ถ้าบอกว่าหวัง

“ถ้าบอกว่าหวังล่ะ”

ตอนนี้เขากับเธอเดินมาถึงรถพอดี จึงใช้แขนข้างที่ว่างวางลงบนตัวรถด้านที่พี่พราวต้องขึ้นไปนั่ง กักขังเธอไว้กลายๆ พลางจ้องมองด้วยสายตาจริงจัง

เขาหวังมาตลอดแหละ หวังมาตลอดเลย!

“รอก่อนได้ไหมล่ะ รอให้พี่ชัดเจนกว่านี้ก่อน พี่จะให้ทุกอย่างที่ริวต้องการ”

มือเรียวสวยยกขึ้นดันอกกว้างไว้ ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้มากกว่านี้ ตอนนี้ยังอยู่ในลานจอดรถของห้างอยู่เลย คนเดินผ่านไปมาประปราย เธอกลัวมากว่าจะมีข่าวลือไม่ดีออกมา ทำให้น้องมันเสียหาย คิริวยังเรียนรู้ เป็นวัยที่ไม่ควรมีเรื่องให้เสื่อมเสีย เธอคิดแบบนั้น

“ก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร แบบที่เป็นตอนนี้ก็ดีแล้ว”

มือเรียวยาวลากไล้กรอบหน้าหวาน จับเส้นผมสีน้ำตาลระกรอบหน้าออกไปทัดไว้หลังใบหู แค่ได้อยู่ใกล้ ได้แบ่งปันอะไรบางอย่างกับเธอ เขาก็มีความสุขมากแล้ว ไม่ได้รีบร้อนอะไร ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

“ไปกันเถอะ เดี๋ยววินรอ”

พราวนภายิ้มกว้าง มองนาฬิกาข้อมือพร้อมกับเปิดประตูรถ ตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว ควรออกไปเจอน้องชายได้แล้ว เดี๋ยวน้องคิดถึง

@xxx club

21:20 น.

ร้านที่วินณภัทรนัดคิริวมาดื่ม คือร้านที่อยู่ห่างจากมหาลัยไม่มาก แต่ก็ห่างพอที่จะไม่โดนกฎหมายเล่นงาน เอาเป็นว่ามันอยู่ห่างในระดับที่สามารถเปิดได้ และไม่ไกลจากห้างที่คิริวกับพราวนภาอยู่

คิริวจอดรถไว้หลังร้าน ในบริเวณที่ค่อนข้างมืด เพราะพี่พราวขอมา ลงไปยืนรอนอกรถเพื่อให้คนข้างในเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานคนสวยของเขาก็ออกมายืนอยู่ข้างๆ ด้วยร่างกายที่แสนล่อต่าล่อใจเขา และผู้ชายคนอื่น

“เปลี่ยนทำไมก็ไม่รู้ ชุดเดิมก็ดีอยู่แล้ว”

คิริวเบ้ปาก ชุดเดิมก็ไม่ได้แย่ มันเป็นชุดเดรสแขนยาวสีขาว ความยาวก็เหมาะจะเข้าร้านเหล้าออก เปลี่ยนทำไมก็ไม่รู้

“มาร้านเหล้านะ ไม่ใช่มานั่งวิปัสสนา พี่แต่งแบบนี้ก็ถูกแล้วนี่นา”

ชุดเดิมที่ใส่นั้น ยาวเลยเข่าเกือบจะถึงหน้าแข้ง แถมยังเป็นสีขาวอีก ใส่เข้าร้านเหล้ามีหวังถูกแซวแบบนั้นแน่ ตัวแม่แบบเธอต้องชุดนี้แหละ เดรสสั้นรัดรูปสีดำ มีสายเดี่ยวข้างหนึ่ง ซึ่งเธอไม่รู้ว่ามีประโยชน์ตรงไหน ดึงนม เชือกที่พันอยู่รอบแขนทั้งสองข้างก็ด้วย ไม่มีประโยชน์อะไร แต่กลับทำให้ร่างกายเธอดูเซ็กซี่ขึ้นซะงั้น

“แรด!”

