ตอนที่4.2 มิใช่ความฝัน

“ได้ เจ้าว่าเช่นไร ข้าล้วนเห็นด้วย” เหยาหวังเหว่ยคลี่ยิ้มอย่างคลายกังวล

เขารู้ดีว่านางมีแผนการบางอย่างซ่อนเร้นเอาไว้ แต่เขาก็ยังยินดียอมตกลงไปในบ่อที่นางขุด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ปานสุนัขจิ้งจอกของนาง ถึงอดีตนางพยายามจะใช้มารยาของสตรีในเรือนหอหลายครั้งเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่แววตาของนางหาได้เป็นเช่นนี้ นางเป็นเพียงสตรีในเรือนหอที่ไร้เดียงสา ดวงตาที่นางมองมาที่เขาเป็นเพียงแววตาที่สตรีใช้มองบุรุษที่ตนรักเท่านั้น แตกต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง

“เช่นนั้นท่านอ๋องปล่อยข้าน้อยก่อนได้หรือไม่ หากมีใครมาเห็นเกรงว่าจะดูไม่เหมาะนะเพคะ” นางเอ่ยเสียงหวาน

เหยาหวังเหว่ยค่อย ๆ คลายแขนออกจากสตรีบอบบางอย่างช้า ๆ ราวกับว่าเขายังอยากมีนางไว้ในอ้อมแขนให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย แต่ในเมื่อเขารับปากนางแล้วย่อมต้องทำให้นางเห็น จึงไม่คิดฝืนใจนาง

“ท่านอ๋องเพคะ พวกเรากลับเข้าไปในงานเลี้ยงดีหรือไม่เพคะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน

“ใจข้าอยากอยู่กับเจ้าเช่นนี้อีกสักครู่ แต่ในเมื่อเจ้าต้องการ ข้าก็จะไม่ฝืน เพียงแต่ข้าขอกอดเจ้าอีกสักคราได้หรือไม่”  เขาเอ่ยเสียงอ่อย ๆ ในประโยคท้ายราวกับกระด้างอายที่จะเอ่ย

ฟางหนิงหลินถึงกับวางตัวไม่ถูกใบหน้าของนางร้อนวูบวาบ ริมฝีปากบนล่างพะเยิบขึ้นลงกึ่งยิ้มกึ่งหุบไม่รู้จะเอ่ยอันใด สมองของนางมึนงงไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าบุรุษแสนเย็นชาเช่นเขาจะเอ่ยคำเช่นนี้ออกมาได้

แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวเลือดในตัวของนางราวกับมารวมไว้บนใบหน้า เมื่อบุรุษตัวสูงกว่าคว้าตัวนางเข้าไปสวมกอด นางยืนนิ่งราววิญญาณออกจากร่าง กว่าจะรู้สึกตัวบุรุษตรงหน้าก็ผละตัวออกเสียแล้ว นางทำได้เพียงหลบตาต่ำทำอันใดไม่ถูก

ใจของเหยาหวังเหว่ยก็อยากจะกอดนางให้นานกว่านี้ เพียงแต่เขากลัวว่าจะอดใจไว้ไม่ไหวจนต้องผิดคำพูดกับนาง แต่ยามนี้เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าของสตรีที่แดงปานลูกตำลึงก็อดไม่ไหวที่จะจุมพิตลงไปบนหน้าผากนางอย่างเอ็นดู

“ไปกันเถอะ หากยังอยู่ตรงนี้ข้าคงต้องผิดคำพูดแล้ว”

ฟางหนิงหลินที่ยืนอึ้งหลังจากถูกจุมพิตที่หน้าผาก รีบสาวเท้าออกจากศาลาไปในทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา

บุรุษตัวโตยืนยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสตรีตัวน้อยสาวเท้าเดินออกไปอย่างเขินอาย เขามองแผ่นหลังเรือนร่างบอบบางที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป  แต่มิได้คิดจะเดินตามนางไป เพราะกลัวว่าจะมีผู้ไม่หวังดีเอานางไปนินทาเสีย ๆ หาย ๆ ดังเช่นในอดีตอีก

 “เพราะเรื่องวางยากำหนัดวันนี้ในชาติก่อนทำให้ข้าหมางเมินเจ้ามาตลอด ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าหาใช่ฝีมือเจ้าไม่ ข้าผิดเองที่มิเชื่อคำเจ้า จึงตกหลุมพรางที่ผู้อื่นขุดไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำให้ครอบครัวของเจ้าและตัวเจ้าต้องดับสูญ ครานี้ข้าจะเอาคืนพวกมันที่ทำให้เจ้าต้องแบกรับความอัปยศอดสูจนถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีไร้ยางอาย” เขาพึมพำกับตนเองเบา ๆ

