ตรงนี่แหละ (NC)

“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

“ตั้งใจหรือเปล่า ตอนนี้ไม่รู้ด้วยแล้ว”

มือหนาดึงใบหน้าสวยให้หันกลับมานิดหน่อยเพื่อรับจูบจากเขา ตอนนี้เธอจะรู้สึกยังไงก็ช่าง เขาไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้อีกแล้ว ลิ้นร้อนขยับตามใจตัวเอง ดูดดึงลิ้นเล็กที่ขยับตามอย่างช่ำชอง พี่พราวจูบเก่ง และตอบสนองได้ดี ดีจนเขาไม่อยากหยุด

มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขแล้วตอนนี้ ความวาบวาบแล่นทั่วกายจนเสียวซ่าน เคล้นคลึงหน้าอกอวบทั้งสองข้างเบาบ้าง หนักบ้าง จนได้ยินเสียงครางหวานดังต่อเนื่อง

ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องใส่อะไรแล้ว จึงปล่อยให้ผ้าเช็ดตัวหลุดออกไปจากเอวอย่างไม่สนใจใยดี ซ้ำยังใช้เท้าเขี่ยมันออกไปไกลๆ ไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้วด้วยซ้ำ

“อื้อ ระ ริว อ่า”

พราวนภาครางเสียงแผ่ว ขยับตัวตามใจคนตัวโต ตอนนี้เธอถูกพลิกให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา รอยยิ้มมุมปากของคนตรงหน้า ทำให้เธอรู้ชะตากรรมของตัวเอง

“ไม่ต้องห้ามนะ! ริวไม่หยุด”

อุ้มคนเขินอายขึ้นนั่งในตู้เสื้อผ้าที่เปิดอ้าอยู่ ความแข็งแรงของมันทำให้เขามั่นใจ ว่าต่อให้ทำอะไรลงไปมันก็จะไม่พัง ดึงรั้งเสื้อที่ห่อหุ้มร่างกายคนบนนั้นออกไป รวมถึงกางเกงที่ใส่ด้วย

“ตรงนี้เหรอ?”

“อืม ตรงนี้แหละ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปให้คนที่ไม่กล้ามองไปที่อื่น มองสบดวงตากลมโตอยู่ตลอด ไม่ต้องมองลงไปข้างล่างหรอกพราว เพราะมันมีบางอย่างกำลังขยายตัวเต็มที่ ไอ้สิ่งนั้นมันกำลังจะทำให้พราวเจ็บตัว

“มันจะเจ็บไหมอะ”

พราวนภาถามเสียงเบา ความรู้สึกของครั้งแรกยังมีอยู่ กลัวจนเธอไม่กล้าทำอะไร แม้จะรู้ดีว่าปลายทางมันมีความสุขรออยู่ แต่มันก็เจ็บก่อนไหมแล้วค่อยเสียว ไม่ใช่เสียวอย่างเดียวสักหน่อย

“จะทำเบาๆ!”

คิริวจับขาเรียวยาวแยกออกจากกัน มองสิ่งที่พี่พราวใช้มือปิดบังไว้นิ่งๆ วางมือลงบนนิ้วมือเรียวสวย พร้อมกับบังคับให้เธอลองลูบไล้มันเบาๆ ชักนำให้เธอขยับมือ ยิ้มให้ตลอด เมื่อพี่พราวดูไม่ค่อยมั่นใจเลย

“อื้อ อ๊ะ เดี๋ยว อย่าเพิ่ง”

พราวนภาร้องห้าม แต่คิริวฟังที่ไหนล่ะ เขาขยับนิ้วเรียวใหญ่เข้ามาข้างในตัวเธอแล้ว ในขณะที่ใช้มืออีกข้างบังคับให้เธอเขี่ยตุ่มไตเล็กๆกลางกายไปด้วย

“ไม่เคยทำหรือไง?”

“ไม่! อ๊ะ อื้อ เบาๆ สิ พี่เจ็บ!”

