บทยี่สิบหก

บทยี่สิบหก

ข้าอยากให้เขาเลือกครอบครัวมากกว่า

ความรู้สึกที่เจินจิ่วหรงมีต่อตงเหลียนฮวา ในอดีตนอกจากความอิจฉาริษยาก็ไม่มีสิ่งใด ทว่าตอนนี้มันกลับไม่มีความริษยาอันรุนแรงเช่นนั้นอีกเลย หัวใจของนางร้าวรานและนิ่งสงบ หลังผ่านเรื่องราวมากมาย ตงเหลียนฮวาเป็นเพียงจุดบอดเล็ก ๆ ในชีวิตเท่านั้น

ตอนพบหน้ากันอีกหนในค่ายทหาร นางขยับรอยยิ้มกว้างอันสดใส บดบังความมืดหม่นของอีกฝ่ายจนหมดสิ้น ตงเหลียนฮวาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนหนา ดวงหน้าซีดเซียวและอิดโรย ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองนางสลับกับไท่หย่งเสียน

เจินจิ่วหรงทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้เขากวาง ในกระโจมแห่งนี้ นอกจากแม่ทัพประจิม ไท่หย่งเสียนและนางก็ไม่มีใครอื่น

“ไม่เจอกันนานเลยนะ ตงเหลียนฮวา”นางเอ่ยเสียงราบเรียบ รอยยิ้มไม่เลือนหายจากดวงหน้าสักนิด ขณะตงเหลียนฮวากวาดมองทุกอย่างด้วยความหวาดระแวง เตรียมขอความช่วยเหลือจากไท่หย่งเสียน

“หย่งเสียน…ช่วยข้าด้วย”

ไท่หย่งเสียนยืนนิ่งเพื่อรอรับคำสั่งจากองค์หญิงเก้าแต่เพียงผู้เดียว ทำให้ตงเหลียนฮวาตระหนักถึงความจริงว่าเขาเก็บนางไว้เพื่อกลายเป็นนักโทษหรือเหยื่อของเจินจิ่วหรงในสักวัน และวันนี้ก็มาถึง

ตงเหลียนฮวาเปล่งหัวเราะลั่น พลางเอ่ยถาม “หย่งเสียน ท่านร้ายกาจขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน ?”

“…”

“ท่านที่ข้ารู้จักเป็นเหมือนนภาสีครามอันอบอุ่น มิใช่ก้อนน้ำแข็งเยี่ยงตอนนี้”

ไท่หย่งเสียนปิดปากเงียบ ดวงตาไร้ความรู้สึก ขณะแม่ทัพประจิมเหลือบมององค์หญิงเก้าด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาไม่เคยเห็นเจินจิ่วหรงที่เหมือนปีศาจสักคราเดียว ปรกติองค์หญิงเก้าอ่อนหวาน ละเอียดรอบคอบ แม้นเด็ดขาดไปบ้าง แต่มิใช่คนโหดเหี้ยมอะไร

เจินเซียหยางฮ่องเต้ สหายในวัยเยาว์ของเขาพลาดแล้ว ผิดพลาดที่ไม่ควรสร้างปีศาจร้ายนามว่าเจินจิ่วหรงขึ้นมา

“เปิ่นกงมีเรื่องสงสัย จริงอยู่ว่าเจ้าแฝงตัวเข้ามาเพื่อลอบเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลไท่ กระนั้นก็ยังเสี่ยงมากอยู่ดี ในฐานะสายลับความเสี่ยงขนาดนี้ย่อมมิใช่เรื่องล้อเล่น ไยถึงยังดึงดันมาอยู่ข้างกายหย่งเสียน”

ตงเหลียนฮวาหลุบตาต่ำลง นางเงียบไปเนิ่นนาน จนเจินจิ่วหรงกล่าวแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงแสนโหดเหี้ยม

“เอาเถอะ เปิ่นกงมิอยากเสียเวลากับเจ้าแล้ว เห็นว่าต่อจากนี้เจ้าจะพูดมิได้อีก เลยเผลออยากรู้อยากเห็นเกินไปหน่อย”รอยยิ้มเลือนหายจากดวงหน้างดงาม เจินจิ่วหรงเหลือบมองถาดใส่มีดสังหารที่แม่ทัพประจิมถืออยู่

