15

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”

“ไม่คิด แต่ก็ทำอยู่”

“แต่ผู้หญิงทุกคนรวมถึงคุณเมลิสา ต่างก็คบกับผมโดยที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่มีใครเอาเปรียบใคร มันเป็นข้อตกลงของเราสองคน”

“คุณพูดเหมือนไม่เคยรักใคร เพราะถ้าคุณรักใครคุณก็คงจะเข้าใจว่าทำไมฉันบอกว่าคุณใจร้าย”

เลอองหัวเราะอีก

“ความรักน่ะหรือ...ไร้สาระน่า คุณนี่ไร้เดียงสากว่าที่ผมคิดอีกนะ”

“ความรักเป็นเรื่องไร้สาระงั้นหรือคะ”

“ก็ไม่เชิง...แค่ผมไม่สนใจ”

ลลิลแสร้งถอนหายใจอย่างหนักหน่วง มองเขาเหมือนเห็นใจอย่างสุดซึ้ง

“ฉันสงสารผู้หญิงของคุณจังเลย ที่ต้องคบหากับผู้ชายที่ไม่รู้จักความรัก เพราะผู้หญิงพวกนั้นก็คงจะไม่มีวันได้รับความรักจากคนอย่างคุณ”

เลอองยังยิ้ม แต่แววตากระด้างขึ้น เขาชะโงกหน้ามากระซิบ

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงที่คบหากับผมเขาต้องการความรัก...สิ่งที่ผมให้กับพวกเธอเหล่านั้นมันสำคัญแล้วก็...เร้าใจ...ยิ่งกว่าความรักเสียอีก ถ้าพูดขนาดนี้แล้วคุณยังไม่เข้าใจ ไว้สักวันผมจะสาธิตให้ดูเอาไหมล่ะว่าอะไรที่มันน่าสนใจกว่าความรักเพ้อ ๆ ที่คุณว่ามานั่น”

ลลิลอึ้ง เขาจงใจกวาดสายตามองเธอเหมือนจะให้ทะลุเข้าไปในเนื้อผ้า

“ทุเรศ น่ารังเกียจ!”

“ไม่เคยมีใครบอกว่าผมน่ารังเกียจ ยกเว้นคนที่ไม่เคยได้สัมผัส”

“หยาบคาย!”

ลลิลลุกขึ้นแต่เลอองคว้าแขนไว้แน่น...เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะหยาบคายได้ขนาดนี้เหมือนกัน...แต่ความฉุนโกรธก็ทำให้เขาพูดและทำออกไปแล้ว...

 “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ลลิลกัดฟันบอกเพราะไม่อยากเอะอะให้คนในร้านกาแฟหันมาสนใจ

เลอองส่งยิ้มเหยียดๆ ให้อีกครั้งก่อนจะยอมคลายมือที่แข็งราวคีมเหล็กนั้นออก หญิงสาวลูบแขนตัวเองป้อย ๆ มองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วสะบัดหน้าออกไป

ชายหนุ่มเจ้าของโรงแรมเดอวีแลลมองตามด้วยแววตารู้สึกผิดนิด ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจึงได้ลืมรักษากิริยามารยาท และพูดกับเธออย่างนั้นออกไปด้วย แถมยังแตะตัวเธออีก ดีแค่ไหนแล้วเธอไม่ร้องโวยวายว่าเขากำลังล่วงละเมิดทางเพศเธอในที่สาธารณะแบบนี้

เลอองถอนหายใจให้ความไร้สติของตัวเองก่อนก้มมองหนังสือพิมพ์ที่เปิดค้างตรงหน้าประกาศรับสมัครงาน ผู้หญิงคนนี้คงคิดจะหางานใหม่...

แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขานี่นา ชายหนุ่มสรุปกับตัวเอง

* * * * *

“ลิล...คืนนี้เตรียมตัวไปงานเลี้ยงด้วยนะ คุณเลอองเขาเชิญ”

เมลิสาเอ่ยสั้น ๆ กับผู้ช่วยระหว่างทางกลับบ้าน

“ลิลขอตัวนะคะคุณเม อยากพักผ่อนน่ะค่ะ”

“ไปเถอะ คุณเลอองเขาชวนแล้ว พี่ดาด้ากับคุณแม่ก็ได้รับเชิญด้วย”

“แต่ว่า...”

“ไปเถอะ ไปเปิดหูเปิดตา คุณเลอองเขาเป็นเจ้าภาพนะ เซบาสเตียน...ช่างภาพที่มาถ่ายฉันวันนี้เขาเป็นเพื่อนของเลอองน่ะ ก็เลยมีงานเลี้ยงเป็นการภายใน”

เมลิสาพูดอย่างปลาบปลื้มที่ได้ร่วมงานกับช่างภาพแฟชั่นระดับโลกและเลอองยังเลี้ยงขอบคุณทีมงาน...เหมือนจะประกาศเป็นนัยว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน

“ไปเตรียมตัวก็แล้วกัน รถจะมารับตอนหกโมงเย็น”

“อ่า...ก็ได้ค่ะ”

