บทที่ 14 หลอกใช้

ยามนี้เข้าสู่ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิแล้ว ท้องฟ้าจึงค่อนข้างแจ่มใสไม่น้อยเลย เจียงหมิงเจ๋อออกมาเดินเล่นรับลมอยู่ที่ใต้ต้นดอกเหมยไม่ไกลจากที่พักของเขามากนัก เขาปรายตามองเหล่าทหารที่ติดตามอยู่ไม่ห่างด้วยแววตาที่เย็นชา แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นเขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ อีกทั้งยังส่งเสียงไอออกมาเป็นระยะ

เหล่าทหารที่ได้เห็นเช่นนั้นก็นึกดูแคลนเจียงหมิงเจ๋อไม่น้อย องค์ชายขี้โรคเช่นนี้ฝ่าบาทจะรับเอาไว้เป็นตัวประกันทำไมกัน ใช้ประโยชน์ใดไม่ได้ อีกไม่นานก็คงจะป่วยตายอยู่ในวังนี้กระมัง

เจียงหมิงเจ๋อมีหรือจะไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นดูแคลนตน แต่เขาจะทำสิ่งใดได้เล่า ทำได้เพียงอดทนเท่านั้น

เขาคร้านจะใส่ใจกับทหารชั้นต่ำเหล่านั้น จึงทำเป็นมองไม่เห็นสายตาที่ดูแคลนของพวกมันเสีย ก่อนจะหันมาเอ่ยถามแม่นมเถียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"มีข่าวส่งมาหรือไม่แม่นม?"

"ทูลองค์ชาย ยังไม่มีเลยเพคะ"

"คนของเราที่แฝงตัวเข้ามาเล่า"

"ยามนี้ยังไม่กล้ากระทำการสิ่งใดเพคะ เนื่องจากวังหลวงคุ้มกันแน่นหนา คนของเราจะทำสิ่งใดก็ลำบากไม่น้อยเลย"

เจียงหมิงเจ๋อกำมือแน่น หนทางที่เขาจะหนีไปได้มันช่างริบหรี่เหลือเกิน แต่เขาไม่มีทางยอมแพ้เสียหรอก

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงให้แม่นมช่วยพยุงเขาเดินต่ออีกสักหน่อย ระหว่างนั้นดวงตาของเขาก็สอดส่องและจดจำพื้นที่ทุกแห่งในวังหลวงเอาไว้ได้อย่างขึ้นใจ 

หยางจินจินที่ยามนี้รู้สึกเบื่อไม่น้อยจึงออกมาเดินเล่นรับลม อีกไม่นานนางก็จะต้องศึกษาเล่าเรียนกับอาจารย์ที่เสด็จพ่อทรงหามาให้พร้อมกับสหายเล่าเรียน นางคงไม่ค่อยมีเวลาว่างออกมาเดินเล่นเช่นนี้อีก

หยางจินจินไม่ได้ให้นางกำนัลติดตามมามากนัก นางคุ้นชินกับการมีสาวใช้เพียงไม่กี่คนมานานมากแล้ว ตั้งแต่เสด็จพ่อส่งนางกำนัลมาในวันนั้นความเป็นอยู่ของนางก็ค่อนข้างจะดีขึ้นไม่น้อยเลย

นางเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงท้ายวังหลวง ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังเจียงหมิงเจ๋อที่ยามนี้กำลังยืนมองใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาจากต้น จิตใจของนางพลันสั่นไหวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เจียงหมิงเจ๋อเป็นบุรุษรูปงาม แต่กลับล้มป่วยเยี่ยงนี้ นางไม่รู้ว่าเหตุใดร่างกายของเขาจึงอ่อนแอเช่นนี้ นางสงสารเขาเหลือเกิน

เมื่อคิดได้เช่นนั้นหยางจินจินจึงก้าวเดินเข้าไปหาเจียงหมิงเจ๋อทันที

"องค์ชายเจียงหมิงเจ๋อ"

เจียงหมิงเจ๋อหันมามอง เมื่อพบว่าเป็นหยางจินจิน เขาก็ทำความเคารพนางคราหนึ่งอย่างนอบน้อม ก่อนจะส่งเสียงไอหนัก ๆ ออกมาอีกคราพร้อมกับเอ่ยอย่างอ่อนแรง

"องค์หญิงรอง"

"ไม่ต้องมากพิธีกับข้าหรอก อากาศยังหนาวอยู่เลย ท่านออกมาทำไมกัน?"