“ใต้ลิ้นของเจ้าถูกประทับตราแคว้นฝูเยว่ หักตัดมันทิ้งส่งไปแดนบูรพาย่อมเกิดจลาจลในกองทัพได้ง่าย ๆ”นางหยิบมีดปลายแหลมออกจากถาด จดจ้องเงาสะท้อนแสงของมันราวหลงใหล ท่ามกลางความตื่นกลัวขึ้นมาเล็กน้อยของตงเหลียนฮวา “เปิ่นกงสืบจนรู้ว่าเจ้ามีวัยเด็กที่น่าเศร้า พอรู้ความก็ถูกส่งมาทำงานเป็นสายลับล่มแผ่นดิน ไม่มีเวลาสำหรับการเที่ยวเล่นเลยสักนิด”

ตงเหลียนฮวาไม่ขยับถอยหนี นางมองเจินจิ่วหรงสลับกับดวงหน้าของไท่หย่งเสียน ก่อนปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า “ที่แท้คนปล่อยข่าวลือว่าข้ายังมีชีวิตก็คือองค์หญิงเก้านี่เอง…”

“…”

“ข้าก็แค่อยากพบหย่งเสียนมาโดยตลอด ในอดีตเพราะความรู้สึกผิดถึงยอมแกล้งตายกลับแคว้นฝูเยว่ แต่สุดท้ายก็ต้องกระเสือกกระสนกลับมาหาหย่งเสียนอยู่ดี ทำไมข้าถึงหลงรักเขาขนาดนี้นะ ทั้งที่เขาเอาแต่พูดถึงองค์หญิงเก้าแท้ ๆ”

เจินจิ่วหรงถอนหายใจยาวเหยียด ตวัดมีดไปมากลางอากาศ “เจ้านี่ยังกลับกลอกหน้าตายเหมือนเดิมเลยนะ พอถึงทางตันก็พูดจาน่าสงสาร ทั้งที่เจตนาของเจ้าก็คือการทำให้แคว้นเจินตกเป็นบรรณาการ”

“…เจ้ามันเลือดเย็น !”

“เปิ่นกงเลือดเย็นกว่าเจ้าแน่ ๆ เจ้าเอาแต่แอบอ้างความน่าสงสาร ปกปิดความน่ารังเกียจของตนเอง แต่เปิ่นกงนอกจากไม่ปกปิดปีศาจในตัว ยังไม่ร้องขอความสงสารเห็นใจจากใครเช่นกัน”

นางบีบกรามของตงเหลียนฮวา บังคับให้สบมองตนเอง ดวงตาเรียวดั่งหงส์ทอประกายวาววามราวเปลวเพลิง พลางเหลือบมองไท่หย่งเสียนที่ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน พร้อมกล่าว “เราจำเป็นต้องใช้มีดคมขนาดนี้ตัดลิ้นนางด้วยหรือ ?”

ไท่หย่งเสียนยกยิ้มบางเบา เตรียมก้าวขาเดินไปหยิบมีดจากมือเจินจิ่วหรง “ข้าจะไปหามีดทื่อ ๆ มาให้”

“ดี ข้ากับแม่ทัพประจิมจะรอข้างนอกให้ท่านเป็นคนลงมือตัดลิ้นนางด้วยมีดทื่อ ๆ ก็แล้วกัน”

กล่าวจบนางก็ไม่สนสีหน้าของใคร เดินออกไปจากกระโจมอย่างรวดเร็ว พร้อมกับแม่ทัพประจิมที่เดินตามหลังออกมา ชายวัยใกล้เกษียณเหยียดตัวตรง มองลูกสะใภ้ด้วยแววตาหม่นแสง

“องค์หญิงไม่ไว้ใจหย่งเสียนถึงขนาดต้องสวมบทนางร้ายเพื่อทดสอบเขาเชียวหรือ”

