2. เพราะบทนำ...มันเหนื่อยเกินไป

2

เพราะบทนำ...มันเหนื่อยเกินไป

(หลังจากเลิกกอง)

ฉันได้นำขนมที่เตรียมไว้แจกจ่ายให้กับทีมงานทุกคนเพราะไม่ใช่แค่นักแสดงที่เหนื่อยกับการทำงาน แต่ทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังก็เหนื่อยไม่ต่างกัน  แถมพอเลิกกองพวกเขาก็ยังไม่เลิกงานอีก

สิ่งที่ฉันทำได้นั้นคือตั้งใจในสายอาชีพ ยิ่งฉันแสดงได้ดีเท่าไหร่ งานของพวกเขาก็จะเดินเร็วมากขึ้น (นักแสดงคนอื่นก็ต้องให้ความร่วมมือด้วยนะ)

ในขณะที่ฉันกำลังจะโทรหาผู้จัดการส่วนตัว เสียงเปิดประตูห้องแต่งตัวก็ดังขึ้น

“จะกลับเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่งหนูเอง” ฉันหันหน้าไปทางเสียงนั้น

‘พี่แทนเหรอ?’

พี่แทนที่นิ่ง เงียบ สุภาพเกินมนุษย์ปกติ แถมพูดเพราะเหมือนหลุดจากพระเอกในละคร 

‘โอ๊ย! แบบนี้ยิ่งใช่เลย! เกย์ในอุดมคติ’

“เอ่อ...เกรงใจค่ะพี่ เดี๋ยวพี่กรีนก็ไปส่งอยู่แล้ว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเบาอย่างสงบเสงี่ยมเช่นกัน ยังไงซะเขาก็เป็นถึงผู้อำนวยการ อีกทั้งยังเป็นคนเขียนบทอีก

ไม่ใช่แค่นั้น ไม่นานมานี้ฉันก็เพิ่งได้รู้มาว่า ต้นสังกัดของฉันก็กลายเป็นบริษัทในเครือของบริษัทครอบครัวเขาไปแล้ว

“หื้ม...คุณกรีนเหรอ เขากลับไปแล้วนะ เมื่อกี้พี่เห็นเขาโดนเรียกตัวด่วนจากบริษัทนะครับ”

“ว่าไงนะ! แล้วทำไมพี่กรีนไม่โทรบอกมิ้นล่ะ พี่แทนโกหกมิ้นรึเปล่า”

“พี่จะโกหกทำไมครับ หนูลองโทรหาดูไหม” ฉันเลิกคิ้วมองเขา ก่อนจะหยิบมือถือตัวเองโทรหาพี่กรีน เชี่ย! เป็นไปอย่างที่เขาพูด พี่กรีนโดนเรียกตัวด่วนตอนสามทุ่มเนี่ยนะ ฉันหันไปมองหน้าพี่แทนเพราะสับสน

“แต่ยังไงมิ้นก็ไม่รบกวนพี่แทนดีกว่าค่ะ มิ้นกลับเองได้” หน้าพี่แทนหุบยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเรียบ ๆ

“กลับเองดึก ๆ ไม่ปลอดภัยหรอก อีกอย่างมิ้นเป็นดาราในเครือพี่ ขืนมีใครเห็น เดี๋ยวบริษัทก็เกิดข่าวไม่ดูแลดาราในสังกัดให้ดีหรอก” ฉันนิ่งมองเขาตาค้าง หน้าตาหล่อ คำพูดนุ่มลึก สุภาพบุรุษแบบนี้แหละ เกย์ที่ใฝ่ฝันจริง ๆ ให้ตายเถอะ

“กะ...ก็ได้ค่ะ” และแน่นอนว่าฉันตอบตกลงอย่างเต็มใจ เพราะระดับพี่แทนคงไม่คิดอะไรกับฉันอยู่แล้วเพราะฉันเป็น

‘ผู้หญิง’

ไงล่ะ

ฉันเดินตามเขาไปลานจอดรถที่อยู่หลังตึกของสถานที่ถ่ายทำ รถคันหรูสีดำบนลานจอดวีไอพีบ่งบอกถึงสถานะของพี่แทนได้เป็นอย่างดี แถมความสุภาพบุรุษนั้นก็เต็มเปี่ยมจนฉันเริ่มเกร็ง เขาเปิดประตูรถให้ฉัน ก่อนจะส่งยิ้มหล่อให้ ‘โห...นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นเกย์ ยัยมิ้นคนนี้มีหวังใจเหลวแทบถวายตัวให้เลยนะ’

