บทที่ 5

วันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาล

“อี้เฉินคะ ลูกของเราไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” หลิ่วหรูเยียนมองชายตรงหน้าด้วยแววตาน่าสงสารจับใจ

กู้อี่เฉินโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนทันที และปลอบโยนด้วยเสียงแผ่วเบา：

“หมอบอกว่าลูกแข็งแรงดีมาก ไม่ได้รับผลกระทบจากอุบัติเหตุเมื่อวานเลย”

หลิ่วหรูเยียนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนมาควงแขนเขาอย่างสนิทสนม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานชื่น:

“อย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ! ฉันเห็นคุณทำหน้าเครียด ไม่พูดไม่จา... ก็นึกว่าลูกของเราจะเป็นอะไรไปเสียอีก!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงของเธอก็สั่นเครือเล็กน้อย

มือของกู้อี้เฉินลูบแผ่นหลังของคนที่อยู่ในอ้อมกอดเบา ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว จิตใจของเขากลับล่องลอยไปที่อื่น

ในสมองของเขาปรากฏภาพของซูถงท่ามกลางกลุ่มควันหนาทึบ ภายใต้ซากปรักหักพัง พร้อมกับสายตาอันเย็นชาที่เธอมองมายังเขา... ภาพนั้นผุดขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

ซูถงไม่เคยใช้สายตาไร้เยื่อใยเช่นนั้นมองเขามาก่อน

เขาขมวดคิ้วอย่างห้ามไม่อยู่ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูข้อความ แต่ฝั่งตรงข้ามก็ยังคงเงียบไร้การตอบกลับ

เวลาผ่านไปสิบกว่าชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่เขาส่งข้อความไป

ที่ผ่านมาซูถงตอบสนองต่อทุกคำ