เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 336
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 337
กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างเย็นชาว่า "พวกเจ้าคนไหนกล้าหาเรื่องกับเย่จิ่งหาน อย่าหาว่าข้าไม่นับพวกเจ้าเป็นน้อง""ยัยขี้เหร่ เย่จิ่งหานทำกับเจ้าขนาดนั้น ทำไมเจ้ายังพูดแทนเขาอีก? หรือว่าเขาขู่เข็ญเจ้า?""เขากล้า" หัวหน้าเผ่าหมอในชั่วพริบตาทรงอำนาจและองอาจมาก ร่างกายทั้งหมดแผ่รัศมีของการล้มล้างทุกสิ่งภายใต้สวรรค์ และความรู้สึกของการเป็นหนึ่งเดียวที่เหนือกว่าทุกสิ่งปรากฏขึ้น"เขาไม่ได้ขู่เข็ญอะไรข้า ข้าขอร้องให้พวกเจ้ามีสมองที่ปกติหน่อยได้หรือไม่ อยู่กับพวกพวกเจ้า ข้าอับอายจริงๆ"นับตั้งแต่รู้จักกันมา เย่จิ่งหานแม้บางครั้งจะขู่เข็ญนาง แต่ทุกครั้งก็เป็นแค่เสียงดัง ฟ้าผ่าแต่ฝนไม่ตก เขาไม่ได้ทำอะไรนางเลยเห็นพวกเขายังอยากจะพูดต่อ กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว จ้องหัวหน้าเผ่าหมออย่างโกรธเคือง "โดยเฉพาะเจ้า ห้ามหาเรื่องเย่จิ่งหานอีก""เย่จิ่งหานไม่ใช่คนดี""ข้าว่าเจ้าไม่ใช่คนดีมากกว่า ลองดูสิว่าลูกน้องของสิบสองกองธง แต่ละคนล้วนเป็นคนเลว โดยเฉพาะนายท่านหลัน พูดว่าเขาเป็นคนเลวยังยกย่องเขาเกินไป"หัวหน้าเผ่าหมอแก้ไข "ยามนี้เหลือนายท่านเจ็ดคนแล้ว ข้าก็ไม่คิดจะแต่งตั้งนายท่านที่ข้าลบไปห้าคนอีก"กู้ชูหน่วนขมวดค
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 338
นางรวบรวมลูกแก้วมังกรได้สามลูกแล้ว ก็ไม่ธรรมดาแล้วนางเป็นเจ้าสำนักซิวหลัว นั่นหมายความว่าสำนักซิวหลัวมีลูกแก้วมังกรสี่ลูกอย่างนั้นหรือ?หากนางต้องการลูกแก้วมังกร นางแค่ไปขโมยที่สำนักซิวหลัวก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?กู้ชูหน่วนทุบหยกจันทร์เสี้ยวจนแตก ดวงตาสวยงามราวกับน้ำนิ่งจ้องมองอักขระบนหยกจันทร์เสี้ยวที่สลักอยู่บนกระดิ่งภินวิญญาณอย่างเงียบๆ กระดิ่งภินวิญญาณปรากฏเป็นแผนที่ภูมิประเทศอย่างรวดเร็วด้วยตาเปล่าแผนที่นี้ซับซ้อนมากและยังขาดไปบางส่วน พวกกู้ชูหน่วนมองดูอยู่นานมากก็ยังดูไม่ออกว่าคือที่ไหน"ข่าวของเจ้าแม่นยำหรือไม่? เศษหยกชิ้นสุดท้ายอยู่ที่เขาสวินหลงจริงหรือ?""น่าจะใช่ ข้าก็ลืมไปแล้วว่าเคยเห็นหรือได้ยินที่ไหนมา พี่สาว ลูกแก้วมังกรไม่ใช่ของดีอะไร เป็นของอัปมงคล คนที่เกี่ยวข้องกับลูกแก้วมังกรไม่มีจุดจบที่ดี อาโม่ไม่อยากให้พี่สาวรวบรวมลูกแก้วมังกร"อัปมงคล?นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินกู้ชูหน่วนลากเสียงยาว "อ่อ......อัปมงคลอย่างไร?""บอกไม่ถูกเหมือนกัน อย่างไรเสียข้าก็รู้สึกว่ามันไม่ดี เคยมีคนจำนวนมากแย่งชิงลูกแก้วมังกร แต่ละคนไม่เหลือแม้แต่กระดูก หายตัวไปจากโลกนี้ ข้างนอกไม่รู้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 339
