บทยี่สิบสอง

บทยี่สิบสอง

ไท่หย่งเล่อ

ตอนกู้เจิงหนานมาถึงหัวเด็กก็เริ่มโผล่ออกมาทางช่องคลอด เจินจิ่วหรงนอนอยู่ในอ้อมแขนชายแปลกหน้าผู้หนึ่ง นางกำลังเบ่งเอาเด็กออกมาตามสัญชาตญาณ กู้เจิงหนานรีบถอดเสื้อคลุมออก แล้วตรงไปหานางทันที

ไท่หย่งเสียนขมวดคิ้วมองคุณชายหน้าหยกตรงหน้า คล้ายว่าอีกฝ่ายคาดเดาความคิดเขาออก จึงรีบแนะนำตนเองอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเจินจิ่วหรง

“ข้าเป็นหมอของจิ่วหรง”

จิ่วหรง ? ชายตรงหน้าถือดีอย่างไรมาเรียกชื่อภรรยาของเขาหวน ๆ นางเป็นองค์หญิงเก้า นอกจากคนในครอบครัวก็ไม่ควรมีใครกล้าเรียกนามของนาง !

เจินจิ่วหรงปวดร้าวจนไม่สนใจความบาดหมางของชายหนุ่มอีกแล้ว นางเอื้อมมือจับชายแขนอาภรณ์ของกู้เจิงหนาน พร้อมเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “ลูกของข้าต้องปลอดภัยเท่านั้น…”

กู้เจิงหนานพยักหน้า จัดเตรียมยาให้นางดื่ม โดยมีไท่หย่งเสียนคอยโอบประคองอย่างใกล้ชิด หลังดื่มยาไปสักพักสีหน้าของเจินจิ่วหรงเริ่มดีขึ้นตามลำดับ นางสามารถออกเร่งเบ่นได้มากขึ้น และบุตรตัวน้อยยังเคลื่อนตัวออกมาอย่างง่ายดาย

ณ ตอนนั้น ไท่หย่งเสียนตกตะลึงในฝีมือของหมอคนนี้พอสมควร ไม่เพียงหน้าตาดีพอ ๆ กับเหล่าคุณชายในเมืองหลวง ซ้ำยังมากความสามารถ นับว่ามองหาได้ยากยิ่ง

เจินจิ่วหรงหอบหายใจเข้าออกเป็นครั้งสุดท้าย นางจิกปลายเล็บลงบนเรียวแขนของไท่หย่งเสียน สบมองดวงตาของเขาด้วยแววตาอันพร่ามัว ก่อนออกแรงเบ่งเป็น และในที่สุดตัวเด็กก็เลื่อนหลุดออกมาจนครบ โดยมีกู้เจิงหนานโอบอุ้มทารกชายตัวน้อยเอาไว้ ขณะไท่หย่งเสียนยังคงวนเวียนกับการสังเกตสีหน้าของภรรยา

“ข้า…ไม่เป็นไรแล้ว”เจินจิ่วหรงเอ่ยเสียงแผ่วเบา เปลือกตาค่อย ๆ ปิดลงด้วยความอ่อนล้า ท่ามกลางสีหน้าตื่นตระหนกของกู้เจิงหนานกับไท่หย่งเสียนตามลำดับ

พวกเขาเบิกตากว้าง มองดูหว่างขาของนางที่มีเลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด กู้เจิงหนานรีบส่งตัวเด็กทารกให้รั่วซินรับเอาไว้ พลางไท่หย่งเสียนจับมือเย็นเยียบของเจินจิ่วหรงอย่างแนบแน่น พร้อมร้องเรียกนางเสียงสั่น

“จิ่วหรง ห้ามหลับนะ เจ้าห้ามหลับเด็ดขาด !”