"กระหม่อมเพียงรู้สึกเบื่อน่ะพ่ะย่ะค่ะ จึงอยากออกมาเดินเล่น เชลยเช่นกระหม่อมไม่มีที่ดี ๆ ให้ไป ทำได้เพียงมายืนมองใบไม้ร่วงหล่นอยู่ตรงนี้ ขายหน้าองค์หญิงแล้ว"

หยางจินจินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มให้เจียงหมิงเจ๋ออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ย

"วังหลวงแห่งนี้กว้างขวาง คนสุขภาพไม่ดีเช่นท่านเดินทั้งวันก็เดินไม่ไหวหรอก เจียงหมิงเจ๋อ ข้ามีขนมกุ้ยฮวาติดมาด้วย ท่านรับไปสิ"

เจียงหมิงเจ๋อมองขนมในมือของหยางจินจินคราหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปรับขนมนั้นมาจากนาง

ตั้งแต่เขามาอยู่ในวังหลวงแห่งนี้การกินอยู่ก็ไม่สู้ดีเท่าใดนัก เมื่อเห็นว่าหยางจินจินมอบขนมกุ้ยฮวามาให้ มีหรือที่เขาจะไม่รับ ยามนี้เขาไม่มีเวลามาห่วงเรื่องฐานันดรศักดิ์หรือแม้แต่ศักดิ์ศรีของตน การเอาตัวรอดต่างหากจึงจะทำให้เขามีชีวิตรอดต่อไปได้

ต่อให้นางยื่นขนมที่ร่วงลงพื้นให้เขา เขาก็ยินดีรับอย่างเต็มใจ

ความอัปยศในครั้งนี้ เขาจะจดจำเอาไว้ในใจไม่มีวันลืม!!!

หยางจินจินที่เห็นว่าเจียงหมิงเจ๋อรับขนมไปนางก็ดีใจไม่น้อย พยายามชวนเขาสนทนาเพื่อให้บรรยากาศไม่เงียบสงัดจนเกินไป

"หากท่านเหงา ข้าจะสนทนาเป็นเพื่อนท่าน ไม่ต้องกลัวนะ ท่านพ่อของข้าใจดีมีเมตตา ข้าเชื่อว่าหากท่านไม่ก่อความวุ่นวาย เสด็จพ่อของข้าก็จะไม่ทำให้ท่านต้องลำบากใจ"

เจียงหมิงเจ๋อยิ้มให้หยางจินจินอย่างอ่อนแรง แต่ในใจกลับส่งเสียงเหอะออกมาคราหนึ่ง

ใจดี มีเมตตาเช่นนั้นหรือ?

ตลกสิ้นดี!!!

หากฮ่องเต้หยางหลิงไท่ใจดีมีเมตตาจริง เขาคงไม่ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นเช่นนี้หรอก อาหารก็กินไม่อิ่ม มีคนจับตามองอยู่ตลอด จะทำสิ่งใดก็ย่อมไม่สะดวก

ศักดิ์ศรีของเขามันหายไปหมดแล้วตั้งแต่เขาถูกจับมาเป็นเชลยที่นี่

นางยังจะคิดปลอบใจเขาด้วยคำพูดเช่นนี้อีกหรือ ช่างน่าขันสิ้นดี!!!

หากไม่เพราะวันนั้นเขาหลงกลเจียงหยงหลางพี่ชายชั่ว ดื่มเหล้าที่ผสมยาพิษเข้าไปจนล้มป่วย เขาคงไม่ถูกจับมาที่นี่ได้อย่างง่ายดายเป็นแน่ เพราะพิษนั้นทำให้เขาต้องล้มป่วยลงไปช่วงเวลาหนึ่ง แม้จะแก้พิษได้แล้วแต่ร่างกายก็ยังอ่อนแออยู่บ้าง เดิมทีเขาคิดว่าอีกไม่นานทุกอย่างคงจะดีขึ้น พี่ชายเฮงซวยผู้นั้นจะต้องถูกเสด็จพ่อลงโทษ แต่สวรรค์กลับใจร้ายยิ่งนัก หลังจากเขาหายป่วยได้ไม่นาน เสด็จพ่อก็ประชวรจนเสด็จสวรรคต เขาไม่มีโอกาสได้ดูใจเสด็จพ่อ ไม่มีโอกาสได้เห็นพระศพของเสด็จพ่อ เมื่อสิ้นเสด็จพ่อไป เจียงหยงหลางก็จับเขามาทรมาน แต่เขากลับรอดมาได้ทุกครา อาจจะเพราะเบื่อหรือไม่อยากฆ่าเขาแล้ว เจียงหยงหลางจึงไม่ทรมานเขาอีก แต่เขาก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเท่าใดนัก

ไม่นานนักแคว้นเป่ยฉินยกทัพมาตีแคว้นเยี่ยนหวังจะยึดครองใต้หล้าแห่งนี้ พี่ชายสารเลวของเขากลับสู้ไม่ไหว จึงส่งเขามาเป็นเชลย อีกทั้งยังเขียนสัญญาค้าขายอาวุธชั้นดีในราคาถูกให้แก่แคว้นเป่ยฉินอีกด้วย ของมีค่าทุกอย่างที่เสด็จพ่อลงมือลงแรงสร้างมาเองกับมือ ล่มสลายพินาศลงเพราะมือของเจียงหยงหลาง พี่ชายแสนชั่วของเขา!!!

