19. น้ำลายอันทรงพลังของจิ๊ดริด 1

สายตื่นแต่เช้าเหมือนเช่นปกติ เมื่อก้าวลงจากเตียง กิจวัตรแรกสำหรับช่วงนี้ก็คือเดินไปเอียงคอด้านขวาอยู่หน้ากระจก แล้วเงาสะท้อนในกระจกทำให้สายขมวดคิ้วอย่างกังวล

ตอนนี้ก้อนที่คอด้านขวาดูเหมือนจะโตขึ้นกว่าเดิม สายใช้มือกดก้อนแข็ง ๆ ข้างคออย่างกังวล หากเป็นเมื่อหลายปีก่อน สายไม่คิดจะวิตกในเรื่องการเจ็บป่วยหรือตายของเธอเลยสักนิด แต่ตอนนี้ต่างออกไป เธอมีครอบครัวของตัวเองแล้ว เธอยังอยากเห็นหลานรักของตนเติบใหญ่และมีครอบครัวมีเหลนให้เธอได้ชื่นใจ

“ป้าคะ เราไปหาหมอเถอะ” วรรณารีเองก็กังวลใจไม่แพ้กัน เธอเพียรอ้อนวอนสายอยู่หลายรอบก่อนหน้า แต่สายยังใจแข็งอยู่

สายใช้มือลูบก้อนข้างคออีกครั้ง หญิงสูงวัยนั่งคิดอยู่นานก่อนพยักหน้าตกลง

-----

“อะไรนะ? มะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะสาม” น้ำเสียงของสายตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อทราบผลการตรวจ

วรรณารีบีบมือสายเอาไว้เบา ๆ สีหน้าของเธอนั้นตกใจไม่น้อยไปกว่ากัน

“ใช่ครับ ผมแนะนำให้รีบรักษาโดยด่วน ระยะนี้การทำคีโมคือทางเลือกที่ดีที่สุด ยิ่งเริ่มไว โอกาสที่โรคสงบก็มีมาก”

“ขอฉันคิดอีกนิดได้ไหมคะ” สำหรับคนที่อยู่ในแวดวงโรงพยาบาลมาก่อนแบบเธอย่อมรู้ถึงผลกระทบจากการรับคีโมดี

“ป้าคะ รักษาเถอะ” วรรณารีพูดกล่อมระหว่างนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน

“ฉันขอเวลาคิดอีกนิด...อ้อ...เรียกทนายสมคิดให้มาหาฉันหน่อย ฉันอยากทำพินัยกรรม” สายบอกเสียงเรียบ

“ป้าคะ” สายตาของวรรณารีเผยแววร้อนรน

สายหันมามองและตบหลังมือของวรรณารีเบา ๆ “อย่าคิดมาก ฉันยังอยู่กับเธอและลูกไปอีกนาน”

สายนั่งคิดอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสามวันเข้าไปแล้ว แต่ก็ยังคิดไม่ตกเสียที เธอจึงได้แต่กินยาประวิงอาการที่ทางโรงพยาบาลมอบให้ไปก่อนเท่านั้น

“ยายไม่สบาย” ที่รักเดินมาเกาะเข่าของสายและเงยหน้ามองอย่างกังวล

สายใช้มือลูบผมนิ่มของหลานสาวอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวยายก็หายแล้ว พอหายยายจะพาจิ๊ดริดไปเล่นของเล่นในห้างดีไหม”

ที่รักพยักหน้าหงึก ๆ อย่างชอบใจ “ยายใกล้หายแล้ว”

“ใช่ ยายใกล้หายแล้ว” สายเอ่ยและมองหลานอย่างอาวรณ์

“ป้าคะ กินยาค่ะ” วรรณารีถือแก้วน้ำพร้อมยาเดินเข้ามา

“จิ๊ดริดถือน้ำให้ยาย” เด็กหญิงแย่งแก้วน้ำจากมือแม่

“ถือระวังนะลูก”

สายถือยาในมือพร้อมนั่งรอแก้วน้ำจากหลานรักด้วยแววตาอ่อนโยน

“ยาย น้ำ” เด็กหญิงเดินมาอย่างระวัง แต่ระหว่างกำลังยื่นแก้วน้ำให้สาย น้ำลายของเธอดันหยดลงไปในแก้วน้ำเสียได้

