ดั่งสายลมแห่งรัก

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องแผดเผาผิวกายของคนที่กำลังทำงานกลางแจ้ง ทว่ากลับไม่ใช่เหว่ยเฟิงกลับที่กำลังรู้สึกเหมือนว่าความร้อนนั้นกำลังแผดเผาไปถึงหัวใจ หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดที่ยังคงกรีดลึกในอก

เหว่ยเฟิงเดินออกมาจากประตูทางออกของท่าอากาศยานนานาชาติต้าหลี่ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลากไปตามพื้นคอนกรีตอย่างเชื่องช้า ราวกับแบกน้ำหนักของความผิดหวังเอาไว้

อาคารสูงระฟ้าผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด รถยนต์คันหรูแล่นไปมาขวักไขว่ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเร่งรีบและวุ่นวาย ต่างจากภาพความทรงจำในวัยเด็กที่ยังคงติดตรึงอยู่ในใจเธอ

“กลับมาแล้วนะ ต้าหลี่” เหว่ยเฟิงพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง เธอเปิดเปลือกตาขึ้น และมองตรงไปยังเบื้องหน้า

ภาพความทรงจำเก่า ๆ ค่อย ๆ ชัดขึ้นในใจของเหว่ยเฟิง...เหว่ยเฟิงเธอเห็นตัวเองในวัยสิบเจ็ดปี กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจใต้แสงไฟสลัว ๆ ในห้องเล็ก ๆ ที่แสนอบอุ่น ภายในไร่องุ่นที่พ่อของเธอนั้นทำงานอยู่

แม้ความเหนื่อยล้าจะเกาะกิน แต่แววตาของเหว่ยเฟิงยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ดีว่าการศึกษาคือหนทางเดียวที่จะพาเธอและครอบครัวออกจากความยากจนได้

และแล้ววันหนึ่งความฝันของเหว่ยเฟิงก็เป็นจริง เธอได้รับทุนการศึกษาไปเรียนต่อที่อเมริกา ดินแดนแห่งโอกาสที่เธอเฝ้ารอคอย เธอเก็บข้าวของใส่กระเป๋าใบเก่าเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไปยังโลกใบใหม่ โลกที่เธอไม่คุ้นเคย

เหว่ยเฟิงเริ่มต้นชีวิตใหม่ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง เธอทำงานเป็นผู้ช่วยวิจัย ใช้เวลาว่างหลังเลิกเรียนและวันหยุดเพื่อหาเงิน ทุกหยาดเหงื่อ ทุกความเหนื่อยล้าที่เธอทุ่มเทลงไป ล้วนเพื่อครอบครัวที่เธอรัก เธออยากให้พ่อของเธอ เหว่ยเซิน ได้พักผ่อนบ้าง ไม่ต้องทำงานหนักจนเกินไป เธออยากให้ท่านได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมาย แต่เหว่ยเฟิงก็ไม่เคยยอมแพ้ เธอเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่ง เธอจะสามารถสร้างอนาคตที่สดใสให้กับครอบครัวได้อย่างแน่นอน

ท่ามกลางความวุ่นวายและสีสันของชีวิตในมหาวิทยาลัย เหว่ยเฟิงได้พบกับหลิวกู้หย่งชายหนุ่มผู้หนึ่งในวันที่แสนจะธรรมดา รอยยิ้มอบอุ่นและแววตาจริงใจของเขาสะกดเธอไว้ตั้งแต่แรกพบ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน

“ขอโทษนะครับ พอดีผมหาห้องสมุดไม่เจอ ไม่ทราบว่าไปทางไหนเหรอครับ” เสียงทุ้มนุ่มลึกดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คนในมหาวิทยาลัย

เหว่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ พบกับรอยยิ้มอบอุ่นของชายหนุ่มตรงหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกำลังจะไปพอดี เดี๋ยวฉันพาไปนะคะ” เหว่ยเฟิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวาน

หลิวกู้หย่งยิ้มรับ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ ทำให้เหว่ยเฟิงรู้สึกว่าหัวใจเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ขอบคุณมากครับ” เขาตอบรับคำอย่างเกรงใจ ก่อนจะเดินตามเธอไป

ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาเติมเต็มช่องว่างในใจ เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ผลิบานขึ้นในอก

“นี่ค่ะ ห้องสมุด” เหว่ยเฟิงผายมือไปยังอาคารใหญ่โต พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักที่ชวนมอง

ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือความสุข เหว่ยเฟิงและหลิวกู้หย่งเดินเคียงข้างกัน ผ่านสนามหญ้าเขียวขจีใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ นั่งอ่านหนังสือด้วยกันในห้องสมุดที่เงียบสงบ หรือแม้แต่เพียงแค่นั่งคุยกันในร้านกาแฟเล็ก ๆ ในมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ทุกอย่างช่างดูสวยงามและลงตัว

หลิวกู้หย่งเป็นมากกว่าคนรัก เขาคือเพื่อนคู่คิดที่คอยรับฟังทุกเรื่องราวของเหว่ยเฟิง เป็นกำลังใจให้เธอได้พักพิงในวันที่เหนื่อยล้า เขาเข้าใจความฝันและความมุ่งมั่นของเธอด จึงคอยให้กำลังใจและสนับสนุนเธออยู่เสมอ

เหว่ยเฟิงรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้พบกับหลิวกู้หย่ง เขาทำให้เธอรู้จักกับความรักที่แท้จริง ความรักที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และมีความสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอเชื่อว่าเขาคือคนที่ใช่ คือคนที่เธอจะฝากชีวิตไว้ด้วย