หวังอะไร

ปึ่ง!

พราวนภาถูกยัดเข้าไปนั่งในรถ เสียงประตูที่ถูกปิดลง ดังมากจนเธอตกใจ มองใบหน้าคนที่ตั้งใจวนรถออกจากที่จอดนิ่งๆ ไม่ยอมพูดยอมไม่จา

น้องมันเป็นเหี้ยอะไรอีกวะ!

“โกรธพี่เรื่องที่พี่ทำให้นักข่าวถ่ายรูปเราเหรอ?”

“เปล่า”

“แล้วโกรธอะไรอะ!”

“หึง”

“พี่ทำอะไรให้หึงตอนไหน?”

พราวนภาถามด้วยใบหน้าขึ้นสี เธอมั่นใจว่าไม่ได้สัมผัสผู้ชายคนไหนเลย แค่อยู่ใกล้ แต่ไม่ได้ใกล้ชิดจนทำให้คนข้างๆหึงได้ เมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองวางตัวดีนะ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกเหรอ?

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

“ผู้ชายคนไหนวะ!”

“คนที่ยืนข้างๆ!”

“พี่ก้อง??”

“เออนั่นแหละ!”

คิริวเบ้ปาก นี่คิดเองไม่ได้และไม่รู้เลยสินะ ว่าคนๆนั้นนะ มันน่ากลัวแค่ไหน ภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่แต่งเป็นหญิงเต็มตัว แต่คิริวรู้สึกว่าเขายังคงซุกซ่อนความเป็นชายไว้อยู่

ไม่รู้ดิ แค่รู้สึกว่าเป็นแบบนั้น ผ่านสายตาที่มองมายังพี่พราว รู้สึกว่าเขาคนนั้นเอ็นดูเธอ และเอ็นดูมาก จนอาจจะเรียกได้ว่ารัก! เหมือนที่เขารักเธอ

“อุบ! ฮะฮ่า ฮ่าๆ ดูออกขนาดนั้นเลย”

พาวนภาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด คิริวเก่งนะที่ดูออก เธอรู้ว่าพี่ก้องมีรสนิยมยังไง เพราะค่อนข้างจะสนิทกันมากพอสมควร ภายใต้ความเป็นผู้หญิงสวย พี่ก้องยังคงซุกซ่อนความเป็นชายไว้อยู่ แน่นอนว่าเขาชอบทั้งชายทั้งหญิง แต่ไม่ใช่เธอแน่นอน

“ขำนะพราว!”

“ก็ขำดิ ดูคนเก่งนะ แล้วดูพี่ไม่ออกเหรอ?”

พราวนภายื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่ตั้งใจขับรถ ตอนนี้ถนนโล่งมาก เธอจึงกล้าทำแบบนั้น รวมถึงกล้าวางมือลงบนมือของเขา จากนั้นก็กุมไว้ คล้ายๆกับที่เขาทำตอนอยู่ในงาน ต่างกันตรงที่ตอนนี้มือเธอกับเขาคว่ำอยู่ทั้งคู่

“ไม่อะ ไม่ชอบเดามั่ว”

คิริวขยับมือให้หงายขึ้น สอดประสานมือเข้ากับมือเธออีกครั้ง หันไปทำหน้าตึงใส่ เขาไม่เดาหรอกนะ พี่พราวต้องพูดออกมาเองว่ารู้สึกกับเขายังไง

“เชอะ!”

“ไม่ง้อนะ!”

“รู้น่า เคยง้อพี่รึไง”

“ไม่เคยและไม่คิดจะทำด้วย”

คิริวยิ้มกว้าง เมื่อโดนใบหน้าสวยถลึงตาโตๆใส่ ปล่อยมือออกจากเธออย่างเสียดาย เพราะต้องใช้มันขับรถ เรื่องบนถนนเขาค่อนข้างที่จะระวัง เพราะเคยมีครั้งหนึ่งที่เผลอขับชนหมาตาย เลยไม่ค่อยอยากทำอะไรเสี่ยงอันตรายนัก

17:55 น.

