11. หนูชอบพี่ไง...เลยเป็นแบบนี้

แม้ฉันจะถ่ายซีนของตัวเองเสร็จไปแล้ว แต่จะกลับก่อนก็ไม่ได้เพราะยังต้องรอคนอื่น ๆ  ถ่ายทำส่วนที่เหลือก่อนและร่วมปิดกองในวันนี้

ฉันออกมานั่งม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้นอกสตูถ่ายทำ เพื่อนั่งทบทวนบางอย่าง  และในขณะนั้นเองน้องดินก็ยื่นน้ำเปล่าให้ฉัน พร้อมกับขนมขบเคี้ยวที่เขาเตรียมมา

“เห็นพี่แทนบ่นว่าพี่มิ้นกินข้าวน้อยมาก เลยเอามาฝากครับ” น้องดินยิ้มตาหยี น้ำเสียงอบอุ่นน่ารักสุด ๆ เลยล่ะ

“พี่แทนพูดแบบนั้นเหรอ งั้นพี่ขอรับไว้นะ” ฉันหัวเราะแห้ง ๆ รับน้ำกับขนม พานรู้สึกแปลกใจที่พี่แทนจะเอาเรื่องฉันไปคุยกับคนอื่นด้วย ก่อนจะพูดต่อ “ดีจังมีเด็กหนุ่มเทคแคร์แบบนี้ ฮ่า ๆ พี่รู้สึกสวยจังค่ะ” ฉันพูดแซวไปงั้นแหละ

“ไม่อยากเป็นเด็กเลยครับ อยากเป็น...มากกว่านั้น” เสียงน้องดินเบาลง พร้อมจ้องมาที่ฉัน นัยน์ตาเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ

“น้องดินพูดแบบนี้เดี๋ยวใครได้ยินจะเข้าใจผิดได้นะคะ ฮ่า...” ฉันแสร้งหัวเราะร่ากลบเกลื่อน พลางเอื้อมมือไปตีแขนน้องเขาเบา ๆ เพื่อหยุดคำพูด แต่สายตาฉันดันไปสบกับคนคนหนึ่ง

พี่แทนกำลังยืนพิงมุมเสาตึก ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว สายตาเขาเคยอบอุ่น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเห็นแล้วเย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจ เขาเดินเข้ามาหาพวกเรา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเรียบ ๆ

“ไม่รู้เลยนะครับว่าตอนพักเบรกมีซีนพิเศษด้วย” เขาจ้องน้องดินตรง ๆ ก่อนจะก้มมองมือฉันที่ยังแตะแขนเด็กหนุ่มอยู่ ทำเอาฉันชะงัก ถอนมือเก็บทันที

“พะ...พี่แทนมีอะไรด่วนรึเปล่าคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแห้งๆ 

“ผมแค่คุยเล่นกับพี่มิ้นเท่านั้นครับ” น้องดินรีบอธิบาย

“คุยเล่นกันได้ครับ แต่ต้องดูด้วยว่าใครเล่นได้แค่ไหน ที่นี่หูตามันเยอะ เดี๋ยวเป็นข่าวได้ครับ” บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาแบบที่ฉันเองก็เพิ่งจะเคยพบ พี่แทนในบทบาทผู้กำกับและผู้อำนวยการมันพานทำให้อึดอัดจนแทบอยากจะลุกเดินหนี

“พี่แทน คิดมากน่า...แค่เด็กแหย่เล่นเท่านั้น”

“อืม” เขาตอบสั้น ๆ แล้วหันมามองฉันด้วยนัยน์ตาคมเข้ม “แต่บางที คนที่แหย่ก็ไม่ได้เล่นด้วยนะมิ้น” ประโยคนั้นทำให้ทุกอย่างชะงักเงียบ น้องดินยืนนิ่ง พี่แทนก็ขยับเข้าใกล้ฉัน เสียงเขาเบา แต่ลึกเหมือนกดอารมณ์ไว้ก่อนจะกระซิบเบา ๆ เพื่อไม่ให้น้องดินได้ยิน

“ถ้าคนอื่นจริงจังขึ้นมา...พี่ไม่ขำด้วยนะ” พี่แทนถอยห่างออกไปมองฉันอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกลับ ทิ้งไว้ให้ฉันกับน้องดินงุนงงไปหมด

“น้องดิน พี่ว่าเรากลับเข้าไปข้างในดีกว่าค่ะ ไม่งั้นพวกเราโดนเล่นงานแน่ ๆ” ฉันหันไปยิ้มเจื่อน ๆ น้องดินพยักหน้าแล้วเดินตามฉันเข้าไปในสตูอย่างเชื่อฟัง