ที่รักเหลียวมองแม่แล้วทำหน้าเสีย

“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนให้” คนเป็นแม่พูดปลอบ

“ไม่ต้อง” สายเอ่ยห้าม “แค่น้ำลายของหลานฉัน ฉันไม่รังเกียจหรอก เอามาเถอะ” ว่าแล้วเธอก็รับแก้วน้ำจากมือที่รักและยกดื่มจนหมด หลังจากนั้นก็นอนพักจนถึงบ่าย

ตอนตื่นมาในช่วงบ่าย สายรู้สึกสบายตัวกว่าทุกวัน มิหนำซ้ำยังกินข้าวมื้อเย็นได้มากกว่าทุกวันด้วย สร้างความดีใจให้กับวรรณารีเป็นอย่างมาก

แล้วเรื่องมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นในเช้าของอีกวัน

“ป้าคะ ทำไมวรรณรู้สึกว่าก้อนที่คอยุบลง” วรรณารีทักขึ้นมา

ยี่สุ่นที่มาเยี่ยมเพื่อนแต่เช้าได้เดินเข้ามาดูใกล้ ๆ และพยักหน้าสนับสนุนคำพูดนั้น “ใช่ ยุบลงจริง ๆ เธอไปทำอะไรมาหรือเปล่า”

สายหยิบกระจกมาส่องแล้วทำหน้าฉงน “ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“แล้วกินยาหรือกินอะไรผิดแผกไปไหม” ยี่สุ่นยังคงข้องใจ

“ไม่นะ กินเหมือนปกติ ถ้าจะมีก็คงน้ำลายผสมน้ำของจิ๊ดริดแหละมั้ง” สายเล่าด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความขบขันเล็กน้อย

“หือ?” ทั้งยี่สุ่นและวรรณารีต่างอุทานออกมาและเหลียวมองที่รักที่กำลังนั่งดื่มนมอยู่ด้านข้างด้วยแววตาสงสัย

สายเองก็เหลียวมองหลานสาวด้วยอาการไม่ต่างกัน

“วรรณ วันนี้ลองน้ำธรรมดาแบบไม่มีน้ำลายนะ” สายอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง ในใจเธอตอนนี้เหมือนเริ่มมีความหวังขึ้นมาราง ๆ แล้ว

อาการปวดทรมานและขนาดก้อนเนื้อที่โตขึ้นอย่างชัดเจนในเช้าวันต่อมาได้สร้างความหวังในใจให้สายอย่างแรงกล้า

สายสลับมาดื่มน้ำผสมน้ำลายของที่รักอีกครั้ง และผลที่ได้คืออาการสบายตัว ไม่หลงเหลือความรู้สึกปวดอีก รวมถึงก้อนที่คอเริ่มยุบหายไปทีละน้อยตามจำนวนวันที่ดื่มน้ำวิเศษ ทั้งหมดนี้ได้สร้างความดีใจให้กับสายและวรรณารีเป็นอย่างมาก

“ฉันบอกแล้วว่าจิ๊ดริดคือนางฟ้า” ยี่สุ่นที่มารอดูผลในอีกห้าวันต่อมาได้ฟันธงอย่างมั่นใจ

“ใช่ จิ๊ดริดคือนางฟ้าน้อย ๆ ของพวกเรา” สายอุ้มที่รักขึ้นนั่งตักและกอดหอมเธออย่างแสนรัก

ขณะที่คุยกันอยู่นั้น คนงานในไร่ของยี่สุ่นได้วิ่งเข้ามาหาหน้าตาตื่น

“มีอะไร” ยี่สุ่นใจกระตุกล่วงหน้าไปแล้ว

“คุณพงศ์ตกรถไถโดนล้อทับจนกระดูกขาแตกครับ คุณลีพาส่งโรงพยาบาลไปแล้ว”

“อะไรนะ!” ยี่สุ่นผุดลุกขึ้นพร้อมกับสีหน้าซีดเผือด

“รีบไปที่โรงพยาบาลกันเร็วเข้า” สายที่ตั้งสติได้ดีกว่ารีบประคองเพื่อนเดินออกจากบ้านไปโดยมีวรรณารีและที่รักวิ่งตามไปติด ๆ

