ทะเลาะ

“วินไม่กล้ารับอะไรจากพี่พราวหรอก”

เขารู้สึกว่าเธอเป็นพี่มาตลอด แต่นี่คือครั้งแรกที่เรียกเธอว่าพี่ ละอายใจเหลือเกินที่แม่ของตัวเองทำแบบนี้กับพี่พราวมาตลอด เลยไม่กล้าเรียกเธอว่าพี่สักครั้ง เพราะกลัวเธอโกรธ เธอเกลียดเขา เหมือนที่เกลียดแม่ของเขา แต่เธอแสดงออกมาตลอดว่าไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลยสักครั้ง

“พี่ให้ก็รับไปเถอะ บัตรเติมน้ำมันอยู่ในรถ ใช้ได้ตลอดเดี๋ยวพี่จัดการเรื่องเงินเอง วินมีหน้าที่เพียงแค่รับไป และช่วยพี่ในส่วนที่พี่ไม่สามารถทำได้”

พราวนภาตบไหล่น้องชายเบาๆ เหม่อมองขึ้นไปบนฟ้า เธอไม่ได้ตั้งใจมากินเหล้า เลยไม่มีความรู้สึกว่าอยากเข้าไปข้างใน ที่มาตามคำชวนเพราะห่วงวินนี่แหละ รู้ดีว่าวริษาต้องฟ้องอะไรวินแน่ๆ ตั้งใจจะทำให้เธอดูแย่ในสายตาทุกคน งานถนัดเขาล่ะ

“จะเข้าไปยัง!”

“ยัง มานี่หน่อย!”

พราวนภาหันกลับไปยิ้มให้พลางกระดิกนิ้วชี้เรียก บุคคลที่ถามคำถามเมื่อครู่ด้วยน้ำเสียงห้วนจัด คงแอบตามมา เพราะคิดว่าเธอกับวินอาจจะทำอะไรแปลกๆสินะ เธอไม่ใช่คนแบบนั้นไหม ไม่งั้นบอกวินไปตั้งนานแล้วว่าชอบ

คิริวเดินหน้ามุ่ยเข้าไปใกล้ เพื่อนตบบ่าให้กำลังใจเบาๆ ก่อนจะเดินหนีไปให้คนทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกัน หยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนที่พิงหลังเข้ากับกำแพง

ทำไมเขาต้องแอบตามมาด้วย มันเสียมารยาทรู้ตัวดี แต่ไม่ชอบใจที่พี่พราวกับวิน ออกมาคุยกันสองต่อสองแบบนี้เลย

“พี่จะย้ายออกทันทีที่ได้ห้อง ขอบคุณนะที่ให้อยู่ด้วยตั้งหลายวัน”

รอยยิ้มหวานส่งไปให้คนที่ยังมีสีหน้าบึ้งตึง เวลาทำหน้าแบบนี้ คิริวดูน่ากลัวมาก ต่างจากตอนทำหน้าเฉยๆ เธอชอบหน้าแบบนั้นมากกว่า มันดูน่าค้นหา แต่ใบหน้าตอนนี้ก็ไม่เลวหรอก ดูดื้อๆ แบดๆ เธอชอบ!

“ย้ายทำไม ไม่สะดวกเหรอ”

“ก็สะดวกดี แต่เกรงใจ เอาเป็นว่าให้พี่ย้ายออกดีกว่า”

พราวนภาดึงมือคนตรงหน้าให้ขยับมายืนข้างๆ คิริวทำตามอย่างว่าง่าย ยืนพิงหลังเข้ากับกำแพง พลางแหงนมองขึ้นไปบนฟ้าไม่ต่างกัน

“จะไปอยู่ที่ไหน!”