เจินจิ่วหรงไหวไหล่ “ข้าแค่อยากให้เขาหวาดกลัว จนทอดทิ้งข้าไปก็เท่านั้น”

“…”

“หย่งเสียนอาจเลือกข้า แต่ตระกูลไท่จะเต็มใจเลือกข้าด้วยงั้นหรือ ที่พวกท่านยังสนับสนุนข้าตอนนี้ เป็นเพราะไม่มีทางเลือกอื่นใด เนื่องจากเจินเซียหยางฮ่องเต้ระแวงตระกูลไท่ เหลือแต่รอวันกำจัด”

แม่ทัพประจิมเหยียดยิ้ม มองมือที่ค่อย ๆ กำเข้าหากันแน่นของเจินจิ่วหรง “ไม่ว่าตอนไหนองค์หญิงก็ยังรักบุตรชายของกระหม่อมมากอยู่ดี”

“…”

“องค์หญิงคงกลัวว่าตนเองจะต้องตาย และหย่งเสียนจะไม่เหลือใครอีก ถึงอยากให้เขาเลือกครอบครัวมากกว่าท่าน…”

เจินจิ่วหรงปล่อยมีดลงบนผืนดิน ชายเสื้อคลุมและเส้นผมปลิดปลิวตามแรงลม “ข้าก็ไม่แน่ใจว่าห่วงอนาคตของลูกหรือเขามากกว่ากัน แต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจคือข้ามิอยากให้เขาต้องเดียวดายเช่นข้าและองค์ชายสิบสาม”

เราก็มีกันแค่สามคนแม่ลูก พวกคนตระกูลป๋ายนับเป็นครอบครัวมิได้หรอก ส่วนเจินเซียหยางฮ่องเต้ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง

หย่งเสียนท่านเป็นถึงท้องฟ้าและผืนหญ้า สมควรอยู่กับครอบครัวที่อบอุ่น อย่าร่วมเดียวดายไปกับองค์หญิงเก้าเลยนะ

หลังลิ้นของตงเหลียนฮวาไปถึงชายแดนบูรพาไม่นาน ก็ถามหาความสงบใดมิได้อีก นับแต่งานศพของพระสนมเสียนเฟย เจินเซียหยางฮ่องเต้ก็ไม่ยอมออกว่าราชการอีกเลย หากนี่นับเป็นเรื่องใหญ่ต่อความมั่นคงของแผ่นดิน มังกรแสนเลือดเย็นตัวนั้นเลยออกมาในที่สุด

ทุกอย่างเป็นไปตามที่เจินจิ่วหรงคาดการณ์ องค์ชายสิบสามได้รับการปล่อยตัว เพื่อส่งไปยังชายแดนบูรพาในฐานะแม่ทัพ พร้อมกับแม่ทัพบูรพา โดยให้แม่ทัพประจิมปักหลักยังเมืองหลวง เห็นได้ชัดว่าเจินเซียหยางฮ่องเต้ใช้บุตรชายเป็นตัวล่อ ก่อนให้แม่ทัพประจิมตามเก็บงาน

ทว่ากลับมีหนึ่งเรื่องอยู่นอกเหนือการควบคุม นั่นคือการที่ไท่หย่งเสียนเสนอตัวไปร่วมรบในแดนบูรพาในฐานะรองแม่ทัพและมือขวาขององค์ชายสิบสามด้วยเช่นกัน เดิมเจินจิ่วหรงค่อนข้างลังเลว่าจะส่งเขาไปชายแดนดีหรือไม่ แต่เหมือนไท่หย่งเสียนจะเลือกด้วยตนเอง

ดังนั้นในเช้าวันถัดมา นางถึงรีบแต่งตัวออกไปรับองค์ชายสิบสามหน้าวังหลวง เจินจิ่วหรงยังสวมอาภรณ์ดำทมิฬแสดงถึงการไว้ทุกข์ เครื่องหัวมีเพียงปิ่นหยกไร้ลวดลายอันเรียบง่าย ดวงหน้างดงามไร้การประทินโฉม หากเมื่อนางไปถึง กลับเห็นซ่งเยี่ยหวั่นโอบกอดองค์ชายสิบสามเอาไว้

