ขัดเกาจิตใจ

เด็กน้อยหลินซือหยาเมื่อเห็นชายชรานั้นยิ้มตอบ ตนก็รู้แล้วว่าตนตอบคำถามได้ถูกต้องตามที่ชายชราปรารถนา เด็กน้อยคุกเข่าลงและคำนับท่านผู้เฒ่าสามครั้ง

"ข้าขอกราบท่านตาเป็นอาจารย์นะเจ้าคะ เพราะในตำราบอกว่าถ้ามีอาจารย์จะทำให้ข้าเข้าใจในบทความทุกบทความได้เร็วขึ้น"

เด็กน้อยหลินซือหยากล่าวขึ้น เจ็ดวันที่ผ่านมาเขาไม่ใช่แค่จดบทกวีและดูความหมายของมันเท่านั้น เขายังมองไปดูหน้าอื่นๆเผื่อหน้าอื่นๆจะซ่อนความหมายของบทกวีนี้ และหนังสือหน้าอื่นๆก็แสดงให้เรารู้เพียงว่าหากเป็นศิษย์มีครูย่อมประสบผลสำเร็จได้เร็วขึ้น เด็กน้อยผู้นี้ก็นับถือชายชราผู้นี้อยู่แล้ว ยกให้เขาเป็นครูได้เลย

"เจ้าเด็กผู้นี้รู้จักพูดดีนัก ได้ข้าจะรับเจ้าไว้เป็นศิษย์เพียงผู้เดียว555 มาข้าจะตีความหมายแต่ละตอนให้ฟัง วันนี้คำตอบของเจ้านั้นโดนใจและตรงใจและตรงประเด็นมาก

"บทแรก

ลมพัดหวนผ่านฟ้าเวิ้งว้าง

ดวงจันทร์ส่องกลางธารามืดมิด

มักก็คือบรรยากาศแห่งความเวิ้งว้างว่างเปล่า สะท้อนถึงโลกที่เต็มไปด้วยความมืด ความทุกข์ หรือความไม่แน่นอน แต่ยังมีแสงจันทร์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวัง ความจริง และความสว่าง ที่คอยนำทาง

บทที่สอง

เงาดาบหนึ่งฟาดสะท้านสวรรค์

เลือดหยดเดียวสะเทือนภูผานับพัน

มันก็คือการออกกระบี่เพียงครั้งเดียวสะเทือนฟ้า สื่อถึงพลังของผู้กล้าที่มีฤทธิ์อันยิ่งใหญ่ การเสียสละหรือความขัดแย้งแม้เพียงเล็กน้อย เลือดหยดเดียวก็สามารถส่งผลสะเทือนไปทั่วแผ่นดิน แฝงถึงพลังแห่งการต่อสู้เพื่อความยุติธรรมที่มิใช่เรื่องเล็ก

บทที่สาม

ใจผู้กล้าไร้พันธะเหนี่ยวรั้ง

ดั่งมังกรล่องลอยในห้วงหมอก

คือจิตใจของผู้กล้าเป็นอิสระ ไม่ยึดติดกับพันธะหรือสิ่งผูกมัด เปรียบเสมือนมังกรที่ลอยเลื่อนในหมอกหนา สูงส่ง อิสระ และไม่ถูกจำกัด

บทที่สี่

กระบี่มิใช่เพื่อเข่นฆ่า

หากเพื่อพิทักษ์ใต้หล้าสงบสุข

เป็นจุดประสงค์สูงสุดของผู้ใช้กระบี่ไม่ใช่เพื่อทำลายชีวิต แต่เพื่อปกป้องความสงบสุขของผู้คน เป็นการยกระดับจากการต่อสู้ ไปสู่การปกป้องสะท้อนแนวคิดนักยุทธ์ผู้ทรงธรรม

อาจารย์ภูมิใจในตัวเจ้าใช้เวลาเพียงแค่เจ็ดวันก็ตีความหมายแฝงของมันได้ เอาเข้าจริงๆบทกวีเลยแบบนี้มันสำหรับนักยุทธอายุราวราวสิบถึงสิบห้าหนาวเลยนะ แต่เจ้าเพียงแค่ห้าหนาวก็หาความหมายของมันได้แล้ว เอาเป็นว่าอาจารย์เองวางใจให้เราเรียนคัมภีร์มรณะดาราได้แล้วละ ถึงแม้ว่าเจ้าเองจะเด็กแต่เด็กนั้นมันฝึกง่ายและเจ้าก็มีความมุ่งมั่นและความอดทนอยู่พอตัว อาจารย์จะให้อีกบทหนึ่งกวีซึ่งมันมีความหมายไม่แท้กับกวีบทนี้ให้จำลองไปคิดหากได้เมื่อไหร่เมื่อนั้นเราจะเริ่มเรียนคัมภีร์มรณะดารากัน"

ท่านอาจารย์กล่าวขึ้น เจ็ดวันที่ผ่านมานี้เด็กน้อยหลินซือหยาได้เรียนรู้การหุงหาอาหารและทำกับข้าว รวมไปถึงพยายามเข้าใจความหมายของบทกวีนี้ก็ใช้เวลาทั้งวันหมดแล้ว ตอนนี้เขาเองยังไม่ฝึกฝนร่างกายเลยด้วยซ้ำท่านอาจารย์ก็จะให้บทกวีบทใหม่อีกแล้ว

"ฮ่าๆๆเมื่อสักครู่ยังกราบข้าเป็นอาจารย์อยู่เลยตอนนี้ท่านอาจารย์บอกจะไม่ทำแล้วหรือ"