เปลือกตาของนางหนักเหลือเกิน กระนั้นกลับเป็นห่วงไท่หย่งเสียนอยู่มาก ถึงพยายามลืมตามองเขาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“เด็กคนนี้น่ารักมาก…”

น่ารักอันใดกัน นางยังไม่เห็นหน้าเด็กด้วยซ้ำ

“ต้องเลี้ยงเขาให้ดีเข้าใจหรือไม่”

ได้โปรดมองดูเขาแทนข้าด้วยสายอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักทีเถอะ เขาน่ะ ต้องการความรัก เช่นเดียวกับที่ข้าเคยต้องการมาตลอด

สิ้นความคิดนั้น เปลือกตาของนางก็ปิดลง ร่างกายเย็นเฉียบเหมือนคนตาย ท่ามกลางกองเลือดอาบท่วมเตียงนอนกว้างใหญ่ ในอ้อมแขนของไท่หย่งเสียน และความตื่นตระหนกของกู้เจิงหนาน

เรื่องราวทุกอย่างเหมือนกับเมื่อตอนนั้น แรกเช้าของฤดูใบไม้ผลิบาน นางห้อยตัวอยู่เบื้องบน ปลายเท้าเหนือพื้นกระเบื้อง ดวงหน้าขาวซีดไร้สีเลือด เรียวนิ้วมือร่วงหล่น เปลวเทียนแห่งชีวิตถูกพรากไปตลอดกาล

สามวันหลังจากคลอดเด็กชาย ไท่หย่งเสียนวนเวียนอยู่ข้างกายภรรยาที่นอนหลับไม่ได้สติ เขาพยายามโอบอุ้มทารกเพศชายอยู่หลายหน แต่เป็นต้องส่งให้รั่วซินดูแลอยู่เรื่อยไป กระทั่งชื่อก็ยังไม่เคยคิดจะมอบให้

หัวใจของไท่หย่งเสียนแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี แม้นคุณชายหน้าหยกที่รู้ภายหลังว่ามีนามว่ากู้เจิงหนานพยายามบอกว่านางจะลืมตาตื่นวันนี้ ก็ยังทำให้ไท่หย่งเสียนแน่ใจมิได้

เป็นอีกวันที่กู้เจิงหนานมาตรวจดูอาการของจิ่วหรง เขาเหลือบมองสีหน้าอิดโรยของไท่หย่งเสียนด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย แม้นรั่วซินไม่ต้องบอก กู้เจิงหนานก็พอคาดเดาได้ว่าไท่หย่งเสียนคือสามีของเจิ่วหรง

อย่างไรก็ตาม ทั้งไท่หย่งเสียนและนางล้วนปิดบังฐานะของตนเองอย่างชัดเจน กู้เจิงทราบว่าพวกเขามาจากเมืองหลวง บางทีคนหนึ่งอาจเป็นเชื้อพระวงศ์ และอีกคนอาจเป็นขุนนางชั้นสูง

หน้าตาของจิ่วหรงงามล่มแผ่นดิน ส่วนหน้าตาของไท่หย่งเสียนก็หล่อเหลาและคมคายราวหลานหลิงหวางในภาพวาด หากเปรียบเทียบกับกู้เจิงหนานแล้ว เขาคงต่องยอมแพ้สองคนนี้จริง ๆ

“นางจะตื่นวันนี้จริง ๆ ใช่ไหม”

กู้เจิงหนานพยักหน้า “ไม่ผิดแน่”

ไท่หย่งเสียนขบริมฝีปากตนเองเบา ๆ หันไปเผชิญหน้ากับกู้เจิงหนานอย่างเถรตรง พร้อมกล่าวเสียงหนักแน่น “ข้าอยากทำหมัน”

กู้เจิงหนานเลิกคิ้วสูง ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย “คิดดีแล้วหรือ”

ชายหนุ่มกอบกุมมือที่อบอุ่นขึ้นมาบางแล้วของภรรยา หยดน้ำตาไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ไท่หย่งเสียนไม่เคยอับอายที่ต้องร้องไห้เพื่อเจินจิ่วหรง “นางเป็นทุกอย่างในชีวิตข้า ไม่ว่านางต้องการสิ่งใด ข้าจะแสวงหามาให้ หากนางต้องการ ข้ายินยอมสยบแทบเท้านาง จิ่วหรงมีค่ายิ่งกว่าใต้หล้า ข้าไม่อยากให้นางต้องเผชิญกับความเจ็บปวดเหมือนตายเช่นนี้อีก”

ตลอดชีวิตของกู้เจิงหนานพึ่งเคยเห็นสามีร้องไห้เพื่อภรรยาอย่างไม่เกรงกลัวความอับอาย ซ้ำยังยินดีทำหมัน เพื่อมิให้นางต้องเจ็บปวดจากการคลอดลูกอีก ไหนจะสยบแทบเท้านาง

