สตรีมีครรภ์ (?) 1

ยามไฮ่[1] แล้ว ท้องถนนเงียบสงัด ทางเดินว่างเปล่าไร้เงาผู้สัญจร ชาวบ้านร้านตลาดปิดร้านกันเงียบเชียบ มีเพียงแสงไฟจากโคมสีแดงที่แขวนไว้หน้าร้านส่องให้แสงสว่าง

ทว่า ท่ามกลางความเงียบงันนั้น กลับมีเสียงเอะอะดังมาจากร้านยาของหมอหวงที่อยู่สุดปลายถนนใหญ่ 

"ท่านหมอ! ได้โปรดเถอะ!! คนของข้าจะไม่รอดแล้ว!! ท่านหมอ!!" 

ร่างเปียกโชกของเฉี่ยวเหมยยืนตากฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาไม่หยุด มือยังคบทุบอยู่ที่ประตูร้านหมออย่างไม่ยอมแพ้

"ข้าอยากไปอยู่หรอกนะ แต่ว่า..." หมอชราเอ่ยเสียงสั่น กิตติศัพท์ความน่าสะพรึงของจวนผีสิงนั่นดังกระฉ่อน ถ้าเกิดไปเจอผีสาวในจวนนั้นล่ะก็ หัวใจเขาคงได้หัวใจหยุดเต้นแน่นอน

เฉี่ยวเหมยคุกเข่าลงอ้อนวอน มือก็ทุบประตู้ไม้ที่กั้นเขากับท่านหมอหวงไม่หยุด

"ท่านหมอ ได้โปรด ท่านจะเรียกค่ารักษาเท่าใดก็ได้ ข้ามีเงินนะท่านหมอ!"

หมอหวงชะโงกหน้าผ่านซี่ลูกกรงไม้ เมื่อเห็นสารรูปเฉี่ยวเหมยก็สั่นหัว...ไหนว่ามีเงิน ร่มสักคัน ผ้าคลุมสักผืนก็ไม่มี...

"กลับไปเถอะ พ่อหนุ่ม ข้าไปไม่ได้จริงๆ"

"ข้ากราบล่ะท่านหมอ ท่านช่วยคิดดูอีกทีเถอะนะ" ชายหนุ่มยอมละทิ้งศักดิ์ศรี ถึงขนาดยอมกราบกราน โขกศีรษะให้ท่านหมอ แต่ทุกอย่างก็ยังเงียบกริบ จนสุดท้ายเฉี่ยวเหมยก็หมดความอดทน

เอาวะ...

"ท่านหมอ ข้าขอโทษที่โกหกท่าน ได้โปรดเมตตาช่วยเหลือฮูหยินของข้าด้วยเถอะ!

'ขออภัยด้วยนะขอรับ นายท่าน เอาไว้ท่านหายดี จะลงโทษข้าเยี่ยงไรก็สุดแต่ใจท่านเถอะ' เฉี่ยวเหมยโอดครวญอยู่ในใจ ก่อนเอ่ยต่อ "ฮูหยินข้าถูกคนชั่วทำร้าย ทำให้โดนพิษบาดเจ็บสาหัส ถ้าท่านไม่รักษานางต้องตายแน่นอน"

ขอล่ะ...ขอให้สำเร็จเถอะ ถ้ายังไม่สำเร็จอีก ข้าจะอ้างว่าท่านมีเด็กอยู่ในท้องแล้วนะ!

"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากท่านหมอตามคาด...เอาวะ เวลาไม่คอยท่า...

"ฮ...ฮูหยินข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ถ้าเกิดรักษาไม่ทันการณ์ อาจกลายเป็นหนึ่งศพสองชีวิตนะขอรับ" ว่าไปก็ทำเสียงคร่ำครวญอย่างน่าสงสารไป

ท่านหมอหวงเริ่มทำสีหน้าอ่านยาก ลำบากใจเสียเหลือเกิน ทันใดก็มีเสียงหวานสดใสดังแทรกขึ้นมา

"ท่านหมอหวงจะใจร้ายใจดำถึงขนาดไหนก็ไม่น่าดูดายหญิงตั้งครรภ์ที่ถูกพิษเช่นนี้ได้หรือเจ้าคะ?"