อีกจุดหมายที่พราวนภาให้คิริวพามา ก็คือบ้านของผู้ช่วยว่าการฯ ครั้งหนึ่งเธอเคยมายืนอยู่หน้าบ้านหลังนี้ โดยมีลูกชายบ้านนี้ยืนอยู่ด้วย แต่ครั้งนี้เธอมีกระเช้าผลไม้มาด้วย ข้างกายเธอคือผู้ชายคนใหม่ที่ถือตระกร้ารังนกทั้งสองมือ และเธอกับเขายืนอยู่แบบนี้มา 20 นาทีกว่าแล้ว

พราวนภามองนาฬิกาข้อมือที่ใส่ติดตัวตลอด ตอนนี้เวลา 17:55 เลยเวลาที่ทางนั้นนัดเธอมา 25 นาทีพอดี ความอดทนเริ่มลดลง เมื่อตระหนักแล้วว่าคนพวกนั้น ไม่ได้อยากรับคำขอโทษจากเธอจริงๆ แค่อยากเห็นเธอถูกประนามจากเรื่องที่เกิดขึ้นเท่านั้น

อาจจะเป็นเพราะว่า ข่าวช่วงบ่ายในงานเปิดตัวกระเป๋าของพี่ก้องออกมาแล้ว ตอนนี้คนที่ถูกโจมตีเพิ่มมากขึ้น คืออินทิรา ที่ไม่เคยออกมาขอโทษพี่ก้องเลยสักครั้ง เธอมีแต่บอกว่าเพราะพราวนภานั้นไม่ยอมให้เปลี่ยนชุดสำรองในการถ่าย เรื่องทุกอย่างจึงเป็นแบบที่เห็นในคลิป โบ้ยความผิดไปที่พราวนภาคนเดียว ทำให้คนมองพราวนภาแย่ลง

แต่ตอนนี้คนโจมตีอินทิราหนัก เพราะพราวนภาบุกไปขอโทษพี่ก้องกลางงานเปิดตัวกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ ทุกอย่างเลยไม่แปลกไปจากที่พราวนภาคิดไว้ คนพวกนั้นไม่ต้องการคำขอโทษจากเธอตั้งแต่ต้น แต่อยากให้เธอรับความผิดทั้งหมดไว้คนเดียว

แล้วเรื่องอะไรอีพราวจะยอม!

“กลับเถอะริว”

พราวนภายิ้มให้คนที่ยืนรอเป็นเพื่อนเธอ เขามีสีหน้ากังวลต่างจากเธอ แต่ไม่นานก็เผยรอยยิ้มมุมปาก เมื่อมีนักข่าวลงจากรถที่เพิ่งจอด เดินตรงเข้ามาใกล้เธอกับเขา

“น้องพราวสไตลิสต์ที่บอกว่าจะมาขอโทษน้องอิงค์ตอนอยู่ในงานของพี่ก้องใช่ไหมคะ?”

“ค่ะ แต่เหมือนพราวจะไม่ได้รับโอกาสให้ทำแบบนั้น”

พราวนภาตอบคำถามนักข่าว พรางมองของในมือ จากนั้นก็ยื่นให้พี่นักข่าวคนนั้น รวมทั้งคว้าตระกร้าในมือคิริวมายื่นให้พี่นักข่าวคนนั้นด้วย

“คะ?”

นักข่าวเป็นงง เมื่อจู่ๆก็ถูกยัดทุกอย่างใส่เต็มไม้เต็มมือไปหมด จนไม่สามารถยกกล้องที่คล้องอยู่กับคอ ถ่ายภาพเหตุการณ์ตอนนี้ได้

“พราวถือว่าทำสิ่งที่พราวควรทำเสร็จแล้วค่ะ ในเมื่อเขาไม่ยอมออกมารับคำขอโทษจากพราว พราวก็ควรกลับ พราวไม่ชอบรังนกกับผลไม้ พราวให้พี่นะคะ ขอบคุณที่อุตส่าห์ติดตามข่าวพราวนะคะ”

พราวนภาพูดจบ รีบคว้ามือคิริวเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ใบหน้าคนที่เดินตามหลังระบายยิ้ม พี่พราวแม่งทำแต่ละอย่าง ถูกใจเขาสุดๆ