กู้ชูหน่วนกล่อมแล้วกล่อมอีก กว่าจะหลอกล่อให้หัวหน้าเผ่าหมอกลับไปได้ ก่อนจากไปยังคงสาบานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าจะต้องไปหาเขาที่เผ่าหมอให้ได้ ถึงได้ส่งหัวหน้าเผ่าหมอองค์นี้ไปจนได้เซียวอวี่เชียนเอ่ย "ยัยขี้เหร่ เราจะไปจุ้ยชุนเฟิงหรือไปสำนักบัณฑิตหลวงดี?"กู้ชูหน่วนจ้องมองไปข้างหน้า ถอนหายใจ "ข้ารู้สึกว่าไม่ว่าไปที่ไหน จุดจบของข้าคงจะดูไม่ดีแน่"ไม่รอให้เซียวอวี่เชียนตอบโต้ ประตูใหญ่ก็ถูกคนเตะออก เสียงดังสนั่น ลูกน้องของเย่จิ่งหานวิ่งกรูเข้ามา จัดแถวสองข้าง ล้อมพวกเขาไว้ทั้งหมดจากนั้นชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยก็เข็นเย่จิ่งหานเข้ามา สีหน้าของเขาดูมืดมนทั่วทั้งร่างกายของเย่จิ่งหานรายล้อมไปด้วยจิตสังหาร สีหน้าของเขาไม่สู้ดี และร่างกายก็เย็นเยือกจนฆ่าคนได้ภายใต้หน้ากากผี ดวงตาของเขาก็เขียวช้ำข้างหนึ่ง จมูกก็เบี้ยวไปด้านหนึ่ง เพียงแต่ตาที่เขียวช้ำจากการถูกต่อยนั้น ดันเป็นข้างตรงข้ามกับของหัวหน้าเผ่าหมอพอดีกู้ชูหน่วนก่ายหน้าผากนางแทบไม่อยากมองสายตาของเย่จิ่งหานที่ราวกับจะฆ่าคน และไม่อยากคิดว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นเซียวอวี่เชียนยืนอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วนและตวาดว่า "เจ้าคิดทำอะไร?""ปัง......"
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 340
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างพึงพอใจในที่ที่เย่จิ่งหานมองไม่เห็นนางรู้ว่าเย่จิ่งหานปากร้ายใจดีเย่จิ่งหานทั้งโกรธ ทั้งร้อนใจในใจของเขามีไฟอยู่เต็มท้อง เขาอยากบีบคอนางให้ตาย แต่เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ ที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดของนาง ความโกรธทั้งหมดก็กลายเป็นความกังวล เขาทำอะไรนางไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงสั่งให้คนยกนางกลับณ จวนหานอ๋องมีหมอหลวงยืนอยู่ทั้งภายในและภายนอกกว่าสิบคน ผลัดกันจับชีพจรให้กู้ชูหน่วน แต่พวกเขาก็ดูไม่ออกว่าชีพจรของนางมีปัญหาอะไร ในเมื่อกู้ชูหน่วนร้องโอดครวญอย่างน่าอนาถ พวกหมอหลวงกลัวจะทำให้เย่จิ่งหานขุ่นเคือง จึงทำได้เพียงโกหกว่าทารกในครรภ์เคลื่อน พักผ่อนสักสองสามวันก็จะดีขึ้นในห้องหอ กู้ชูหน่วนนอนอยู่ แต่เย่จิ่งหานนั่งอยู่ นอกจากเสียงประทัดที่ดังเป็นครั้งคราวแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นตัวอักษรงานมงคลสีแดงที่เขียนเป็นคู่ ดูเหมือนจะไม่เข้ากับบรรยากาศในยามนี้กู้ชูหน่วนรออยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงของเย่จิ่งหาน จึงทำได้เพียงยอมอ่อนข้อลง "เลิกทำหน้าบึ้งได้หรือไม่ ลูกในท้องถูกท่านทำให้ตกใจหมดแล้ว"สีหน้าของเย่จิ่งหานเย็นชา มุมปากของเขาปราฏรอยยิ้มเย้ยหยันเด็กเพิ่งอายุได้เดือน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 341
