บทที่ 15 ดอกมู่ตาน

เจียงหมิงเจ๋อเก็บสายตาของตนกลับคืน ก่อนจะเดินกลับมาที่พักของตน เมื่อมาถึงก็พบกับนางกำนัลน้อยผู้หนึ่งกำลังยกถ้วยโจ๊กเข้ามาให้เขา เจียงหมิงเจ๋อจ้องมองถ้วยโจ๊กตรงหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะยกมันขึ้นมากินด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ในใจนึกค่อนขอดไม่น้อย

หลังถูกจับมาเป็นเชลยเขาได้ยินว่าแคว้นเยี่ยนและแคว้นเป่ยฉินทำสัญญายุติสงคราม แคว้นเยี่ยนยินยอมเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเป่ยฉิน ทั้งยังยินยอมส่งของมีค่าและอาวุธอีกมากมายมาที่เป่ยฉิน เนื่องจากแคว้นเยี่ยนของเขามีเหมืองแร่เหล็กที่สามารถหลอมออกมาเป็นอาวุธชั้นดีได้ ทั้งหมดเป็นเพราะพี่ชายบัดซบของเขา จึงทำให้แคว้นเยี่ยนจำต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

เจียงหยงหลางยอมยุติสงครามเพื่อให้ตนเองได้อยู่อย่างสุขสบายบนบัลลังก์ต่อไป ฮ่องเต้แคว้นเป่ยฉินก็ได้อาวุธชั้นดีในราคาที่ไม่สูงมาก บางครายังได้ของบรรณาการชั้นดีที่แคว้นเยี่ยนส่งมาให้อยู่เสมออีกด้วย

ต่างฝ่ายต่างได้ผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน แต่คนที่ทุกข์ที่สุดกลับเป็นเขา!!

เจียงหมิงเจ๋อกำมือแน่น ก่อนจะเงยหน้าไปมองนางกำนัลน้อยผู้นั้น พร้อมกับพยักหน้าคราหนึ่ง นางกำนัลผู้นั้นพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทีที่ไร้พิรุธ

เมื่อนางกำนัลผู้นั้นออกไปแล้ว เจียงหมิงเจ๋อก็ยื่นมือไปหยิบหมั่นโถวที่วางอยู่ข้าง ๆ ถ้วยโจ๊กขึ้นมากัดกินคำหนึ่ง พบว่าด้านในขนมมีม้วนกระดาษเล็ก ๆ ม้วนหนึ่งซ่อนเอาไว้ เจียงหมิงเจ๋อนำมันมาคลี่ออกอ่าน ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

ทุกคนรอคอยการกลับมาของพระองค์ ยามนี้คนของอดีตฮ่องเต้พร้อมจะสวามิภักดิ์ต่อพระองค์ รอเวลาเพียงแค่ให้พระองค์หลบหนีออกมาได้เท่านั้น หากพระองค์ได้รับจดหมายฉบับนี้แล้ว โปรดส่งข่าวตอบกลับมาโดยด่วน พวกเราพร้อมเตรียมการพาพระองค์หลบหนีออกจากเมืองหลวงเป่ยฉินอย่างปลอดภัย

เจียงหมิงเจ๋อเมื่ออ่านจดหมายจบแล้ว เขาก็จัดการเผามันทิ้งทันที ก่อนจะหันไปเอ่ยกับแม่นมเถียน

"คืนนี้เจ้าจงนำจดหมายไปให้หยวนเหนียงอย่างลับ ๆ"

"เพคะองค์ชาย"

แม่นมเถียนรับคำ ก่อนจะเดินออกไป เจียงหมิงเจ๋อเอนกายลงไปพิงหมอนที่หัวเตียง ก่อนจะครุ่นคิด

นางกำนัลน้อยผู้นั้นมีนามว่าหยวนเหนียง แท้จริงแล้วนางเป็นนักฆ่าที่เขาเลี้ยงดูเอาไว้ยามที่ยังอยู่แคว้นเยี่ยน ตั้งแต่เขาถูกจับตัวมา นางก็พยายามแฝงตัวเข้ามาเป็นนางกำนัลในวังหลวง ยามนี้ก็ร่วมหลายเดือนแล้วที่นางปลอมตัวเป็นนางกำนัลทำงานในห้องเครื่อง หยวนเหนียงหน้าตางดงามอีกทั้งยังฉลาดมีไหวพริบ นางเป็นคนตามหาคนของเสด็จพ่อที่หนีตายเอาตัวรอดให้กลับมารวมกัน อีกทั้งนางยังรับหน้าที่คอยเป็นคนส่งจดหมายให้เขาและหัวหน้าทหารลับของเสด็จพ่ออีกด้วย คนผู้นั้นภักดีต่อเขามานาน แม้ว่าการทำเช่นนี้นับว่าเป็นการเสี่ยงไม่น้อย แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว

ไม่รู้ว่าหนทางเบื้องหน้าจะต้องสูญเสียสิ่งใดบ้าง แต่เขาจะต้องมีชีวิตรอดต่อไป!!!