“แถมร้านพี่มีห้องให้เช่าเยอะอยู่ ก็คงไปอยู่แถวนั้น”

“ทำไมไม่อยู่ด้วยกัน”

“พี่กำลังสับสน”

พราวนภาตอบออกไปตามสิ่งที่เธอรู้สึก เธอกำลังสับสน มันเป็นมาตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นขึ้น กำลังสับสนว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ มันมีบางครั้งที่เธอรู้สึกกับเขาต่างออกไป และบ่อยครั้งที่รู้สึกกับเขาเหมือนเดิม เธอไม่อยากรู้สึกแบบนี้ การถอยไปให้ห่าง แล้วค้นหาความรู้สึกของตัวเอง มันน่าจะดีกับเธอและเขา

“….”

“ริว จะรอพี่ก็ได้ หรือจะมองหาคนใหม่พี่ก็ไม่ได้ว่า พี่ตอบไม่ได้เลยว่ามันต้องใช้เวลานานแค่ไหน แต่พี่รู้สึกว่าเราไม่ควรคบกันด้วยความรู้สึกครึ่งๆกลางๆแบบนี้”

“เป็นอยู่คนเดียว ไม่ต้องมาสั่งนี่! อยากทำอะไรก็ทำเถอะพราว ขี้เกียจพูดด้วยแล้ว”

ร่างสูงเด้งตัวออกจากการพิงกำแพง เมื่อยืนมั่นคงแล้ว ก็หมุนตัวเดินหนี เขาจะรอหรือมีคนใหม่ก็ได้งั้นเหรอ โคตรเอาแต่ใจเลย ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนฟังเลยรึไงวะ ถึงได้เห่าอะไรหมาๆแบบนี้ออกมา!

คิริวเดินมานั่งข้างๆวิน เทเหล้าใส่แก้วของตัวเองจนเต็ม เหล้าที่ไม่มีอะไรผสมเลย ถูกเทลงคอรวดเดียวหมด และถูกเติมทันทีก่อนจะเทลงคออีกครั้ง และอีกครั้ง เพื่อนทุกคนได้แต่มองแล้วทำหน้าแหยๆ

มีคิริวคนเดียวนี่แหละ ที่สามารถดื่มเหล้าเพรียวด้วยแก้วขนาดใหญ่แบบนั้นได้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ถ้าเป็นคนอื่นคงลงไปฟุบตั้งแต่แก้วแรก

“ทะเลาะกับพราว?”

“เสือก!”

“ริว กูถาม”

วินณภัทรดึงแก้วออกจากมือเพื่อน ใช้แขนคล้องคอพลางดึงมาใกล้ จ้องหน้าด้วยสายตาดุๆ เพื่อกดดันให้เพื่อนพูด

“เออ! แม่งบอกจะย้ายออกกูก็ไม่ได้ห้าม แต่คำพูดแม่ง เหมือนจะทิ้งกูเลย”

ดวงตาคู่คมดูน่ากลัวขึ้น เมื่อคนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้เดินเข้ามาใกล้ และเดินผ่านไปนั่งอีกโต๊ะ ไม่เดินมานั่งรวมกับพวกเขา พร้อมกับสั่งเหล้าขวดใหม่จากบริกร

“มึงจะถอย?”

“ช่างเถอะ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ตั้งแต่ทีแรกแล้ว”

เขาเองก็มีขีดจำกัด เขาพยายามทำให้เห็นขนาดนี้แล้ว แต่สุดท้ายมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลย เขาคิดว่าตัวเองควรหยุด เขาเคารพการตัดสินใจของเธอด้วย

พราวนภานั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ เธอแค่ไม่อยากให้คิริวเดือดร้อนด้วย เพราะผลจากสิ่งที่เธอทำลงไปวันนี้ ครอบครัวของอินทิราอาจจะไม่รามือง่ายๆ เธอไม่อยากให้ใครเดือดร้อน การออกมาอยู่คนเดียว ก็เพราะเหตุผลนี้ด้วย เธออยากจัดการเรื่องนี้เพียงคนเดียว ไม่อยากให้ใครมาข้องเกี่ยวไปมากกว่านี้

“มาคนเดียวเหรอครับ”

ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานยืนยิ้มให้พราวนภา ใบหน้าสวยเงยขึ้นจากแก้วเหล้าในมือ ก่อนจะยิ้มตอบกลับไป