บางทีอาจเป็นเพราะเห็นแววตาหวาดกลัวของกู้ชูหน่วน และร่างกายที่สั่นเทาของนาง ทำให้ความเย็นชาของเย่จิ่งหานลดลงไปบ้าง และเจตนาฆ่าก็หายไปจนหมดสิ้นชื่อเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก ในแคว้นเย่ที่กว้างใหญ่ มีไม่กี่คนที่ไม่กลัวเขาแม้ว่ากู้ชูหน่วนจะหยิ่งผยองและอวดดีไปบ้าง อย่างไรเสียนางก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเย่จิ่งหานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ในเมื่อเจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ตราบใดที่เจ้าไม่ทำอะไรที่เกินเลย ข้าก็จะไม่ทำอะไรเจ้า แต่หากข้ารู้ว่าเจ้ายังคงไปพัวพันกับชายอื่นอย่างคลุมเครืออีก อย่าโทษข้าที่โหดร้าย"โหดร้าย?เสือร้ายกินลูกตัวเอง?เหอ......เห็นนางกู้ชูหน่วนถูกข่มจนโตหรืออย่างไรกู้ชูหน่วนเงยหน้าเล็กๆ อันงดงามราวกับล่มเมืองขึ้น มองด้วยแววตาที่ดูเหมือนจะเศร้าสร้อย "รู้แล้ว แม้เราจะเป็นสามีภรรยากันในนาม ข้าก็จะทำตัวให้ดีที่สุด ไม่ยุ่งเกี่ยวกับชายอื่นอีกแน่นอน"มือของเย่จิ่งหานกำแน่นจนเกิดเสียงดัง"มีแต่ในนามไม่ใช่ความจริง? อย่างแรก เรามีทั้งนามและมีทั้งความจริง อย่างที่สอง ในท้องของเจ้ามีลูกของข้า จากนี้ไป เจ้าจะเป็นพระชายาเอกของข้า เข้าใจหรือไม่?"กู้ชูหน่วนส่ายศีรษะไม่ใช่ตกลงแล้วหรือว่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 342
"เจ้าอยากทำอะไรอีก?" เย่จิ่งหานถาม"สำนักบัณฑิตหลวงกำลังจะเปิดงานประชุมสวินหลง ข้าก็อยากเข้าร่วมด้วย""ไม่ได้ การประชุมสวินหลงอันตรายมาก การที่จะหาของวิเศษได้หรือไม่นั้นเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน แค่ค่ายกลและอสูรร้ายข้างในก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรับมือได้"กู้ชูหน่วนมองเขาอย่างน่าสงสารเย่จิ่งหานหันหน้าไปอีกทาง ไม่อยากมองสายตาของกู้ชูหน่วน เขากลัวว่าหากใจอ่อนอีกครั้งก็จะตอบตกลงอีก"เจ้าอยากได้สมบัติอะไร ข้าจะมอบให้เจ้าเอง ไม่จำเป็นต้องไปผจญภัย""ท่านอ๋อง ท่านไม่เข้าใจ ข้าไปเข้าร่วมงานประชุมสวินหลงไม่ใช่เพื่อแย่งชิงสมบัติ แต่เพื่อเพิ่มศักรภาพกลางแจ้งให้กับลูกของเรา ท่านลองคิดดูสิว่าการอยู่ในบ้านทั้งวันมันน่าเบื่อแค่ไหน ผู้ใหญ่ยังต้องเบื่อตาย นับประสาอะไรกับเด็ก การออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์บ้างก็เป็นเรื่องดี""……""อีกอย่าง ท่านก็คงไม่อยากให้ลูกของเราเกิดมาเหมือนเยี่ยเฟิงที่ขี้อายใช่หรือไม่ อยากให้ลูกไม่ขี้อาย ก็ต้องออกไปเดินเล่นข้างนอกมากๆ ลูกในท้องก็ต้องเข้าสังคมเหมือนกัน ข้าพาลูกของเราออกไปเพิ่มพูนประสบการณ์""……"เย่จิ่งหานไม่รู้ว่าในสมองเล็กๆ ของกู้ชูหน่วนนั้นมีอะไรอยู่ ทำไมถึงพ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 343
กู้ชูหน่วนหลับอย่างมีความสุข ในขณะที่เย่จิ่งหานไม่ได้นอนทั้งคืนแสงเทียนสีแดงสั่นไหว เย่จิ่งหานมองดูใบหน้าที่หลับใหลของนาง ขยับรถเข็นเข้าไปหานาง และช่วยนางห่มผ้าให้ดีผ่านไปนาน เขาถอนหายใจอย่างจนใจ ผลักประตูออก ปล่อยให้ลมหนาวปะทะหน้าของเขา"นายท่าน"ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยรีบทำความเคารพในวันแต่งงาน พระชายาทิ้งท่าน นอนหลับอย่างสบาย และไม่ยอมให้ท่านนอนบนเตียง ใครๆ ก็คงไม่อยากเชื่อเย่จิ่งหานยกมือขวาขึ้นเบาๆ เป็นสัญญาณให้พวกเขาทำเสียงเบาลง อย่ารบกวนการนอนของกู้ชูหน่วนจากนั้นเขาก็ปล่อยให้ชิงเฟิงพาเขาไปที่ห้องหนังสือในห้องหนังสือ ชิงเฟิงรออยู่ข้างๆ เจี้ยงเสวี่ยรายงานว่า "นายท่าน