ท่านอ๋อง พระชายาจะแต่งงานแล้ว

ระหว่างที่หยุนหลวนนอนสะลึมสะลือ พลันมีคนโยนหินก้อนหนึ่งมากระแทกข้อมือนางเข้านางครางเบาๆ กุมศีรษะที่ปวดแปลบยามที่ได้สติขึ้นมามีเสียงนุ่มนิ่มดังจากนอกห้องเข้ามา “พี่สี่...พี่สี่ ท่านตื่นสิ...”หยุนหลวนที่เดิมสายตาเลือนราง ก็ค่อยๆ กลับมาชัดเจนขึ้นท่ามกลางความมืดเปลวเทียนริบหรี่ทำให้นางมองเห็นสภาพภายในห้องได้ชัดเจนนางยันร่างโงนเงนให้ลุกขึ้น ศีรษะปวดจนแทบจะระเบิดนางครุ่นคิดถึงน้ำเสียงที่ตะโกนเรียกนางเมื่อครู่ ความเจ็บพลันทะลักขึ้นในใจระลอกหนึ่งนางเงยหน้ามองไปทางประตูห้อง“เสี่ยวอู่หรือ”บานหน้าต่างกระดาษถูกเจาะเป็นรูหนึ่ง ดวงหน้าเล็กน่ารักไร้เดียงสา โผล่ออกมาจากช่องกระดาษเล็กๆเขามองหยุนหลวนด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความกังวล “พี่สี่ เมื่อครู่ข้าตะโกนเรียกท่านอย่างไร ท่านก็ไม่ขานรับ ทำให้ข้าตกใจแทบตายจริงๆ รุ่ยอ๋อง คนผู้นั้นไม่ใช่คนดี ท่านพี่อย่าชอบเขาเลยจะได้ไหม และอย่าได้ทะเลาะกับท่านพ่อเพื่อเขาอีก ท่านแม่บอกว่า การที่ท่านพ่อขังท่านไว้ในห้องเก็บฟืนนั้นเป็นการทำเพื่อท่าน ท่านยังสบายดีอยู่หรือไม่”หยุนหลวนตะลึงมองดวงหน้าเล็กในรูกระดาษนั่น สมองของนางขาวโพลนนี่คือน้องชายคนเ

หลังจากคุณค่าของนางถูกใช้จนหมด เซียวเสวียนรุ่ยก็โยนนางเข้าไปในเรือนเย็น ปล่อยนางไปตามยถากรรม และไม่เคยมาเยี่ยมนางสักครั้งนางถูกขังอยู่ในเรือนสี่เหลี่ยมแห่งนี้ ไม่รู้วันเวลาผ่านไปเท่าใด…พี่สะใภ้รองที่รักนาง แอบวิ่งมาที่จวนอ๋องอย่างต้องการจะช่วยเหลือนาง แต่ถูกองครักษ์จวนอ๋องค้นพบเข้า จึงถีบเข้าที่ท้องของนางตอนนั้นพี่สะใภ้รองใกล้จะคลอดแล้ว ลูกถีบนั้น เมื่อถีบลงไป ก็คือหนึ่งศพ สองชีวิตหลังจากนั้น เขาก็ให้คนสร้างความขัดแย้งระหว่างนางกับท่านแม่ ท่านแม่จึงตัดสายสัมพันธ์ระหว่างมารดาและบุตรีกับนางสุดท้ายท่านแม่ก็อุ้มน้องห้า กระโดดลงไปในบ่อน้ำ ฆ่าตัวตายด้วยความสิ้นหวังเรื่องราวหลายเรื่อง เหตุการณ์หลายเหตุการณ์ ทั้งหมดล้วนเป็นเซียวเสวียนรุ่ยที่วางแผนและจัดฉาก ผลักทุกคนในตระกูลหยุนลงไปในนรกอย่างโหดร้ายเสียงวิ้งดังขึ้น ศีรษะเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงหยุนหลวนที่เหงื่อโทรมกายลืมตาขึ้น แล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งนางมองไปรอบๆ อย่างมึนงง ถึงได้ตกใจได้สติขึ้นมา เมื่อครู่ทั้งหมดล้วนเป็นความฝัน นางย้อนเวลามาเกิดใหม่จริงๆ กลับมาเมื่อสามปีก่อนแล้วจริงๆเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในความฝันแต่ล

บนทางเดินที่ทอดยาว หยุนหลวนเห็นเงาร่างท่านพ่อที่กำลังจะก้าวเข้าไปในประตูบานที่สองได้ในทันทีหัวใจนางสั่นเทา พยายามตะโกนเสียงดังไปทางเงาร่างนั้นด้วยพลังกายทั้งหมด“ท่านพ่อ...ท่านพ่อ รอก่อนเจ้าค่ะ”เพิ่งจะเอ่ยออกไป นางก็ไอออกมาอีกหลายครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่หยุนเซิ่นมองนางด้วยความเป็นห่วง และตะโกนเรียกบิดาด้วยเช่นกัน เสียงของทั้งสองคนที่ส่งออกไป ดังสะท้อนอยู่ในทางเดินที่ทอดยาวสายนี้ระลอกหนึ่ง เสียงของพวกเขาชัดเจนยิ่งหยุนฟู่ชิงชะงักฝีเท่า หันกลับไปมองด้วยแววตาประหลาดใจ มองบุตรและบุตรีที่ห้อตะบึงมาจากที่ไกลๆ คู่นี้อย่างตะลึงหยุนหลวนหายใจหอบ วิ่งได้ไม่กี่ก้าว ขาสองข้างก็อ่อนแรงจนเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้นหยุนเซิ่นประคองแขนนางเอาไว้แน่น “ไม่ต้องกลัว มีพี่ใหญ่ปกป้องเจ้าอยู่ ไม่มีทางให้เจ้าได้รับบาดเจ็บแน่นอน...”จมูกของหยุนหลวนพลันแสบร้อนอาการวิงเวียนศีรษะค่อยๆ ถูกขจัดไปหลายส่วนนางกับหยุนเซิ่นประคองกันและกัน รีบร้อนวิ่งไปทางหยุนฟู่ชิงหยุนฟู่ชิงมองบุตรีที่อ่อนแอซีดเซียว ประกายสงสารหลายส่วนก็พาดผ่านก้นบึ้งนัยน์ตาไป แล้วเดินย้อนกลับไปแม่ทัพคนอื่นๆ ก็พากันมองหน้ากันไปมาตระกูลหยุ

