บทยี่สิบห้า

บทยี่สิบห้า

เจินจิ่วหรงที่บ้าคลั่ง

เจินจิ่วหรงนอนแช่ตัวอยู่ในถังน้ำใสสะอาด เส้นผมดำขลับยาวสลวยเลื่อนลงปรกดวงหน้างดงาม หลบซ่อนแววตาสั่นไหวของนางอย่างแนบเนียน ไม่มีข้ารับใช้คนในอยู่ในเรือนนอน จวนตระกูลไท่ถูกทหารล้อมเอาไว้ แม้นว่าการปราบจลาจลจะจบลงแล้ว

ดูเหมือนว่าเจินเซียหยางฮ่องเต้จะหวาดระแวงตระกูลไท่อย่างสมบูรณ์แบบ แม้นแม่ทัพประจิมจะเป็นดั่งสุนัขถวายหัวอยู่แทบเท้าก็ตามที ทั้งหมดเป็นเพราะเจินจิ่วหรงคือสะใภ้หนึ่งเดียวของตระกูลไท่ ซ้ำตอนนี้ยังให้กำเนิดบุตรชายแก่พวกเขา

ต่อให้ปกปิดที่อยู่ของไท่หย่งเล่อ แต่ก็มิอาจปิดบังตัวตนการมีอยู่ของเขา เจินเซียหยางฮ่องเต้เป็นคนขี้ระแวงและโลภมาก ไม่นานย่อมจับลูกชายของนางเป็นตัวประกัน

ทุก ๆ อย่างเหลือเวลาไม่มากแล้ว

แต่เจินจิ่วเยี่ยนอายุย่างสิบสี่ปีเท่านั้น ไม่มากพอจะขึ้นครองบัลลังก์โดยไร้ผู้สำเร็จราชการแทน สุดท้ายเขาจะกลายหุ่นเชิดอีกตัวสำหรับตระกูลป๋าย

“นี่ หย่งเสียน”นางเอ่ยปากเรียกเขาที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นไร้ลวดลาย ไท่หย่งเสียนชำเลืองมองภรรยา

“อาบน้ำเสร็จแล้วหรือ ข้าเตรียมอาภรณ์ให้เจ้าแล้ว”

น้ำเสียงของไท่หย่งเสียนอ่อนโยนเป็นอย่างมาก ราวกับต้องการนำนางออกจากโลกอันมืดหม่น เจินจิ่วหรงหลุบตาต่ำลง ค่อย ๆ ยกมือโอบกอดตนเองเอาไว้แน่น

“ที่บอกว่ารักข้ามากเหลือเกิน คำว่ามากเหลือเกินนี่ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลไท่และราชสำนักหรือไม่”

ดวงตาของไท่หย่งเสียนหม่นหมองลง ค่อย ๆ ยกยิ้มแข็งทื่อบริเวณมุมปาก “จิ่วหรง ข้ายินยอมสยบแทบเท้าเจ้า แม้นตอนนี้ภายในหัวเจ้าจะไม่มีภาพอนาคตร่วมกับข้าเลยก็ตาม”

เจินจิ่วหรงชะงักค้าง ก่อนพบว่าในตัวนางไม่มีภาพไท่หย่งเสียนอยู่เลย กระทั่งภาพของไท่หย่งเล่อก็เลือนรางนัก ที่เห็นเด่นชัดกลับเป็นแผ่นหลังของเจินจิ่วเยี่ยนเท่านั้น “บางทีข้าเองก็คงกลายเป็นปีศาจร้ายไปแล้ว หย่งเสียน ที่ข้าถามออกไปมิใช่เพราะข้าอยากได้ความรักจากท่าน ข้าแค่อยากได้อำนาจทหารในมือท่าน”

ไท่หย่งเสียนโคลงหัวลง พยายามฝังกลบความร้าวรานของตนเอง “ข้ารู้อยู่แล้ว ขอเพียงไม่ต้องหย่าร้างกับเจ้า ข้ายินดีมอบทุกอย่าง”