นับแต่วันนั้นเขาก็กลายเป็นเชลยศึก เป็นองค์ชายขี้โรคที่ถูกส่งตัวมาอยู่ยังแคว้นเป่ยฉินเพื่อสงบศึกระหว่างแคว้น

หากเขารอดไปได้วันใด วันนั้นคือวันตายของเจียงหยงหลางพี่ชายบัดซบผู้นั้น!!!

หยางจินจินที่เห็นว่าเจียงหมิงเจ๋อเงียบไปก็จ้องมองเขาคราหนึ่ง เจียงหมิงเจ๋อที่รับรู้ว่าถูกหยางจินจินจ้องมองอยู่จึงเก็บคืนแววตาอำมหิตของตนในทันที ก่อนจะเอ่ย

"ทำให้องค์หญิงรองขบขันแล้ว"

"ข้าไม่เคยขบขันท่านเลยนะเจียงหมิงเจ๋อ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน หากท่านไม่กล้าเดินไปชมสวนดอกเหมยที่อุทยานหลวง เช่นนั้นท่านก็เดินเล่นอยู่บริเวณนี้จะดีกว่า แถวนี้ก็มีต้นไม้และบุปผางดงามไม่น้อยเลย แต่ว่าท่านอย่าเดินไปไกลนักเล่า ที่ท้ายวังหลวงมีสระบัวที่ลึกมาก ๆ อยู่ เพราะมันเชื่อมต่อกับแม่น้ำที่อยู่ด้านนอกกำแพงวังหลวง น้ำจึงค่อนข้างเย็นจัด ท่านร่างกายไม่แข็งแรง เกิดหน้ามืดจนตกน้ำไปจะไม่สบายเอาได้ อีกอย่างแม่นมของท่านก็แก่ชรามากแล้ว หากพลัดตกลงไปทั้งคู่ อาจจะอันตรายถึงแก่ชีวิต"

หยางจินจินเอ่ยพร้อมกับยิ้มตาหยี เพราะนางเคยตกลงไปในสระบัวแห่งนั้น นางจึงเห็นว่าใต้สระบัว มีช่องขนาดไม่ใหญ่มากนักที่สามารถเชื่อมกับแม่น้ำนอกวังหลวงได้ นางจึงเอ่ยเตือนเขาด้วยความห่วงใย

"ขอบพระทัยองค์หญิง"

"อืม ข้าคงต้องไปแล้ว ไว้มีโอกาสคงได้พบกับท่านใหม่"

"พ่ะย่ะค่ะ"

หยางจินจินยิ้มให้เจียงหมิงเจ๋ออีกคราก่อนจะเดินจากไป เจียงหมิงเจ๋อมองตามนางไปจนลับสายตา ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

น้ำเย็นจัดเช่นนั้นหรือ?

ขอบคุณเจ้ามากนะองค์หญิงตัวน้อย

เจียงหมิงเจ๋อจ้องมองไปยังทิศทางที่หยางจินจินบอกว่ามีสระบัวอยู่ด้วยแววตาที่ล้ำลึก ก่อนจะเดินกลับที่พักของตนทันที

หลายวันต่อมาโจวหว่านหรูก็เดินทางเข้าวังหลวงเพื่อมาเป็นสหายเล่าเรียนของหยางจินจิน วังหลวงกำหนดเอาว่า ในเจ็ดวันพวกนางจะต้องเขาวังหลวงสี่วัน ส่วนอีกสามวันที่เหลือสามารถพักผ่อนอยู่ที่จวนไม่ต้องเข้าวังหลวง ส่วนสี่วันที่ต้องเข้าวังหลวงนั้นเมื่อศึกษาเล่าเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็สามารถกลับไปพักที่จวนได้ไม่ต้องอยู่ค้างคืนในวังหลวง

อากาศวันนี้ค่อนข้างแจ่มใส ราษฎรเริ่มออกมาทำการเพาะปลูก เนื่องจากหิมะหยุดตกแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะเริ่มทำเกษตรกรรม