คิริวด่าคนที่ก้าวขาเดินนำเบาๆ แสงไฟจากในร้านทำให้เขาเห็นชุดเธอชัดเต็มสองตา

ผ้ามันไม่พอหรือไงวะ ทำไมชุดถึงเป็นงี้ ถ้ารวบผมสีน้ำตาลยาวๆนั่นขึ้น เขาว่าต้องเห็นแผ่นหลังของเธอเกินครึ่งแน่ แม่ง! โคตรหวงอะ

“ไม่ใช่แรดธรรมดานะ แรดมาก”

พราวนภาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หมุนตัวกลับไปคล้องแขนคนรักที่ได้มาแบบไม่รู้ตัว แต่เธอรู้สึกว่าโชคดีที่มีเขาอยู่ เธอสามารถผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ เพราะมีเขาคอยอยู่ข้างๆ แม้จะไม่ค่อยได้ทำอะไรเลยก็เถอะ เพียงแค่มีใครสักคนอยู่ข้างๆในวันที่เราดูแย่ที่สุดในสายตาคนอื่น เธอก็รู้สึกขอบคุณเขามากแล้ว

ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ เพื่อนที่นั่งดวลเหล้ากันอยู่ก็โห่แซว พราวนภายิ้มให้เด็กพวกนั้น ที่กำลังผิวปากแซวเธอกับคิริวเสียงดัง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งข้างน้องชายอย่างวินณภัทร ที่นั่งรินเหล้าใส่แก้วไม่สนใจใคร

“ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นนะครับพี่พราว!”

“มากับไอ้ริว?? พี่พราวคือสาวที่ไอ้ริวแอบอาจารย์คุยด้วยทุกวันใช่ไหม?”

พราวนภามองคนที่จำใจต้องนั่งฝั่งตรงข้ามไม่วางตา เพราะที่นั่งมันนั่งได้สามคนไง เธอนั่งกับวิน ข้างวินคืออ้อมดาวแฟนของวินที่นั่งก้มหน้าพิมพ์อะไรสักอย่างในโทรศัพท์ คิริวจึงต้องเดินไปนั่งกับก็อตและอชิมั้งถ้าจำไม่ผิด ที่ว่างตรงนั้นของใครไม่รู้ แต่เก้าอี้อีกตัวมีปาร์มกับใครสักคนเธอที่ไม่รู้จักนั่งอยู่

คิริวแอบคุยกับสาวงั้นเหรอ? เขากับเธอแทบไม่ค่อยโทรคุยกันเลยนะ! แล้วไอ้เด็กนั่นคุยกับใคร!

“มึงไม่ต้องหาเรื่องให้กู”

“ก็จริงอะ โทรศัพท์มึงไม่เคยว่าง!”

“เสือก!”

“แล้วนี่วันอะไรถึงนัดกันออกมาดื่ม ไม่ใช่ว่าวันเกิดใครนะ พี่ไม่มีของขวัญหรอกนะ”

เธอค่อนข้างจะสนิทกับเพื่อนของวินอยู่ก่อนแล้ว เพราะไปไหนมาไหนด้วยกันกับก๊วนนี้บ่อยๆ มีแค่ช่วงหลังๆที่เธอเริ่มรู้สึกว่าชอบวินมากเกินกว่าที่ควรชอบนั่นแหละ เธอกับเขาจึงพยายามที่จะไม่เจอกัน เพราะมันรู้สึกอึดอัดต่อกันมั้ง เธอคิดว่าวินคงจะรู้สึกแบบนั้นแหละ

“เปล่า แค่อยากดื่ม”