เจินจิ่วหรงเปล่งเสียงครางตอบเบา ๆ ค่อย ๆ ก้าวขาออกจาถังน้ำ แล้วหยิบอาภรณ์ขาวบางตัวนอกมาสวมเอาไว้ พร้อมเดินเข้าไปหาไท่หย่งเสียนอย่างมั่นคง ท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกอันเบิกกว้าง เพียงเห็นเรือนร่างอันงดงามของนาง หัวใจของเขาก็เต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

“จิ่วหรง…”

“หนทางข้างหน้า ท่านอาจไม่เหลืออะไรเลยนอกจากข้า เช่นนั้นยังยินดีเดินเคียงข้างข้าหรือไม่ ?”

ขณะนางย่อตัวลง เขาก็รวบร่างบอบบางเข้าไปในอ้อมกอด มือประคองดวงหน้างดงามเปียกชุ่ม เจินจิ่วหรงขยับรอยยิ้มอ่อนหวานอันไปไม่ถึงดวงตา แต่มีหรือว่าไท่หย่งเสียนจะมองไม่ออก เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“ข้าไม่ได้ต้องการร่างกายของเจ้า ข้าต้องการความรักจากเจ้า”เขาหลุบตาต่ำลง เหยียดรอยยิ้มว่างเปล่าแก่ตนเอง “เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”

ประโยคนั้นของเขา ทำเจินจิ่วหรงน้ำตาไหลอาบลงมา นางเปล่งเสียงหัวเราะร่วน ฝ่ามือเย็นเหยียบทาบลงบนแก้มของเขา พร้อมกระซิบข้างหู “ตอนนี้ข้าเหนื่อยมากเลย อยากหลับไปในอ้อมกอดของหย่งเสียน”

สิ้นเสียงของนาง ริมฝีปากบางก็ครอบครองริมฝีปากของเขา ปลายนิ้วเรียวยาวจิกลากลงบนแผ่นหลังเต็มไปด้วยรอยแผลอย่างบ้าคลั่ง ก่อนไท่หย่งเสียนจะตอบรับจูบนั้นด้วยความเร่าร้อน และปลดเปลื้องอาภรณ์ขาวบางออก

ไม่มีการจัดงานศพให้มารดาของนางด้วยซ้ำ ทั้งที่เป็นถึงพระสนมเสียนเฟยที่ฮ่องเต้โปรดปรานมากที่สุด นอกจากไม่จัดงานศพ ยังไม่ถูกฝังในสุสานของเชื้อพระวงศ์ ต้องไปฝังในสุสานของตระกูลป๋าย ทำราวกับมารดาของนางเป็นกบฏ !

เจินจิ่วหรงสูดหายใจเข้าออก พยายามควบคุมลมหายใจให้ปรกติ ท่ามกลางคนมากมายจากตระกูลป๋าย นางไม่สามารถระบายอารมณ์ใดออกไป ซ้ำองค์ชายสิบสามยังถูกคุมขังอย่างไม่มีเหตุผลในวังหลวง

ดวงตาเรียวดั่งหงส์มองโลงศพที่ข้างในมีเพียงกระดูกไหม้ ๆ มันกำลังถูกดินฝังกลบ อย่างน้อยป๋ายอวี้หลันก็จะไม่ถูกหนอนเน่าชอนไช และไม่ต้องตายในฐานะสนมของฮ่องเต้น่ารังเกียจ

ไม่มีคำเอ่ยลาจากใคร หลังจบงานเจินจิ่วหรงหมุนตัวเดินออกไป พร้อมไท่หย่งเสียนที่เดินตามหลังมาติด ๆ ในตอนนั้นเอง ซ่งเยี่ยหวั่นก็ปรากฏตัวขวางทางนาง