ชายชรากล่าวขึ้น

"ใช่เสียที่ไหนกันละเจ้าคะท่านอาจารย์ ข้าก็แค่รู้สึกว่ามันเหนื่อย เจ็ดวันที่ผ่านมานั้นข้าได้ดูตำราเขียนบทกวีบทนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้แต่หุงหาอาหารแต่ข้ายังไม่ได้ฝึกร่างกายเลยเจ้าค่ะแล้วแบบนี้จะเรียกว่ามาเรียนฝึกยุทธได้อย่างไรกัน"

เด็กน้อยเถียงขึ้น

"เจ้าคงไม่ลืมไปหรอกกระมังว่าเจ้านั้นไม่ได้มีเส้นลมปราณฝึกวรยุทธ เจ้าต้องอาศัยตำรับตำราเพื่อไปเปิดเส้นลมปราณเสียก่อนแล้วค่อยฝึกร่างกาย"

ชายชรากล่าวขึ้น

"มันก็จริงเจ้าค่ะท่านอาจารย์อย่างนั้นท่านอาจารย์บอกบทกวีนั้น แก่ข้าวันนี้เลย พรุ่งนี้ข้าจะได้เขียนมัน แล้วข้าจะทำความเข้าใจกับมันให้เร็วที่สุด ครั้งนี้ข้าให้เวลาตัวเองสามวัน"

เด็กน้อยกล่าวขึ้นอย่างมุ่งมั่น

"555ได้ๆ ถ้าให้เวลาเจ้าเจ็ดวันเท่าเดิมก็แล้วกัน หากว่าเจ้าได้ความหมายเพียงเวลาสามวันก็สามารถบอกข้าได้เลยบทกวีนั้นคือ

เงาจันทร์ทอดยาวบนทางเดียวดาย

ยอดเขาสูงเสียดฟ้าราวไร้สิ้นสุด

มือกุมกระบี่หนึ่ง เลือดหยาดหนึ่งหยด

มิใช่เพื่อสังหาร แต่เพื่อปกป้องสิ่งล้ำค่า

เสียงลมคล้ายเพลงขับแห่งกาลเวลา

ทุกก้าวที่เหยียบย่ำคือคำทดสอบ

ความแค้นเป็นเพียงไฟชั่ววูบ

แต่เมตตาคือเปลวที่ส่องนิรันดร์

นักยุทผู้ยิ่งใหญ่ มิเคยหวั่นเกรงความตาย

กลับหวั่นไหวต่อหัวใจตนเอง

แท้จริงแล้ว ศึกที่ยากที่สุด

คือศึกภายในใจ หาใช่สนามรบภายนอก"

ชายชรากล่าวขึ้น และเปิดตำราให้นางอ่านดู บทกวีนี้มีความหมายแฝงในเรื่องที่นักยุททั่วๆไปชอบหลงระเริงกับตัวเองเขาอยากให้นางตระหนักถึงเรื่องนี้ให้ดีจึงยกบทกวีบทนี้มาให้นางได้ศึกษา หาว่านางศึกษาและเข้าใจถ่องแท้แล้วคำว่าเป็นนักยุทธผู้ยิ่งใหญ่นั้นเป็นไม่ยากแต่นักยุทธต้องไม่ทนงตัวและรู้เป้าหมายของตัวเอง ชายชราอยากขัดเกลาเด็กคนนี้ให้มีจิตใจที่อ่อนโยนก่อนค่อยฝึกวรยุทธให้ในภายหลัง หลังจากรับบทกวีมาแล้ววันแรกเด็กหลินซือหยาก็คัดสิบจบและพยายามเก็บความหมายของมันวันนี้ไม่สำเร็จวันที่สองนางจึงคัดยี่สิบจบเพราะนางมีความคิดที่ว่าหากคัดเยอะๆมันจะได้เข้าไปในสมองของนางเยอะแล้วจะได้รู้ความหมายของมันเร็วขึ้น นางเริ่มเขียนใส่สมุดป่าวแต่ยังไม่สมบูรณ์พอวันที่สามนางก็คัดไปเลยสามสิบจบ และเริ่มเรียบเรียงกับสิ่งที่ได้เมื่อวานจนในที่สุดนางก็ได้แบบสมบูรณ์แล้ว

"ท่านอาจารย์ข้าได้ความหมายของมันแล้ว

ลมและจันทร์ : เปรียบเสมือนกาลเวลาและความว่างเปล่า เตือนว่าสรรพสิ่งล้วนชั่วคราว

กระบี่และเลือด : สื่อถึงพลังและความรุนแรงที่อาจใช้ทำลาย แต่หากถือไว้ด้วยใจบริสุทธิ์ ก็เป็นเกราะปกป้องผู้อื่นได้

ความแค้น vs เมตตา : ความแค้นคือไฟที่เผาผลาญตนเอง แต่เมตตาคือไฟส่องสว่างที่คงอยู่ยาวนาน

ศึกภายในใจ : สะท้อนว่านักยุทแท้จริงไม่ใช่ผู้ที่ชนะศัตรูมากมาย แต่คือผู้ที่เอาชนะความมืดในใจตนเองได้

ท่านอาจารย์ไม่ได้อยากให้ข้าเพียงหาความหมายแฝงของกวีนี้แต่ท่านอยากจะสอนข้าว่าหนทางนักยุทไม่ใช่การไขว่คว้าพลังภายนอกเพียงอย่างเดียว แต่คือการฝึกใจ รู้เท่าทันกาลเวลา วางความแค้น และแปรพลังแห่งการต่อสู้ให้กลายเป็นพลังแห่งการปกป้อง ใช้หรือไม่เจ้าคะ"

เด็กน้องหลินซือหยากล่าวขึ้น ชายชราทึกกับคำตอบมากเพียงสามวันนางได้ขนาดนี้เลยหรือนางเป็นเด็กอัจฉริยะชัดๆ