บทที่ 2 บ้านสามีที่ชั่วร้าย

บทที่ 2

บ้านสามีที่ชั่วร้าย

            ตอนถูกไล่ออกจากบ้านสามี คือหลังจากมีการประกาศผลสอบจอหงวน

            เหอถิงสอบติดลำดับต้นๆ ต่อมาได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นขุนนางของเมืองชิ่ง

            หลังจากได้ข่าวว่าเขากำลังเดินทางกลับมาที่เมืองชิ่ง ซึ่งเป็นบ้านเกิด เพื่อรับตำแหน่งขุนนาง ลู่ซินฟางจับลูกทั้งสองแต่งตัวให้น่ารักที่สุด แล้วพาพวกเขาออกไปต้อนรับ

            คาดไม่ถึงว่า แม่สามีกลับบุกมาที่เรือน ลากนางกับลูกๆ ออกมาที่ประตูหลังบ้าน 

            ‘ท่านแม่...นี่มันอะไรกันเจ้าคะ’

            แม่สามีเท้าเอวและถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ ‘ข้ารู้มาตลอดว่าผู้หญิงแพศยาอย่างเจ้าตั้งใจจับลูกชายข้า เด็กที่เจ้าอุ้มท้องมา จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ลูกของอาถิง”

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ตามจริงแล้วไม่ควรเข้าใจคำพูดของท่านย่า แต่ไม่รู้ทำไม ทุกคำพูดที่แม่สามีพ่นออกมากลับทำให้เด็กทั้งสองแสดงสีหน้าสะเทือนอารมณ์ 

            ลู่ซินฟางกอดลูกๆ ก่อนจะโต้แย้งให้กับตัวเอง

            ‘ไม่จริงเจ้าค่ะ เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์เป็นลูกของท่านพี่จริงแท้’

            ตั้งแต่ที่ลู่ซินฟางเข้ามาในบ้านตระกูลเหอ แม่สามีกับสะใภ้คนรองก็แสดงออกว่าไม่ชอบนาง ต่อให้นางเป็นบุตรสาวของอดีตขุนนางในท้องถิ่น แต่หลังจากบิดามารดาเสีย นางก็ไม่มีใครหนุนหลังอีกเลย มิหนำซ้ำ ตอนเข้ามาที่บ้านหลังนี้ นางก็ท้องโตใกล้คลอดแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีงานแต่งใดๆ

            แม่สามีมองนางอย่างดูแคลนแล้วพูด ‘โถๆ คำพูดเจ้าคนเดียวใครจะเชื่อ บ้านตระกูลเหอไม่มีใครมีเชื้อแฝด อีกอย่าง คนที่ท้องโตเดินเข้ามาในบ้านฝ่ายชาย ใครๆ ก็มองออกว่าไม่ใช่สตรีที่ดี’

            ‘ไม่ใช่...ข้าไม่ได้...’

            ‘เอาเถอะ เห็นแก่ที่เจ้าต้องเลี้ยงลูกแฝด แม้จะเข้ามาเพราะอยากเกาะอาถิงลูกข้า แต่ข้าจะให้เงินเจ้าก้อนหนึ่งติดตัวแล้วกัน’

            ‘ท่านแม่หมายความว่าอย่างไร’

            ‘อย่าเรียกข้าว่าท่านแม่ให้กระดากปากอีกเลย ต่อไปนี้เจ้ากับอาถิงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ส่วนนี่ก็หนังสือหย่า แล้วก็เงินเอาไปตั้งตัวใหม่’

            พูดจบ กระดาษแผ่นหนึ่งกับถุงเงินใบเล็กก็ถูกโยนลงบนตักอย่างไร้เยื่อไย

            ‘หนังสือหย่า...อะไรกัน’

            นางเก็บกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาเปิดอ่านด้วยอาการหายใจไม่ทั่วท้อง บนหนังสือเป็นลายมือของสามี ตราประทับของนายอำเภอ ในหนังสือหย่ามีพยานครบถ้วน ต่อให้เป็นคนโง่ก็มองออก ว่าเหอถิงเตรียมหนังสือหย่าไว้ก่อนที่จะออกเดินทางไปสอบงอหงวนที่เมืองหลวง ผู้ชายคนนี้เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือก็แค่รอวันนี้เท่านั้น!

            ลู่ซินฟางอ่านหนังสือหย่าอย่างเศร้าสร้อย แต่คนบ้านเหอไม่แม้แต่จะให้เวลานางร้องไห้ นางเหอสั่งให้บ่าวหยิบไม้ตีสุนัขขึ้นมา ไล่กวดนางกับลูกให้รีบๆ ออกไปพ้นบ้าน 

            เด็กทั้งสองยังอายุไม่เต็ม 5 ขวบ ต้องถูกไล่ออกจากบ้านในสภาพแบบนี้ย่อมรู้สึกกระทบกระเทือนจิตใจ พวกเขาร้องไห้อย่างน่าสงสาร

            จะมากจะน้อยลู่ซินฟางเองก็มีศักดิ์ศรี และมีหัวใจของความเป็นแม่ นางไม่อยากเห็นลูกๆ ต้องเจ็บตัวจึงจูงมือพวกเขาออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด  

            หลังจากเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านกว่างซู เมืองเล่ออัน ซึ่งเป็นบ้านเกิดของมารดา ลู่ซินฟางได้ยินข่าวว่าเหอถิงแต่งงานใหม่กับคุณหนูตระกูลขุนนางฐานะมั่งคั่ง ตอนนี้ตระกูลเหอมีทั้งเงินและอำนาจ 

            ลู่ซินฟางคนเก่าไร้อำนาจ ไร้เงิน ไร้ญาติพี่น้องให้พึ่งพิง ต่อให้อยากฟ้องร้องตระกูลเหอจนหมดตัว ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

            ...และนั่นก็คือเรื่องราวแสนอาภัพของลู่ซินฟางคนเก่า

            “ท่านแม่ อ้ามมม”

            มือเล็กๆ ของเป่าเอ๋อร์ฉีกหมั่นโถแล้วยื่นมาติดริมฝีปากมารดา อ้าปากน้อยๆ พูดว่า อ้าม อย่างน่าเอ็นดู

            ลู่ซินฟางดึงสติกลับมา ยิ้มมองเป่าเอ๋อร์ตัวน้อย

            “ลูกสาวแม่ น่ารักจังเลย เจ้ากินหมั่นโถของเจ้าเถอะ”

            “ท่านแม่ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”

            นางลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กหญิง

            เพราะที่ผ่านมาอยู่แบบอดมื้อกินมื้อ เด็กทั้งสองผอมจนแก้มซูบตอบ แต่ไม่ต้องห่วง จากนี้แม่จะขุนพวกเจ้าให้อ้วนเอง

            “พวกเจ้ากินเถอะ เดี๋ยวแม่ค่อยกินทีหลัง”

            พูดจบ ดวงตาของลู่ซินฟางก็เบนไปทางเฉิงเอ๋อร์ 

            ลูกชายตัวน้อยเอาแต่ก้มหน้าจ้องมองหมั่นโถวในจานเหมือนไม่กล้าหยิบ

            “เป็นอะไรไปหรือเฉิงเอ๋อร์”

            “หมั่นโถนี้...”

            “เจ้าคงสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงมีหมั่นโถ แม่ไม่ได้ขโมยมาจากใครหรอก เจ้ากินอย่างสบายใจเถอะ”

            “แต่...”

            “เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กดีและซื่อสัตย์ แต่เชื่อแม่นะ แม่ไม่ได้ขโมยใครมา”

            เป่าเอ๋อร์โพลงขึ้น “ข้าเชื่อท่านแม่”

            เฉิงเอ๋อร์มองน้องสาว ก่อนจะพูดกับมารดา “ข้า...ข้าก็เชื่อว่าท่านแม่ไม่ได้ขโมยใครมา เพราะท่านไม่เคยทำอะไรไม่ดี”

            นางยิ้มให้กับคำพูดของลูกๆ 

            “ใช่ พี่ใหญ่ต้องกินเยอะๆ ไม่อย่างนั้นตงตงจะดูถูกพวกเรา”

            “ตงตงเหรอ พวกเขาดูถูกพวกเจ้า?”

            “ตงตงบอกว่าพวกเราผอมเหมือนไม้เสียบผี ไม่น่ารัก”

            ตงตงคือลูกชายของจางต้วนกับเจียงลิ่ว คนในหมู่บ้านกว่างซูนี้

            ครอบครัวของเจียงลิ่วมีที่นาเยอะกว่าคนในหมู่บ้าน เจียงลิ่วจงทึกทักเอาเองว่าตนร่ำรวยกว่าผู้อื่น

            ตงตงลูกชายคนโตที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจอายุ 8 ขวบ เลยตั้งตัวเป็นอันธพาลในหมู่เด็กๆ และยังชอบดูถูกเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์

            เด็กคนนี้ถ้าไม่รีบสั่งสอนในทางที่ถูกที่ควร อนาคตน่ากลัวว่าจะคุมไม่อยู่

            “ช่างพวกเขาเถอะ ลูกของแม่น่ารักกว่าตั้งเยอะ”

            เด็กทั้งสองมองมารดาตาแป๋ว

            “ท่านแม่..” เฉิงเอ๋อร์เรียกมารดา สีหน้าปิดความสงสัยไม่มิด

            “อยากถามเรื่องหมั่นโถหรือ”

            เด็กชายพยักหน้า

            “ฟังนะเฉิงเอ๋อร์ แม้ว่าบ้านเราไม่มีเงิน แต่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีหา ก็เหมือนกับของในครัว หาดีๆ แล้วเจ้าจะเจอของกินเอง พักเรื่องหมั่นโถไว้ก่อน ถึงเวลาแล้วแม่จะสอนพวกเจ้าหาเงิน”

            เฉิงเอ๋อร์พยักหน้า ถึงแม้ในใจจะยังไม่ค่อยเข้าใจก็ตาม เด็กชายหยิบหมั่นโถไส้ผักขึ้นมากินทีละคำ เขาไม่ได้กินของอร่อยๆ แบบนี้มานานมาก มันอร่อยจนน้ำตาไหลเลยละ...

            ลู่ซินฟางยื่นมือไปลูบศีรษะลูกชายที่กำลังสะอึกสะอื้น