ไท่หย่งเสียน เขาช่างมีความรักต่อจิ่วหรงอย่างลึกซึ้ง จนความชื่นชอบของกู้เจิงหนานกลายเป็นเด็กเล่นทันที

“เดิมสุขภาพร่างกายนางก็อ่อนแออยู่แล้ว การไม่ตั้งครรภ์อีก นับว่าดีที่สุดแล้ว”

“…”

“ไปเตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวข้าจะทำหมันให้ ตื่นขึ้นมาจะได้เห็นดวงหน้างดงามของนางเป็นคนแรก”

ราวกับหลงอยู่ในห้วงฝันอันยาวนาน ร่างกายเคยเบาหวิวหนักขึ้นเรื่อย ๆ ภาพความทรงจำมากมายไหลย้อนกลับเข้ามาในหัว นางอยู่ในอ้อมแขนของไท่หย่งเสียน และกระเสือกกระสนสุดชีวิตเพื่อคลอดเด็กคนหนึ่งออกมา ความปรารถนาที่อยากจะเห็นดวงหน้าเล็ก ๆ ของเขาค่อย ๆ ปลุกนางให้ลืมตาตื่นในที่สุด

ทว่าสิ่งแรกที่เห็นกลับเป็นดวงหน้าขาวซีดและสีหน้าอิดโรยของไท่หย่งเสียน เขากอบกุมมือของนางแน่น น้ำตาหลั่งรินออกมาไม่หยุด จำได้ว่าในชีวิตก่อน ตอนตงเหลียนฮวาคลอดลูกไท่หย่งเสียนมิได้อยู่ข้างกายด้วยซ้ำ

เจินจิ่วหรงพ้นลมหายใจอุ่นร้อนออกมา ไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ามีกู้เจิงหนานอยู่ในห้องเช่นกัน พลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ข้าอยากเห็นหน้าลูก เขาแข็งแรงดีหรือไม่…”

ไท่หย่งเสียนขยับรอยยิ้มกว้าง พร้อมตอบด้วยความอ่อนโยน “เขาเป็นเด็กชายที่แข็งแรงดีมากเชียวละ”

“ดีเหลือเกิน…”

“รอเจ้าอาการคงที่ ข้าจะอุ้มเขามาให้เจ้าดูด้วยตนเอง”

เจินจิ่วหรงพยักหน้าเบา ๆ ลืมเลือนความหลังเก่าไปจดหมด หัวใจนางเต้นระรัว ราวกับมีผีเสื้อโบยบินอยู่ในท้องเต็มไปหมด ความเจ็บปวดเสมือนโบยบินหายไป “ข้าจะรักเขาให้มาก มิลำเอียงเช่นเสด็จแม่เด็ดขาด”

ในตอนนั้น กู้เจิงหนานพลันตระหนักถึงฐานันดรอันแท้จริงของจิ่วหรง คำว่าเสด็จแม่ ตัวตนของนางย่อมไม่พ้นองค์หญิงพระองค์หนึ่งแห่งต้าเจิน

สกุลของนางย่อมเป็นแซ่เจิน แซ่เดียวกับองค์จักรพรรดิ—เจินจิ่วหรง

เจินจิ่วหรงเคยบอกว่านางแยกกันอยู่กับสามี ครั้งหนึ่งเขาคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาร้าวรานยากสมาน แต่พอเห็นสายตาที่จดจ้องมองกันและกัน กู้เจิงหนานได้แต่ฉีกยิ้มเย้ยหยันแก่ตนเอง

ไม่มีพื้นที่สำหรับเขาอยู่หรอก ยิ่งกว่านั้นกู้เจิงหนานเพียงอยากเห็นเจินจิ่วหรงมีความสุข นั่นเป็นความปรารถนาสูงสุด

เด็กชายตัวน้อยถูกมอบชื่ออย่างไม่เป็นทางการว่า ‘ไท่หย่งเล่อ’ เขาเกิดมาพร้อมกับดวงตากลมโตพร่างพราว และริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าหยอกล้อ เขาจะมีชื่อทางการก็ต่อเมื่อเรื่องนี้ถูกรายงานแก่เจินเซียหยางฮ่องเต้เท่านั้น

หลังผ่านไปหลายวัน อาการป่วยของเจินจิ่วหรงก็ดีขึ้นมา นางนั่งเหยียดเรียวขาอยู่ตรงชานเรือน แขนโอบกอดไท่หย่งเล่อเอาไว้ โดยมีไท่หย่งเสียนประคองกายนางหลวม ๆ