ข้อมูลของพระชายาถูกตรวจสอบแล้วตรวจสอบอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ ข้อมูลของอี้เฉินเฟยนั้นลึกลับมาก มีคนพยายามซ่อนมันเอาไว้ตลอดเวลา ทุกครั้งที่ลูกน้องตรวจสอบอะไรบางอย่างได้ ก็จะมีคนมาขัดขวางกลางคัน แต่เขามีแนวโน้มสูงมากที่จะเกี่ยวข้องกับสำนักซิวหลัว""ส่วนเจ้าสำนักซิวหลัว นางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหัวหน้าเผ่าหมอขณะที่นางแย่งชิงลูกแก้วมังกรลูกที่สี่ และกระโดดลงไปในหน้าผาสูงชันโดยเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย หน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 344
ตามกฎของแคว้นเย่ ในวันที่สองของการแต่งงานระหว่างเย่จิ่งหานกับกู้ชูหน่วน พวกเขาควรเข้าไปในวังน้อมคารวะฮ่องเต้และไทเฮา แต่ฮ่องเต้มักเกรงกลัวเทพสงครามอยู่เสมอ และยิ่งไปกว่านั้น กู้ชูหน่วนไม่ใช่แค่หญิงอัปลักษณ์ผู้ไร้ความสามารถ แต่ยังเป็นหญิงงามที่มีความสามารถรอบด้าน ทำให้ฮ่องเต้โกรธมาก ฉะนั้นจึงมีพระราชโองการให้พวกเขาไม่ต้องเข้าไปในวังเพื่อน้อมคารวะกู้ชูหน่วนดีใจที่ไม่ต้องเข้าไปน้อมคารวะในวังณ หอจิ่วเฟิงแห่งเมืองหลวงกู้ชูหน่วนสวมชุดกระโปรงยาวสีเหลืองอ่อนสลับขาว ดวงตาสุกใส ฟันขาวสวยงาม มีรูปลักษณ์ที่งดงามจนแทบหยุดหายใจ ในขณะนี้นางนั่งเอนหลังอย่างเกียจคร้านอยู่ริมหน้าต่างผู้คนจำนวนมากในหอจิ่วเฟิงต่างมองด้วยความตกตะลึงและพูดคุยกันว่านางเป็นใครข้างกายกู้ชูหน่วนยังปรากฎเด็กหนุ่มนั่งอยู่บนรถเข็นสวมหน้ากากผีหน้ากากของเด็กหนุ่มปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่เอาไว้ มองไม่เห็นรูปลักษณ์ แต่ชุดผ้าไหมดูหรูหราและสง่างาม เพียงแค่ได้เห็นแวบแรก ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาข้างกายเด็กหนุ่ม ยังมีเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งยืนอยู่ รูปร่างหน้าตาคมคาย"พวกเจ้าได้ยินกันหรือไม่ว่า ลูกชายคนเล็กของแม่ทัพใหญ่เซียว
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 476
“เจ้าจงไปตายเสียเถิด” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาดึงดาบออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงสดของนายท่านหลันพุ่งทะลักไปทั่ว สาดกระเซ็นมาบนใบหน้าขาวซีดของเยี่ยเฟิง ทำให้สายตาของเขาเลือนลาง ทว่าวินานี้ เยี่ยเฟิงกลับเห็นชัดแจ้งกว่าผู้ใด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นคู่นั้นสะท้อนสีหน้าตกตะลึงของนายท่านหลัน “เจ้ากล้าฆ่าข้าเลยรึ...เจ้าคือผู้ที่ฆ่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต เหตุใดถึงกล้าฆ่าข้าได้ เฮือก...” สิ่งที่ตอบแทนนายท่านหลันกลับมาคือการแทงด้วยกระบี่เข้าไปอีกครั้งอย่างไร้เยื่อใยจากเยี่ยเฟิง นายท่านหลันถูกแทงติดกันสองครั้ง ร่างกายเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองเยี่ยเฟิงด้วยความโกรธแค้น จากความรู้สึกเหลือเชื่อในตอนแรก กลายเป็นปวดร้าว ไปจนถึงโกรธเกลียด เยี่ยเฟิงแสยะหัวเราะเบาๆ “ข้าคือผู้ที่เจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต ? เลี้ยงดูงั้นรึ เหอะ...เลี้ยงดูที่เจ้าหมายถึงคือทรมานข้าทุกวันทุกเวลา หน้าหนาวปล่อยให้ข้านอนเปลือยกาย หิวโหยอยู่บนพื้นหิมะ หน้าร้อนแขวนข้าไว้ใต้แสงอาทิตย์ไม่ให้กินดื่มเป็นเวลาหลายวัน ทั้งยังลงโทษอย่างหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 475
