บทที่ 18 รู้ตัวว่าชอบเขา

“แล้ว..เกิดอะไรขึ้น” แม่ทัพหลี่เบาเสียงลง กลัวจะทำให้ลูกสาวเสียงดังมากขึ้น

“...ข้าก็ไม่รู้ เขาคงไม่อยากให้ข้าไปยุ่งกับเขา” นางตอบเบาลง

“เหลวไหล ใครจะไม่อยากยุ่งกับลูกพ่อ” แม่ทัพหลี่รีบเอาใจ

“มาๆ กินเยอะๆ เดี๋ยวพ่อไปถามให้ ถ้าเขาไม่ยอมพูด พ่อจะบังคับให้เขาพูดให้ได้” เขาหยิบอาหารใส่ถ้วยให้นาง เอาอกเอาใจลูกสาวเต็มที่

“ไม่ต้อง ข้า..ข้าจะ ไปถามด้วยตัวเอง”

หลี่เฟิ่งเซียนพอจะนึกบางอย่างได้ นางพาลู่มู่เฉินมาที่นี่ อ้างว่ามารักษาตัว แต่ไม่เคยถามว่าเขาอยากอยู่หรือไม่ ท่านพ่อของนางเป็นถึงแม่ทัพ หากเขาไม่เอ่ยปาก ผู้ใดจะกล้าออกไปจากที่นี่ บางทีลู่มู่เฉินอาจไม่อยากอยู่ที่นี่ เขาอาจรู้สึกไม่ต่างจากถูกคุมขังในกรงสุนัข เขาอาจอยากกลับไปหาครอบครัว

สุดท้ายหลี่เฟิ่งเซียนตัดสินใจจะถามให้กระจ่าง นางตามหาเขาจนพบเขาอยู่ที่ห้องเก็บยา

“ลู่มู่เฉิน ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า” หลี่เฟิ่งเซียนมาถึงก็ถามตรงๆ

“..อืม” เขาหันมามองนางครู่หนึ่ง และหันไปยุ่งกับการตวงยาต่อไป

“เจ้าอยากกลับบ้านของเจ้าหรือไม่”

“ใครบ้างจะไม่อยากกลับบ้าน”

เขาตอบตามจริง แต่นางรู้สึกบางอย่างในอกหนักอึ้ง

“เจ้ามีบ้านหรือไม่ มีพ่อแม่ ภรรยา...หรือคนที่รอให้กลับอยู่ใช่หรือไม่” นางถามต่อไป

“ข้ามี..ท่านแม่” เขาตอบสั้นๆ แต่ทำให้หลี่เฟิ่งเซียนยิ้มออกมาได้ ก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มกลับไปดังเดิม

“เจ้า..อยากกลับไปหาท่านแม่ของเจ้าสินะ”

“...อืม” เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบเช่นนั้น

“ข้าให้เจ้ากลับบ้านได้ เจ้าก็ใกล้หายดีแล้วนี่” หลี่เฟิ่งเซียนใช้ความกล้าหาญพูดไปเช่นนั้น แม้นางจะไม่อยากให้เขาไป แต่เขาต้องกลับบ้าน ป่านนี้ไม่รู้ว่าคนที่บ้านจะห่วงเขามากเพียงใดแล้ว

ลู่มู่เฉินหันมามองตานางเป็นครั้งแรก แต่นางก็มองตอบ ไม่หลบ 

“เจ้า..อยากให้ข้าไปหรือ?” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ในแววตาแฝงความน้อยใจบางอย่าง

“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ข้าพึ่งนึกได้ว่าไม่เคยถามเจ้าเรื่องนี้ ข้าถามความต้องการของเจ้า ข้าอยากรู้ความต้องการของเจ้า” นางรีบร้อนแก้ตัว แม้นางจะไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกเช่นนั้น แต่นางไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด

“ข้า..กลับไม่ได้แล้ว” เขาหันไปจดจ่อกับที่ตวงยาและตอบเสียงเบา หลี่เฟิ่งเซียนต้องเดินไปใกล้ตัวเขาให้มากขึ้นเพื่อจะได้ฟังชัด

“เหตุใดพูดเช่นนั้น” นางถาม

“ท่านแม่ของข้า..ตายไปนานแล้ว ข้าจึง..ไม่มีบ้านให้กลับ” เขาทำราวกับยาพวกนั้นสำคัญมากจนละสายตาไม่ได้ แต่ความจริงเขาเพียงไม่กล้าสบตานาง

“ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้” นางรู้สึกผิด

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า”

“เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดไปได้นะ ข้าเลี้ยงดูเจ้าได้”

เคร้งงงงง!!! เครื่องตวงยาในมือของลู่มู่เฉินตกพื้น ยากระจัดกระจาย แต่เขาขยับไปเก็บไม่ได้ มองไปทางคุณหนูใหญ่ยิ่งไม่ได้ ได้แต่ยืนนิ่งราวกับหยุดหายใจอยู่ตรงนั้น

หลี่เฟิ่งเซียนเอง บางอย่างกระจ่างขึ้นในใจ นางอยากให้เขาอยู่กับนาง!! ความเข้าใจกะทันหันนี้ ทำนางตกใจไม่น้อย

ทั้งสองคนยืนอยู่เช่นนั้นสักพัก เป็นลู่มู่เฉินที่รู้สึกตัวก่อน เขาขยับไปนั่งลงเก็บสมุนไพรพวกนั้นที่ตกพื้นเต็มไปหมด ทำราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก มองไปรอบๆห้อง เห็นกล่องใส่เข็มที่ยู่ยี่ทำให้เขาวางอยู่บนชั้น 

นางมองกล่องแล้วรู้สึกไม่ยินยอม ในเมื่อนางรู้แล้วว่าตัวเองต้องการสิ่งใด ถึงจะเป็นยู่ยี่ที่นางชอบมาก นางก็จะลองแย่งชิงสักครั้ง!!