ฉันกลับมานั่งพักกองในห้องส่วนตัวเหมือนเดิม เหม่อนึกถึงคำพูดของพี่แทนเมื่อสักครู่

‘ถ้าคนอื่นจริงจังขึ้นมา...พี่ไม่ขำด้วยนะ’

คำนี้มันยังดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลาเลย สลัดไม่หลุดสักที แถมสายตาของเขา และตอนที่เขาเข้ามาใกล้ ๆ โน้มมากระซิบยิ่งทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองมากขึ้นไปอีก

“ไม่ใช่สิ เขาก็แค่หวงนักแสดงในสังกัดว่าจะเป็นข่าวเสียหายรึเปล่า พี่แทนคงหวงงาน และคนอื่น ๆ อาจจะได้รับผลกระทบจากการแหย่เล่นของฉันกับน้องดินก็ได้” ฉันพึมพำกับตัวเอง พลางถอนหายใจแรง และหลับตาพยายามสั่งให้หัวใจตัวเองเชื่อเหตุผล แต่ทุกครั้งที่พยายามแบบนี้ ภาพในคืนวันนั้น...ของฉันกับพี่แทนก็ผุดขึ้นมาทุกที

ร้อนแรงซะขนาดนั้น แถมฉันยังรุกกลับไปด้วย ไม่ใช่แค่ร่างกายหรอกที่เลยเถิด แต่ใจฉันมันก็ขยับเข้าใกล้เขาไปด้วย

“เขาไม่มีทางคิดเหมือนกันกับฉันหรอก” พอยิ่งนึกถึงความจริง ฉันก็เริ่มเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม ตอนคิดจะเติมเกย์ก็ดูฟินอยู่หรอก แต่เมื่อก้าวเข้ามาในวังวน มันกลับเจ็บปวดกว่าที่คิดเพราะเขาไม่ชายตามองเรา

“แต่เอาเถอะ ถึงจะคิดวนเวียนไปมายังไง สุดท้าย ฉันก็ชอบเขาอยู่ดี”

(ปิดกอง)

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว กว่าทีมงานจะปิดกองเสร็จก็เล่นเอาดึกมาก ฉันไม่แม้แต่จะรอให้ใครเดินมาทัก ไม่แม้แต่จะหันไปมองว่าเขายืนอยู่ตรงไหนด้วยซ้ำ ทั้งที่ปกติจะเอื่อยเฉื่อยอยู่คนท้ายๆ ของกองตลอดหลังเลิกถ่ายทำ

“คุณมิ้นคะ รอรถมารับอยู่หรือเปล่า” เสียงทีมงานสาวถามฉันอย่างเป็นห่วง

“ปะ..เปล่าค่ะ ขับมาเองค่ะ” ฉันยิ้มเจื่อน ก่อนจะรีบเดินไปที่รถ แค่มือจะหยิบลูกกุญแจยังสั่นขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะเหนื่อยหรอกนะ แต่เพราะกังวลว่าพี่แทนจะตามออกมา แค่เห็นหน้าเขาฉันก็ใจอ่อนคล้อยตามคารมเขาทุกที

‘ก็ฉันแพ้ทางคนอย่างพี่แทนนี่นา’

ฉันกลับมาถึงคอนโด พอถึงห้องก็โยนกระเป๋าไปที่โซฟา กระโจนตัวลงเตียงและหลับตาแน่น เหมือนคนที่กำลังเดินออกจาอะไรบางอย่างที่ดูอบอุ่น

มันถึงเวลาแล้วล่ะที่ฉันจะต้องเว้นระยะห่างกับเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเองปล่อยใจ ปล่อยจอยมากเกินไปแล้ว

(เสียงข้อความดังขึ้น)

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็น ‘พี่แทน’ ส่งมา ฉันจ้องนิ่งมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ไม่กดรับ ไม่กดอ่านข้อความ แค่จ้องมองเงียบ ๆ แบบนั้น แล้วปิดเครื่องวางลงไปเลย ยังไงซะก็ปิดกองไปแล้ว และก็แจ้งพี่กรีนงดรับละครสักเดือนเพื่อพักผ่อนก่อน

ที่ฉันทำแบบนี้เพราะกลัวว่า...ถ้าเผลอตอบไปอีก ฉันจะกลับไปยืนอยู่ข้างเขาเหมือนเดิม

“ฉันทำแบบนี้มันดูหักดิบไปไหมนะ”

“พี่แทนจะรู้สึกว่าฉันเป็นบ้าไปรึเปล่า”