"ถ้าเจ้ารู้ว่าข้าต้องไปรักษานางที่ไหน เจ้าจะไม่พูดแบบนี้แน่ นังหนู"

"จะเป็นสถานที่ไหนมันสำคัญด้วยหรือท่านหมอ" หมิงเสวี่ยบุ้ยปาก ร้านยาร้านนี้อยู่ระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยมของนางพอดี เมื่อครู่ได้เห็นท่าทางอ้อนวอนของชายหนุ่มก็อดทอดถอนใจ ยื่นมือเข้าช่วยเหลือไม่ได้ ยิ่งพอได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นหญิงมีครรภ์ ไม่ว่าต้องทำเช่นไร นางก็จะช่วยให้ถึงที่สุด

"คนไข้กำลังจะตาย ผู้เป็นหมอยังเกี่ยงงอนสถานที่รักษาได้อีกหรือ?"

"แต่ที่นั่นคือจวนผีสิงที่เขาร่ำลือกันนะ!" หมอชราเอ่ย "ขนาดกลางวันแสกๆยังไม่มีใครกล้าเดินผ่าน แล้วให้ไปกลางคืนเช่นนี้"

หมิงเสวี่ยหยุดคิดไปหนึ่งอึดใจ

"เจ้าน่ะ" นางเรียกเฉี่ยวเหมย "อยู่บ้านร้างนั่นใช่ไหม"

เฉี่ยวเหมยกลอกตาไปมาแล้วพยักหน้า

"ที่นั่นมีผีรึ?"

"ไม่มี"

"นั่นปะไร โลกนี้มีผีที่ไหนกัน" หมิงเสวี่ยตำหนิท่านหมอ "ท่านเองก็อย่าเอาแต่กลัวเลยเจ้าค่ะ ท่านรีบไปเถอะ ชักช้าจะไม่ทันการณ์

"นังหนูนี่ปากกล้านัก ถ้าไม่กลัวก็ไปด้วยกันซะเลยสิ!" หมอหวงกลับขึ้นเสียงใส่

"ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ แต่ข้าก็ต้องรีบกลับเช่นกัน" นางยิ้มเมื่อนึกถึงหงเช่อที่รอนางอยู่ที่โรงเตี๊ยม "ข้าต้องขอตัวก่อน"

"เหอะ ทำเป็นพูดดี..." หมอชราแค่นเสียงออกมาราวกับฝากไปกับลม

หมิงเสวี่ยชะงักเท้า เริ่มมีโทสะที่หมอคนนี้เล่นตัวนัก

"ท่านว่าอะไรนะ!" นางหันไปยืนเท้าเอวจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเริ่มไม่เป็นมิตร

"ทำเป็นพูดดี เจ้าเองก็กลัวใช่ไหมเล่า?

"ข้าเนี่ยนะกลัว ข้ายังมีพ่อมีพี่ชายต้องดูแลอยู่ที่บ้าน ไม่อย่างนั้นมีหรือจะไม่ไปด้วย ว่าแต่ท่านเถอะ เห็นคนลำบากยังไม่ช่วย แต่เอ..ข้าก็ลืมไปว่า หมอคิดคดอย่างท่าน อย่างไรก็ไม่มีดีอยู่แล้ว!" นางหันไปทางเฉี่ยวเหมย "พี่ชาย ท่านไปหาหมอคนอื่นเถอะ หมอคนนี้ขี้โกง เลี้ยงไข้ตลอด ชอบลดปริมาณยาสมุนไพรที่ใส่ คนป่วยจะได้หายช้า มาหาเขาได้เรื่อยๆ!"

"นะ...นังหนูนี่ พูดอะไรน่ะ!!? ข้าเคยทำแบบนั้นไหนกัน!?"

[1] 3 ทุ่ม - 5 ทุ่ม