อีกฝ่ายไม่เกรงกลัวที่จะแสดงจุดยืนเคียงข้างน้องชายของนางสักนิด ช่างเหมือนกับในอดีต ไม่ว่าตอนไหนซ่งเยี่ยหวั่นก็ยังจริงใจต่อเจินจิ่วเยี่ยนเสมอ น่าเสียดายที่หลังจากน้องสิบสามตกลงไปในสระน้ำเมื่อวันนั้น เขาก็ลืมเลือนซ่งเยี่ยหวั่นไปจดหมด

หมอหลวงบอกว่ามันเป็นปัญหาของสภาพจิตใจ ไม่นานมารดาของซ่งเยี่ยหวั่นก็จากไป อีกฝ่ายค่อย ๆ ตีตัวออกหากองค์ชายสิบสาม กลายเป็นผู้เฝ้ามองอยู่หลายปี

“อาเยี่ยน…”นางเปล่งเสียงเรียกองค์ชายสิบสาม เขาเบิกตากว้างมองนาง ผละตัวออกจากอ้อมกอดของซ่งเยี่ยหวั่น แล้ววิ่งตรงมาหาอย่างรวดเร็ว กระโจนเข้าสู่อ้อมแขนอันอบอุ่นของพี่สาว

“จิ่วหรง…ข้าอยากกลับบ้าน”

“ข้ารู้แล้ว”

“มิใช่จวนว่างเปล่าหลังนั้น แต่เป็นบ้านอันปลอดภัยและมีท่านพี่อยู่ด้วย”

เจินจิ่วหรงขยับรอยยิ้มอ่อนหวาน พลางเอื้อมมือลูบหัวองค์ชายสิบสามเบา ๆ “เช่นนั้นก็มาอยู่ที่จวนแม่ทัพกับข้าก่อน เจ้าจะได้มีขวัญกำลังใจนำกองทัพนับสิบหมื่นคว้าชัยเหนือสมรภูมิ”

เจินจิ่วเยี่ยนหลุบตาค่ำลง ขณะเอ่ยเสียงแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ “ตลอดวันเวลาที่ถูกขังลืม มันทำให้ข้าอดคิดมิได้ว่าตนเองเป็นต้นเหตุทำให้เสด็จแม่ต้องตาย หากข้าไม่แย่งชิงบัลลังก์ พวกเราก็ยังเหลือกันสามคนแม่ลูกเช่นเดิม”

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกนะ มันเป็นความผิดของพวกผู้ใหญ่ เสด็จแม่คาดหวังในตัวเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ส่วนหนึ่งก็เพราะเจินเซียหยางฮ่องเต้เคยเอ็นดูเจ้ามาก”

“…ข้า”

“เจ้าก็ทำเหมือนกับที่คนอื่น บังเอิญเจ้าพ่ายแพ้ในกระดานหมากตานั้น ความผิดทั้งหมดเลยเหมือนเป็นของเจ้า…”

“…”

“เจินจิ่วเยี่ยน หากเจ้าครอบครองบัลลังก์ก็จำต้องเผชิญกับความรู้สึกเดียวกันนี้ไปตลอดชีวิต แต่พวกเราถอยกลับมิได้แล้วใช่หรือไม่ ?”

ร่างในอ้อมแขนของนางสั่นระริก กลางหน้าอกเปียกชื้นด้วยหยดน้ำตาของเขา เรียวนิ้วมือจิกลากลงบนอาภรณ์ดำทมิฬ “ข้าอยากให้ท่านพี่ได้มีชีวิตอันสงบสุข…จริง ๆ นะ”

เจินจิ่วหรงรอยยิ้มเจ็บปวด เพียงนึกถึงไท่หย่งเล่อที่อยู่แดนใต้หัวใจก็ร้าวรานไปหมด ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่จะได้โอบอุ้มเขาด้วยสองมือของตนเองอีก

นอกจากพี่สาวของเจินจิ่วเยี่ยน ข้าเองก็เป็นภรรยาของไท่หย่งเสียน และแม่ของไท่หย่งเล่อนะ