บทที่ 17 สั่นระริก

ค่ำวันนั้นนางไปหามู่เฉินคนชั่วของนาง แต่ท่านหมอบอกว่าเขาไม่อยู่ออกไปอาบน้ำ หลี่เฟิ่งเซียนไปรอเขาที่ห้องของเขาอยู่นานเขาก็ยังไม่กลับ นางจึงบุกไปที่ห้องอาบน้ำ แต่เขาก็ไม่อยู่ที่นั่น หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางกลัวว่าเขาจะออกไปข้างนอกค่ายแล้วเกิดถูกจับตัวไปขายอีกครั้ง

หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งกลับไปที่ห้องของนางเพื่อหยิบกระบี่ไปช่วยเขา แต่กลับพบเขากำลังนั่งปลอบใจยู่ยี่ที่ร้องไห้อยู่ นางมองเขากำลังใช้มืออีกข้างตบหลังยู่ยี่เบาๆ อย่างปลอบโยน จู่ๆ นางก็เกิดไม่กล้าเดินเข้าไปรบกวนพวกเขา ในใจของนางมีบางอย่างหนักอึ้งจนนางเองก็อธิบายไม่ได้

หลี่เฟิ่งเซียนหอบกล่องใส่เข็มไปนั่งเหม่อมองดวงดาวบนท้องฟ้าที่ริมน้ำ เพราะนางไม่กล้าเข้าห้องของตัวเอง สายลมเย็นส่งเสียงหวีดเป็นบางครั้ง เสียงน้ำไหลกระทบก้อนหิน แม้จะหนวกหู แต่ช่วยให้นางสงบ ไม่ต้องได้ยินเสียงจี้ดๆ ที่ได้ยินในหูตั้งแต่เห็นสองคนนั้นนั่งด้วยกัน

ยิ่งมืดดวงดาวยิ่งแจ่มชัด แต่จู่ๆ กลับมีแสงไฟใกล้นางมาทุกที หลี่เฟิ่งเซียนกลัวว่าจะมีคนร้ายมาแอบจับตัวนางไปอีก จึงรีบหลบหลังพุ่มไม้ แอบก่นด่าตัวเองในใจที่ไม่รู้จักระวัง มืดแล้วยังไม่ระวังตัว ถูกจับไปครั้งหนึ่งแล้วยังไม่รู้จักจำ ตอนเดินมาที่นี่มัวแต่ใจลอยจึงไม่ได้คิด ยามนี้คิดแล้วก็เป็นเรื่องน่าอันตรายมากจริงๆ

เพียงแต่คนที่ถือแสงไฟมากลับไม่ใช่ใคร เป็นลู่มู่เฉิน หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกโล่งใจ แต่พอคิดอีกที นางไม่ควรโล่งใจเลย เพราะเขาก็เคยถูกจับไม่ต่างจากนาง นางจึงคิดจะออกไปด่าเขาเสียหน่อยที่ไม่รู้จักระวังตัวออกมาเดินเล่นนอกค่ายดึกดื่น

แต่นางยังไม่ทันได้ออกไปด่า เขาก็เสียบคบเพลิงไว้แถวริมน้ำและเริ่มถอดเสื้อผ้า หลี่เฟิ่งเซียนชะงัก นางไม่แน่ใจว่าควรออกไปดีหรือไม่ เห็นเขาถอดทีละชิ้นทีละชิ้น สุดท้ายเหลือเพียงกางเกงตัวใน เขากลับไม่ยอมถอด!

‘อืม ดูแล้วเขามีเนื้อหนังขึ้นมามากเมื่อเทียบกับตอนที่ข้าเคยเช็ดตัวให้เขา กระดูกตรงไหล่กับตรงสะโพกมองไม่เห็นแล้ว แถวหน้าอกก็ไม่ได้เห็นแต่ซี่โครง หน้าท้องก็ไม่ได้ยุบจนใกล้ติดกระดูกหลังอีก ตามแขนก็เริ่มมีกล้ามเนื้อ นี่เขา..ไหล่กว้างเช่นนี้เลยหรือ ยังเหลือก็แต่..!!!’ นางกำลังสำรวจเขาอยู่ดีๆ เขาก็กระโดดลงน้ำเสียอย่างนั้น

“เจ้าทำอะไรน่ะ!!!” หลี่เฟิ่งเซียนเผลอตะโกนออกไป

ลู่มู่เฉินตกใจรีบหันมาทางเสียงที่ได้ยิน เขาเห็นนางโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ รีบวิ่งมาหาตัวเขาดึงเขาขึ้นจากน้ำ

“เจ้าไม่สบายอยู่ จะลงน้ำเย็นเช่นนี้ไม่ได้” นางว่าให้เขา ระหว่างที่ดึงแขนของเขาสุดแรง บังคับให้เขาขึ้นจากน้ำ

