บทที่  7 ความสัมพันธ์ในอดีต(2)

“ฉันคือญาติของเด็กชายหลี่จื่อรั่วค่ะ!”

ซ่งเจียซินหยุดเท้าที่หน้าพยาบาลสาวแล้วรายงานตัว

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ”

“ฉัน...”

“เธอเป็นแม่ของพวกเราครับ”

หลี่จื่อหมิงเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ามีท่าทีอึดอัด มือเล็กกำหมัดแน่น รู้ดีว่าในใจของเสวี่ยชิงหยวนผู้นี้ไม่เคยคิดว่าพวกเขาสามพี่น้องเป็นลูก แต่ในเวลานี้พวกเขาอายุเพียงเจ็ดขวบ การตัดสินใจทางการแพทย์จำเป็นต้องให้เธอที่เป็นผู้บรรลุนิติภาวะแล้วรับรอง ดังนั้นไม่ว่าเธอจะยินดีหรือไม่ เขาก็จำเป็นต้องให้เธอยอมรับสถานะนี้ชั่วคราวเพื่อให้การรักษาหลี่จื่อรั่วไม่มีปัญหา

ซ่งเจียซินตกใจกับคำตอบของเด็กชาย แต่ก็รู้สึกดีที่เด็กชายรู้จักประเมินสถานการณ์ และวางตัวได้เหมาะสม

“ใช่ค่ะ... ฉันเป็นแม่ของจื่อรั่ว”

“เช่นนั้นเชิญคุณทางนี้เลยค่ะ คุณหมอโจวรออยู่”

พยาบาลสาวผายมือแล้วเดินนำทางซ่งเจียซินไปยังห้องข้าง ๆ เมื่อมาถึงหน้าห้องแพทย์ซ่งเจียซินก็ชะงักเท้าเล็กน้อย ปรายตามองเด็กชายด้านหลังแล้วเอ่ยถามพยาบาลตรงหน้าด้วยท่าทางสุภาพ

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าฉันสามารถพาลูก ๆ และคนติดตามเข้าไปด้วยได้ไหม”

แม้ซ่งเจียซินจะรู้ว่าสิ่งที่แพทย์ในห้องต้องการพูดคุยคืออาการเจ็บป่วยของหลี่จื่อรั่ว แต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้เหมาะสมให้เด็กชายด้านหลังรับรู้หรือไม่

ดังนั้นการพาเด็กชายทั้งสองเข้าไปในห้องแพทย์โดยพลการนั้นนับเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมนัก แต่ขณะเดียวกันเธอเองก็รู้ว่าเด็กแฝดทั้งสองห่วงหลี่จื่อรั่วแฝดคนน้องเป็นอย่างมากและคงไม่ยินยอมง่าย ๆ หากเธอเป็นคนเอ่ยปากห้ามปราม เธอจึงยกเรื่องนี้ให้พยาบาลสาวตรงหน้าเป็นคนตัดสิน

“ได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อพยาบาลสาวตรงหน้าเอ่ยอนุญาตซ่งเจียซินก็ยิ้มกว้าง นั่นเพราะมันหมายความว่าอาการของหลี่จื่อรั่วไม่ร้ายแรงและสามารถให้เด็กชายทั้งสองรับรู้ได้

“สวัสดีค่ะ ฉันซ่ง... เสวี่ยชิงหยวน แม่ของเด็กชายหลี่จื่อรั่วค่ะ”

ซ่งเจียซินเอ่ยแนะนำตัวกับนายแพทย์ตรงหน้า

“สวัสดีครับ เชิญคุณเสวี่ยนั่งก่อน”

“ขอบคุณค่ะ”

“ผมหมอโจว เป็นแพทย์เจ้าของไข้ของเด็กชายหลี่จื่อรั่วครับ เบื้องต้นผมต้องชมเชยการปฐมพยาบาลเบื้องต้นของคุณมาก ๆ”

ปกติแล้วผู้คนที่ถูกน้ำร้อนลวกมา หากไม่พามาทั้งสภาพเละเทะ ก็จะพันด้วยผ้ามาจนแน่นไปหมด เมื่อถึงเวลาที่ต้องเปิดดูบาดแผลเพื่อประเมินระดับความรุนแรงจึงทำให้ผิวหนังชั้นนอกหลุดลอกติดไปกับผ้าที่พัน ทำให้อาการรุนแรงมากขึ้นไปอีก

“ขอบคุณค่ะ แล้วไม่ทราบว่าอาการของจื่อรั่ว เป็นยังไงบ้างคะรุนแรงมากไหม”

“ไม่รุนแรงมากครับ ถ้ามองด้วยตาเปล่าบาดแผลอาจจะดูมีขนาดใหญ่ แต่ความรุนแรงเป็นเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น ต่อไปแค่ทำแผลทุกวัน ดูแลเรื่องทำความสะอาดให้ดีก็พอแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ ฉันยังกังวลกลัวว่าบาดแผลของเขาจะร้ายแรง”

“ไม่ต้องห่วงครับ ถึงแม้ที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลขนาดเล็ก แต่หากมีเรื่องอะไรร้ายแรงผมสามารถขอคำปรึกษาจากอาจารย์หมอหยังได้ตลอดเวลา”

เมื่อได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยถึง อาจารย์หมอหยัง ซ่งเจียซินก็ยิ้มกว้าง เพราะถึงแม้ว่าในชีวิตก่อนเธอจะไม่ได้ทำงานในสายอาชีพสาธารณสุข แต่ประวัติอันน่าทึ่งของ นายแพทย์หยังจือจุ้น แพทย์ผู้เชี่ยวชาญในด้านการรักษาแผลถูกไฟลวกในยุคอดีตก็ทำให้เธอนึกชื่นชมเขามาโดยตลอด

