บทที่ 4 (รีไรท์)

“งั้น...ข้าขอตัวไปเตรียมยาให้ท่านก่อนนะเจ้าคะ เผื่อคุณหนูหลินปรุงยาไม่สำเร็จ ท่านก็จะยังมียาของข้าช่วยบรรเทาความเจ็บจากบาดแผล” หยางเฟยฮุ่ยพูดพลางส่งยิ้มหวานให้อวิ๋นเฟยหลง ก่อนจะหันหลังเดินไปอย่างมั่นใจและสง่างาม

หลินเข่อซิงเห็นท่าทางเช่นนั้นของหยางเฟยฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากเบาๆ โอย… ท่าทางยกไม้ยกมืออย่างสง่างามราวกับนางฟ้านางสวรรรค์นั่นคืออะไรกัน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณหนูหยาง!” หลินเข่อซิงเอ่ยเรียกเสียงดัง ทำให้หยางเฟยฮุ่ยหันมามองด้วยสายตาฉงน อวิ๋นเฟยหลงเองก็มองเธอด้วยความสงสัย

“ไม่แปลกที่ท่านจะไม่รู้...” หลินเข่อซิงพูดพลางยิ้มแบบที่พยายามจะดูมั่นใจสุดๆ แม้ในใจจะเต้นรัวเหมือนกลอง “ว่าท่านปู่ของข้าเป็นหมอยานิรนามท่องไปทั่วหล้ารักษาผู้คน และข้า... ก็รู้เรื่องสมุนไพรอยู่พอสมควรนะเจ้าคะ และข้าเพิ่งคิดสูตรใหม่ขึ้นมาได้ อาจจะช่วยให้หายเร็วกว่าเดิมยิ่งกว่าสูตรยาของท่านเสียอีก”

หยางเฟยฮุ่ยเลิกคิ้ว “หืม? เจ้ารู้เรื่องสมุนไพรด้วยหรือ?” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความกังขาอย่างไม่ปิดบัง

อวิ๋นเฟยหลงเองก็ดูสนใจขึ้นมา เขาเหลือบมองมาทางหลินเข่อซิงอย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วมุ่น เดี๋ยว! ฉันไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนเนี่ย? เธอคิดในใจ แต่ไม่ทันจะเปลี่ยนแผน เธอก็พูดต่อออกมาเสียแล้ว

“ใช่เจ้าค่ะ! สูตรนี้ข้าเคยใช้มาแล้วกับ…เอ่อ…” หญิงสาวพยายามคิดหาข้ออ้าง โอ๊ย อย่าหาเรื่องยุ่งใส่ตัวนะหลินเข่อซิง! แต่ก็เอาวะ... ลุยแล้วลุยเลย! “กับท่านพ่อข้าเอง! ท่านหายดีภายในสามวันเท่านั้น!”

หยางเฟยฮุ่ยหันมามองด้วยสายตาที่บอกชัดว่ากำลังจะจับผิด “แล้วข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร?”

หลินเข่อซิงยิ้มกว้าง “ท่านไม่ต้องเชื่อก็ได้ แต่ข้าขอลองทำให้ท่านอวิ๋นเฟยหลงลองดูก่อนได้ไหมเล่า?” แล้วเธอก็หันไปมองอวิ๋นเฟยหลง พร้อมกับส่งสายตาที่คิดว่าต้องทำให้เขาคล้อยตามได้บ้าง

อวิ๋นเฟยหลงหรี่ตาเล็กน้อย เหมือนกำลังชั่งใจ “เจ้าบอกว่าเจ้ามีสูตรของเจ้าเองงั้นรึ?”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ!” หลินเข่อซิงยืนยันเสียงดัง จนเธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองดังเกินไปนิด แต่ก็ต้องเล่นตามเกมนี้ต่อ “ถ้าไม่หาย ท่านก็แค่ลองวิธีของคุณหนูหยางได้ ไม่มีอะไรเสียหายนี่เจ้าคะ!”

หยางเฟยฮุ่ยหันมามองหลินเข่อซิงอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร อวิ๋นเฟยหลงมองเธออีกครั้งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ได้ ข้าจะลองดู”

เดี๋ยวนะ! หลิรเข่อซิงตื่นเต้นในใจที่อวิ๋นเฟยหลงยอมเล่นตามแผนของเธอได้ เธอรีบฉวยโอกาสนี้และหันไปหาหยางเฟยฮุ่ย “งั้นคงไม่ต้องรบกวนคุณหนูหยางแล้ว ไปพักก่อนเถอะนะเจ้าคะ ข้าจะดูแลท่านอวิ๋นเอง!”

ใบหน้าของหยางเฟยฮุ่ยกระตุกเล็กน้อย แต่นางกลับไม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ เพียงยิ้มเบาๆ พลางพูดเสียงเย็น “ได้ เช่นนั้นข้าไม่ขัดเจ้าก็แล้วกัน”

เมื่อหยางเฟยฮุ่ยเดินจากไป หลินเข่อซิงก็หันมามองอวิ๋นเฟยหลงอีกครั้ง หัวใจเต้นแรง โอ้ยยย! แล้วจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย! ข้าก็ไม่ได้รู้เรื่องสมุนไพรอะไรเลย!

