อารมณ์

“...เวลาต่อมา...”

“ปลายฟ้าตื่นได้แล้ว”

“อื๊อ”ผมมองปลายฟ้าที่ส่งเสียงออกมาแต่ไม่ยอมลืมตาตื่นแต่ครั้งนี้คงจะไม่ได้แกล้งหลับเหมือนเมื่อเช้า

“ขี้เซาจังนะ”

“ปลายฟ้าตื่น”

“พี่วีฮึก”แค่เห็นหน้าผมยัยเด็กนี่ก็น้ำตาไหลออกมาแล้วหวะคงจะกลัวผมมากสินะ

“ตื่นแล้วก็ลุกไปแต่งตัวฉันจิกไปข้างนอก”

"ไปไหนคะหนูไม่ไปได้รึเปล่าคะฮึก"

"ไม่ได้ลุกขึ้นไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้!!"จะขัดใจผมทุกเรื่องเลยรึไงวะที่โดนไปแต่ละครั้งนี่ไม่ได้ทำให้ปลายฟ้าเข็ดเลยรึไงวะถึงได้เอาแต่ต่อต้านสิ่งที่ผมบอกอยู่เรื่อย

"ฮึกค่ะ”

“พรึ่บ!!!”

"อ๊ะ"ผมรีบเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังปลายฟ้าเอาไว้เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเดินเซแล้วมันก็เป็นแบบที่ผมคิดจริงๆเพราะปลายฟ้าเกือบจะล้มลงไปกับพื้นแต่ดีที่ผมประคองเอาไว้ทันไม่งั้นเด็กนี่ก็คงจะล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว

“เป็นอะไร”

"แค่รู้สึกหน้ามืดนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ชักชา!!มานี่"ผมดึงปลายฟ้าให้กลับมานั่งที่เตียงอย่างเดิมก่อนที่ผมจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าของปลายฟ้ามา

“ขอบคุณนะคะ”ปลายฟ้าขอบคุณผมอีกรอบแล้วยื่นมือมาเหมือนจะขอเสื้อผ้าในมือของผมแต่ใครบอกหละว่าผมจะเอามาให้ยัยนี่ใส่เองขืนปล่อยให้ใส่เองก็คงจะทำอะไรช้าอีกตามเคยแรงก็ไม่ค่