งี่เง่า

“เราเป็นแฟนกัน หรือริวเป็นแฟนยัยเด็กนี่”

ตอนนี้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ มีเพียงเสียงเพลงที่ยังคงดังกระหึ่ม เพื่อนๆของคิริว ต่างมองด้วยความสงสัยปนตกใจ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าอ้อมดาวนั้นเป็นแฟนไอ้วิน พูดแบบนี้ก็เท่ากับว่าไอ้วินแม่งโดนแฟนแทงข้างหลัง

“เราเป็นแฟนกันด้วยเหรอ?”

คิริวเองก็เมาไม่น้อย ถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเสียงดัง เมื่อกี้พูดอะไรกับเขาไว้ ทำไมถึงกล้ามาถามเขาด้วยคำถามแบบนี้

“เหอะ! งั้นพี่คงเข้าใจผิดไปเอง ว่าที่ผ่านมาเราเป็นแฟนกัน”

พราวนภาหมุนตัวออกเดิน อับอายชิบหายที่ตัวเองคิดไปไกลคนเดียว เธอแค่อยากถอยไปตั้งหลัก ไม่ได้บอกว่าเลิก แต่ไม่กล้าบอกให้เขารอ แค่ให้โอกาสเขาเท่านั้น เผื่อเขาเบื่อผู้หญิงอายุมากที่ดีแต่เล่นตัวแบบเธอไง

พราวนภาเดินกึ่งวิ่งออกมาหน้าร้าน มองหารถแท็กซี่ แต่ไม่มีว่างสักคัน ช่วงนี้คนทยอยเข้าทยอยออก รถเลยไม่ค่อยว่าง ในจังหวะที่จะเดินออกไปนอกร้านอีกสักหน่อยเพื่อเรียกรถ ข้อมือก็ถูกดึงไปจับไว้แน่น ซ้ำยังถูกลากไปหลังร้านอย่างไร้ความปรานี

“ปล่อยเลยนะ!”

“เงียบ!”

คิริวปรามเสียงดุ ยังคงดึงมือคนข้างๆเดินไปที่รถ เล่นตลกอะไรกับความรู้สึกเขาหนักหนา เห็นเขาไม่เรียกร้องอะไร เลยคิดว่าเขาง่ายงั้นเหรอ อยากคบก็คบ อยากไปก็ไปงี้เหรอ

ปึ่ง!

“อื้อ”

พราวนภาถูกเหวี่ยงเข้ากับรถคันโปรดของเขาแรงๆ รวมทั้งจูบที่จู่โจมกระทันหันก็ด้วย เขาใช้แรงถาโถมลงมา และใช้มือบีบตรงท้ายทอยให้เธอเจ็บ เพื่อที่เขาจะได้ครอบครองริมฝีปากเธอมากขึ้น เธอไม่ได้ขัดขืนอะไร ไม่ชอบใจเลยอยู่เฉยๆ ไม่ยอมขยับอย่างที่คนเอาแต่ใจกำลังต้องการ

“เอาลิ้นออกมาดิ!”

“อยากได้ก็หาวิธีเอาสิ”

สิ้นคำพูดของเธอ คนเอาแต่ใจก็หาวิธีจริงๆ ด้วยการดึงเธอเข้ามาจนแนบกับแผ่นอก ยกมือคลึงเต้าอกหนึ่งข้าง อีกข้างบีบคางเธอไว้แน่น ลากไล้ลิ้นไปมาบนกลีบปากที่เคลือบด้วยลิปแมท

“โกรธอะไร?”

พราวนภายกมือว่างๆของตัวเอง ขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง เปร่งเสียงถามผ่านริมฝีปากที่ถูกลิ้นลากไล้ ขย้ำกลุ่มผมสีดำสนิทเบาๆ เมื่อจูบและมือของเขา เริ่มทำให้รู้สึกแปลกๆ

“…..”

คิริวไม่ตอบ เลื่อนมือลงต่ำเพื่อขย้ำบั้นท้ายกลมกลึง บดเบียดส่วนที่ขยับขยายเข้าหา ก่อนจะปล่อยมือออกจากปลายคาง มืออีกข้างเลื่อนลงต่ำ ทำเหมือนกับมืออีกข้าง ช่วยกันเค้นคลึงสะโพกและบั้นท้ายน่าขย้ำ

ปิ๊บ!

คิริวจำต้องปล่อยคนที่ตัวเองลวนลามอยู่ให้เป็นอิสระ เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อกรถดังขึ้น มองไปทางต้นเสียง พลางส่งสายตาไม่พอใจไปให้ ผู้ชายคนนั้นรีบก้มหัวขอโทษเสร็จแล้วก็รีบเดินหนีไป

ปิ๊บ!

“ขึ้นรถ!”

พราวนภาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเงียบๆ มองคนที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับเพียงครู่ พิงหลังเข้ากับเบาะรถ ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น

นานแล้วที่เธอไม่มีแฟน การคบกันกับคนอายุน้อยกว่าก็ไม่เคยเลยสักครั้ง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไง กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าความรักครั้งนี้จะจบลง เหมือนความรักครั้งอื่นๆ กลัวตัวเองจะสูญเสียทั้งคนรัก ทั้งคู่กัด ทั้งน้องคนสนิทไป

Mercedes-Benz รุ่นล่าสุด รถยนต์คันโปรดของคิริว ขับเคลื่อนด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติ เพราะอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ทุกครั้งที่ความเร็วมากขึ้น เขาอยากให้มันเร็วขึ้นอีก แต่เมื่อคนข้างๆมีปฏิกิริยาแปลกๆ เขาก็เริ่มลดความเร็วลง จนมันกลับมาเป็นปกติ

“เสียใจเหรอที่วันนั้นตื่นมาแล้วเจอนี่”