ลลิลรับคำเบา ๆ ทั้งที่ไม่คิดอยากไปร่วมงานแม้แต่น้อย

ถึงกระนั้น เมื่อถึงเวลานัดหมาย หญิงสาวก็มารอในห้องนั่งเล่นอย่างตรงเวลาเพราะไม่อยากให้ใครต้องรอ

มาลินีแม้จะได้รับเชิญด้วย แต่เพราะนางมีอาการเหมือนเป็นหวัดจึงอ่อนเพลียจนไม่อยากออกจากบ้านไปไหน ปล่อยให้ลูกสาวไปกับผู้จัดการและผู้ช่วยส่วนตัวแทน

“พี่ว่าเขาคงจะรักจริงหวังแต่งกับน้องเมมากเลยนะ ดูสิ...เอาอกเอาใจกันสารพัด”

ศักดาริณพูดอย่างร่าเริงเมื่ออยู่บนรถแวนหรูราคาหลายล้านที่เลอองส่งมารับ

“ก็ไหนพี่ด้าบอกว่าอย่างเลอองเขาเป็นเพลย์บอยยังไงล่ะคะ ควรจะเตือนเมไม่ให้เหลิงสิถึงจะถูก”

“แหม...จำแม่นจริงเลยนะคะ”

หนุ่มใหญ่หัวเราะ ลลิลที่จำเป็นต้องฟังเพราะนั่งอยู่ในรถด้วยกัน ลอบถอนหายใจเบา ๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

นี่หมายความว่าคุณเมลิสาก็รู้อยู่เต็มอกแล้วสินะว่าเลอองไม่ใช่ผู้ชายที่จะหวังจริงจังด้วยได้...และที่คบกันก็เป็นเพราะความพึงพอใจภายในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้หวังความสัมพันธ์ที่ยืดยาว

มิน่า...นายเลอองถึงได้ทำท่าเยาะเย้ยเธอนัก คงจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงโง่เง่าที่พูดถึงความรักที่จับต้องไม่ได้ล่ะสินะ...แต่จะคิดอย่างไรก็เรื่องของเขา อีกไม่นานเมื่อคุณมาลินีหาผู้ช่วยคนใหม่มาแทนเธอได้ เธอก็จะไปจากวงการนี้และคงจะไม่ต้องได้เจอกับเขาอีก เขาจะคิดหรือมองเธออย่างไรจึงไม่มีความหมายต่อเธอทั้งนั้น และหากเธอจะเคยชื่นชอบในรูปลักษณ์ของเขามันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่หายวับไปหมดแล้วก็เท่านั้นเอง...

* * * * * 

เมื่อมาถึงงานเลี้ยงที่จัดภายในเดอวีแลลโฮเทล เมลิสาก็เดินเฉิดฉายเข้าไปหาเลอองทันที ศักดาริณก็เข้าไปทักทายคนนั้นคนนี้ที่เขารู้จัก

ลลิลที่ไม่ชอบสุงสิงกับใครมากนัก ตักอาหารแบบบุฟเฟ่ต์มายืนหลบมุมกินคนเดียวเงียบ ๆ ไกลจากเวทีที่มีนักร้องเพลงแจ๊สขับกล่อมอยู่

“ลิล ทำไมมายืนอยู่คนเดียวล่ะ”

ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาค่อนข้างดีเดินเข้ามาทัก ลลิลยิ้มทันทีที่เห็นเขา พี่อั๋นหรืออรรณพเป็นผู้ช่วยช่างภาพประจำนิตยสารแห่งหนึ่งและมีโอกาสได้พบปะกับลลิลเป็นประจำ

“สวัสดีค่ะพี่อั๋น ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

“นั่นสิครับ ก็ช่วงนี้เมลิสาได้งานใหญ่นี่...ไม่มีเวลามาเป็นแบบให้พวกพี่เลย แต่งานนี้โชคดีนะได้เซบาสเตียนมาถ่ายให้เอง พี่เลยได้เห็นการทำงานของฝีมือระดับโลกไปด้วย”

“ดีใจด้วยนะคะ คุณเมเองก็ปลื้มมากเหมือนกัน”

 “เห็นว่าเป็นเพราะเครดิตของมิสเตอร์วีแลล เซบาสเตียนเลยยอมมาทำงานนี้ให้”

“ก็คงจะอย่างนั้นมั้งคะ”

ลลิลตอบ ไม่ค่อยอยากจะพูดถึงผู้ชายเจ้าของโรงแรมคนนั้นเท่าไร โชคดีที่อรรณพก็ไม่เอ่ยถึงเลอองอีก แต่ชวนคุยเรื่องอื่นซึ่งส่วนมากก็เป็นเรื่องของตัวลลิลเอง

ช่างภาพหนุุุ่มรู้สึกต้องตาต้องใจหญิงสาวเรียบร้อยและพูดน้อยอย่างลลิลมานานแล้ว อาจเพราะเธอตรงข้ามกับความหวือหวาที่เขาต้องพบเจออยู่เป็นประจำในชีวิตประจำวัน...

#โรมานซ์ #อีโรติก #จ้างรักเมียบำเรอ #ลิขิตา