บทยี่สิบเอ็ด

บทยี่สิบเอ็ด

หลอกล่อสุนัข

แม้นพระสนมเสียนเฟยจะรอดมาได้ แต่การล้มป่วยอย่างรุนแรงครั้งนี้ของนางทำให้ราชสำนักสั่นคลอน ตระกูลป๋ายกดดันเจินเซียหยางฮ่องเต้อย่างหนัก ซ้ำยังกดให้แต่งตั้งองค์ชายสิบสามเป็นองค์รัชทายาทอย่างเปิดเผย ทำเอาโอรสของหว่านกุ้ยเฟยไม่อาจนิ่งเฉย

เจินเซียหยางฮ่องเต้กำลังวิตก เขาตกที่นั่งลำบากอย่างชัดเจน ยามเหม่อมององค์ชายสิบสามที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ก็ได้เก็บกดความต้องการอันแท้จริงของตนเองไว้ หากเจินจิ่วเยี่ยนไม่มีสายเลือดตระกูลป๋าย เขาอาจยินดีแต่งตั้งอีกฝ่ายเป็นองค์รัชทายาท

มีเพียงองค์ชายสิบสามที่มีความสามารถมากพอจะชักใยขุนนาง มิใช่ถูกขุนนางมากมายโยงใยเช่นเขา น่าเสียดายที่คุณธรรมในใจต่ำกว่าความสามารถเกินไป โอรสของหว่านกุ้ยเฟยจึงทำให้เจินเซียหยางฮ่องเต้วางใจได้มากกว่า

“ลูกเป็นโอรส ย่อมไม่อาจติเตียนเสด็จพ่อ เพียงแต่เสด็จแม่วิตกเรื่องท่านพี่อย่างหนัก ซ้ำยังต้องกังวลเรื่องของลูก ร่างกายเลยทรุดลงเพราะเกินจะรับไหว”เจินจิ่วเยี่ยนกล่าวเสียงราบเรียบ แหงนหน้ามองเจินเซียหยางฮ่องเต้ด้วยความเฉยชา ทั้งชีวิตของเขานอกจากเสด็จแม่กับท่านพี่ คนอื่นล้วนเป็นแต่ตัวหมาก นั่นรวมถึงเจินเซียหยางฮ่องเต้

โอรสสวรรค์เคยหลอกลวงมารดาของเขาเช่นไร เขาก็จะโยงใยโอรสสวรรค์จนเส้นด้ายพันรอบตนเอง มิอาจดิ้นหลุด

“หากเสด็จพ่อต้องการจะแต่งตั้งโอรสของหว่านกุ้ยเฟยเป็นองค์รัชทายาทก็ตามใจ ลูกไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น”

เจินเซียหยางเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา พร้อมเอ่ยเสียงอ่อนลง “เจ้าพูดจริง ๆ หรือ”

เจินจิ่วเยี่ยนลอยเหยียดยิ้มขบขันเงียบ ๆ “อำนาจแต่งตั้งองค์รัชทายาทถือเป็นอำนาจอันชอบธรรมของเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”

ส่วนองค์รัชทายาทจะรักษาตำแหน่งของตนได้หรือไม่ก็อีกเรื่อง ยิ่งกว่านั้นต่อให้ตอนนี้เขาถอยออกมา ลำพังเจินเซียหยางฮ่องเต้คนเดียว ก็ไม่มีปัญญาจะแต่งตั้งโอรสของหว่านกุ้ยเฟยที่มาจากตระกูลระดับกลาง ๆ เป็นองค์รัชทายาทหรอกนะ

ก็แค่หลอกล่อให้สุนัขงับเหยื่อเท่านั้นเอง

“ลูกขอไปหาเสด็จแม่ก่อน ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าวังมาบ่อยเช่นนี้ แม่ดีขึ้นมากแล้ว”พระสนมเสียนเฟยกล่าวราบเรียบ ยามเห็นองค์ชายสิบสามก้าวเท้าเข้ามาในตำหนัก ลูกชายของนางระบายยิ้มอ่อนโยน พลางหยิบถ้วยยาจากนางกำนัล มาป้อนแก่มารดาด้วยตนเอง

“ลูกมีมารดาเพียงคนเดียว จะไม่ให้ห่วงหาได้อย่างไรกัน ?”