หลี่เฟิ่งเซียนเดินไปนั่งยองๆอยู่ใกล้ลู่มู่เฉิน มองเขาเก็บยาอย่างตั้งใจ เขาคล้ายจะให้ความสำคัญยาพวกนั้นมากจนนางนั่งอยู่ใกล้เท่านี้ เขายังไม่สนใจหันมามองดู มือของเขาพัลวันเก็บยาชิ้นเล็กชิ้นน้อย 

“เจ้าชอบยู่ยี่หรือไม่?” หลี่เฟิ่งเซียนถาม

มือของลู่มู่เฉินหยุดชะงัก ก่อนเขาจะรีบกลบเกลื่อนเหมือนไม่มีอะไร แต่อาการมือสั่นที่นางไม่สังเกตก็ทุเลาลง ที่แท้นางหมายถึงหยวนหยวน นางหมายถึงนางเลี้ยงดูเขาได้ด้วยการให้เขาแต่งกับหยวนหยวน

“หยวนหยวน..นางก็ดี” เขาตอบเสียงเรียบ

“นางย่อมดีมาก แต่ข้าอยากรู้ว่าเจ้าชอบนางหรือไม่”

“ข้าชอบนาง” เขาลุกขึ้นยืน หลี่เฟิ่งเซียนก็ลุกตาม แต่ยืดเต็มความสูงแล้วก็ยังต้องเงยหน้ามองเขา

“เจ้า..เจ้าชอบนางหรือ ..ข้า..เจ้า” หลี่เฟิ่งเซียนสับสนไม่รู้จะพูดอย่างไร

“แต่ข้าไม่ได้อยากแต่งกับนาง” เขาหันเอายาไปเก็บทางอื่น

“ห๊ะ! เจ้าชอบนาง แต่ไม่แต่งกับนาง แล้วเจ้าเอากล่องเข็มของนางมาทำไมกัน” นางวิ่งตามเพื่อมองหน้าเขา

หลี่เฟิ่งเซียนรู้ตัวว่าชอบลู่มู่เฉินเข้าแล้ว แต่ก็รู้สึกว่ายู่ยี่ของนางไม่ได้รับความเป็นธรรมเอาเสียเลย มู่เฉินคนชั่วผู้นี้ถึงกับหลอกให้ยู่ยี่ทำกล่องเข็มราคาแพงให้แต่ไม่ยอมแต่งกับยู่ยี่หรือ? เช่นนี้จะต่างอะไรกับอ๋องเยียนที่ไม่เคยรักหญิงใดจริง ได้แต่เล่นสนุกกับหัวใจของพวกนาง

“กล่องเข็ม ที่เจ้าทิ้งเอาไว้คืนก่อนน่ะหรือ?” เขาหันมามองนางเต็มตา

“ก็ใช่ แต่ไม่ใช่ของข้า เป็นของยู่ยี่”

ลู่มู่เฉินขมวดคิ้ว เข้าใกล้นางหนึ่งก้าวเพื่อจะมองนางให้ชัดขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกใจเต้นตึกตักจึงก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา

“นี่เจ้า ไม่คิดจะรักษาสัญญาหรือ?” เขาถาม คืนก่อนเขายังเสียใจอยู่เลยที่ทำกิริยาเช่นนั้นกับนาง ทั้งที่นางตั้งใจเอากล่องเข็มไปให้เขาโดยเฉพาะ หากนางจะโกรธไม่คุยกับเขาก็เป็นเรื่องที่สมควร ที่แท้แล้วเขาก็เข้าใจผิด

“อะไรนะ” หลี่เฟิ่งเซียนไม่เข้าใจ

ลู่มู่เฉินเดินไปหยิบกล่องเข็มมาวางไว้ในมือของนาง

“หากเป็นเงินของหยวนหยวนก็เอาไปคืนเถิด ข้าไม่ต้องการ” เขาพูด

“ห๊ะ!” หลี่เฟิ่งเซียนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ลู่มู่เฉินเดินออกไปจากห้องเก็บยาแล้ว

ตอนเย็นหลังอาบน้ำเสร็จ ยู่ยี่ก็มานั่งเช็ดผมให้คุณหนูใหญ่หลี่เฟิ่งเซียน เช็ดไปหน้างอไปเพราะหลายวันนี้คุณหนูใหญ่อารมณ์ไม่ค่อยดี

“ยู่ยี่ เจ้าชอบลู่มู่เฉินหรือไม่”

“ห๋า ท่านพูดอะไร ข้าไม่ชอบเขา เป็นท่านที่ชอบเขาไม่ใช่หรือ” ยู่ยี่จำยอมรับชื่อนี้อย่างไม่เต็มใจ

“ห๊ะ!!!! ข้า!!.. เจ้าพูดสิ่งใดกัน” หลี่เฟิ่งเซียนหันไปมองยู่ยี่เก็บสีหน้าไม่อยู่

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” นางถามยู่ยี่

“ท่านอ๋องบอก เขาว่าท่านมักจะไปเกี้ยวเขาโดยการพูดแต่เรื่องของมู่เฉินคนเลว มู่เฉินคนชั่ว เป็นห่วงทุกเช้าว่าเขาจะไม่ยอมกินข้าว”