“ผมสั่งยาให้แล้วครับ เชิญคุณรับยาและใบนัดที่พยาบาลหน้าห้องได้เลย”

“ขอบคุณคุณหมอโจวมากเลยนะคะ”

“ครับ”

ซ่งเจียซินเดินออกมาจากห้องหมอโจวก็ให้หูหลินอิงและเด็กชายทั้งสองรอรับหลี่จื่อรั่วที่หน้าห้องฉุกเฉิน ในขณะที่ตนเองเดินไปจัดการเรื่องรับยาและค่าใช้จ่าย

“แม่ครับ”

เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง ซ่งเจียซินที่จ่ายเงินและรับยาเรียบร้อยแล้วหันมาเห็นเด็กชายที่แขนซ้ายถูกพันด้วยผ้าพันแผลอีกทั้งยังคล้องผ้าห้อยคอเอาไว้ก็ยิ้มกว้าง

“จื่อรั่ว เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากไหม”

“ไม่เจ็บครับ พี่พยาบาลในห้องใจดีและมือเบามากครับ”

หลี่จื่อรั่วบอกหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม หากแต่ด้วยตาที่แดงก่ำและบวมนิด ๆ ของเขาก็ทำให้ซ่งเจียซินรู้ว่าเด็กชายเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาแน่ ๆ หญิงสาววางมือลงบนแก้มนุ่มของเขาแล้วส่งยิ้มกว้าง

“อย่างนั้นกลับบ้านเรากันนะ”

ซ่งเจียซินพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและอ่อนโยน หลี่จื่อรั่วพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มกว้าง ขณะที่หลี่จื่อชิงทำเสียงค่อนขอดในลำคอ

“กลับบ้านเรา อะไรกัน นั่นมันบ้านของพ่อกับแม่พวกเราต่างหาก”

คำพูดของหลี่จื่อชิง แม้จะไม่ดังมากแต่ซ่งเจียซินก็ได้ยินชัดเจน รอยยิ้มบนใบหน้าจึงสะดุดไปเล็กน้อย แต่พริบตาก็กลับมาสดใสดังเดิม หลี่จื่อหมิงเห็นน้องชายพูดจาไม่เหมาะสมก็ตวัดสายตาปรามเขา คนช่างพูดจึงเงียบเสียงลงแล้วเมินหน้าไปอีกทาง เขาพูดอะไรผิดกัน

ซ่งเจียซินไม่ได้ถือสาคำพูดของหลี่จื่อชิง อย่างไรเขาก็เป็นเพียงเด็กชายเจ็ดขวบเท่านั้น จะรักมารดาผู้ให้กำเนิดมากกว่ามารดาเลี้ยงเช่นเธอก็ไม่แปลก

“พวกเรากลับกันเถอะ”

หญิงสาวกล่าวชวนอีกครั้งโดยจงใจตัดคำว่า บ้านเรา

ออกไป แต่เพราะขากลับซ่งเจียซินแวะซื้อของที่ตลาด ดังนั้นกว่าจะกลับถึงบ้านก็ใช้เวลาถึงสองชั่วโมง ทั้งที่ด้วยระยะห่างจากบ้านหลี่ไปจนถึงโรงพยาบาลนั้นใช้เวลาเดินทางเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

“จื่อรั่ววันนี้นอนพักให้มาก ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำ อิงอิงฝากเธอดูแลเขาด้วยนะ”

“ค่ะ”

“ถ้าไม่เพราะคนบางคนมัวแต่เดินเที่ยวเล่น จื่อรั่วก็คงได้กลับมาพักตั้งนานแล้ว”

หลี่จื่อชิงพูดโดยไม่สบตาใคร แน่นอนว่าซ่งเจียซินรู้ดีว่าคนบางคนที่เขาเพิ่งพูดถึงก็คือเธอนั่นเอง แต่อีกฝ่ายอายุแค่เจ็ดขวบไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องไปทะเลาะด้วย ดังนั้นจึงทำเพียงถอนหายใจแล้วส่งของในมือให้สาวใช้หูหลินอิง

“อิงอิง มื้อเย็นทำเมนูปลาเพิ่มสักสองอย่าง จื่อรั่วเป็นแผลกินโปรตีนเสริมจะได้ฟื้นตัวไวขึ้น”

พูดจบคนก็เดินกลับขึ้นห้องพักไป หลี่จื่อหมิงมองตามแผ่นหลังเล็กที่แท้มารดาเลี้ยงของเขาลงไปเดินซื้อของร่วมชั่วโมงกว่าก็เพื่อ หาซื้อของมาทำอาหารบำรุงให้หลี่จื่อรั่ว 

“จื่อชิง ต่อไปพูดให้น้อยหน่อย ระวังคำพูดด้วย”

“จื่อหมิง นายคงไม่คิดเข้าข้างหญิงใจร้ายคนนั้นใช่ไหม อย่าลืมสิเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของพวกเรา แม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยงไม่มีทางดีกับพวกเราอย่างจริงใจ ทั้งหมดเธอต้องแกล้งทำดีกับพวกเราแน่ ๆ”

“อย่างนั้นพวกเราก็แค่แกล้งทำดีกลับ แบบนี้ก็ถือว่าเสมอกันไม่ใช่หรือไง”

ไม่ว่าเรื่องในวันนี้เธอจะเสแสร้งหรือเธอจะเปลี่ยนไปจริง ๆ ขอแค่เป็นเช่นนี้ไปตลอด เขาก็สามารถแกล้งยอมรับเธอได้เช่นกัน