พระสนมเสียนเฟยยกยิ้มกว้าง มองดวงหน้าของเจินจิ่วเยี่ยนที่นับวันยิ่งคล้ายคลึงกับเจินเซียหยางฮ่องเต้ ในชีวิตของนางนอกจากตระกูลป๋าย ก็มีเพียงเจินจิ่วเยี่ยนและเจินจิ่วหรงเท่านั้น

“เจ้าทำตามที่แม่บอกใช่หรือไม่ ห้ามบอกเรื่องอาการป่วยกับหรงเอ๋อร์เด็ดขาด นางกำลังตั้งครรภ์ ไม่ควรได้ยินเรื่องอัปมงคล”

เจินจิ่วเยี่ยนขมวดคิ้วยุ่งยาก “ลูกมิได้เขียนจดหมายบอกท่านพี่ก็จริง แต่หาใช่เพราะอาการป่วยของท่านแม่เป็นเรื่องอัปมงคลหรอกนะ”

พระสนมเสียนเฟยยกมือลูบหัวองค์ชายสิบสามเบา ๆ “เจ้าละเอียดรอบคอบเสมอ”

“วันนี้ลูกบอกเสด็จพ่อให้แต่งตั้งองค์รัชทายาท”

“แล้วเขาว่าอย่างไร ต้องดีใจจนออกนอกหน้าเลยกระมัง”นางกล่าวจบก็ยกมือปิดปากไอออกมาเบา ๆ จนองค์ชายสิบสามต้องรีบหาน้ำชามาให้ดื่ม “เจ้าต้องระวังตัวให้ดี”

“เขาไม่มีปัญญาแต่งตั้งโอรสของหว่านกุ้ยเฟยเป็นองค์รัชทายาทหรอก หากยังไม่อยากให้เกิดสงครามในราชสำนัก นี่ก็แค่แผนการตบตาว่าลูกจะยอมถอยเท่านั้นเอง”

พระสนมเสียนเฟยหลุบตาต่ำลง ขณะยกมือทาบอก “หรงเอ๋อร์ก็คงมองออกว่าบิดาของนางต้องการกำจัดเด็กในท้อง ถึงหนีไปไกลยังแดนใต้ โชคดีจริง ๆ ที่นางอยู่ไกลราชสำนัก”

“ท่านพี่มักมองการณ์ไกลมากกว่าลูกเสมอ ถือว่าเดินหมากตัดสินใจได้เฉียบขาดและถูกต้อง”

ผู้เป็นมารดาเอื้อมมือสัมผัสแผ่นหลังกว้างของบุตรชาย “ใช่ หรงเอ๋อร์คิดถูกเรื่องละทิ้งตระกูลไท่ อนาคตหากพี่สาวจะหย่าร้าง แม่จะยินดีด้วย ตัวหมากที่ใช้การมิได้ มีเอาไว้ก็ไร้ประโยชน์”

“…”

“แม่รู้ว่าเจ้าถูกใจคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพบูรพา ฐานะของนางนับว่าเหมาะสม อีกอย่างในเมื่อหรงเอ๋อร์ไม่ต้องการไท่หย่งเสียนแล้ว แม่ก็ไม่อยากบังคับนาง ไม่มีมารดาคนไหนอยากเห็นบุตรสาวมีชะตากรรมเหมือนตนเอง”เมื่อกล่าวจบแววตาของพระสนมเสียนเฟยก็หม่นแสงลง อย่างน้อย ๆ นางก็อยากให้เจินจิ่วหรงโชคดีกว่าตนเองสักหน่อยก็ยังดี

“แค่หลานคนเดียวลูกกับท่านแม่เลี้ยงได้อยู่แล้ว พวกเราไม่จำเป็นต้องพึ่งพาตระกูลไท่”

“ใช่แล้ว !”

