บทที่ 6 สำออย

บทที่ 6 สำออย

เสี่ยวหลิงเข้าไปบอกเฉี่ยวซือให้ดูแลร้านเธอจะออกไปข้างนอกพักหนึ่งก่อนจะเดินออกมา ทว่าเธอรู้สึกสายตาและรังสีที่ส่งผ่านมายังเธอจนเธออึดอัดและไม่อยากจะไปเลยแม้แต่น้อย

"ในเมื่อออกมาแล้วก็รีบไปกันเถอะเวลาของฉันเป็นเงินเป็นทอง "เทียนเฉินพูดอย่างหัวเสียเดินนำหน้าทุกคนไปที่รถของเขา ระหว่างทางไปร้านอาหารหรูมีเทียนเฉินเป็นคนขับรถส่วนหยางฟงนั่งข้างคนขับข้างหลังจึงมีมู่หรูเหยากับเสี่ยวหลิงนั่งมาด้วยกัน

"ทำไมเธอมีหน้าไม่ดีเลยหรือว่าไม่ค่อยสบาย" จู่ ๆ มู่หรูเหยาได้สังเกตเห็นสีหน้าของเสี่ยวหลิงที่นั่งข้าง ๆ ตนทำให้สายตาคู่หนึ่งรีบเหลือบมองกระจกมายังคนด้านหลังทันที

"ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ"

"คุณเสี่ยวหลงไม่ต้องเกรงใจนะครับถ้าไม่สบายน่าจะบอกผมตั้งแต่แรกจะไม่ได้ให้คุณออกมา ผมรู้สึกผิดเลย"

"เฮอะ สำออยเรียกร้องความสนใจสิไม่ว่า " เทียนเฉินพูดพึมพำทว่าคำพูดของเขาถึงหูของเสี่ยวหลิง เธอทำได้เพียงเงียบไม่อยากจะตอบโต้ไม่อย่างนั้นมู่หรูเหยาต้องสงสัยแน่ ๆ

“ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ” เสี่ยวหลงนั่งเงียบ ๆ จนมาถึงร้านอาหารที่เทียนเฉินเป็นคนพามาทุกคนมานั่งในร้าน เทียนเฉินรับหน้าที่เป็นคนสั่งอาหาร

“พี่เทียนเฉินคงมาที่นี่บ่อย ๆ สินะคะ สั่งอาหารเหมือนรู้ว่าอะไรอร่อย” หรูเหยายิ้มเล้กยิ้มน้อยถามเทียนแนที่นั่งข้าง ๆ ตนเอง

“ที่นี่เป็นร้านที่ฉันมากินบ่อย ๆ เพราะใกล้ที่ทำงาน รีบกินเถอะอาหารมาเสิร์ฟแล้ว” เทียนเฉินอึดอัดอยากจะแยกย้ายเร็ว ๆ เมื่อเห็นเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเห็นหยางฟงเอาอกเอาใจเสี่ยวหลิงออกหน้าออกตา

“คุณเสี่ยวหลงชอบอันนี้มั้ยครับผมตักให้นะ” หยางฟงตักผัดผักให้แก่เสี่ยวหลิงตอนนั้นนั่นเองเธอเกิดอาการเหม็นจนแทบเก็บอาการไม่ไหวลมด้านในตีขึ้นทำให้เธอพะอืดพะอมจะอ้วกออกมาทันที

“อั๊วะ!” ” เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้วิ่งไปห้องน้ำก่อนที่มันจะพุ่งออกมาภายในร้านอาหาร มู่หรูเหยาตกใจเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนเธอเองก็รีบลุกขึ้นวิ่งตามหลังเสี่ยวหลิงไปห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง

“เสี่ยวหลิงเธอไม่สบายจริง ๆ ทำไมไม่บอกเดี๋ยวฉันมานะคะทั้งสองกินกันไปก่อนเลยฉันขอตัวไปดูเพื่อนสักครู่”

“ได้ครับ ๆ ” หยางฟงรีบตอบก่อนจะคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“สำออยจริงๆ ”

“ฉันว่าคุณเสี่ยวหลิงไม่ได้สำออยหรอก แกมันอคติเมื่อครู่ฉันก็ได้ยินนะ ถ้าเธอกลับมาแล้วยังอาการไม่ดีเชิญแกอยู่กับว่าที่คู่หมั้นของแกเลยเดี๋ยวฉันจะอาสาพาคุณเสี่ยวหลิงไปหาหมอเอง”

“แกเป็นอะไรกับเธอถึงได้เป็นห่วงออกหน้าอย่างนี้ แกยังไม่รู้จักนิสัยของผู้หญิงคนนี้ต่างหากทั้งมารยาสาไถ ทั้งร้ายกาจไม่มีใครอยากจะยุ่งกับผู้หญิงแบบนี้หรอก ฉันเห็นว่าแกเป็นเพื่อนของฉันหรอกนะถึงได้เตือน ” หยางฟงคิ้วขมวดมากกว่าเดิมที่เห็นท่าทีของเพื่อน ไม่นานมู่หรูเหยาก็กลับมาที่โต๊ะโดยที่ไม่มีเสี่ยวหลิงตามกลับมา

“ทำไมกลับมาคนเดียวคุณเสี่ยวหลิงอยู่ไหนแล้วครับอาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” หยางฟงถามด้วยความเป็นห่วง มู่หรูเหยานั่งลงที่เก้าอี้พร้อมตอบคำถามของหยางฟง