นายท่านหลันที่เดิมก็กระสับกระส่ายจนทำอะไรไม่ถูก เพราะการเข้ามามีส่วนร่วมของกู้ชูหน่วน ทำให้มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล "ฟึบ..." อาวุธลับของกู้ชูหน่วนเชื่องช้า ทว่าพุ่งออกมากลางอากาศแล้วความเร็วกับเพิ่มกะทันหัน พริบตาเดียวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อาวุธพุ่งเข้าที่หน้าอกของนายท่านหลัน ฝังลึกในร่างกาย เขาอยากจะตอบโต้ ทว่ากลับถูกต้อนจนจนมุม ไม่มีช่องว่างให้โจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย นายท่านหลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม หวังแค่ว่านายท่านหมู่ตานและคนอื่นๆ จะรีบมาถึงโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเขาคงต้องจบลงตรงนี้แล้ว กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยยิ่งร้อนรน ลำพังเพียงแค่เขาคนใดคนหนึ่งต่างก็ไม่อาจสังหารนายท่านหลันได้ ยามนี้วิทยายุทธของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งไม่พอ อี้เฉินเฟยทั้งเจ็บสาหัสและป่วยหนัก เว้นเสียแต่พวกเขาร่วมมือกัน แต่บาดแผลของอี้เฉินเฟยรุนแรงเกินไป อาจต้านทานไม่ไหวได้ทุกเมื่อ หากเขาทนไม่ไหว เช่นนั้นสถานการณ์การต่อสู้ครั้งนี้จะพลิกผันทันที เสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ราวกับกลองรบคำราม กึกก้องหนักแน่น ดาบที่พุ่งใส่นายท่านหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 474
ใบหูของกู้ชูหน่วนพลันกระดิก นางรับรู้ได้ถึงไอสังหารของนายท่านหลันแล้ว เพียงแต่ความเร็วของนางยังไม่เปลี่ยน ยังคงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดกระแทกใส่นายท่านเถาฮวา สองนายท่านแห่งกองธงร่วมมือกันโจมตี นางถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ไม่มีหนทางจะชนะได้เลย หากเป็นเช่นนี้ ไม่สู้จัดการไปทีละคน สังหารนายท่านเถาฮวาก่อน ค่อยหันไปจัดการนายท่านหลัน ขณะเดียวกัน นางเองก็เชื่อ เชื่อว่าอี้เฉินเฟยไม่มีทางปล่อยให้นางตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยน้ำมือของนายท่านหลัน "เฮือก..." นายท่านเถาฮวาไม่มีที่ให้หลบได้อีก ถูกพลังจากฝ่ามือของกู้ชูหน่วนโจมตี ร่างกายราวกับว่าวที่สายขาด กระเด็ดกลับไป สุดท้ายชนเข้ากับหินก้อนโตอย่างแรง เลือดอาบหินก้อนนั้นจนชุ่ม ความเร็วของกู้ชูหน่วนยังไม่เปลี่ยน ถีบลูกเตะออกไปทำให้นายท่านเถาฮวาพลัดตกหน้าผาร่วงไปยังทะเลโลหิตด้านล่าง ความแข็งแกร่งของนางอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่พละกำลังที่นางระเบิดออกมากลับแกร่งกว่าขั้นสอง นายท่านเถาฮวาผู้น่าสงสารจึงต้องตายไปเพราะกู้ชูหน่วนที่วิทยายุทธด้อยกว่าเขามาก ขณะเดียวกัน กระบวนท่าไม้ตายของนายท่านหลันก็พุ่งเข้ามาถึง อี้เฉินเฟยยกมือขวาขึ้นมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473