“ส่วนเรื่องซ่งเยี่ยหวั่น ลูกคิดว่าจะรอสักสองสามปีค่อยสู่ขอนางอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นท่านพี่คงสะสางอะไรมากมายกับไท่หย่งเสียนพอดี นับเป็นโอกาสเหมาะ”

พระสนมเสียนเฟยพยักหน้าเห็นด้วย ยกมือโอบกอดเจินจิ่วเยี่ยนอย่างหวงแหน เขาเป็นหนึ่งในสิ่งที่มีค่าที่สุดของนาง “ถ้าได้กอดหรงเอ๋อร์อีกสักคนก็คงดี”

“หากมีโอกาสลูกจะหาเวลาไปพบท่านพี่ด้วยตนเอง”

“ขอบใจนะ เยี่ยนเอ๋อร์”

แม่ทัพประจิมขมวดคิ้วยุ่งยากแก่รายงานหลายฉบับจากวังหลวง มีข่าวลือแพร่สะพัดออกมาว่าเจินเซียหยางฮ่องเต้จะแต่งตั้งองค์รัขทายาท ท่ามกลางสถานการณ์ยุ่งยาก ราชสำนักไม่ต่างจากเกลียวคลื่นอันบ้าคลั่ง มันจะสำเร็จได้อย่างไร ยิ่งคนผู้นั้นคือโอรสของหว่านกุ้ยเฟยผู้ไร้อำนาจ

ไม่รู้ว่าใครกันที่ยุโยงเรื่องนี้

นี่มันหนทางสู่ความตายชัด ๆ

“หย่งเสียน เจ้าว่าควรห้ามฝ่าบาทเช่นไรดี”

ไท่หย่งเสียนเงยหน้ามองบิดา สีหน้าของเขาเรียบเฉยจนเหมือนเย็นชาราวก้อนน้ำแข็ง เมื่อชีวิตก่อน เพราะความเห็นแก่ตัวของเจินเซียหยางฮ่องเต้ ทำให้ชีวิตแต่งงานของเขากับเจินจิ่วหรงต้องจบลง

พูดตามตรง เขาไม่ต้องการเลือกเจินเซียหยางฮ่องเต้อีกแล้ว คนเดียวที่เขายินยอมสยบด้วยมีเพียงเจินจิ่วหรง

“การแต่งตั้งองค์รัชทายาทเป็นอำนาจของฝ่าบาท ขุนนางอย่างพวกเราไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว”ไท่หย่งเสียงตอบ พลางหยิบถ้วยน้ำชาจรดริมฝีปาก รสชาติอันหอมหวานของมันทำให่เขานึกถึงเจินจิ่วหรงที่มักชงชาให้เสมอ

“ก็จริงของเจ้า…”

“หากท่านพ่อพูดอะไรออกไปตอนนี้ นอกจากเจินเซียหยางฮ่องเต้จะไม่ยอมฟัง ยังจะคิดว่าท่านพ่อเป็นพวกตระกูลป๋ายอีกด้วย”

แม่ทัพประจิมปิดปากเงียบ ก้มหน้ามองกระดานหมากล้อมอย่างวิตก ขณะไท่หย่งเสียนขยับลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปใกล้แผนที่ ไล้ปลายนิ้วไปยังแดนใต้ด้วยความถวิลหา

“เรื่องตงเหลียนฮวา เจ้าจะเอาอย่างไรต่อ ตอนนี้ฝ่าบาทสนใจแต่การแต่งตั้งองค์รัชทายาท คงไม่มีเวลามาเหลียวแลกองทัพ น่าจะปิดเรื่องนางได้เป็นปี ๆ หากนางไม่ทำอะไร”

ไท่หย่งเสียนปิดเปลือกตาลง หน้าผากแนบชิดกับแผ่นที่ จดหมายมากมายที่ส่งไปไม่เคยได้รับการตอบกลับมา เช่นนั้นก็มีเพียงหนทางเดียว

“ขังนางไว้กองทัพ ภายนอกเหมือนแขก แต่ความจริงตงเหลียนฮวาคือนักโทษคนหนึ่ง เมื่อทุกอย่างพร้อม เราจะทำสงครามกับแคว้นฝูเยว่ยึดเอาดินแดนบูรพากลับมา !”