ด้านหยางจิ่งนั้น ยามนี้เขาได้ให้แม่นมคนสนิทไปจัดการเรื่องหนึ่งอย่างลับ ๆ ทำให้สืบรู้มาได้ว่า มีนางกำนัลในตำหนักของเสด็จพ่อหลายคนที่ถูกฉินกุ้ยเฟยซื้อตัวไป เดิมทีเขาคิดที่จะส่งนางกำนัลแฝงตัวเข้าไปในตำหนักของฉินกุ้ยเฟย แต่ทว่าเรื่องนี้ยากเกินไป อีกทั้งยังไม่อาจรีบร้อนทำได้ หากเขาก้าวพลาดแม้แต่ก้าวเดียว อาจจะเป็นการขุดหลุมฝังตนเองอีกครั้งหนึ่ง

สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือการรอ รอให้พวกมันตายใจเสียก่อน หลังจากนั้นค่อยลงมือเชือดพวกมันให้ตายในดาบเดียว

เช้าวันต่อมาโจวหว่านหรูตื่นแต่เช้า และเดินทางมาที่วังหลวงเพื่อเล่าเรียนที่ตำหนักหยวนหนิงเช่นทุกวัน แต่ทว่าคนของวังหลวงมาแจ้งว่าให้นางกลับไปก่อน วันนี้องค์หญิงไม่ค่อยสบาย ไว้รอให้ทางวังหลวงส่งข่าวไปที่จวนว่าองค์หญิงทรงหายประชวรแล้วนางค่อยเข้าวังหลวงมาอีกครา โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นพลางครุ่นคิดในใจว่าไม่กี่วันที่ผ่านมานี้หยางจินจินยังสบายดีอยู่เลย เหตุใดจึงล้มป่วยลงได้เล่า

แม้จะสงสัยเพียงใดแต่ทว่าโจวหว่านหรูก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดให้มากความ

ยามนี้ท้องฟ้าเริ่มสดใสมากแล้ว หิมะเริ่มบางตาลงจนแทบจะไม่มีให้เห็น ภายในวังหลวงเริ่มมีดอกมู่ตานเบ่งบานอวดความงามไปทั้งสองข้างทางที่นางเดินผ่าน โจวหว่านหรูยื่นมือออกไปหมายจะเด็ดดอกมู่ตานสีม่วงแสนงามมาเชยชม แต่ทว่ากลับมีบุรุษผู้หนึ่งเด็ดมันไปเสียก่อน เมื่อหันไปมองนางก็พบว่าเป็นหยางจิ่งนั่นเอง

โจวหว่านหรูมีใบหน้าเฉยชาขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นางทำความเคารพเขาอย่างนอบน้อมคราหนึ่ง

"ถวายพระพรองค์ชายใหญ่เพคะ"

"ให้เจ้า"

หยางจิ่งยื่นดอกมู่ตานสีม่วงดอกนั้นส่งมาให้โจวหว่านหรู นางจ้องมองเขาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"องค์ชายใหญ่เด็ดมันไปแล้ว มันย่อมต้องเป็นของพระองค์ หม่อมฉันไม่อาจรับไว้เพคะ"

หยางจิ่งชะงักไปชั่วขณะ แต่ทว่าใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนยามที่มองโจวหว่านหรู

"ข้าให้เจ้า เจ้ารับไว้เถิด"

"หม่อมฉัน..."

โจวหว่านหรูไม่ทันได้ปฏิเสธ หยางจิ่งก็ก้าวเดินเข้ามาหานาง ก่อนจะนำดอกมู่ตานดอกนั้นปักลงไปบนผมของนางซึ่งถูกจัดแต่งเป็นทรงสวยงาม โจวหว่านหรูนิ่งงันไปชั่วขณะ นางเงยหน้าไปจ้องเขาด้วยความสับสน ในขณะที่หยางจิ่งก็มองนางด้วยแววตาที่อ่อนโยนเช่นกัน

สายตาเช่นนี้ในชาติก่อนนางไม่เคยได้รับมันจากเขาเลยสักครา

ใจของนางพลันสั่นไหวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ โจวหว่านหรูรีบถอยห่างออกจากเขา หยางจิ่งจ้องมองนางอย่างไม่ละสายตา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายนางทำให้ใจของเขาเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

"หม่อมฉันขอตัวเพคะ"

หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยถามโจวหว่านหรูด้วยความสงสัย

"ทำไมเล่า เจ้าต้องเรียนกับจินเอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?"

"ได้ยินว่าองค์หญิงทรงประชวรเพคะ นอกนั้นหม่อมฉันก็มิอาจทราบ หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ"

"อืม ไปเถิด"

หยางจิ่งจ้องมองโจวหว่านหรูเดินจากไปด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ในขณะเดียวกันเขาก็สงสัยเรื่องของหยางจินจินขึ้นมา หยางจินจินป่วยหรือ เหตุใดเขาจึงไม่รู้เรื่องเลยเล่า

ในขณะที่เขากำลังคิดจะมุ่งหน้าไปที่ตำหนักของหยางจินจินนั้น ก็พบว่ามีนางกำนัลของหยางจินจินที่รีบร้อนวิ่งเข้ามาหาเขา

"องค์ชายเพคะ องค์ชาย!!! แย่แล้วเพคะ”

หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองนางกำนัลผู้นั้นคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“มีสิ่งใด?”

“องค์หญิงเพคะ องค์หญิงกำลังจะถูกฝ่าบาทลงโทษเพคะ”