“ทำเบามันไม่เสียว เชื่อสิ”

“อื้อ อย่าแกล้งพี่สิ”

พราวนภาซบหน้าลงกับไหล่ ตอนนี้เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงสำหรับทำอะไรแล้ว นิ้วมือเขาช่างร้ายกาจ ขยับแรงมาก จนเธอเสียวไปทั้งตัว ไรขนลุกซู่เหมือนคนขี้หนาวทั้งที่ทั้งตัวร้อนผ่าว ขยับเข้าออกเร็วแรง จนเธอต้องอ้าปากงับไหล่เขาไว้แน่น กลั้นเสียงครางน่าอาย

“อ๊า อย่ากัด!”

“ระ ริว พี่ อร้าง!”

ร่างกายเย้ายวนกระตุกนิดๆ หลังจากเขาส่งไปให้พบกับความสุข ซบใบหน้าลงที่ไหล่อีกครั้งอย่างหมดแรง ลากไล้ลิ้นเบาๆตามผิวเนื้อที่สัมผัสอยู่ใกล้ปาก ส่วนด้านล่างรู้สึกเหมือนมีสักอย่างถูไถแทนนิ้วมือ มันใหญ่กว่ามากจนเธอต้องก้มลงไปมอง

“อ๊ะ! อื้อ!”

คิริวกดแท่งเนื้อของตัวเองเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว เป็นอีกครั้งที่เขาทำอย่างมักง่ายไร้เครื่องป้องกัน แต่เชื่อมั่นว่าตัวเองสามารถรับผิดชอบเธอได้ แม้ตอนนี้เขาเพิ่งจะยี่สิบนิดๆยังไม่ยี่สิบเอ็ดด้วยซ้ำ แต่ก็พร้อมเสมอ ถ้าเธออยากให้เขาเป็นมากกว่าแฟน

“อย่าเพิ่งขยับนะ พี่เจ็บ!”

“อืม”

พราวนภารู้สึกเจ็บและจุกในจุดที่ถูกรุกราน กอดลำคอหนาไว้แน่น พร้อมกับซบหน้าลงที่ไหล่หนา ตอนนี้เธอมีสติมาก ไม่เหมือนคืนนั้น ทุกอย่างเป็นไปตามที่ใจปรารถนา และไม่สามารถอ้างได้แล้วว่าตัวเองจำไม่ได้เหมือนคราวที่แล้ว คราวนี้เธอต้องจริงจังมากกว่าที่ผ่านมา

“พราว! ริวขยับได้ยัง มันเสียวอะ!”

ใบหน้าอ่อนเยาว์ถามชิดลำคอระหง ขยับเอวเข้าออกช้าๆ ผลักคนที่ซบหน้าอยู่ที่ไหล่ออกเบาๆ ขยับใบหน้าลงต่ำ ริมฝีปากขมเม้มเบาๆทั่วผิวขาวเนียน ออกแรงดูดเม้มเหนือเนินอกนิดหน่อย เพื่อทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้

พราวนภาแอ่นอกรับสัมผัส ขยับตัวออกห่างค้ำมือเข้ากับพื้นตู้ที่นั่งอยู่ เปิดทางให้คนตัวโตทำทุกอย่างได้ง่ายขึ้น รับทุกสัมผัสและแรงกระแทกจากคนรัก

กึก! กึก! พับ! พรึ่บ!

ตู้ที่ถูกออกแบบมาอย่างดีและทนทาน สั่นสะเทือนเพราะแรงขับเคลื่อนเข้าออก คิริวคว้าสะโพกเล็กยกขึ้นทั้งที่ส่วนแข็งขืนยังคงอยู่ข้างใน ขืนทำอยู่ตรงนี้ต่อไปตู้อาจจะพังทับหัว อุ้มเธอเปลี่ยนจุดหมาย และเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ที่เตียง

พั่บๆ เอี๊ยดอ๊าด!

“อ๊ะ อ๊า!”

“อื้อ!”