ตอนแรกเขานึกว่าพี่พราวจะยอมก้มหัวขอโทษอินทิราทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิด แต่เปล่าเลย พี่พราวมีแผนการอยู่ในหัว และสามารถทำให้ตัวเองพ้นคำครหาที่โจมตีเธออยู่ตอนนี้ได้ด้วย

ป่านนี้ยัยอิงค์นั่นคงเต้นเป็นเจ้าเข้าแล้ว เพราะตอนนี้คนเทใจมาทางพราวนภามากกว่า ตรงที่กล้าทำกล้ารับผิด แม้จะรับผิดด้วยท่าทางมั่นหน้า แต่ก็ได้ใจคนไปไม่น้อย โดยเฉพาะเขา

@ห้างสรรพสินค้า

เมื่อเคลียร์ปัญหาของตัวเองเสร็จแล้ว พราวนภาก็ไปหาความสุขใส่ตัวเองบ้าง โดยมีคิริวคอยอยู่ข้างๆไม่ห่าง ไม่ว่าเธอจะเดินเข้าเดินออกร้านไหน ก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง

“จะซื้อทำไมเยอะแยะ”

บ่นคนที่ช็อปปิ้งมือเปิบจนหมดเงินไปหลายแสนด้วยสายตาไม่พอใจ ตอนเขาซื้อแม่งบ่นชิบหาย ทีตัวเองทำบ้างกลับยิ้มหน้าระรื่น บอกคนอื่นได้ แต่ทำไมบอกตัวเองไม่ได้วะ

“พี่ไม่ค่อยซื้อหรอก นานๆที นี่ก็ตั้งใจซื้อไปแทนใบเก่าที่โดนจิ๊กไปอะ”

พราวนภาบอกเหตุผลของตัวเองไป เธอเห็นคนดังหลายคนทำแบบนี้ เธอเลยทำตามบ้าง ศึกษาว่าของพวกนี้ อันไหนที่มันจะมีมูลค่าเพิ่มขึ้นเมื่อวันเวลาผ่านไป ไม่ใช่ว่าซื้อตามความอยาก แต่ซื้อไว้เกร็งกำไรมากกว่า

เธอมักจะซื้อของพวกนี้ตอนไม่สบายใจมากๆ อย่างน้อยคิดถึงผลกำไรที่จะได้ตอนขายของพวกนี้ มันก็ทำให้เธอมีความสุขมากขึ้นมานิดนึงแหละ

“ใบนั้นรุ่นอะไรอะ?”

หมายถึงใบที่วริษาเอาของเธอไป

“ไม่มีขายแล้วมั้ง หายาก”

เธอจำได้ว่ากระเป๋ารุ่นนั้นเลิกผลิตไปแล้ว หรือไม่ก็ผลิตอยู่ แต่มันคงไม่มีโอกาสได้อยู่ในมือเธออีกแล้วแหละ เพราะราคามันดีดขึ้นสูงมาก เป็นกระเป๋าแรร์ไอเทมที่คนมีเงินต้องการ เธอคงไม่มีปัญหาซื้อมันหรอก

พูดแล้วเจ็บใจไม่หาย เสือกหยิบใบโปรดเธอไปด้วยนะยัยน้าวิ คอยดูเถอะเธอจะเอาคืนให้ไม่มีที่ยืนในบ้านเลยคอยดู

“อยากได้?”

“หืม?”

“อยากได้หรือเปล่า”

คิริวเกาหัวเบาๆ รู้สึกเขินมากตอนถาม มองใบหน้าคนขี้สงสัยนิดๆ เขาใช้คำถามผิดเหรอ?

“หวังอะไรจากพี่เปล่าเนี่ย!”

พราวนภาพูดอย่างรู้ทัน แม้จะมีความสัมพันธ์ทางกายไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่เธอกับเขายังคงความสัมพันธ์ได้ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ เธอยังปฎิบัติกับเขาไม่ต่างจากที่เคย แม้จะเพลาๆเรื่องด่าลงบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะเปลี่ยนไปทั้งหมด