“เขาจะรู้สึก ร้อนใจบ้างไหมที่ฉันไม่ตอบกลับข้อความเขา ไม่รับสายจากเขา”

“แล้วถ้าความจริงเป็นฉันเองที่ร้อนใจ แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันจะยิ่งแย่กว่าเดิมรึเปล่า”

“ยัยมิ้นเอ้ย! ไม่น่าปล่อยใจอยากเติมเกย์ในชีวิตเลยมึง” ฉันสบถด่าตัวเอง ทั้งแบบนั้น ก่อนจะพยายามข่มตานอน แม้มันจะยากแค่ไหนก็ต้องนอนให้ได้ ฉันไม่อยากคิดมากฟุ้งซ่านแบบนี้เลย

ฉันปิดมือถือไปร่วมสัปดาห์ ปิดจริง ๆ ชนิดขังตัวเองในคอนโดไม่ติดต่อใคร ไม่ออกไปไหนเลย สภาพฉันตอนนี้แทบเรียกว่าศพเดินได้เลยล่ะ ทำไมกันยิ่งฉันพยายามห่างเขา สภาพฉันยิ่งแย่ หัวใจฉันยิ่งเจ็บแบบนี้

“ยอมเปิดมือถือก็ได้...” ฉันยอมแพ้กับการตั้งปฏิธานของตัวเอง และเมื่อเปิดเครื่อง เสียงมือถือของฉันก็ดังทันที

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูด้วยใจระทึก และเป็นไปตามคาด ‘พี่แทน’ โทรมาคนแรกก่อนใคร ฉันลังเลอยู่นานว่าจะรับดีไหม แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจรับ เพราะหากไม่รับสาย ฉันคงอกแตกตายยิ่งกว่าเดิม ดูย้อนแยงใช่ไหมล่ะ ใช่...ตอนนี้สมองฉันแทบจะเป็นบ้า ถ้าคุณเคยตกหลุมรักใคร แต่กังวลว่าเขาจะไม่รักตอบมันก็แบบนี้แหละเชื่อเถอะ

“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจยาวก่อนกดรับ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะมิ้นรับสายค่ะ” ฉันพยายามทำเสียงให้นิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อยู่ห้องไหม” พี่แทนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และเข้าประเด็นจนฉันทำตัวไม่ถูก

“คะ?” ฉันสตั้นไปแล้ว

“อยู่...ห้อง...ไหม...ครับ” เขาพูดช้า ๆ เน้นทุกคำจนทำให้ฉันเผลอกลืนน้ำลายด้วยความกลัว ราวกับตอนนี้เขากำลังถือไม้เรียวอยู่ในมือ

“ค่ะ อยู่ห้องค่ะ พี่แทนมีธุระอะไรเหรอคะ” ฉันพยายามคุมเสียงให้นิ่งที่สุด แต่มือสั่นรอไปแล้ว

“เราคุยกันหน่อยได้ไหมครับ”

“ก็คุยอยู่นี่ไงคะ”

“ไม่ใช่ทางมือถือครับ อยากคุยตัวต่อตัว” ฉันหลับตาสนิท นิ่งคิดก่อนตอบ

“พี่จะมาหามิ้นเหรอ”

“ครับ พี่จะถึงแล้ว ถ้ามิ้นไม่ไล่พี่กลับล่ะนะ”

“ถ้าแบบนั้นมิ้นจะห้ามอะไรพี่ได้ล่ะ”

“งั้นรอเปิดประตูให้พี่เลยครับ”

เขาวางสายไปดื้อ ๆ แม้เสียงเขาจะนิ่ง แต่ฉันดูออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์โมโหสุด ๆ คนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ตอนโกรธนี่แหละน่ากลัวมากนะจะบอกให้

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงเคาะประตูห้องฉันก็ดังขึ้น ฉันสูดหายใจลึก ๆ ก่อนเดินไปเปิดประตู พี่แทนยืนอยู่ตรงนั้นในชุดลำลองเรียบง่าย ผมปรกลงมานิดหน่อยเพราะไม่ได้เซต เหมือนเขานอนอยู่ห้องแล้วแจ้นออกมาหาฉันเลย แถมนัยน์ตาเขายังคมราวกับมีดที่แทบจะเฉือนเนื้อเป็นชิ้น ๆ

“ขอโทษที่รบกวนตอนดึก ๆ”