อีกฝ่ายขยับรอยยิ้มอ่อนหวาน ย่อตัวทำความเคารพองค์หญิงเก้า เจินจิ่วหรงโบกมือให้สหายเพียงไม่กี่คนลุกขึ้น ก่อนซ่งเยี่ยหวั่นจะเดินตามหลังนางอีกคน

“หม่อมฉันมาเพื่อพบองค์หญิงเพคะ”

เจินจิ่วหรงชำเลืองมองซ่งเยี่ยหวั่นแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ถึงเวลาที่เจ้าต้องตัดใจเรื่ององค์ชายสิบสามแล้ว เขามิอาจตบแต่งกับสตรีจากจวนแม่ทัพได้อีกแล้ว”

“ที่องค์หญิงเก้าแนะนำหม่อมฉันให้องค์ชายก็เพราะรู้ดีว่าเขาเป็นรักแรกของหม่อมฉันสมัยที่พวกเรายังวิ่งเล่นอยู่ในวังหลัง”

“ลืมเรื่องพวกนั้นไปให้หมดซะ”นางกล่าวเสียงเย็นชา ดวงตาอันว่างเปล่ามองตรงไปยังเบื้องหน้า ”ตอนนี้ข้าไม่หย่ากับหย่งเสียนแล้ว หากน้องสิบสามแต่งกับเจ้า เขาต้องถูกคนบ้านั่นฆ่าแน่ อีกอย่างเพื่อความปลอดภัยของตระกูลซ่ง เจ้าควรอยู่ให้ห่างพวกเรา”

ซ่งเยี่ยหวั่นหลุดหัวเราะ “ตอนนั้นองค์ชายสิบสามตกลงไปในสระน้ำ หม่อมฉันเป็นคนแรกที่กระโดดไม่ช่วยเขา แม้นตนเองจะว่ายน้ำไม่เก่ง ความบ้าคลั่งในเวลานั้น ตอนนี้ก็ยังอยู่เช่นเดิม”

“ข้ารู้ว่าเจ้ารักน้องสิบสามจากใจจริง ถ้าข้ากับเขามิใช่เชื้อพระวงศ์ ก็คงยินดียกเขาให้เจ้าแล้ว แต่ว่านะ ตอนนี้การมีเจ้าอยู่ด้วยรั้งแต่จะทำให้ทุกอย่างลำบากมากขึ้น”

ซ่งเยี่ยหวั่นเร่งฝีเท้า ก่อนคุกเข่าลงตรงหน้าเจินจิ่วหรง ขณะไท่หย่งเสียนจับมือภรรยาเอาไว้ แลเห็นแววตาสั่นไหวของนาง

“หม่อมฉันเข้าใจดี แต่อย่างน้อย ตอนนี้ก็เก็บหม่อมฉันเป็นตัวหมากขององค์หญิงก็ไม่เสียหาย…”

นางพ่นลมหายใจกลางอากาศ ชายอาภรณ์สีดำทมิฬเลื่อนตกลงมาตรงหน้าซ่งเยี่ยหวั่น ปลายนิ้วมือขาวสะอาดแข็งค้าง “อีกไม่นาน องค์ชายสิบสามจะถูกปล่อยตัว ถึงตอนนั้นถ้าเจ้ายังยินดี แดนบูรพาของบิดาเจ้าจะลุกเป็นไฟโหมกระหน่ำรุนแรงที่สุดในรอบสิบปี”

“เจ้าเตรียมแผนการไว้แล้วสินะ”

เจินจิ่วหรงเงยหน้ามองสามี มุมปากของนางกระตุกยิ้ม ปลายนิ้วมือเรียวยาวกรีดลงบนแผนที่แห่งแดนบูรพาซึ่งถูกแคว้นฝูเยว่ครอบครองไปเจ็ดส่วนแล้ว

