ตอนที่8

โรงเตี๊ยม ชิงหลง พึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อสองปีก่อนแต่ได้รับการยอมรับมากในแวดวงคนชั้นสูงและผู้มีอันจะกินจนทำให้โรงเตี๊ยม ฟู่ ที่ตอนนั้นขาดสภาพคล่องทางการเงินมีสภาพที่เห็นเช่นในตอนนี้ แต่โรงเตี๊ยมชิงหลง กลับเฟื่องฟูขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้กลายเป็นโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของเมืองเจียงเป่ย แห่งแคว้นหยวน เมืองที่มีแต่ราชวงศ์ ขุนนาง คหบดีและผู้มีอันจะกินอาศัยอยู่มากที่สุดในแคว้นเพราะเป็นเมืองที่อยู่ติดเมืองหลวงมากที่สุด ทรัพยากรสมบูรณ์ที่สุด

ส่วนผู้ที่อยู่เบื้องหลังโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ที่อาฟงกล่าวว่าไม่ธรรมดาคือ   

ชินอ๋องหยางหมิงเฉิง อนุชาร่วมพระมารดาเพียงองค์เดียวของฮ่องเต้หยางอู่เจี๋ย แห่งแผ่นดินหยวน อันเกรียงไกรนี้ สืบเนื่องมาจากชินอ๋องนั้นทรงชื่นชอบและเชี่ยวชาญในการทำการค้าไม่ด้อยไปกว่าการทำศึกเลย เมื่อแผ่นดินสงบร่มเย็นจึงหันมาบริหารกิจการต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น โรงเตี๊ยม ร้านเครื่องประดับ ร้านยาสมุนไพร หอประมูล และสถานที่ให้ความสำราญแก่สุภาพบุรุษแบบครบวงจรหรือที่เรียกง่ายๆ คือ หอนางโลมนั่นเอง ถ้ากล่าวถึงความร่ำรวยในแผ่นดินหยวน หากชินอ๋องอยู่ในอันดับสองคงไม่มีใครเป็นที่หนึ่ง นั่นก็รวมไปถึงรูปโฉมของชินอ๋องด้วย องคพายัพทั้งห้าบนใบหน้าล้วนเหมือนสวรรค์ปั้นแต่ง รูปร่างสง่าผ่าเผยสมกับเป็นแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน เรือนกายกำยำที่เหล่าสตรียอมพลีกายขอแค่ได้อยู่ใต้ร่างนั้นสักครั้งก็ตายตาหลับ เป็นบุรุษที่สตรีทุกคนใฝ่ฝันอยากเดินเคียงข้าง ไม่มีสตรีคนใดในแคว้นหยวนไม่ปรารถนาเข้าจวนอ๋อง แม้จะเข้าไปในฐานะสตรีอุ่นเตียงก็ยินดีอย่างยิ่งแล้ว แต่น่าแปลกเหลือเกินถึงแม้ว่าชินอ๋องหยางหมิงเฉิง จะขึ้นชื่อเรื่องใช้สตรีสิ้นเปลืองที่สุดแต่ก็ไม่เคยมีสตรีนางใดได้เข้าจวนอ๋องเลย จึงทำให้ตอนนี้ ตำแหน่งชินหวางเฟย ยังคงว่างอยู่ คุณหนูสูงศักดิ์ทั้งหลายต่างจ้องตำแหน่งนี้กันตาเป็นมัน และมีข่าวลือออกมาว่าชินอ๋องนั้นเวลาร่วมรักดังกับม้าศึก แรงดี และแข็งแรงยิ่ง ข้ารับใช้ใกล้ชิดพูดกันว่าดวงตะวันขึ้นตรงศีรษะสตรีที่ไปปรนนิบัติยังร้องครวญครางอยู่เลย

โห... ดังสโลแกนในโลกก่อนของข้าว่า อึด ถึก ทน ใช่หรือไม่ โอ้ยยยย ข้าคิดอะไรกันเนี่ย สติ สติ 

เมื่อข้าเรียกสติสตังที่แตกกระเจิงกระจายตั้งแต่คำว่าดังม้าศึกออกมาจากปากของปาปารัสซี่นามอาฟง ข้าก็รีบอธิบายเกี่ยวกับการปรับปรุงประดับตกแต่งทั้งภายในและภายนอกร้านและรายการอาหารที่จะนำมาเป็นเมนูในร้านซึ่งเป็นอาหารไทยที่ข้าถนัดแต่นำมาดัดแปลงให้เข้ากับยุคนี้ และในการจัดร้านข้าได้นำเอาแบบร้านอาหารในปัจจุบันมาประยุกต์ให้เข้ากับยุคสมัยนี้ ซึ่งข้าจะใช้ความแปลกในบรรยากาศและรสชาติอาหารที่คนที่นี่ไม่เคยเห็นมาเป็นจุดเรียกลูกค้า จากนั้นจึงมอบหมายหน้าที่ให้ทุกคน ถึงแม้โรงเตี๊ยมชิงหลงจะยืนหนึ่ง และมีผู้อยู่เบื้องหลังสูงส่งถึงเพียงนั้น แต่เราก็ต้องดำเนินกิจการต่อไป เพื่อความอยู่รอดของทุกชีวิต เพราะข้าจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ จากนั้นข้าก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง

เฮ้อ อิตาชินอ๋องนี่ โปรไฟล์เลิศหรูซะขนาดนั้นยังจะมาเบียดเบียนลูกนกลูกกาอย่างข้าอีก เป็นข้าหน่อยไม่ได้จะนอนบนกองเงินกองทองใช้ชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าให้กระอักความสุขตายไปเลยยย

"กลับจวนกันเถอะชิงชิง" ว่าแล้วก็เดินออกจากร้านแต่ก็ต้องหยุดดูความโออ่าของโรงเตี๊ยมชิงหลง ที่ออร่าแยงตาเหลือเกิ๊น หนอยยย เดี๋ยวเถอะรอโรงเตี๊ยมข้าเสร็จเมื่อไหร่เตรียมถือผ้าเช็ดหน้ารอซับน้ำตาได้เลย

"อิตาอ๋องบ้าตัณหา หึ  ชิงหลง มังกรฟ้าหรือ  ข้านี่แหละจะเด็ดปีกมันเองงง"ด้วยความหมั่นไส้ความเพอร์เฟคของคนที่เหม็นหน้าทั้งที่ไม่เคยเจอ ข้าเลยตั้งตัวเป็นศัตรูมันซะเลย ก็รู้อะ.. ว่าแพ้ตั้งแต่พึ่งเริ่ม แต่ทำไมอะ ก็ข้าสะใจที่ได้ระบายออกมาบ้าง

"คุณหนู!!!! พูดอะไรเจ้าคะ" ชิงชิงรีบลากข้ากลับจวนทันที 

เฮ้ออออ กลัวอะไรกันนักหนาชิงชิง ไม่มีใครได้ยินสักหน่อย ข้าก็กลัวตายน้าา