ความสามารถไม่มี วันๆ รู้จักแต่เล่นไก่ชนและหมาวิ่งแข่ง ซึ่งเป็นกิจกรรมฆ่าเวลาของบุตรหลานเศรษฐี ทุกวันรู้จักแต่วิ่งไล่ตามก้นรุ่ยอ๋องเหมือนคนบ้าผู้ชายทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่มีใครไม่รู้ว่า คุณหนูหยุนสี่ท่านนี้คลั่งไคล้ในตัวรุ่ยอ๋องจนควบคุมตนเองไม่ได้ ลุ่มหลงถึงขั้นที่สามารถให้ไปทำอะไรเพื่อเขาก็ได้แบบนั้นหากสตรีโดดเดี่ยวนางนี้ขอร้องคนอื่นๆ ของจวนแม่ทัพ ก็อาจจะได้ผล แต่หากเป็นคุณหนูหยุนสี่ ผู้ที่ไม่สนใจสิ่งใด นางต้องไม่มีทางใจดี ทำเรื่องดีๆ แบบนี้แน่นอนในใจนาง นางคิดถึงเพียงรุ่ยอ๋อง สนใจแต่รุ่ยอ๋องเท่านั้น นางไม่มีทางยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบนี้ให้สิ้นเปลืองเวลาหรอกเคยมีขอทานอยากจะขอทานจากคุณหนูหยุนสี่ แต่ก็เกือบจะถูกทำให้มือคู่หนึ่งใช้การไม่ได้ นับตั้งแต่นั้น หยุนหลวนก็มีฉายานามว่า ปีศาจน้อย และค่อยๆ แพร่ไปทั่วเมืองหลวงอิ่นไป่เหลียนคิดไม่ถึงว่า จู่ๆ หยุนหลวนจะถามเช่นนี้นางกลอกตา ดวงตาแดงระเรื่อทันที“ข้า…ข้าน้อยเห็นว่าเป็นรถม้าของจวนหยุน จึงได้ขวางเอาไว้ คนในเมืองหลวง มีใครไม่รู้บ้างว่า คนของจวนหยุนตั้งแต่บนยันล่าง มีความซื่อสัตย์และจิตใจดีที่สุด หากว่าคนของจวนหยุนสามารถซื้อตัวข้าได้

ความปวดที่เสียดแทงใจส่งต่อขึ้นมาจากหัวเข่า ใบหน้าของอิ๋นไป่เหลียนขาวเผือดหยุนหลวนโน้มตัวไป สองนิ้วจิกกรามเรียวยาวของอิ๋นไป่เหลียน บังคับให้นางเงยหน้าขึ้น“แม่นาง อย่าหาว่าข้าจะไม่ช่วยเจ้านะ... เห็นเจ้าน่าสงสารขนาดนี้ ข้ารู้สึกว่าข้าไม่สามารถเห็นคนใกล้ตายแล้วไม่ช่วยชีวิตได้จริงๆ”อิ๋นไป่เหลียนเบิกตาโตตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ชั่วขณะหนึ่งนางไม่รู้ว่าหยุนหลวนกำลังคิดอะไรอยู่รอยยิ้มของนางให้ความรู้สึกน่ากลัวอยู่เสมอ ทำให้ผู้คนรู้สึกน่าขนลุกว่ากันว่าหยุนหลวนเจ้าสำรวย เป็นคนตรงไปตรงมาและเรียบง่ายมาก แต่ตอนนี้นางมองดูดวงตาของหยุนหลวนซึ่งมืดมนและไม่ชัดเจนเหมือนสระน้ำโบราณที่มีความลึกจนยากที่จะหยั่งรู้ได้หยุนหลวนยิ้มและมองไปรอบๆ ฝูงชนยังไม่แยกย้ายกันไป“ทุกท่าน พวกท่านไม่รู้อะไรสักแล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวงามที่หาชมได้ยากในหนานฉู่ในรอบหลายพันปี... หากพลาดสาวงามเช่นนี้ เกรงว่าท่านจะเสียใจไปตลอดชีวิต” “หยุนหลวนไม่ใคร่ทำให้ทุกท่านต้องเสียใจ ข้าจะเปิดเผยปริศนานี้ให้ทราบเดี๋ยวนี้... เมื่อข้าได้เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของนางต่อท่านแล้ว ข้าคิดว่าน่าจะจัดการประมูล และผู้ที่ให้ราคาสูงสุดจะเป็นผู้