“เราจะปลุกปั่นให้แดนบูรพาลุกเป็นไฟ ล่อให้โอรสสวรรค์ที่หยาบช้าหลงกล เขาย่อมใช้โอกาสนี้ส่งองค์ชายสิบสามไปรบ หมายให้เขาตายในสงคราม แล้วค่อยแต่งตั้งโอรสของหว่านกุ้ยเฟยเป็นองค์รัชทายาท”

“…เสี่ยงเกินไป”

“มีเพียงวิธีนี้ เขาถึงจะยอมปล่อยองค์ชายสิบสามออกมา หาไม่แล้วน้องชายของข้าจะถูกขังเหมือนหมูตัวหนึ่งที่รอวันเชือด”

“…”

“หลังองค์ชายสิบสามรอดกลับมา เขาจะมีอำนาจมากพอล้มล้างเจินเซียหยางฮ่องเต้ เราจะไม่รอเวลาอีกแล้ว ยิ่งช้ามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเสียเปรียบ”

ไท่หย่งเสียนขบริมฝีปากแน่น นึกกังวลอย่างบ้าคลั่งถึงความปลอดภัยของเจินจิ่วหรงและอนาคตของนางต่อจากนี้

“เจ้าเคยบอกรั่วซินว่าแดนใต้อากาศอบอุ่น อยากใช้ชีวิตอย่างสงบที่นั่น หากองค์ชายสิบสามครองราชย์ เจ้าจะกลายเป็นผู้สำเร็จราชการแทน ชีวิตห่างไกลจากความสงบสุข…”

“หากข้าไม่ยอมสูญเสียบางอย่าง พวกเราจะตายกันหมด ไม่เว้นแม้นแต่ตระกูลไท่ เพราะเจินเซียหยางฮ่องเต้เสียสติไปแล้ว”

ไท่หย่งเสียนค่อย ๆ กำมือเข้าหากัน พร้อมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “เดิมข้าก็คิดจะใช้ผลงานจากสงครามบูรพาให้องค์ชายสิบสามกลายเป็นองค์รัชทายาทอย่างถูกต้อง ถึงกักขังสตรีนางหนึ่งเอาไว้ นางเป็นสายลับแฝงตัวเข้ามา ฐานะเดิมคือธิดาของท่านอ๋องแคว้นฝูเยว่…”

เจินจิ่วหรงทรุดตัวลงนั่งบนตั่งไม้สน ดวงหน้างดงามเหม่อมองท้องฟ้าไร้ก้อนเมฆ “หมายถึงตงเหลียนฮวาสินะ พอดีว่าข้าให้คนไปสืบดูค่ายทหารของท่านมานิดหน่อยน่ะ”

“…”

“หากจบการศึกแล้ว ข้าอยากทรมานนางสักหน่อย ก่อนตัดแขนตัดขา แล้วโยนให้สุนัขกิน ท่านจะว่าอย่างไร ?”

ไท่หย่งเสียนนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนตอบเสียงแผ่วเบา “เจ้าจำเป็นต้องมือเปื้อนเลือดด้วยงั้นหรือ”

เจินจิ่วหรงระบายยิ้มไร้เดียงสา “ความจริงก็ไม่หรอก เพราะอย่างไรก็จะฆ่าทิ้งกลางสงครามนั่นแหละ ไม่มีเวลายุ่งยากมานั่งทรมานเพื่อความสำราญ”

“…”

“ข้าเพียงพูดเผื่อเอาไว้ ถ้านางรอดมาได้ ไว้ตอนนั้นค่อยทำเป็นมนุษย์หมูก็ไม่แย่นะ”

“…”

“ขอโทษนะ พอคิดว่าต้องใช้อำนาจฆ่าคนมากมาย ข้าก็คล้ายคนน่ารังเกียจอย่างเสด็จพ่อไปเสียแล้ว”

มันช่วยไม่ได้นี่นา การนองเลือดคือความปรกติของการชิงบัลลังก์