วินณภัทรพูดเสร็จก็กระดกเหล้าในแก้วจนหมด ทำให้คนเป็นพี่มองอย่างสงสัย และมองเลยไปที่อ้อมดาวแฟนของเขาด้วย อ้อมดาวรีบส่ายหน้า เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าวินเป็นอะไร

“คิดมากน่า มันเรื่องปกติ”

พราวนภาตบบ่าน้องชายเบาๆ เธอพอจะเดาออกแล้วว่าเรื่องอะไร วริษาคงโทรมาฟ้องวินแล้วมั้ง ไม่งั้นน้องไม่เป็นแบบนี้หรอก วินเป็นเด็กร่าเริง แต่อะไรที่เกี่ยวกับวริษา วินมักจะมีอาการแบบนี้ตลอด

“ขอโทษ!”

“อย่าเป็นแบบนี้ เดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วง ไปคุยข้างนอกดีไหม?”

พราวนภามองน้องชายที่นั่งน้ำตาคลอหน่วย ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง เพราะตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอกับวิน บรรยากาศที่เคยสนุกเมื่อครู่ เงียบลงไปทันที

“อืม!”

พราวนภาลุกขึ้นทันที มองหน้าคิริวนิดหน่อย ยิ้มให้เขาเพียงครู่ ก็เดินนำน้องชายออกไป เลือกเดินไปในทิศทางที่น่าจะเป็นหลังร้าน ที่วินชวนเธอมาด้วย เขาคงมีเรื่องจะคุยกับเธอนั่นแหละ

“แม่ทำอะไรพราวเหรอ? ทำไมต้องออกจากบ้าน”

ตอนแรกเขาเข้าใจแค่ว่า เธอจะอยู่กับไอ้ริวแค่รอให้เรื่องซาเท่านั้น แต่วันนี้แม่โทรมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ซ้ำยังบอกว่าพี่พราวนั้น ย้ายออกจากบ้านไปแล้ว

“พี่ออกมาเอง ไม่มีใครทำพี่หรอก คนที่ถูกทำคือแม่ของวินต่างหาก”

พราวนภาพิงหลังเข้ากับกำแพงร้าน ที่กั้นโซนห้องน้ำกับโซนสำหรับดูดบุหรี่ออกจากกัน

“วินขอโทษแทนแม่ด้วยนะพี่พราว”

วินณภัทรยกมือไหว้คนอายุมากกว่า แค่เข้ามาฉกฉวยความรักจากพ่อของเธอ เขาก็รู้สึกผิดมากแล้ว นี่ยังมีส่วนทำให้เธอต้องระหกระเหินออกมาจากบ้านที่เป็นรังนอนมาทั้งชีวิต เขาละอายใจเหลือเกิน

“พี่ไม่เป็นไร เลิกโทษตัวเองสักที”

“แล้วจะไปอยู่ที่ไหนอะ”

ถามเพราะรู้ดีว่าพี่พราวคงไม่อยู่กับคิริวตลอดแน่

“ก็คงหาเช่าห้องอยู่แหละ พี่ไม่มีปัญหาหรอก มีงาน มีเงินอยู่ที่ไหนก็ได้ ห่วงก็แต่ไวท์นี่สิ พี่กลัวไวท์คิดมาก วินกลับไปหาน้องบ่อยๆได้ไหม รถพี่เอามาได้ใช้เลย พี่ยกให้”

พราวนภาพูดอย่างไม่นึกเสียดายเลย ที่ยกรถราคาหลายแสนให้น้องชายไป เธอตั้งใจว่าจะหันไปจริงจังกับการทำเสื้อผ้าขาย อาจจะเลิกรับงานสไตลิสต์ และรถก็ไม่จำเป็นอะไรอีกแล้ว ถ้าต้องใช้ ก็อาศัยรถโดยสารสาธารณะเอาก็ได้ ให้วินเอาไปใช้ เขาจะได้ช่วยกลับไปดูแลไวท์ได้สะดวก