สถานที่เรียนก็ถูกจัดขึ้นยังตำหนักหยวนหนิง ซึ่งเป็นตำหนักที่ตั้งอยู่ด้านหลังของตำหนักเฟิ่งหวง ซึ่งยามนี้ยังถูกปิดไว้เนื่องจากยังไม่มีฮองเฮาพระองค์ใหม่เข้ามาประทับ ตำหนักหยวนหนิงมีสองชั้น ชั้นบนจะโล่งกว้าง ลมพัดเย็นสบาย อีกทั้งยังสามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านในและด้านนอกวังหลวงได้อย่างชัดเจนอีกด้วย ส่วนชั้นล่างจะเป็นที่เก็บตำราความรู้ต่าง ๆ เล็กน้อยเท่านั้น วันนี้เหล่าขันทีขนโต๊ะกับเก้าอี้อย่างดีขึ้นมาจัดวางที่ด้านบนชั้นสอง เพื่อใช้เป็นที่เล่าเรียนขององค์หญิงและสหายอีกสองคน 

หัวข้อการเรียนวันนี้ไม่ได้มีอันใดมากนัก เป็นเพียงตำราทั่ว ๆ ไปที่องค์หญิงต้องร่ำเรียน โจวหว่านหรูพลิกตำราตรงหน้าไปมาหน้าแล้วหน้าเล่าคราหนึ่ง ตำราเหล่านี้ล้วนผ่านตานางมาหมดแล้วในครั้งที่กำลังจะเข้าวังเป็นพระชายาองค์ชายใหญ่

เวลาในการเล่าเรียนดำเนินไปร่วมสองชั่วยามเห็นจะได้ หลังจากนั้นท่านอาจารย์ก็ให้พวกนางคัดตำรา และสามารถนั่งผ่อนคลายได้ หยางจินจินให้นางกำนัลนำของว่างมาหลายอย่าง โจวหว่านหรูรู้สึกว่าเริ่มหิวแล้ว จึงหยิบขนมกุ้ยฮวามากินหนึ่งชิ้น พร้อมกับยกชาร้อนขึ้นมาดื่ม 

"ขนมถูกปากเจ้าหรือไม่โจวหว่านหรู"

โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองหยางจินจิน ก่อนจะยิ้มให้นางเล็กน้อย

"รสชาติดีมากเพคะ"

"อืม ข้าดีใจที่เจ้าชอบนะ"

มู่จั่วหลานที่เห็นว่าหยางจินจินไม่สนใจตนก็รู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อย เป็นสหายเล่าเรียนเหมือนกัน แต่องค์หญิงกลับเลือกปฏิบัติเช่นนี้ใช้ได้หรือ!!!

หยางจินจินเองมีหรือจะไม่รู้ถึงสายตาของมู่จั่วหลานที่มองมา แต่นางไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก นางไม่ชอบมู่จั่วหลานเลย สตรีนางนี้ขี้อิจฉา อีกทั้งยังชอบประจบประแจงนาง จะเดินจะนั่งล้วนมีพิธีการ ราวกับตนเองเป็นเทพธิดาลงมาจากสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น นางไม่ชอบเลย!!!

โจวหว่านหรูสนทนากับหยางจินจินอย่างสนิทสนม หยางจินจินเองก็ชื่นชอบนางมากเช่นกัน จวบจนกระทั่งถึงเวลาที่นางจะต้องกลับจวนแล้ว นางจึงลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินลงไปที่ชั้นล่าง แต่ทว่าสายตาของนางกลับมองเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่ที่ใต้ต้นดอกเหมยท้ายวังหลวง

นั่นมันเจียงหมิงเจ๋อใช่หรือไม่?

คนผู้นั้นไปยืนทำอันใดตรงนั้นกัน?

เจียงหมิงเจ๋อรับรู้ได้ว่ามีสายคาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองมาที่ตน เขาจึงค่อย ๆ หันกลับไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นโจวหว่านหรูที่กำลังยืนมองเขาอยู่บนตำหนักหยวนหนิง แม้จะอยู่ไกลกันไม่น้อย แต่เขาจำได้ว่าเป็นนาง

โจวหว่านหรูที่เห็นว่าเจียงหมิงเจ๋อหันกลับมามองก็รีบหลบสายตาเขาในทันที ก่อนจะรีบเดินลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

เจียงหมิงเจ๋อจ้องมองตำหนักหยวนหนิงต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนจะเก็บสายตาตนกลับคืน 

สตรีนางนี้ เหตุใดจึงชอบมองเขาด้วยแววตาเช่นนั้นกันนะ?