กลีบดอกไม้โปรยปราย ผืนหญ้างอกงาม ดอกบัวในสระน้ำเองก็เบ่งบานสะพรั่ง ช่างสงบสุขอย่างยิ่ง ยากจะถามหาจากเมืองหลวง

หากยังมีหนึ่งเรื่องในใจที่ทำให้เจินจิ่วหรงมัวหมอง นางกำมือแน่นจนผิดสังเกต ก่อนแหงนหน้ามองไท่หย่งเสียน พร้อมเอ่ยเสียงจริงจัง “ท่านไม่ควรทำหมัน การมีทายาทสืบสกุลเป็นเรื่องสำคัญ”

ไท่หย่งเสียนยกยิ้ม “พวกเรามีอาเล่ออยู่แล้วนี่ จะถามหาทายาทไปอีกทำไมกัน ?”

“ถ้าเกิดหย่งเล่อ…ตายล่ะ”

แน่นอนว่ามารดาไม่ควรกล่าววาจาเช่นนี้กับบุตรของตน แต่ว่าวังหลวงสอนนางให้รู้จักความไม่แน่นอน ไม่อาจมั่นใจกับสิ่งใด และไม่อาจมองบุตรชายแค่หนึ่งคนเป็นเหมือนความมั่นคง

แม้นเสด็จพ่อจะมีโอรสมากมาย แต่กลับล้มตายไปกว่าเก้าในสิบส่วน น่าแปลกใจที่ธิดากลับรอดมาได้มากมาย และยังถูกส่งไปเป็นบรรณาการเชื่อมสัมพันธ์ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งมาจากฝีมือสนมด้วยกันเอง ขณะอีกส่วนเป็นฝีมือของอดีตไทเฮา

“ข้าจะปกป้องเขากับเจ้าเอง”

“หย่งเสียน ทุกอย่างไม่แน่นอนหรอกนะ”

เขาเลื่อนมือประคองดวงหน้างดงามของนางสบมองเขา ดวงตาคู่คมแน่วแน่เหนืออื่นใด “จิ่วหรง ข้าขาดอะไรก็ได้ทั้งนั้น ต่อให้นั้นเป็นตระกูลไท่ หนึ่งเดียวที่ข้าขาดไปไม่ได้คือเจ้า”

“แล้วหย่งเล่อล่ะ ?”

ไท่หย่งเสียนยกยิ้มบางเบา แววตาหม่นหมองลง แต่น้ำเสียงกลับหนักแน่นและเจ็บปวด “ข้าเป็นสามีของเจ้า ก่อนเป็นบิดาของเขา”

หมายความว่าต่อให้เป็นไท่หย่งเล่อ เขาก็ละทิ้งได้ มีเพียงนางเท่านั้นที่มิอาจขาดไป

“ไท่หย่งเสียน ท่านถล้ำลึกเกินไปแล้ว”

ในชีวิตก่อนนางเคยถล้ำลึกในความรักต่อไท่หย่งเสียน จนตัดสินใจพรากเอาชีวิตของตนเอง เพื่อถนอมความรักอันเหลือน้อยเต็มที หากชีวิตพวกเขาถล้ำลึกอย่างเท่าเทียมก็คงดี แต่ว่า

“แม้ท่านจะขาดข้าไปไม่ได้ แต่ข้าขาดท่านได้”

เจินจิ่วหรงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ว่านางจะไม่ถล้ำลึกอีกแล้ว นางจะหวงแหนตนเอง ถนอมตนเอง ไม่ผูกมัดความเป็นตายกับใครอีก

ไท่หย่งเสียนเหมือนจะตกใจ แต่เขากลับยิ้มกว้าง โคลงหัวลงด้วยความยินดี “ดีแล้ว นั่นน่ะคือสิ่งที่ข้าปรารถนาจากใจจริง”

ความรักน่ะ ไม่มีความเท่าเทียมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขายินดีที่จะรักมากกว่า ขอเพียงเจินจิ่วหรงมีชีวิตอยู่และเปล่งประกายต่อไป

สามวันหลังจากนั้น ไท่หย่งเสียนต้องรีบกลับเมืองหลวงเป็นการเร่งด้วย เพราะเจินเซียหยางฮ่องเต้ดึงดันจะแต่งตั้งองค์รัชทายาท จนเกิดกบฏขึ้น