ลู่มู่เฉินยืนอยู่นิ่ง น้ำไม่ได้ลึก แต่ก็ท่วมเอว ทั้งนางทั้งเขาต่างเปียกน้ำเย็น ใช้เวลาสักระยะกว่าที่ลู่มู่เฉินจะรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กะพริบตามองนางให้ชัดอีกครั้ง นางกลับลากเขาขึ้นมาอยู่บนบกแล้ว

“เจ้ายิ่งอ่อนแออยู่ ข้าใช้เวลาและเงินทองไปตั้งเท่าไหร่กว่าจะสร้างกล้ามเนื้อพวกนี้ให้เจ้าได้ เหตุใดไม่รู้จักรักชีวิต เจ้าอยากตายเร็วขึ้นงั้นหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนด่าเขาไม่พักหายใจ

ลู่มู่เฉินก้มมองนางที่เปียกไปครึ่งล่าง และมองเลยมายังตัวเอง เขาก็ต้องตกใจจนต้องรีบนั่งลงกอดเข่าตัวเองไว้

เขาเปียกน้ำไม่ต่างจากนาง แต่เขาใส่กางเกงตัวในสีขาว เห็นไปถึงไหนต่อไหน!!มันทั้งชูชันและแข็งขืน ยิ่งนางอยู่ใกล้ มันก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น ภาพหน้าอกที่ถูกกระชากตู้โตวทิ้งก็ยิ่งเด่นชัดในความทรงจำ อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้ เพียงเขาได้กลิ่นหอมของนางที่ลอยมากับสายลม เขายิ่งรู้สึกว่ามันสั่นระริก

“เจ้า! เจ้าหนาวหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนลนลาน ใช้สองมือลูบแขนของเขาพยายามให้ความอบอุ่น นางหันไปมา ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบเสื้อของเขาที่ถอดเอาไว้มาคลุมให้เขา

“มา ข้าพยุงเจ้ากลับบ้าน” นางยังพยายามจะล้วงลงไปใต้แขนดึงให้เขาลุกขึ้น เพื่อจะพาเขากลับบ้าน มือสัมผัสถูกผิวเนื้อของเขาโดยตรง ไม่นึกรังเกียจตุ่มน้ำใสๆ ที่ขึ้นอยู่ตามหัวไหล่และแขนแม้สักนิด

“อย่ามายุ่งกับข้า” เขากัดฟันพูดออกมาประโยคหนึ่งในที่สุด

หลี่เฟิ่งเซียนชะงัก นางรู้ว่าเขาโกรธมาก เขามักจะใช้น้ำเสียงเช่นนี้เวลานางแกล้งเขามากเกินไป แต่ครั้งนี้นางเป็นห่วงเขาจริงๆ ไม่ได้แกล้งเขาเสียหน่อย

“ข้าเป็นห่วงเจ้านะ” นางโกรธเขาบ้าง

“ไม่ต้องยุ่งกับข้า” เขาซุกหน้ากับเข่า ไม่อยากกระทั่งหันมามองนาง

“ได้ ..” หลี่เฟิ่งเซียนหันหลังเดินกลับ

เมื่อก่อนนางเป็นห่วงเขา เขารำคาญแต่ก็ยังขอบคุณนาง แม้จะพูดเบาจนนางแทบไม่ได้ยิน แต่เขาก็ยังพูด ยามนี้เขาชอบอยู่กับยู่ยี่ แค่ความเป็นห่วงของนางก็เป็นสิ่งรบกวน หลี่เฟิ่งเซียนน้อยใจ

ปกติทุกสองสามวัน หลี่เฟิ่งเซียนจะแวะไปเยี่ยมลู่มู่เฉินครู่หนึ่ง แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้น นางก็ไม่ไปหาเขา กับยู่ยี่นางก็พูดด้วยน้อยลง อ๋องเยียนก็ไม่ได้ไปเกี้ยวหลายวันแล้ว กับท่านพ่อก็พูดด้วยน้อยลง

“ใครทำอะไรลูกพ่อ บอกพ่อมาเดี๋ยวพ่อจัดการให้” แม่ทัพหลี่พูดกับลูกสาว ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังกินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน

“ไม่มีอะไร” หลี่เฟิ่งเซียนบอกปัด

“พ่อจะฆ่ามัน!”

“ฆ่าเขาไม่ได้ อย่างไรเขาก็ป่วยใกล้ตายอยู่แล้ว”

“นี่ลูก ..ทะเลาะกับมู่เฉินมาหรือ?” แม่ทัพหลี่ถามลูกสาว แต่ไม่กล้ามองสบตานาง

ปัง!! หลี่เฟิ่งเซียนกระแทกตะเกียบกับโต๊ะอาหาร

“ข้าไม่ได้ทะเลาะ!”