“เสี่ยวหลิงให้ฉันกลับมาที่นี่ก่อนเธอบอกว่าเธอไม่สบายแต่ไม่เป็นอะไรมาเลยขอกลับร้านก่อนค่ะ แต่น่าแปลกจังอาการที่เธอเป็นเหมือนไม่ใช่ไม่สบายแต่เธอเหมือนเหม็นกลิ่นอาหาร อาการเหมือนสาวใช้ที่บ้านเลย อาการของคนแพ้ท้อง” มู่หรูเหยาคิ้วขมวดพลางสงสัยและเอ่ยออกมาทำให้เทียนเฉินที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ หันขวับมองเธอทันที

“เมื่อครู่เธอว่าอะไรนะ”

“พอดีสาวใช้ที่บ้านนะค่ะเธอท้องได้ประมาณสองสามเดือนเวลาได้กลิ่นอาหารมักจะอาเจียนออกมาเขาเรียกว่าอาการแพ้ท้อง แต่ว่าฉันคงคิดไปเองเพราะเสี่ยวหลิงคงไม่มีทางท้องแน่นอนถ้าเธอมีแฟนคงต้องบอกฉันเป็นคนแรก”

“ได้ยินคุณมู่หรูเหยาพูดมาอย่างนี้ผมเองก็เบาใจคิดว่าเธอท้อง แฮะ ๆ ” หยางฟงหน้าซีดเมื่อได้ยินว่าเสี่ยวหลิงท้อง แต่ทว่าอีกคนกลับมีใบหน้าเคร่งเครียดมากกว่าเดิม หากเป็นอย่างที่มู่หรูเหยาพูดตอนนั้นที่เขานอนกับเธอก็ผ่านมาสามเดือนแล้ว และคืนนั้นเขาไม่ได้ป้องกันอีกด้วย จิตใจของเทียนเฉินว้าวุ่นรีบชักชวนทุกคนกินข้าวเพื่อกลับไปที่โรงงาน

ฝั่งด้านเสี่ยวหลิงเธอมาเข้าห้องน้ำอ้วกหลายรอบได้ยินเสียงมู่หรูเหยามาเรียกอยู่หน้าห้องน้ำ เธอรีบคิดหาทางออกจากที่นี่หากอยู่ที่นี่ต่อไม่แน่ทุกคนต้องจับได้ว่าเธอท้องอยู่แน่นอน เสี่ยวหลิงเดินออกมาหามู่หรูเหยาใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดฝาดพูดจาน้ำเสียงแหบแห้ง

“เสี่ยวหลิงเธอเป็นอย่างไรบ้าง”

“เอ่อ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายคงเป็นเพราะช่วงนี้ฉันพักผ่อนไม่เพียงพอ เธอเข้าไปหาพวกเขาเถอะนะฉันต้องขอโทษด้วยที่ต้องขอตัวกลับก่อน”

“ได้สิ เธออย่าลืมหาหมอเอายาไปกินด้วยล่ะ”

“ได้เดี๋ยวฉันจะแวะหาหมอก่อนกลับแล้วกัน ฉันไปก่อนนะแล้วพบกันใหม่” มู่หรูเหยาพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปหาสองหนุ่มด้านนอก ส่วนเสี่ยวหลิงเธอเดินออกไปจากร้านอย่างเร่งรีบ

“ฉันจะไม่ให้เธอกับเทียนเฉินต้องพลัดพรากกันหรอกนะ เพราะฉันไม่คิดเป็นนางร้ายแย่งเขาแน่นอน ” เสี่ยวหลิงพูดพึมพำออกมาระหว่างทางกหลับ

หลังจากที่เทียนเฉินแยกย้ายกับมู่หรูเหยาและเพื่อนของเขาหลังกินข้าวเสร็จตอนนี้เขากระวนกระวายใจจึงได้เรียกลูกน้องคนสนิทให้เขามาหา

ก๊อก ๆ เสียงประตูดังขึ้น ลูกน้องคนสนิทของเทียนเฉินเดินเข้ามาด้านในเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเจ้านายรีบเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คุณเทียนเฉินเรียกผมเข้ามามีเรื่องอะไรหรือครับ หรือว่างานมีปัญหา”

“เรื่องงานไม่มีปัญหาแต่ฉันมีเรื่องให้นายจัดการ ช่วยไปสืบมาทีและไปหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้มาให้ฉันหน่อย ดูว่าช่วงระหว่างนี้เธอได้เข้าโรงพยาบาลหรือไปตรวจที่ไหนหรือไม่” เทียนเฉินหยิบรูปถ่ายของเสี่ยวหลิงให้แก่ลูกน้อง เขาหยิบขึ้นมามองดูก็จำได้ทันทีนี่คือเจ้าของร้านที่เปิดอยู่ใกล้ ๆ โรงงานนี่น่า

“คุณเทียนเฉินจะให้ผมสะกดรอยตามเธอมั้ยครับ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเจ้าของร้านที่เปิดใกล้ ๆ โรงงานของเรา”

“ไปสืบประวัติของเธอมาและให้คนสะกดรอยตามว่าช่วงนี้เธอไปที่ไหนบ้าง”

“ได้ครับ” ลูกน้องรับคำสั่งพร้อมเดินจากไป

“หึ! ที่ฉันสืบเรื่องของเธอไม่ใช่ว่าสนใจหรอกนะแค่อยากให้แน่ใจว่าเธอท้องหรือเปล่าก็แค่นั้น แต่ถ้าเธอท้องเด็กในท้องอาจจะไม่ใช่ลูกของฉันก็ได้ หากเป็นอย่างนั้นคนอย่างเธอต้องจับฉันไม่ยอมปล่อยแน่ ๆ ” เทียนเฉินจ้องมองไปด้านนอกพลางครุ่นคิด