อวิ๋นเฟยหลงมองไปที่หลินเข่อซิงด้วยสายตาเฉยชา แต่ในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่ดูจืดชืดและธรรมดา ๆ เช่นนางจะกล้าเผชิญหน้าและต่อป่กต่อคำกับหยางเฟยฮุ่ยเช่นนี้ และแม้ว่าเขาจะไม่พูดออกมา แต่ความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นในตัวหลินเข่อซิงทำให้เขาเริ่มสนใจเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

หลังจากการปะทะเล็กๆ กับหยางเฟยฮุ่ย หลินเข่อซิงรีบก้าวออกจากลานของตำหนักใหญ่ทันที แต่ขณะเดียวกัน เธอก็ไม่รู้จะหาทางออกยังไงกับคำพูดที่เธอเพิ่งพลั้งปากไป อวิ๋นเฟยหลงเชื่อเธอซะแล้ว! แต่ตัวเธอเองแทบไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรเลยสักนิด โอ๊ย! ทำไงดี! ฉันจะหา “สมุนไพรสูตรพิเศษ” จากที่ไหนกันล่ะเนี่ย! เธอคร่ำครวญในใจ

“คุณหนูเจ้าคะ! คุณหนู!” เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง หลินเข่อซิงหันไปตามเสียง แล้วก็พบกับสาวใช้ตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหาอย่างกระตือรือร้น นางก็คือหลิงเฉิน สาวใช้คนสนิทที่ติดตามเธอตั้งแต่เข้ามาในโลกนิยายนี้

หลิงเฉินหอบหายใจเล็กน้อยแต่ก็ส่งยิ้มกว้างให้ “ท่านดูมีสีหน้าไม่สู้ดีเลยนะเจ้าคะ คุณหนูหลิน เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”

หลินเข่อซิงถอนหายใจยาว “หลิงเฉิน...ข้ากำลังเจอเรื่องยุ่งใหญ่เลยล่ะ อวิ๋นเฟยหลงเขาดันเชื่อว่าข้ารู้เรื่องสมุนไพร! แล้วข้าก็ดันบอกไปว่าข้าจะรักษาเขาได้ ข้าไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรสักนิด! ทำไงดีล่ะ?”

หลิงเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณหนูหลิน นี่ท่านพูดไปอย่างนั้นจริงๆ เหรอเจ้าคะ? ปกติท่านไม่เป็นเช่นนั้นนี่”

“ใช่สิ! ข้าก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะหลุดปากไป” เจ้านายสาวตอบพลางทุบหน้าผากตัวเองเบาๆ ด้วยความรู้สึกหมดหวัง “แล้วข้าจะหาสมุนไพรจากไหนกัน?”

หลิงเฉินยังคงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมามองนางเอกสาวด้วยแววตาเป็นห่วง “คุณหนูอย่าเพิ่งกังวลไป ข้าว่าถ้าท่านต้องการสมุนไพร ข้าพอจะช่วยท่านได้นะเจ้าคะ ข้าพอจะรู้จักสมุนไพรพื้นฐานอยู่บ้างสองสามอย่าง”

หลินเข่อซิงหันมามองหลิงเฉินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “จริงเหรอ!? หลิงเฉิน เจ้าช่วยข้าได้จริงๆ เหรอ?”

“แน่นอนเจ้าค่ะ” หลิงเฉินพูดพร้อมรอยยิ้มซุกซน “แต่ข้ามีข้อเสนออยู่นะเจ้าคะ ถ้าท่านอวิ๋นเชื่อว่าท่านเป็นหมอยา ข้าก็ว่าเราควรทำให้มันดูสมจริงเสียหน่อย!”

หลินเข่อซิงเลิกคิ้ว “สมจริงยังไงล่ะ?”

“ก็... ท่านลองให้ข้าจัดหาสมุนไพรมา แล้วท่านก็ทำท่าทางเหมือนรู้จริง ขณะที่ข้าอยู่เบื้องหลังคอยช่วยอย่างลับๆ ดีหรือไม่เจ้าคะ?” หลิงเฉินกระพริบตาเป็นเชิงเล่น “ท่านก็แค่พูดว่า ‘สูตรลับของข้า’ หรืออะไรทำนองนั้น ท่านก็ไม่ต้องลงรายละเอียดมาก”

หลินเข่อซิงฟังแล้วถึงกับหลุดหัวเราะออกมา “โอ๊ย! หลิงเฉิน เจ้านี่หัวดีไม่เบาเลยนะ”

“ข้าก็แค่ไม่อยากให้ท่านต้องลำบากเท่านั้นเองเจ้าค่ะ” หลิงเฉินยักไหล่ด้วยท่าทีขี้เล่น “แล้วก็...บางที การแสดงว่า ‘รู้’ มากๆ อาจทำให้ท่านอวิ๋นเริ่มสนใจในตัวคุณหนูมากขึ้นก็ได้นะเจ้าคะ ท่านก็จะได้มีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้นด้วยเจ้าค่ะ”

หลินเข่อซิงฟังแล้วพยักหน้า ใช่! หลิงเฉินพูดถูก ถ้าฉันไม่เหมือนเดิม บางทีอวิ๋นเฟยหลงอาจจะเริ่มสนใจหลินเข่อซิงคนนี้ขึ้นมาบ้าง

“เอาล่ะ ตกลงตามแผนของเจ้า! เรามาทำให้เรื่องนี้ผ่านไปด้วยดีกันเถอะ!” หลินเข่อซิงกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจขึ้น เธอยกมือจับแขนหลิงเฉินพร้อมรอยยิ้ม

หลิงเฉินหัวเราะแล้วจัดทรงกระโปรงให้คุณหนูหลินเบาๆ “ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะไปหาสมุนไพรมาให้ท่านเดี๋ยวนี้ ท่านเตรียมตัวไว้ให้ดีละกันนะเจ้าคะ”

เมื่อหลิงเฉินวิ่งออกไปจัดการตามแผน หลินเข่อซิงก็ยืนพิงต้นไม้พลางถอนหายใจโล่งอก โชคดีจริงๆ ที่มีหลิงเฉินอยู่ด้วย ไม่งั้นฉันคงพังไม่เป็นท่าแน่!