนเล็กแหลมฟังแล้วรำคาญรูหูเป็นบ้า เจคอปขบฟันกรามเพื่อข่มใจไม่ให้พลั้งมือบีบคอคนตรงหน้าให้แหลกคามือเสียตรงนี้ ผู้ชายอย่างเขาเคยเจอผู้หญิงมาทุกรูปแบบ แต่ก็ไม่ยักเคยเจอที่ตอแหล มารยาสาไถเยอะเท่านี้มาก่อน ไม่รู้ว่ายัยเด็กบ้านั้นโง่คบอยู่ได้ยังไงตั้งนาน แล้วก็ดันเป็นคนหัวอ่อน โดนมันหลอกใช้สบายเลย ไม่รู้ว่าที่ผ่านมายัยตัวเล็กของเขาต้องเสียสละอะไรให้แม่นี่ไปบ้าง แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอมีเขาอยู่ทั้งคน เขาไม่มีทางปล่อยให้ใครหน้าไหนเอาเปรียบผู้หญิงของเขาอีก!

“พี่เจคคะ”

“ดีขึ้นแล้ว” เจคอปเบือนหน้าหนีก่อนจะตอบ แต่ยิ่งพยายามข่มอารมณ์ คนตรงหน้าก็ยิ่งยั่วยวน ญาดาขยับเข้ามาประชิดตัวเจคอป จงใจใช้หน้าอกถูไถแขนชายหนุ่ม

“ฉันขอตัวก่อน”

เจคอปต้องรีบเดินหนีออกมาเพราะไม่อาจทนเก็บสายตาอาฆาตได้ เขาต้องไม่เผยพิรุทธ์ให้อีกฝ่ายไหวตัวทัน เป็นครั้งแรกที่เขาต้องทนข่มอารมณ์ขนาดนี้ ชายหนุ่มรีบกล่าวปิดการแข่งขันกีฬาเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ดีงามในองค์กร และตัดสัมพันธ์เลวทรามในองค์กรไปพร้อมกัน

“คุณยุทธ์ งานเลี้ยงเย็นนี้ผมอยากแก้ไขอะไรสักหน่อย ฝากคุณจัดการให้ผมตามนี้ด้วยนะ” คนตรงหน้ามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเจ้าของโรงพยาบาล เขาก็ไม่กล้ามีข้อสงสัย

เสร็จไปหนึ่งอย่าง เหลืองานสำคัญอีกอย่าง ร่างสูงรีบตรงดิ่งไปหาเป้าหมาย ซึ่งแน่นอนว่าเธอก็กำลังยืนคอยให้ชายหนุ่มเข้าไปหาอยู่แล้ว

บางครั้งเขาก็ต้องยอมรับว่าตัวเองโง่ เพราะเขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับนาเดียมาโดยตลอด ที่แท้... ผู้หญิงที่ทั้งแรดทั้งร่านก็อยู่ตรงนี้นี่เอง

“ผ.อ.ครับ นาเดียเป็นยังไงบ้าง” เสียงหนึ่งเอ่ยขัดจังหวะขึ้น ทำให้เจคอปต้องหยุดเดิน เขาหันไปมอง เป็นไอ้หน้าอ่อนคนเดิมนี่เอง สีหน้าแสดงความเป็นห่วงเป็นใยทำให้เขารู้สึกหวงยัยตัวเล็กขึ้นมาตะหงิดๆ

“หายแล้วล่ะ ไม่ได้ข้อเท้าพลิก แค่ระบม” เขาตอบโดยไม่ได้หันไปมอง สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เหยื่อตรงหน้า ไม่อยากจะเสียเวลากับอะไรไร้สาระพวกนี้ เขาแทบทนรอจัดการกับแม่นี่ไม่ไหวอยู่แล้ว

“งั้นเหรอครับ งั้นผมขอตัวไปเยี่ยมเธอหน่อยดีกว่า”

ทั้งที่คิดว่าจะไม่สนใจ แต่ไอ้ท่าทางตามติดผู้หญิงของเขาไม่ปล่อย มันทำให้เจคอปเหลือทน เขาเอื้อมมือไปแตะบนไหล่ของแมลงตัวจ้อยที่น่ารำคาญ ก่อนจะออกแรงบีบเพียงเล็กน้อย แต่เหมือนจะสร้างความเจ็บปวดไปจนถึงกระดูก “เมียฉัน ฉันดูแลเองได้ ไม่ต้องลำบากนายหรอก” เขาตบบ่าเล็กเบาๆอีกสองสามที พูดแค่นี้ก็น่าจะเข้าใจแล้วล่ะ