ที่โรงพยาบาล ครอบครัวยี่สุ่นทุกคนกำลังนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยสีหน้ากังวล แม้แต่อลิสราที่ไม่ค่อยเกรงกลัวใด ๆ ตอนนี้เด็กหญิงถึงกับนั่งหน้าซีดเผือด ส่วนคชาภัทรเอง แม้จะวัยเพียงแค่หกขวบแต่เด็กชายก็พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เขากำลังนั่งจ้องนิ่งไปที่ประตูห้องผ่าตัดด้วยแววตากังวล

“แม่คะ” เมื่อเห็นยี่สุ่น วนาลีที่ฝืนเข้มแข็งมาตลอดถึงกับน้ำตาร่วงพรูออกมา

ยี่สุ่นเข้าไปกอดปลอบลูก “ไม่เป็นไรลูก พงศ์ต้องไม่เป็นอะไรมาก” ยี่สุ่นปลอบเสียงสั่น

“พี่” ที่รักเดินเข้าไปจับเข่าของคชาภัทรและเงยหน้ามองด้วยความเป็นห่วง

คชาภัทรฝืนยิ้มให้ “จิ๊ดริดอยากกินขนมใช่ไหม พี่ให้” เด็กชายยื่นคุกกี้ห่อเล็กที่พกติดกระเป๋ากางเกงไว้เสมอให้

ที่รักยื่นมือรับและเดินมานั่งข้างพี่ชายข้างบ้าน เธอไม่ได้แกะขนมกินเหมือนที่เคยเป็น เด็กหญิงเลือกที่จะถือขนมอยู่เงียบ ๆ และมองไปที่ใบหน้าของคชาภัทรด้วยความเป็นห่วง

กว่าจุลพงศ์จะผ่าตัดเสร็จก็ล่วงเลยไปช่วงหัวค่ำ ซึ่งผลที่ออกมาไม่น่าพึงใจเลย

“อะไรนะคะหมอ ต้องตัดขาทิ้งตั้งแต่เข่าลงมาหรือคะ” วนาลีถึงกับปล่อยโฮออกมา

“ใช่ครับ ผมผ่าตัดดามต้นขาให้แล้ว แต่ส่วนที่อยู่ใต้เข่าไปกระดูกแตกเป็นชิ้นและเส้นเลือดค่อนข้างเสียหายหนัก คนไข้ต้องเข้าห้องผ่าตัดอีกรอบช่วงกลางดึกนี้เพื่อตัดขาออกทั้งสองข้างป้องกันติดเชื้อในกระแสเลือด” แพทย์เจ้าของไข้ชี้แจงอย่างเห็นใจ “อีกเดี๋ยวคนไข้น่าจะฟื้นแล้ว ผมอยากให้ญาติช่วยพูดให้คนไข้เข้าใจด้วยนะครับ”

หลังจากย้ายจุลพงศ์มาอยู่ในห้องฉุกเฉิน วนาลีเอาแต่นั่งนิ่งและจ้องหน้าสามีด้วยดวงตาแดงก่ำ อลิสราและคชาภัทรก็ไม่ต่างกัน ส่วนยี่สุ่นไปนั่งทำใจอยู่นอกห้อง

สายเข้าไปนั่งใกล้เพื่อนและบีบมือให้กำลังใจ

“ไม่รู้มันเวรกรรมอะไร เพิ่งอายุแค่สี่สิบปีเท่านั้นกลับต้องมากลายเป็นคนพิการ” ยี่สุ่นพูดเสียงสั่น

“ยี่สุ่น...” แล้วสายก็ชะงักคำพูดปลอบ เธอเอามือไปจับก้อนเนื้อข้างคอเหมือนนึกอะไรได้บางอย่าง

“ยี่สุ่น” สายเรียกชื่อเพื่อนอีกครั้ง “เธอว่าน้ำลายจิ๊ดริด...”

คราวนี้ยี่สุ่นหันขวับไปมองหน้าเพื่อนด้วยประกายตาเจิดจ้า “ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่”