“เข้ามาข้างในก่อนสิคะ ยืนตรงนี้เดี๋ยวห้องอื่นก็เห็นกันพอดี” ฉันขยับตัวเปิดทางให้เขาเข้ามา ก่อนที่จะปิดประตูไป และเดินนำไปนั่งโซฟาก่อน แต่พี่แทนนะสิ ยังยืนกอดอกมองฉันด้วยนัยน์ตาคมเข้มไม่ยอมนั่ง ทำเอาฉันกดดันจนตัวสั่น

“พี่มีธุระอะไรจะคุยกับมิ้นเหรอคะ” ฉันพยายามยิ้ม และพูดราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จู่ ๆ เป็นอะไร” เสียงเข้มเน้นคำ ทำเอาฉันหน้าซีดเผือด

“เปล่านี่คะ มิ้นไม่ได้เป็นอะไร”

“พี่ถามว่าเป็นอะไรไป”

“...” ฉันพูดไม่ออก ฉันกลัวว่าเขาจะดุฉันมาก

“อย่าเว้นระยะห่างแบบนี้กับพี่ได้ไหม พี่ทำอะไรผิดหนูถึงต้องหลบหน้าพี่แบบนี้ครับ” พี่แทนพูดจบ ฉันก็แทบอยากจะร้องไห้

“นะ..หนู ไม่ได้เว้น...หนูแค่ต้องการเวลาคิด” ฉันก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันรู้สึกได้ว่าโซฟาข้าง ๆ ยุบตัวลง ก่อนที่จะมีมือใหญ่มือหนึ่งจับคางฉันหันให้ไปมองเขา

“เรื่องวันนั้นเหรอครับ ที่ทำให้หนูคิดมาก”

“อื้อ...” ฉันตอบสั้น ๆ เพราะตอนนี้ฉันร้องไห้สะอื้นไปแล้ว น้ำตาใส ๆ เอ่อล้นฉ่ำนัยน์ตา จนพี่แทนใช้นิ้วของตัวเองปาดน้ำตาให้ฉัน

“ทำไมถึงคิดมาก หรือมิ้นคิดว่าวันนั้นมันเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ”

“ก็พี่เมา”

“แล้วมิ้นล่ะเมาไหม”

“...” ฉันไม่ตอบ แต่ส่ายหน้าไปมา

“แล้วคืนนั้นของเราหนูเต็มใจไหม”

“ค่ะ แต่...”

“หืม?” เขาเลิกคิ้วมองฉัน

“มันไม่ง่ายเลยนะพี่แทน วันนั้นพี่เมา แม้คืนนั้นมิ้นจะเต็มใจ แต่ว่ามิ้นกลัว...เพราะมิ้นชอบพี่ไปแล้ว แต่พี่คงไม่ชอบมิ้น”

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นครับ ตอนพี่จูบหนูพี่ไม่ได้เมาสักหน่อย”

“...” ฉันชะงักไป แล้วไง...ถึงวันนั้นเขาจะเต็มใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถรักฉันได้อยู่ดี แค่คิดก็หน่วงจนฉันต้องเบือนหน้าที่มันเลอะคราบน้ำตาหนีไปอีกทาง

“หันมามองพี่ก่อนครับ หรือมิ้นกำลังกังวลอะไรมากกว่านั้น อย่าทำแบบนี้ มีอะไรก็พูดมาเถอะพี่พร้อมฟังเสมอ” เขากุมหน้าฉันให้หันกลับมามองเขา นัยน์ตาเขาจ้องด้วยความอ่อนโยน

‘ก็เป็นซะแบบนี้ แล้วจะทำให้ฉันหยุดชอบเขาได้ไง แต่...’

ฉันทนไม่ไหวแล้วล่ะ ยิ่งเขาพูดยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้

“พี่เป็นเกย์ไง พี่คงไม่ชอบผู้หญิงอย่างมิ้นใช่ไหมล่ะ แต่...มิ้นน่ะ ชอบพี่แทนมาก ๆ ถึงแม้พี่จะเป็นเกย์ก็ตาม ฮือ... มิ้นไม่อยากใจเต้นเพราะพี่อีกแล้ว” พี่แทนดึงฉันเข้าไปกอดแน่น กลิ่นน้ำหอมของเขาที่ฉันชอบลอยแตะจมูกแบบนี้ มันยิ่งย้ำชัดว่าฉันเริ่มถลำลึกไปอีก

ปลายคางของพี่แทนยีหัวฉันเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงนุ่มละมุน

“นี่พี่คงปล่อยให้หนูเข้าใจผิดแบบนี้นานไปสินะ แต่พี่อยากให้หนูใจเต้นเพราะพี่นะ”

“เข้าใจผิด?” ฉันเนี่ยนะเข้าใจผิด หรือว่า...