บทที่ 19 คำแนะนำของอ๋องเยียน

หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆหันกลับไป กะพริบตาปริบๆ ไม่อยากเชื่อว่าใครๆก็มองออก แต่นางไม่รู้ตัว นี่นางโง่เพียงนี้เชียวหรือ

“เจ้าไม่ชอบเขา แล้วสั่งทำกล่องเข็มให้เขาทำไมหรือ” นางยังคาใจ

“ท่านเป็นคนสัญญาว่าจะออกเงินสร้างสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ เขาบอกว่าอยากได้กล่องเข็มครบ 18 แบบ ข้าจึงไปสั่งร้านช่างในหมู่บ้านให้ ใช้เวลาหลายสิบวันกว่าจะเสร็จ วันก่อนช่างเอามาส่งแต่ข้าลืมบอกท่าน” ยู่ยี่อธิบาย

นางสัญญาไปเช่นนั้นจริงๆ นางรีบร้อนจะตามอ๋องเยียนไปขี่ม้าดูบึงใหญ่ จึงรับปากเขาไปส่งๆ จนนางก็ลืมไปแล้ว ดังนั้น ถือว่ากล่องเข็มนี้นางเป็นคนมอบให้เขา ไม่ใช่ยู่ยี่

หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนพองโต นางไม่ต้องแย่งชิงเขากับยู่ยี่ เขาไร้ญาติขาดมิตร ครอบครัวก็ไม่มี ขอเพียงนางรวบหัวรวบหาง เขาต้องเป็นของนางแน่ ถึงเขาจะน่าเกลียดมากไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยนัยน์ตาของเขางดงามมาก นางชอบนัยน์ตาของเขาที่ราวกับเก็บดวงดาวไว้ทั้งท้องฟ้ายามค่ำคืน

คิดแล้วนางก็หยุดตัวเองไม่ได้ อยากจะไปหาเขาตอนนี้เสียเลย 

หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งไปหาลู่มู่เฉิน ไม่สนใจว่ายามนี้ดึกมากเพียงใด ยู่ยี่ห้ามอย่างไรนางก็ไม่ฟัง นางเอากล่องเข็มไปด้วย นางอยากมอบให้เขาด้วยตัวเอง วิ่งไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเขา กำลังจะเคาะประตู

“เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ไปศึกษาต่อที่เมืองหลวง” เสียงท่านหมอพูด

“ขอบคุณท่านหมอที่ไว้ใจข้า เพียงแต่ข้า..” ลู่มู่เฉินเงียบไป

“เอาเถิด ตัดสินใจไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ข้าเพียงอยากให้เจ้ารักษาอาการแพ้พวกนี้เท่านั้น ข้าเองก็ไร้ความสามารถ อ่านตำรามาก็มากยังไม่เคยเห็นโรคเช่นเจ้า มีแต่ท่านหมอหลวงอิ่นที่ข้าหวังว่าเขาจะช่วยเจ้าได้ ข้าจึงคิดว่าถึงเขาจะมีฐานะสูงส่ง แต่อาจขอให้คุณหนูใหญ่หรือไม่ก็ท่านแม่ทัพช่วยเจ้าได้ แต่หากเจ้าไม่ยินดี ข้า..”

“เจ้าต้องไป!!” หลี่เฟิ่งเซียนพรวดพราดเข้าไปในห้องของลู่มู่เฉิน ทุกคนต่างตกใจ

“เจ้า เข้ามาในห้องข้าได้อย่างไร มันไม่ควร” ลู่มู่เฉินดุ

“ข้า..ข้าเอากล่องเข็มมาให้เจ้า” นางรีบหาเรื่องแก้ตัว แต่ลู่มู่เฉินขมวดคิ้วมองนางเป็นเชิงตำหนิ หลี่เฟิ่งเซียนได้แต่ก้มหน้าสลด

“ข้าจะช่วย เจ้าต้องไปรักษาตัว ข้าจะขอให้ท่านพ่อช่วย ส่วนกล่องเข็มนี่ข้าเป็นคนจ่ายเงิน เจ้าอย่าเรื่องมาก เอาไปใช้เถิด” หลี่เฟิ่งเซียนพูดจบก็รีบวางกล่องเข็มไว้และรีบออกจากห้องไป

“แค่กๆ อ้อ นี่ก็ดึกแล้ว ข้าควรกลับได้แล้ว” ท่านหมอแสร้งกระแอมไอและรีบขอตัวกลับเช่นกัน

รุ่งขึ้นหลี่เฟิ่งเซียนเข้าไปหาท่านแม่ทัพระหว่างที่เขากำลังคุยกับอ๋องเยียนโดยไม่สนใจสิ่งใด นางขอให้ช่วยส่งตัวลู่มู่เฉินไปรักษาตัวกับหมอหลวงอิ่น แต่ท่านแม่ทัพกลับปฏิเสธ

“เหตุใดไม่ได้ ท่านอยากให้เขาตายเร็วๆหรือ ยามนี้เขาใกล้ตายแล้ว หากมีหนทาง ท่านไม่คิดจะยื่นมือเข้าช่วยหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนโวยวาย

“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่หมอหลวงอิ่นเป็นคนประหลาด ก่อนมาอยู่ในวังหลวงเขาท่องเที่ยวไปทั่ว ฮ่องเต้ยังต้องขอร้องเขาอยู่หลายปีกว่าเขาจะยอมเข้าไปอยู่ในวัง ตอนนี้เขายังเป็นถึงหมอเทวดาอันดับหนึ่ง จะอยู่ๆให้เขารักษาคนนอกได้อย่างไร ต้องเป็นคนในวังหลวงเท่านั้นถึงจะได้รับการรักษาจากเขา” แม่ทัพหลี่ร่ายยาว

“ท่านเป็นถึงอ๋อง ขอให้เขามารักษาไม่ได้หรือ” หลี่เฟิ่งเซียนเสียงอ่อนลง

“หากเป็นตัวข้าย่อมได้ หรือตัวเจ้าก็ย่อมได้ แต่เขาไม่ได้” ท่านพ่อพูดเด็ดขาด นางจึงได้แต่คอตก รู้สึกไร้หนทาง

“ข้ามีวิธี ไม่รู้ว่าเจ้าอยากจะลองดูหรือไม่” จู่ๆอ๋องเยียนที่นั่งฟังเงียบๆมานานก็เอ่ยขึ้น

“ท่านมีวิธีหรือ พูดมาได้เลย ข้ายินดีลอง” นางดีใจรีบเข้าไปใกล้เขา จนอ๋องเยียนต้องถอยออกเล็กน้อย

“ข้ามีวิธีจริง แต่เรื่องนี้..ยังต้องให้ท่านแม่ทัพอนุญาตก่อน” อ๋องเยียนพูดไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วย

“ข้าจะตัดสินใจหลังจากได้ยินแล้ว” แม่ทัพหลี่พูด ไม่ยอมตกหลุมพราง

“หากว่า มู่เฉินแต่งเข้าตระกูลหลี่ เป็นลูกเขยแต่งเข้า เขาก็จะถือว่าเป็นคนของราชวงศ์ใช่หรือไม่” อ๋องเยียนค่อยๆพูดไปทีละประโยค คอยสังเกตสีหน้าของแม่ทัพหลี่ไปด้วย หากแม่ทัพหลี่โกรธหรือโวยวาย เขาจะได้หนีทัน

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ทั้งแม่ทัพและหลี่เฟิ่งเซียนต่างตัวแข็งราวกับหิน อ๋องเยียนกะพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะค่อยๆรินชาใส่ถ้วย ค่อยๆยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็น รอคอยให้สองคนนั้นได้สติ

แน่นอนว่าตระกลูหลี่เป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ แม้จะไม่ได้ใช้ชื่อสกุลเดียวกับฮ่องเต้ แต่แม่ทัพหลี่คือพี่ชายสายเลือดเดียวกันกับฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เขาเป็นผู้ที่ค้ำจุนบัลลังก์ของฮ่องเต้ให้ยังคงมั่นคง ฮ่องเต้รักและเคารพแม่ทัพหลี่อย่างที่สุด แต่ตัวแม่ทัพเองก็รักน้องชาย จึงไม่เคยเอาตัวเองไปอยู่ในเมืองหลวงนานๆ เพื่อที่เหล่าอำมาตย์ขุนนางจะได้ไม่สามารถยกเรื่องนี้มาทำให้ฮ่องเต้เดือดร้อน 

การที่หลี่เฟิ่งเซียนยังไม่ได้บรรดาศักดิ์เป็นท่านหญิงหรือองค์หญิง เป็นเพราะตัวแม่ทัพเองที่บ่ายเบี่ยงครั้งแล้วครั้งเล่า อ้างว่านางเป็นคนสารเลว ชอบมั่วบุรุษ ไม่มีคุณสมบัติของสตรีที่ดี ทางหนึ่งเพราะตัวหลี่เฟิ่งเซียนเป็นเช่นนั้นจริง อีกทางหนึ่งก็เพื่อป้องกันให้ลูกสาวคนเดียวของเขายังคงมีอิสรเสรี ทำตามที่นางต้องการได้ทุกเมื่อ ไม่ต้องมาคอยแบกภาระของราชวงศ์ในนามของท่านหญิงหรือองค์หญิง 

ฮ่องเต้ย่อมเข้าใจความรู้สึกของพี่ชายดี จึงไม่เคยบีบบังคับให้หลี่เฟิ่งเซียนเข้าวังเรียนรู้กฎเกณฑ์พวกนั้น ปล่อยให้นางทำเรื่องชั่วได้เท่าที่นางต้องการ ขอเพียงไม่ทำผิดกฎหมาย ไม่ทำเรื่องร้ายแรง ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็ยังคงได้รับการผ่อนปรนเสมอ

“ข้า ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานกับเขามาก่อน” หลี่เฟิ่งเซียนพูดออกมาในที่สุด

“ข้า..ข้า” นางอยากจะบอกว่าตัวเองชอบลู่มู่เฉินจริง แต่ไม่เคยนึกถึงเรื่องงานแต่ง พยายามแล้วก็ยังพูดออกมาไม่ได้