"ในเมื่อเจ้าพูดยากขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงต้องทำลายแก้วมังกรทิ้งเสีย ถึงอย่างไรหากต้องตาย มีแก้วมังกรฝังไปด้วยกันก็ไม่เลว" กู้ชูหน่วนพูดพลางเล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง นายท่านหลันหน้าถอดสีอย่างรุนแรง นางผู้นี้ไม่เคยทำอย่างที่คนปกติเขาทำกันเลย หากนางยิงแก้วมังกรบนดอกกุหลาบร่วงลงทะเลโลหิตจริง เช่นนั้นก็จะกลายเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับคืนมาได้อีก แม้อี้เฉินเฟยจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางทำให้แก้วมังกรร่วงหล่นทะเลโลหิตไปจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดี "ผลไม้สีแดงเพลิงของที่นี่มีฤทธิ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงแค่กินเข้าไปไม่กี่ลูก ก็จะสามารถฟื้นฟูได้ ซึ่งก็คือผลไม้ในมือเจ้าเมื่อครู่นั่นแหละ" "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้นี่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้" "กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามให้มากนัก" เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไรว่า เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพราะความหิว จึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาแบบงงๆ กู้ชูหน่วนคลี่ยิ้มมีเลศนัยให้เขา เช็ดผลไม้ในมือ ก่อนจะยื่นให้อี้เฉินเฟยพลางจ้องมองนายท่านหลันด้วยท่าทีระวังตั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 472
ไม่ไกลออกไป มีเสียงอาวุธกระทบดังขึ้นมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็มีเสียงหินแตกกระจายและระเบิดในที่สุด กู้ชูหน่วนถือผลไม้สีแดงเพลิงที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้นเอาไว้ในมือ พลางฟังเสียงความเคลื่อนไหวอย่างละเอียด "มีเสียงกางและหุบพัด ทั้งยังมีเสียงอาวุธลับกลีบดอกไม้อีกบางส่วน น่าหลันหลิงรั่วกำลังต่อสู้กับนายท่านหมู่ตานเผ่าหมอ น่าแปลก คนเผ่าหมอบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ น่าหลันหลิงรั่วอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้" กู้ชูหน่วนพึมพำคนเดียว นางอยากไปดูด้วยตัวเอง ทว่าอี้เฉินเฟยยังอาการสาหัสขนาดนั้น หากฝืนประครองเขาไป มีแต่จะทำให้อาการเขาแย่กว่าเดิม แต่น่าหลันหลิงรั่วหากไม่ใช่เพราะช่วยนาง ก็คงไม่ต้องตกลงมายังที่แห่งนี้ แม้อี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะฟังอะไรไม่ออกเลย สามารถใช้พลังกระแทกหินก้อนโตให้แตกได้เป็นก้อนๆ ต่อให้พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่เกรงว่าจะกลับมาถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว นายท่านหมู่ตานและนายท่านเถาฮวาล้อมโจมตีน่าหลันหลิงรั่ว กลัวแต่ว่าน่าหลันหลิงรั่วจะสู้พวกเขาไม่ไหว อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างเบาแรง "คนที่เจ้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 471