“ขอบคุณค่ะพี่” ฉันกล่าวตามมารยาทก่อนจะขึ้นรถไป

ระหว่างทางกลับคอนโด ฉันแอบเหลือบมองเขาตลอดทาง เฮ้อ...หล่อสะอาดเหมือนอาบน้ำทุกชั่วโมง เสื้อเชิ้ตสีครีมเรียบ ๆ ข้อมือพับอย่างเนี้ยบ นาฬิกาหนังวินเทจ แล้วรถที่สะอาดจนเหมือนเพิ่งล้างวันล่ะสิบรอบ ทั้งที่เขาไม่เคยโชว์รวยเท่าไหร่ แต่คนที่มีรสนิยมขนาดนี้ อยู่เฉย ๆ ก็เหมือนดูรวยจริง ๆ

“พี่แทนมีแฟนรึยังคะ” ฉันถามอย่างไม่คิดอะไรมาก เขาดูชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบ “พี่เหรอครับ ไม่มีแฟนหรอก แต่เคยมีคนที่ชอบสมัยเรียนอยู่ครับ แต่ไม่ได้บอกเขา”

อุ๊ย! เขาตอบ ‘เขา’ ไม่ใช่ ‘เธอ’ ด้วยล่ะ ยิ่งตอกย้ำความมั่นใจเลยว่าเขาต้องเป็น ‘เกย์’ แน่นอน

“ว้าว แต่ระดับพี่แทน แค่บอกรัก เขาก็ต้องตบปากรับคำแล้วรึเปล่าคะหล่อสะอาดขนาดนี้ แล้วตอนนี้พี่ยังชอบเขาอยู่รึเปล่าละคะ”

“อืม พี่ก็ยังชอบเขาอยู่” พี่แทนเอ่ยเบา ๆ “ก็เลยตามดูเขามาตลอด” ฉันหันขวับไปมองพี่แทนอีกครั้ง ถึงขั้นคิดในใจว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันนะ ที่ทำให้สุดหล่ออย่างพี่แทนปักใจรักได้ยาวนานขนาดนี้

“แล้วเขารู้ไหมคะ ว่าพี่แทนชอบเขา”

“เขาไม่เคยรู้ แต่ตอนนี้พี่อยากให้เขารู้แล้ว”

หัวใจฉันเต้นรัวนิด ๆ รู้สึกตื่นเต้นอยากเผือกใจจะขาด ว่าคนที่ทำให้คนหล่อระดับผู้อำนวยการผลิตเป็นได้ขนาดนี้คือใครกัน

ใจเย็นยัยมิ้น เขาพูดถึงใครสักคนที่น่าจะเป็น เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยแน่ ๆ หรือไม่ก็คนสนิทในกองนี่แหละ เพราะเขาบอกว่าคอยตามดู เฮ้ย! หรือว่าจะเป็นพี่นัท ผู้ช่วยของเขากัน แบบหลงรักแต่เก็บไว้ข้างตัวแบบนี้ นี่มันพล็อตละครชัด ๆ แค่คิดก็ฟิน

ฉันมโนต่อไม่หยุด เพราะช่วงนี้ฉันเห็นพี่แทนกับพี่นัท (ผู้ช่วยของเขาที่หล่อหน้าตี๋ ๆ ใส่แว่น) สบตากันบ่อยมาก แล้วเวลาเขาพูดกันที ก็เหมือนมีออร่าบางอย่างที่คนทั่วไปจับไม่ได้ แต่ฉันมันพวกสาววายจับได้หมด

เฮ้อ...เสียดายเกิดเป็นผู้หญิงคนสวย อยากมีโอกาสเติมเกย์กับเขาบ้าง แต่เขาคงไม่เอาผู้หญิงอย่างฉันหรอก

“พี่แทนคะ ฉันเชื่อว่าระดับพี่แทน จีบเขาติดแน่นอนค่ะ น้องคนนี้เอาใจช่วยพี่ให้สมหวังนะ สู้ ๆ” ฉันเอื้อมมือไปตบไหล่เขาที่กำลังขับรถเบา ๆ ก่อนจะหันหน้ามองไปข้างทางด้วยความรู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูก

รถขับมาเรื่อย ๆ จนมาจอดหน้าคอนโดของฉัน ก่อนที่ฉันจะลงรถ ฉันหันไปขอบคุณเขาอีกครั้ง

“ขอบคุณที่พี่มาส่งนะคะ” ฉันยิ้มพลางคิดในใจว่าจะใช้แอคหลุมในกลุ่มวาย โพสต์ลงกลุ่ม ‘คู่ชิปลับในวงการบันเทิง’ ดีรึเปล่า แต่เสียงพี่แทนก็ทำให้ฉันหลุดจากความคิดนั้นไป

“รับบทนำนะมิ้น” เขายื่นบทฉบับหนึ่งที่ดูสมบูรณ์ขึ้นให้ฉัน “บทนี้ พี่เขียนมาให้หนูคนเดียว”

“คะ?” พี่แทนมักย้ำเสมอว่าเขียนให้ฉัน ฉันชะงักไปนิด แต่ก็รีบปัดความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในใจออกไป

เขาพูดน้ำเสียงแบบละมุนนุ่ม แบบนี้กับพี่นัทรึยังนะ? หรือกับผู้ชายคนอื่นที่เขาชอบแล้วรึเปล่า? นี่ขนาดฉันฟังยังใจเต้นระทวยขนาดนี้

“บทนี้ไม่มีนางเอก ไม่มีตัวประกอบหรอกนะ มันมีแค่คนที่ทำให้เรื่องสมบูรณ์เท่านั้น”

ฉันไม่ได้ให้คำตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าพร้อมกับรับบทนั้นมา จากนั้นเขาก็ขับรถจากไป ทิ้งฉันไว้พร้อมกับคำพูดที่ฟังแล้วใจเต้น นี่ขนาดเขาเป็นเกย์ เขายังทำให้ฉันเคลิ้มขนาดนี้ หรือว่าฉัน...จะ ‘หลงรักเกย์’ เข้าให้แล้ว

และในขณะเดียวกัน มือถือของฉันก็ได้รับข้อความจากเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ ข้อความที่ปรากฏบนนั้นคือชื่อของละครเรื่องหนึ่ง ‘รอยยิ้มของตัวจริง’

(ณ ห้องของฉัน)

ฉันวางกระเป๋าบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวนั่งบนโซฟาในห้อง แหงนหน้ามองเพดานอยู่สักพัก ก่อนจะเปิดบทละครที่เขายื่นให้ฉันเมื่อครู่ อ่านไปได้สักพักสายตาฉันก็สะดุดกับประโยคแรกในบท ที่เขียนว่า...

‘ตัวละครนี้ ไม่ใช่นางเอก แต่คือคนที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมดมีชีวิต’

ฉันเผลอยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว แต่แล้ว จู่ ๆ รอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ หายไป ‘นางเอกงั้นเหรอ...เฮ้อ’

ใคร ๆ ก็บอกว่าฉันเกิดมาเป็นนางเอก ฉันมีทุกอย่างที่นางเอกควรมี ทั้งหน้าตา บุคลิก เสียงพูดอ่อนหวาน ความตั้งใจเต็มเปี่ยม รวมไปถึงความนอบน้อม แต่มีสิ่งเดียวที่พวกเขาไม่เคยรู้และไม่เคยถาม นั่นคือฉันอยากเป็นรึเปล่า?

ฉันค่อย ๆ หลับตาลงเอนตัวลงพนักพิงโซฟา ภาพในความทรงจำค่อย ๆ ผุดขึ้นมา ราวกับเงาสะท้อนในกระจกที่ไม่มีใครได้เห็นนอกจากตัวฉันเอง

ฉันนึกถึงภาพในความทรงจำ ตอนที่อายุยี่สิบต้น ๆ เด็กจบใหม่ที่เตะตาแมวมองตั้งแต่แรกเจอ ด้วยภาพลักษณ์ของสาวหวาน ผมยาวสลวยสีชมพูดอันโดดเด่น เพียงก้าวแรกในวงการก็ได้รับโอกาสอันยิ่งใหญ่ จนยากที่คำว่านักแสดงหน้าใหม่จะได้รับนั่นคือบท ‘นางเอก’

ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลกกับโอกาสที่ได้รับ แต่เปล่าเลย...นั่นมันฝันร้ายต่างหาก