เสียงเนื้อกระทบเนื้อเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเตียง เสียงครางหวานดังผสมกับเสียงครางทุ้มต่ำ บ่งบอกว่าสิ่งที่ร่วมกันทำนั้นสร้างแต่ความสุข

แม้จะทำครั้งนี้เป็นครั้งที่สองและทำแบบมีสติ แต่คนที่อยู่ด้านล่างก็ยังเงอะงะ ทุกอย่างจึงมีแต่คนตัวโตเป็นคนนำ ทำไปสักพักก็เริ่มเหนื่อยล้า

ร่างสูงหยุดการกระทำทั้งหมด พลิกตัวเร็วๆส่งคนที่อยู่ใต้ร่างขึ้นไปนั่งอยู่ข้างบนแทน ใช้มือบังคับให้สะโพกเล็กเริ่มขยับ เมื่อพี่พราวจับจังหวะได้แล้ว เขาก็ไม่ต้องทำอะไรอีก นอนครางด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน ปล่อยให้คนด้านบนจัดการเขาเอง

กว่าเขากับเธอจะพักก็เกือบเช้า คิริวกอดคนหลับด้วยความรู้สึกหวงแหน พี่พราวไม่พูดอะไรเลย ทำทุกอย่างจนพอใจก็หลับไปก่อน ส่วนเขาที่ยังไม่อิ่ม ได้แต่นอนกอดเธอเงียบๆ ทั้งที่แก่นกายยังแข็งอยู่เลย

“นอนได้แล้วนะ”

“ไม่อะ กลัวพราวหนี”

“ไม่หนีแล้ว นอนเถอะ”

คิริวหลับตาลงบ้าง เขาเชื่อเธอได้หรือเปล่า ไม่หนีแล้วจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่หลอกให้เขาดีใจเล่นนะเว้ย!

วันรุ่งขึ้น

พราวนภาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อน แต่ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แม้ข้างกายเธอจะไม่มีคิริวนอนกอดแล้ว แต่สัมผัสอุ่นๆของที่นอนให้ความรู้สึกดีมาก เขาคงเพิ่งลุกไปได้ไม่นาน วันนี้คงมีเรียนแหละ คงรีบร้อนออกไปน่าดู

พราวนภาอาบน้ำตามปกติ ไม่ได้รีบนัก แม้จะตื่นสายจนเกือบเที่ยง เธอไม่มีงาน ตอนนี้ตารางงานของเธอค่อนข้างว่าง รู้ดีว่าเพราะอะไร แต่ช่างมันเถอะ ไม่มีงานนั้นก็ยังมีงานอื่น ร้านเสื้อผ้าเธอก็มี ไม่ได้แคร์อะไรหรอก

Tru Tru

ความสบายใจมีอยู่ได้ไม่นาน พราวนภารีบล้างฟองออกจากตัว หยิบผ้าเช็ดตัวพันร่างไว้ วิ่งออกจากห้องน้ำ มารับโทรศัพท์ที่แผดเสียงลั่นห้อง

“ว่าไงจิ๊บ!”

[แย่แล้วพี่พราว ร้านเราถูกงัด เสื้อผ้าในร้านถูกตัดขาดหมดเลยค่ะ]

“เดี๋ยวพี่ไป ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหม”

[ไม่มีค่ะพี่ หนูแจ้งความแล้วนะ พี่พราวรีบมานะ]

พราวนภารีบวางสาย เดินไปหาเสื้อผ้าใส่อย่างรวดเร็ว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครทำ กำมือแน่นเมื่อครอบครัวของอินทิรากัดไม่ปล่อย ไม่ยอมจบง่ายๆใช่ไหม

พราวนภาไลน์ไปขอยืมรถจากคิริว เมื่อได้รับความยินยอมจากเจ้าของ เธอก็ขับออดิออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว แต่มันเร็วได้แค่ช่วงแรกเท่านั้น ตอนนี้รถติดมาก เพราะเธอออกมาช่วงเที่ยงพอดี