กู้ชูหน่วนฟังด้วยความมึนงง ในเมื่อเกิดมาสูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนั้น "เป็นหน้าที่แบบใดกันแน่" "หน้าที่ที่หนักมาก หนักอึ้งเสียจนหายใจไม่ออก" "เช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใด" "ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใดแล้ว แต่ข้าเชื่อ ว่าอีกไม่นานนางจะกลับมา แค่กแค่ก..." ไม่รู้เพราะพูดมากเกินไปหรือไม่ อี้เฉินเฟยไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง พลังชีวิตในร่างหายไปอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเริ่มร้อนใจ คำถามมากมายที่กระจุกอยู่ภายในใจไม่อาจถามได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เอ่ยออกไป "ท่านอย่าเพิ่งพูดเลย พักผ่อนเถอะ" "อาหน่วน...หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี" "ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านดูสิ ข้าพบแก้วมังกรเขียวแล้ว พวกท่านหาพบสี่ลูกแล้วไม่ใช่หรือ บวกกับลูกนี้ก็เป็นห้า ขอแค่หาเพิ่มอีกสองลูก อาการป่วยของท่านก็จะรักษาหายแล้ว" กู้ชูหน่วนหยิบแก้วมังกรขนาดเท่าไข่นกพิราบออกมา ดวงตาใสเป็นประกายฉายแววยิ้ม ดวงตาของอี้เฉินเฟยกำลังยิ้ม ทว่าในใจกลับขมขื่น แก้วมังกรลูกเดียว ต้องใช้ความพยายามของคนตั้งกี่รุ่น ถึงจะเจอเบาะแส หาง่ายเช่นนั้นเสียเมื่อไหร่ แก้วมังกรลู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 470
ก้นหลุมดำ ลมพัดจนพวกเขาวิงเวียนศีรษะ กลิ้งตุปัดตุเป๋ สุดท้ายก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนเกือบจะเป็นลมสลบไป โชคดีที่พื้นอ่อนนุ่ม ไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายไปแล้ว ทันใดนั้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทันทีที่ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าไม่ได้อยู่บนพื้นที่อ่อนนุ่ม แต่ล้มลงบนร่างของชายหนุ่มผมขาวชุดขาวคนหนึ่ง กู้ชูหน่วนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ รีบประครองเขาขึ้นมา "พี่ใหญ่อี้เฟย ท่านตื่นขึ้นมาสิ..." กู้ชูหน่วนเอื้อมมือออกไป กลับสัมผัสโดนของเหนียวข้นบางอย่าง เมื่อจ้องมองดูดีๆ จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากเลือด มุมปากของอี้เฉินเฟยมีเลือดซึม บนร่างโดนหินมีคมบาดจนเป็นแผลทั้งตัว ชุดสีขาวดุจหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด พื้นที่มืดดำ ใบหน้าของเขาซีดขาว ไร้ซึ่งเลือดฝาด เพียงแต่บนใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงคลี่ยิ้มปลอบโยน เอ่ยอย่างอ่อนแรง "เจ้าไม่เป็นไรก็พอ" กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา "ท่านมันโง่เสียจริง เหตุใดถึงดีกับข้าขนาดนี้ ข้ามีอะไรควรค่าให้ท่านช่วยเหลือด้วยชีวิตเช่นนี้" "เพราะ...เจ้าคือน้องสาวของข้า..." "ท่านเจ็บหนักมาก อย่าเพิ่งพูดเลย ข้าจะช่วยท่านรักษาอาการบาดเจ็บ" "ไม่...ไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 469