“อ่า…”

“ส่วนตอนนี้ลูกจะไปแดนใต้ เพื่อไปหาจิ่วหรง เมื่อไปถึงนางก็คงใกล้คลอดเต็มที ช่วงเวลายากลำบากเช่นนั้น ลูกมิอาจทิ้งภรรยาไว้ตามลำพัง”

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ไท่หย่งเสียนออกเดินทางไปยังแดนใต้ตามลำพัง อาศัยเพียงม้าดีหนึ่งตัวเท่านั้นเอง

เจินจิ่วหรงตั้งครรภ์ได้เก้าเดือนแล้ว หน้าท้องของนางนู้นเด่นออกมาอย่างชัดเจน โชคดีที่หลังจากได้ท่านหมอกู้มารักษา อาการนอนไม่หลับก็ดีขึ้นมาก เพียงแต่นางยังเห็นภาพหลอนของไท่หย่งเสียนเป็นระยะ สุดท้ายก็จำต้องหยิบจดหมายของเขามาอ่านจนได้

ในนั้นบรรยายถึงชีวิตประจำวันเรื่อยไป พร้อมถามนางกลับเป็นระยะว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง แล้วจบลงด้วยการบอกรักและถวิลหาเจินจิ่วหรงมากเพียงใด

นอกจากจดหมายจากไท่หย่งเสียน เสด็จแม่ก็ไม่เคยส่งจดหมายมาสักฉบับเดียว มีเพียงน้องสิบสาม

ตอนอายุครรภ์ใกล้จะครบสิบเดือน หน้าท้องของเจินจิ่วหรงแตกลายอย่างถึงที่สุด เท้าของนางบวมและปวดไปหมด ตอนนอนก็ลำบากเป็นอย่างยิ่ง ซ้ำยังเจ็บท้องเป็นระยะ เหมือนจะคลอดแต่ก็ไม่คลอดเสียที

หลายครั้งที่รั่วซินต้องตามท่านหมอกู้มากลางดึก เพราะเจินจิ่วหรงเหมือนจะคลอดลูก แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม จนคืนนี้นางบอกรั่วซินไม่ต้องไปตามท่านหมอกู้มาอีกแล้ว

หยาดเหงื่อมากมายพุดพรายกลางดวงหน้า คราวนี้มันเจ็บจนเจินจิ่วหรงเปล่งเสียงร้องออกมาท่ามกลางความตื่นตระหนกของรั่วซิน

นางจิกปลายเล็บเรียวยาวลากลงบนอาภรณ์ พร้อมหอบหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง มันปวดร้าวจนเหมือนร่างกายถูกฉีกออก หยดน้ำตาไหลอาบท่วมดวงหน้าซีดเซียว

“หม่อมฉันจะรีบไปตามท่านหมอกู้มา !”

รั่วซินกล่าวก่อนเดินหายไป ทิ้งให้เจินจิ่วหรงตะเกียกตะกายอยู่บนผืนพรม นางพยายามหลับตาลง กำหนดลมหายใจเข้าออกอย่างสงบ แต่เมื่อเผลอลืมตาขึ้นก็เห็นภาพหลอนของไท่หย่งเสียนพลักบานประตูเข้ามา

ครานี้มันสมจริงมาก ได้ยินกระทั่งเสียงบานประตูเปิดออก รวมถึงเสียงปลายเท้าหยียบย้ำลงบนพื้น ฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาทาบลงบนดวงหน้างดงาม โอบอุ้มเจินจิ่วหรงในอ้อมแขน และค่อย ๆ วางนางลงบนเตียง

“หย่งเสียน…”

ไท่หย่งเสียนพยักหน้า พร้อมหยดน้ำตาไหลรินออกมา “ข้าอยู่นี่แล้ว”

ณ ตอนนั้น เจินจิ่วหรงร้องไห้ออกมาในที่สุด