เจอกันอีกครั้ง

เช้าวันใหม่ที่ไร่องุ่นหยางกวง ขณะที่เหว่ยเฟิงกำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบคุณภาพองุ่นอย่างตั้งอกตั้งใจ ท่ามกลางแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าอยู่นั้น ใบหน้าของเธอเปล่งประกายสดใสไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ทันใดนั้นเอง เงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมาบนเถาองุ่น เหว่ยเฟิงเงยหน้าขึ้น ก็พบกับฉินป๋อหลิน ชายหนุ่มสุดหล่อผู้เป็นลูกชายเจ้าของไร่องุ่นหยางกวงแห่งนี้ คนที่เธอเคยเจอมาก่อนในสมัยเด็ก เธอจำเขาได้ลาง ๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“อ้าว ทำงานอยู่เหรอ” ฉินป๋อหลินเอ่ยทักเสียงเรียบ พร้อมกับเสมองไปทางอื่น เขาพยายามทำตัวให้ดูไม่สนใจคนตรงหน้า แต่ภายในใจกลับเต้นระรัว ไม่เจอกันนานหลายปี หญิงสาวดูโตขึ้นมากในสายตาของเขา

เหว่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นมองเขา พลางตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นเคย “ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป๋อหลิน”

ฉินป๋อหลินพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านเธอไปอย่างรวดเร็ว แม้จะพยายามเก็บอาการ แต่เขาก็ไม่อาจละสายตาจากเหว่ยเฟิงได้ ความงามและความสดใสของเธอทำให้เขารู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก

เหว่ยเฟิงมองตามแผ่นหลังของฉินป๋อหลินไปจนลับสายตา เธอไม่ได้ใส่ใจท่าทีเย็นชาวางท่าของเขาเท่าไหร่นัก เพราะตอนนี้เธอมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าให้ต้องโฟกัส

“เกิดอะไรขึ้น” ฉินป๋อหลินที่มาเดินดูงานในไร่เอ่ยถามคนงานคนหนึ่งที่เดินผ่านมา

“องุ่นในไร่เกิดโรคระบาดครับ”

“อะไรกัน มันเกิดขึ้นได้อย่างไร”

“ไม่ทราบเช่นกันครับ ยังไงผมขอตัวไปแจ้งเหว่ยเซินก่อน”

“รีบไปเถอะ”

ไม่ทันไร...ฉินป๋อหลินที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้ไม่นานก็ต้องมาบริหารงานไร่องุ่นแทนบิดาที่กำลังต่อสู้กับโรคมะเร็งตับระยะสุดท้าย หากความโชคร้ายยังไม่หมดเพียงเท่านั้น ก็ดันมีโรคระบาดร้ายแรงเข้ามาซ้ำเติม ทำให้ผลผลิตเกือบทั้งหมดเสียหายอย่างยับเยิน

“ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ก็ไม่ค่อยจะมีด้วย”

ฉินป๋อหลินผู้เติบโตมาในโลกธุรกิจและการบริหาร รู้สึกเหมือนถูกผลักเข้าสู่สนามรบที่เขาไม่คุ้นเคยและไม่มีความรู้ ความเครียดถาโถมเข้าใส่ เขาไม่รู้จะเริ่มแก้ปัญหาจากตรงไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าโรคที่ทำลายไร่องุ่นคืออะไร วิธีรักษาต้องทำยังไงบ้างก็ไม่เคยรู้

แม้เขาจะไม่ชอบเรื่องจุกจิกพวกนี้สักนิด แต่สถานการณ์บีบบังคับให้เขาต้องลุกขึ้นสู้กับภารกิจสุดหินในครั้งนี้

ยังไงเขาจะต้องหยุดการระบาดโรคนี้ให้ได้

เช่นนั้นแล้วป๋อหลินก็รีบเข้าห้องสมุดของบิดาเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคที่กำลังระบาดอยู่ในขณะนี้

ข่าวคราวเรื่องโรคระบาดในไร่แพร่สะพัดไปทั่วบริเวณ เหว่ยเฟิงที่กำลังง่วนอยู่กับงานเอกสารก็ได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน เธอรู้ดีว่าสถานการณ์กำลังเลวร้าย และฉินป๋อหลินคงกำลังเผชิญกับความกดดันอย่างหนัก แม้ว่าเธอจะไม่ได้สนิทสนมกับเขาเป็นพิเศษ แต่เธอก็อดเป็นห่วงไร่องุ่นไม่ได้

เหว่ยเฟิงจึงตัดสินใจเข้าไปเสนอความช่วยเหลือ เธอรู้ว่าเธออาจจะมีประโยชน์ในการวิเคราะห์ปัญหาและหาทางแก้ไขได้ ด้วยความรู้และประสบการณ์ที่สั่งสมมาจากการเรียนและทำงานวิจัยในอเมริกาอยู่หลายปี

“ไปไหนของเขากัน” เหว่ยเฟิงเดินตามหาฉินป๋อหลินอยู่นาน ทว่าก็ไม่เห็นเขาแม้แต่เงา เลยรีบเดินไปที่บ้าน

“ฉันมาขอพบคุณฉินป๋อหลินค่ะ ไม่ทราบว่าเขาอยู่บ้านไหมคะ”

“อยู่ครับ จะให้ผมแจ้งท่านว่ายังไงครับ”

“บอกเขาว่า เหว่ยเฟิงมาขอพบค่ะ”

“ได้ครับ รอสักครู่” คนงานชายหายไปไม่นานก็เดินกลับมาหาหญิงสาวที่นั่งคอยอยู่ “คุณชายเชิญคุณไปพบที่ห้องสมุดครับ เชิญครับ”

เหว่ยเฟิงเดินตามคนงานชายไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ห้องห้องหนึ่ง

“เชิญครับ คุณชายรออยู่ด้านในแล้ว” พร้อมกับเปิดประตูไม้บานหนาให้

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวสาวเท้าเดินเข้ามาในห้องที่แทบไม่มีแสงสว่าง พอเดินมาเรื่อย ๆ ก็เห็นว่าฉินป๋อหลินกำลังนั่งอ่านตำราอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะ ซึ่งตรงนี้จะมีบานกระจกให้แสงสว่าง

“คุณป๋อหลินคะ” เหว่ยเฟิงเรียกคนที่มีสมาธิจดจ่อกับหนังสือเล่มหนา

“มาแล้วเหรอ มีอะไรจะพูดกับฉันล่ะ”

“ฉันได้ข่าวมาว่าที่ไร่กำลังประสบปัญหาเรื่องโรคระบาด ซึ่งตรงนี้ฉันพอจะมีความรู้เรื่องโรคพืชอยู่บ้างนะคะ ถ้าไม่รังเกียจ ฉันขออาสาช่วยได้ไหมคะ” เหว่ยเฟิงเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

ฉินป๋อหลินมองเธอด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะเสนอตัวเข้ามาช่วย

“คุณเนี่ยนะ?” เขาถามกลับด้วยความสงสัย

“ค่ะ ฉันเคยทำงานวิจัยเกี่ยวกับโรคพืชตอนอยู่ที่อเมริกาค่ะ” เหว่ยเฟิงตอบ “ฉันอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”

ฉินป๋อหลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง

“เอาสิ เดี๋ยวผมเป็นลูกมือคุณเอง”