คิริวถามโดยไม่กล้าหันไปมอง กลัวว่าเธอจะแสดงความเสียใจออกมาให้เห็นจริงๆ

“ไปกันใหญ่แล้ว ถ้าเมา พี่ว่าเราอย่าเพิ่งคุยดีไหม”

พราวนภาตอบกลับเสียงเรียบ เหม่อมองออกไปนอกรถเหมือนเดิม

“คุยตอนนี้แหละพราว คุยแม่งให้จบตรงนี้”

“เห้อ! งี่เง่าจัง”

พราวนภาบ่นเบาๆ เลื่อนมือไปกุมมือใหญ่ไว้หลวมๆ โดยไม่ต้องมองตำแหน่งมือก็สามารถทำแบบนั้นได้

คิริวจำต้องเงียบ จากที่กำลังหัวร้อนสุดๆเมื่อโดนไออุ่นจากมือนุ่มๆ ถึงกับผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ความโกรธลดน้อยลงมาก ยอมรับว่าพี่พราวมีวิธีรับมือกับเขาแบบหลากหลาย คนโตกว่าก็คงเป็นงี้แหละมั้ง รู้วิธีจัดการกับอารมณ์มากกว่าเขา

เมื่อมาถึงห้อง พราวนภารีบแยกตัวหนีเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้คนที่ถูกกุมมือมาตลอด มองตามด้วยใบหน้าไม่พอใจ หนีไปเถอะพราว หนีได้แค่ตอนนี้แหละ ต่อไปเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีอีกแล้ว

คิริวเดินไปใช้ห้องน้ำอีกห้อง ห้องของเขาเป็นห้องขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ มีห้องครัว และห้องรับแขก เหมือนคอนโดทั่วๆไป เป็นห้องที่สะดวกสบายแหละ แต่เขาชอบไปคลุกอยู่ห้องไอ้วินมากกว่า เพราะไม่ชอบอยู่คนเดียว

เขาอาบน้ำเสร็จเวลาเดียวกันกับพี่พราวพอดี เหมือนต่างคนต่างรีบอาบให้เสร็จเพราะกลัว เขารีบเพราะกลัวเธอจะแอบหนีไปนอนก่อน ส่วนเธอคงรีบเพราะกลัวเขาจะยกเรื่องที่ค้างไว้มาคุยละมั้ง คงตั้งใจรีบอาบรีบมานอน เป็นการเลี่ยงที่จะไม่คุยอะไรทั้งสิ้น

“พี่นอนก่อนนะ”

ปึ่ง!

มือใหญ่ทาบลงบนประตูตู้เสื้อผ้า กักขังคนที่ยืนอยู่หน้าตู้ไว้ ด้วยร่างกายทั้งหมดของตัวเอง ดันแผ่นอกเปลือยเปล่าเข้ากับแผ่นหลังของพี่พราว ก่อนจะก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมๆ ที่โชยเข้าจมูก

“ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน!”

คิริวเลื่อนมือลงต่ำ ตอนที่เขาเดินมาใกล้ เขาเห็นว่าเธอยังติดกระดุมชุดนอนไม่เสร็จและรีบหันหลังหนีเขาไปทันที ตั้งใจติดกระดุมให้จนเสร็จ จากนั้นก็หมุนตัวเธอกลับมาเผชิญหน้า

“ริวก็ไปใส่เสื้อผ้าสิ เดี๋ยวเป็นหวัด”

พราวนภาเงยหน้ามอง ก้มมากไม่ได้ เพราะทั้งตัวคิริวมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างไว้ ไม่ได้พันอย่างดีด้วยมั้ง เขาขยับตัวที ทำเธอใจหายใจคว่ำหมด เพราะกลัวมันหลุดออกจากร่างกายกำยำของเขา

“หามาใส่ให้หน่อยสิ เมีย!”

“!!!”

พราวนภาหน้าแดงก่ำกับคำว่า ‘เมีย’ คนพูดทำหน้าทำตากวนตีนใส่เธออยู่ตลอด แววตากรุ่มกริ่ม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้

“รอแป๊บ! อ๊ะ อย่ากวนสิ”

พราวนภาหมุนตัวกลับไปเปิดตู้เสื้อผ้า แต่โดนคนตัวโตก่อกวน จนไม่สามารถหาเสื้อผ้าให้เขาได้ ริมฝีปากร้อนลามเลียซอกคอของเธอผละแผ่ว แผ่นหลังเปลือยเปล่าแนบชิดกับแผ่นหลัง บั้นท้ายเธอกำลังถูกเขาใช้มือบังคับให้ขยับไปมาเบาๆ เธอรู้สึกว่าตรงนั้นของเขามันใหญ่ขึ้น ใหญ่ในระดับเดียวกันกับวันนั้นเลย

“ทำไปสิ”

“ก็ริว กวน พี่ อยู่”

น้ำเสียงหวานฟังดูกระเส่าและขาดห้วง ลมหายใจติดขัดเพราะอารมณ์ปรารถนา มือที่ค้นหาเสื้อผ้า กำแน่น แอ่นสะโพกหนีสัมผัสอุ่นร้อนที่บดเบียดอยู่บั้นท้าย

“ริวห้ามใจแล้วนะ แต่พราวยั่วริวก่อน”

ริมฝีปากร้อนขบกัดเบาๆที่หลังคอ กลิ่นของพี่พราวเป็นกลิ่นเดียวกับเขาทั้งหมด ตั้งแต่ครีมอาบน้ำ แชมพู และน้ำหอม ล้วนเป็นกลิ่นที่เขาใช้อยู่ตลอด และเป็นกลิ่นที่เขาชอบมาก ยิ่งมาอยู่บนผิวกายนุ่มๆ เขายิ่งชอบมากขึ้นไปอีก