นอกจากข้าใครจะกล้าแต่งเจ้า

ด้านหลังของตำหนักต้นท้อต้นหนึ่งแผ่กิ่งก้านใหญ่โตออกมา มันสูงจากพื้นเพียงหนึ่งฉื่อ เซียหลิงเอ๋อร์เก็บผลท้อที่สุกมาเช็ดกับเสื้อก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งกินบนกิ่งของต้นท้อสบายใจ ไม่ต้องเห็นหน้าเยี่ยเฟิงคนอัปลักษณ์นั่น วาจามิได้รื่นหูสักนิดสายลมพัดเบาๆเอื่อยๆ

เมื่ออิ่มก็ง่วงท่านพ่อกับท่านแม่กำลังปรึกษาเรื่องงานกับฝ่าบาทนางจึงซุกซนได้ ดวงตาคู่สวยปอดสนิท ขนตาเรียงเส้นสวยยาวเป็นแพ ลมหายใจสม่ำเสมอ อกตูมกระเพื่อมตามจังหวะหายใจ คนที่เพิ่งมาถึงนั่งมองร่างบางที่กำลังหลับใหล

เยี่ยเฟิงโน้มใบหน้าลงไปหา คู่หมั้นเขาคนนี้งามไม่น้อยเสียแต่วาจาร้ายกาจยิ่งนัก แบบนี้ต้องสั่งสอนสักหน่อยว่าแต่งงานไปแล้วควรเชื่อฟังใคร เซี่ยหลิงเอ๋อร์รู้สึกถึงไอร้อนเป่ารดใบหน้านางจึงลืมตาก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อเหลาห่างนางเพียงสองชุ่น

คนตัวเล็กกระเด้งลุกตามสัญชาตญาณทันที แต่เยี่ยเฟิงกลับจับข้อมือนางกดลงเอาไว้กิ่งท้อใหญ่พอที่จะให้ทั้งคู่นอนบนนั้นได้เลยเชียว เซี่ยหลิงเอ๋อร์เอ่ยลอดไรฟันกับคนที่ทาบทับนางอยู่

"ปล่อยข้านะเยี่ยเฟิง เอามือโสโกครของท่านออกไป"

"หืม...โสโครกหรือ เซี่ยหลิงเอ๋อร์อีกไม่ถึงนานเจ้าต้องเป็นเมียคนโสโครกคงเจ็บแค้นล่ะสิ แต