มือของกู้ชูหน่วนกำอาวุธลับไว้แน่น มือข้างหนึ่งรวบรวมกำลังภายในทั้งร่างให้ขึ้นไปถึงขั้นสูงสุด พร้อมจะรับท่าไม้ตายของพวกเขาทุกเมื่อ น่าหลันหลิงรั่วเองก็ยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนในทันที พร้อมจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับนาง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าไม้ตายเหล่านั้นยังไม่ทันมาถึงตัวนาง ก็ถูกใครบางคนสลายไปเสียก่อน มีคนอีกกลุ่มอยู่ในสระโลหิต คนกลุ่มนั้นมีผ้าคลุมสีขาว แขนเสื้อปักตัวอักษร "อวี้" คนเหล่านี้มีทั้งวัยชราและหนุ่มสาว พละกำลังกำลังแข็งแกร่ง เผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอร่วมมือกันก็ยังไม่อาจทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้ "เผ่าอวี้...หายสาบสูญไปหลายพันปี ในที่สุดพวกเจ้าก็โผล่มาแล้ว" คนเผ่าเทียนเฝินต่างก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างไม่ประสงค์ดี บรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน ต่างก็เกิดอาการฉุนเฉียวกันอย่างแรง "ทุกชีวิตที่สูญเสียไปเป็นพันปี วันนี้ถึงเวลาสะสางกันแล้ว" ผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งของเผ่าอวี้กัดฟันกรอด เค้นออกมาหนึ่งประโยค ดวงตาของเขาแดงก่ำ อยากจะฆ่าคนเผ่าเทียนเฝินให้เกลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น กู้ชูหน่วนหันไปทางน่าหลันหลิงรั่ว "เผ่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 468
ผู้อาวุโสระดับสูงแข็งแกร่งนัก ผู้อาวุโสฮวาต้านไว้ไม่อยู่ ถูกโต้กลับจนเจ็บหนัก ทันทีที่พัดสีดำของน่าหลันหลิงรั่วพลิกกลับ อาวุธลับนับสิบออกมาพร้อมกัน ทว่าถูกผู้อาวุโสระดับสูงของเผ่าเทียนเฝินต้านไว้จนกระเด็นออกไปหมด แม้แต่อาวุธลับของกู้ชูหน่วนก็กระเด็นออกไปพร้อมกัน “ฟิ้ว...” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสระดับสูงเคลื่อนไหวเช่นไร แต่เขาไปถึงด้านบนเสาดอกบัวเรียบร้อยแล้ว เขาผลึกกำลังภายในไว้ในมือ สลายพลังคุ้มกันรอบเสาดอกบัว น่าหลันหลิงรั่วเห็นเช่นนั้น พัดในมือราวกับมีจิตวิญญาณ คนและพัดประสานเป็นหนึ่งเดียว พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว "ปัง ปัง ปัง......" เพียงพริบตาเดียว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายกระบวนท่า ท่วงท่าของพวกเขาเร็วเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าพวกเขาใช้กระบวนท่าอะไรบ้าง เห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสระดับสูงกดน่าหลันหลิงรัวเสียอยู่หมัดอย่างรางๆ "ปัง......" หลังจากที่กระแทกฝ่ามือเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนแยกออกจากกัน น่าหลันหลิงรั่วเจ็บหนัก เลือดไหลออกทางมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปากด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ คิดจะบุกเข้าไปอีกครั้ง ทว่ากู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ "ตาแก่วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก ขืนฝืนบุ
