ข่าวร้าย

เสียงพูดของเธอเหมือนฟ้าผ่ากลางใจผู้เป็นแม่ทันที ใบหน้าของแม่เธอซีดเผือดในเสี้ยววินาที น้ำตาไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจห้าม มือที่จับแขนมินตราไว้สั่นระริกอย่างน่าสงสาร

"ไม่จริง... มินตรา... ลูกพูดอะไรของลูก..." เสียงสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเกินจะกล่าว

มินตราโผเข้าไปกอดแม่แน่น ก้อนสะอื้นจุกแน่นอยู่กลางอก ความสิ้นหวัง ความเจ็บปวด และความผิดบาป ถาโถมเข้ามาไม่หยุด

ชั้นหกของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงเครื่องช่วยหายใจที่ส่งเสียงสม่ำเสมอ ราวกับนับถอยหลังชีวิตของคนบนเตียงคนไข้

มินตรานั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง...นั่งนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาแดงก่ำจับจ้องไปยังร่างไร้สติของพิมพ์นารา หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นดั่งเงาคู่ขนาน แต่ในท้ายที่สุด กลับกลายเป็นผู้ทำลายโลกของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี

ความหลังที่เต็มไปด้วยบาดแผลฝังลึกไหลย้อนเข้ามาอีกครั้ง ความเจ็บปวดเก่าๆ ที่ไม่มีวันเลือนหาย

ถึงอย่างนั้น... แม้จะเคยถูกหักหลังอย่างไร้ความปรานี มินตราก็ทำได้เพียงนั่งเฝ้ามองเงียบๆ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยถึงความเจ็บปวดของตัวเอง

ตอนนี้ พิมพ์นารานอนแน่นิ่งอยู่ใต้แสงไฟสลัวๆ ท่ามกลางสายระโยงระยางของเครื่องมือแพทย์ที่พันธนาการร่างกายเล็กบางนั้นไว้ ราวกับโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

"พี่มินทร์... ได้โปรดเถอะ รับสายมินที..." มินตราพึมพำอย่างสิ้นหวัง

นิ้วเรียวกดโทรออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเธอก็ไม่อาจนับได้ แต่ปลายสายยังคงมีเพียงความเงียบเย็นเยียบ เหมือนเธอกำลังกู่ร้องอยู่ในความว่างเปล่า

"พี่จะทิ้งมินไว้แบบนี้ไม่ได้นะ..." น้ำเสียงของหญิงสาวแตกพร่า ลมหายใจเริ่มติดขัด ความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจเธอจนแทบหมดเรี่ยวแรง

ราวกับเสียงแห่งความสิ้นหวังถูกส่งถึงสรวงสวรรค์ ทันใดนั้น โทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้นเบาๆ

มินตรารีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว ราวกับกำลังไขว่คว้าความหวังสุดท้ายในชีวิต

"พี่มินทร์! พี่อยู่ที่ไหน?" เธอเอ่ยเสียงสั่น

ปลายสายเงียบไปอึดใจ ก่อนที่เสียงทุ้มแผ่วเบาของพี่ชายจะดังขึ้นมา

"มิน ฟังพี่ดีๆ นะ พี่กำลังจะหนีไปต่างประเทศ จะโดนจับไม่ได้เด็ดขาด เธอก็รู้ว่าธีรัชมันเป็นคนยังไง"

"อะไรนะ?! พี่จะไปไหนไม่ได้! พี่ต้องกลับมารับผิดชอบพิมพ์ก่อน!"

"พี่ไม่มีทางเลือก พี่จะติดคุกไม่ได้นะ มินตรา พี่ทำไม่ได้จริงๆ..."

"แล้วมินล่ะ?! พี่คิดว่ามินควรทำยังไง พี่จะทิ้งมินให้เผชิญหน้ากับนรกนี่คนเดียวเหรอ?!" เสียงเธอขาดห้วง น้ำตาร่วงเผาะลงบนตักไม่หยุด

"พี่ขอโทษ... แต่พี่ช่วยอะไรมินไม่ได้จริงๆ"

"พี่กำลังจะทิ้งมินใช่ไหม?" เสียงเธอสั่นระริก ความเจ็บปวดเกาะกินหัวใจเหมือนสนิมที่กัดเซาะเหล็กจนผุพัง

"พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้... แต่มิน... พี่ขอร้อง อย่าให้เรื่องนี้มันเลวร้ายไปกว่านี้เลย ได้โปรดเถอะ..."

คำขอร้องของพี่ชายไม่ต่างอะไรกับมีดที่กรีดลึกลงไปในหัวใจของเธอ

มินตราหลับตาลงแน่น พยายามกั้นเสียงสะอื้นที่แทบระเบิดออกมา เธอเหลือบตามองไปยังพิมพ์นาราที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า มินตราที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ต้องรับเคราะห์จากความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

เธอคิดถึงธีรัชทันที... ภาพของชายหนุ่มผู้เย็นชาปรากฏขึ้นในหัวใจ เขาจะต้องเกลียดเธอ เขาจะต้องเหยียบย่ำเธอด้วยความเกลียดชังไม่เหลือชิ้นดี เมื่อเขารู้ว่าเธอคือ "น้องสาวของคนที่ทำลายทุกอย่างของเขา"

"พี่มินทร์..." น้ำเสียงเธอเหมือนคนกำลังจะขาดใจ "ถ้าพี่ไป... แล้วมินล่ะ... มินต้องเผชิญหน้ากับทุกอย่างแทนพี่เหรอ?"

มีเพียงความเงียบอันแสนโหดร้ายตอบกลับมา ก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดไป...

ปลายนิ้วของมินตรายังคงกำโทรศัพท์แน่น สายตาเหม่อลอยเลื่อนลอยไปยังเบื้องหน้า

เธอถูกทิ้งแล้ว ถูกทิ้งไว้คนเดียว