ฉันต้องตื่นตีสองบ้าง ตีห้าบ้าง นาฬิกาชีวิตไม่เหมือนกันสักวัน ไปถึงกองถ่ายก่อนใคร กลับทีหลังทุกคน ไม่ใช่เพราะฉันรับผิดชอบมากกว่าคนอื่นหรอก แต่เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะ ‘เหนื่อย’ เพราะถ้าฉันเหนื่อย กองก็เดินต่อไม่ได้ และที่มากกว่านั้นคือคำก่นด่าเมื่อฉันทำไม่ได้ดั่งใจพวกเขา เพราะพวกเขาเห็นว่าฉันเป็นนางเอกหน้าใหม่

วันหนึ่งฉันป่วย เป็นไข้สูงเพราะทำงานหนักมากเกินไป แต่กองถ่ายก็ต้องเดินหน้าต่อ ดังนั้นต่อให้ฉันป่วยแค่ไหน ฉันก็ต้องทำงาน

“เป็นถึงนางเอก ต้องสู้ได้สิ แค่นี้ทำไม่ได้เหรอ”

“อย่าสำออย กล้องรออยู่ไม่เห็นรึไง”

คำเหล่านั้นของพวกเขาล้วนพ่นออกมาไม่หยุด ฉันฝืนร่างกายทำตามคำสั่งจนล้มต่อหน้ากล้อง ทุกคนมองมาที่ฉันด้วยสายตาหงุดหงิด ภายในแววตาฉายชัดราวกับบอกว่า “ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องรับบทนี้แต่แรก”

แต่มีใครเคยถามฉันบ้างไหมว่า...ฉันอยากรับบทนางเอกรึเปล่า ทั้งที่พวกเขาต่างหากที่ยัดเยียดให้ฉันเป็น อีกทั้งทุกคนต่างก็เคยพูดถึงแต่ความสวยหรูให้ฉันได้ยินทั้งนั้น

นั่นแหละ...ฉันเลยเข้าใจได้ว่าการเป็นนางเอก ไม่ใช่แค่แสดงให้คนดูรู้สึกรัก รู้สึกเห็นใจ แต่ยังต้องแบกรับอะไรหลาย ๆ อย่างไว้บนบ่า ไม่ว่าจะในกองถ่าย หรือแบกคนดูก็ตาม

ดังนั้นฉันถึงอยากปรบมือให้กับนางเอกทุกคนที่ผ่านพ้นในแต่ละเรื่องไปได้ แต่ฉันไม่ขอฝืนมันแล้วล่ะ บางคนเคยบอกฉันว่าไม่อยากเป็นนางเอกแล้วจะเข้าวงการทำไม ฉันไม่ได้บอกซะหน่อยว่าฉันไม่ชอบงานแสดง ฉันรักงานแสดงมากนะ ไม่ว่าบทไหนฉันก็พร้อมรับเสมอ แต่ไม่ใช่บทนางเอกก็เท่านั้น

ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง น้ำตาไหลให้เห็นในหางตาโดยไม่รู้ตัว ทำไมถึงไม่อยากเป็นนางเอก? ก็เพราะเคยเป็นแล้ว และเกือบทำให้ตัวตนของตัวเองหายไป

แต่ว่านะ...บทที่พี่แทนเขียนให้ มันกลับต่างออกไป ยิ่งประโยคที่เขาเขียนไว้ท้ายบท

‘ไม่มีคำว่านางเอก มีแต่คนจริง ที่เจ็บจริง ร้องไห้จริง และยิ้มได้จริงเท่านั้นถึงจะรับบทนี้ได้ นั่นคือ มิ้น’

ฉันวางบททับอกตัวเองไว้เงียบ ๆ ก่อนจะยกมือก่ายหน้าผาก ฉันรู้ว่าเขาคงแสดงความจริงใจในฐานะรุ่นพี่ที่เห็นความสามารถของฉันมาตั้งแต่ตอนเรียน และในฐานะผู้เขียนบท แต่การกระทำของเขาแบบนี้ ทำให้หัวใจฉันเริ่มสั่นไหวจนฉุดไม่อยู่ หลงรักเขาเข้าเต็มเปาจนกู่ไม่ขึ้นแล้วล่ะ จนฉันมองข้ามที่เขาเป็นเกย์ไปโดยสิ้นเชิง