เหยาหวังเหว่ยเงยหน้ามองดวงจันทรากลมโตที่ลอยเด่นอยู่บนนภายามราตรี ทำให้เขานึกถึงลมหายใจสุดท้ายที่โรยรินของตนเองในอดีต เพราะถือดีอวดเก่งดื้อรั้นถือทิฐิจึงไม่ยอมให้อภัยนางเสียที ทั้งที่เขาเองก็มีใจให้นางแต่กลับไม่ยอมรับ กว่าจะรู้ความจริงทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว แม้แต่ใบหน้าของนางเขาเองก็มิอาจได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นใจ

ฟางหนิงหลินสาวเท้าเดินมุ่งหน้าไปยังที่จัดงานเลี้ยง เมื่อพ้นบริเวณสระบัวนางก็ลดความเร็วลงก่อนที่จะหันไปมองดูด้านหลัง เมื่อนางไม่เห็นเหยาหวังเหว่ยเดินตามมาจึงหยุดเดินพร้อมเอามือลูบที่หน้าอกของตนเองเบา ๆ เพื่อให้ผ่อนคลาย

“หนิงหลินนะหนิงหลิน เจ้าตั้งสติหน่อยอย่าได้หลงไปกับความรู้สึกชั่ววูบเช่นนี้ เจ้าลืมจุดจบของตนเองไปแล้วหรือไร ถึงชาตินี้เจ้าจะยังไม่ออกเรือน แต่ชาติก่อนเจ้าก็ผ่านมือชายมาแล้ว สัมผัสเพียงเท่านี้ไยต้องเขินอายจนตั้งสติไม่ได้เช่นนี้” นางเอ่ยตำหนิตนเองเสร็จแล้วจึงเดินต่อ

ในขณะที่เดินมาใกล้ถึงงานเลี้ยงนั้น นางก็คิดขึ้นมาได้ว่า ชาติก่อนนางเป็นชายาของเหยาหวังเหว่ยได้เพราะนางวางยากำหนัดเขา แต่จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร เกิดอันใดขึ้นกับนางถึงสามารถบีบเค้นนางให้ลงมือทำเช่นนั้นได้ เพราะนางรู้อยู่แก่ใจดีว่าเหยาหวังเหว่ยเป็นคนเช่นไร หากนางใช้วิธีต่ำช้าเช่นนั้นกับเขาผลที่ได้นั้นไม่จำเป็นต้องคิดให้เปลืองสมอง เพราะเพียงแค่นางหลับตาลงก็สามารถจินตนาการถึงผลที่จะตามมาได้อย่างชัดเจน

ตลอดทางเดินกลับไปในงานเลี้ยงฟางหนิงหลินพยายามนึกถึงเรื่องในอดีตมาตลอดทาง เพราะนางอยากรู้เหตุผลที่ทำให้นางต้องทำเช่นนั้น นางครุ่นคิดจนคิ้วทั้งสองแทบจะขมวดกันเป็นปม แต่ไม่ว่าจะนึกเท่าใดนางก็นึกไม่ออก จนในที่สุดนางก็เดินมาถึงบริเวณงานจัดเลี้ยง

เหยาลี่เซียนเพียงเห็นสหายเดินเข้ามาในงานก็รีบสาวเท้าถี่เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง เพราะวันนี้ท่าทีของฟางหนิงหลินดูแปลก ๆ ไป เมื่อเดินไปถึงตัวฟางหนิงหลินนางก็รีบเดินเข้าไปเอามือคล้องแขนของฟางหนิงหลินทันที

“หนิงหลิน รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือไม่” เหยาลี่เซียนเอ่ยเสร็จก็ส่งยิ้มให้สหาย

“ข้าดีขึ้นแล้ว ทำให้องค์หญิงต้องเป็นห่วงแล้ว” ฟางหนิงหลินยิ้มตอบ

ทั้งคู่พากันไปนั่งจิบสุราฟังดนตรีอีกทั้งดูการแสดงที่ทางวังได้จัดเตรียมเอาไว้อย่างหน้าชื่นตาบาน คงมีเพียงเจียงเจียวซินที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ถึงใบหน้าของนางจะยิ้มแย้มอยู่ก็ตาม

ถึงอย่างนั้นฟางหนิงหลินที่หันไปเห็นก็หาได้สนใจ และไม่คิดที่จะเอ่ยถามว่าใครทำให้นางไม่พอใจถึงแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์เช่นนี้ หากเป็นเมื่อก่อนฟางหนิงหลินคงเอ่ยปากถามเจียงเจียวซินด้วยความเป็นห่วงเป็นใยไปแล้ว แต่ตอนนี้ฟางหนิงหลินรู้แล้วว่านางเป็นคนเช่นไร จึงทำเป็นไม่เห็นและสนทนากับองค์หญิงเหยาลี่เซียนต่อ