“ค่ะ คุณปุรินทร์ละคะ มาคนเดียวเหมือนกันเหรอ”

“มากับเพื่อนตรงนู้นครับ เพิ่งมา ไปแจมกับพวกเราไหมครับ อยู่คนเดียวเหงานะ”

“ขอโทษค่ะ พราวมีเรื่องให้คิด ขอนั่งคนเดียวแบบนี้ดีกว่า”

พราวนภายิ้มอีกครั้ง และเลิกสนใจปุรินทร์เจ้าของสตูดิโอชื่อดัง ดวงตาเหล่มองคนที่นั่งมองหน้าเธออยู่

เธอรู้ว่าทำให้คิริวโกรธมากๆเลย แต่ทำไงได้อะ เธอก็เป็นห่วงเขาเหมือนกัน ถ้าบอกออกไปว่าทำไมพูดแบบนั้น เขาจะดึงดันจนถึงที่สุดเพื่อให้เธออยู่ด้วย แบบนั้นมันจะยิ่งเดือดร้อน และเธอก็จะไม่รู้ตัวเองสักที ว่าตอนนี้ชอบเขาไปหรือยัง

พราวนภาเบะปากเมื่อเห็นว่าใครขยับไปนั่งใกล้คิริว ตอนที่วินลุกเดินไปทางห้องน้ำ ใบหน้าของคนที่คิริวเคยบอกว่าเป็นเพื่อนนั้นกำลังซบเข้ากับไหล่ของเขา

เชี่ย! เพื่อนอะไรวะ ทำยังกะแฟน ขนาดเธอยังไม่กล้าทำขนาดนั้นกับเพื่อนเลยเหอะ!

“ถอยไปอ้อมดาว”

คิริวปรามคนที่ซบหน้าลงที่ไหล่เขา ส่วนสายตาจ้องมองคนที่หนีไปนั่งโต๊ะข้างๆตลอด เพราะกลัวเธอเข้าใจผิด

“อ้อมเมาแล้ว อยากกลับ”

ใบหน้าสวยแดงก่ำ แต่ไม่ใช่เพราะแอลกอฮอล์ทั้งหมด เธอกำลังรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ซบใบหน้าอยู่บนไหล่ของคนที่เธอรัก

ใช่เธอรักคิริว ส่วนวินนั้นก็แค่ตัวช่วย ให้เขาหันมาสนใจเท่านั้น

“อย่าทำแบบนี้อีก”

คิริวมองด้วยสายตาเย็นชา ผลักใบหน้าคนที่เพื่อนของเขาคบด้วยออกไปเบาๆ เขากับอ้อมดาวแค่เคยอยู่บ้านข้างกัน ไม่ได้สนิทขนาดจะเรียกว่าเพื่อน แต่เธอพยายามดึงเอาวินเข้ามาเกี่ยวข้อง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา เขาไม่อยากทำผิดกับวินมากไปกว่านี้

“อ้อมจะฟ้องผู้หญิงคนนั้น ว่าเรามีอะไรกันแล้ว”

เสียงเพลงดังมากจนเสียงพูดคุยไม่ค่อยได้ยินนัก อ้อมดาวแก้ปัญหานั้นด้วยการโน้มคอคนตัวสูงลงมาใกล้ เธอไม่ได้ ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น

พรึ่บ!

“กลับเถอะ!”

พราวนภาผลักคนตัวเล็กออกห่าง ยืนกอดอกมองนิ่งๆหลังจากพูดกับคิริวจบ เห็นแล้วทนไม่ไหวอะ รู้สึกหวงขึ้นมาจนเจ็บอกไปหมด

“เหอะ! ทำอย่างกับเขาเป็นของตัวเอง หน้าไม่อาย”

เหล้าเข้าปากไปเยอะมาก จึงไม่กลัวผู้หญิงตรงหน้าอีกต่อไป อ้อมดาวพูดอย่างที่คิด และไม่คิดจะเบาเสียงลงเลย ให้แม่งได้ยินชัดๆไปเลย อีป้า! หน้าไม่อาย แย่งของๆคนอื่น