บทที่ 69 ลู่ซินฟางก็คือนายหญิง (ครึ่งแรก)

บทที่ 69

ลู่ซินฟางก็คือนายหญิง (ครึ่งแรก)

            อาคารไม้สองชั้นกลางเมืองเล่ออัน กว้างขวางและใหญ่โต ป้ายไม้หน้าร้านแกะสลักด้วยคำสองพยางค์ ‘ซินหลิน’ สภาพป้ายยังใหม่เอี่ยม แค่เห็นก็รู้ ร้านค้าแห่งนี้เพิ่งเปิดทำการได้ไม่นาน

            ข้าวของในร้านมีขายเยอะมาก คนเข้าออกร้านก็เยอะเช่นกัน แต่กลับไม่รู้สึกว่าเบียดเสียดเพราะทางเดินในร้านค่อนข้างกว้าง

            การแบ่งโซนสินค้าก็ทำออกมาได้ดี ทั้งยังจัดวางสินค้าออกมาอย่างเป็นระเบียบ พนักงานของร้านก็ไม่ได้เทียวไล่ถามลูกค้าจนทำให้รู้สึกรำคาญ

            ทั้งหมดทั้งมวลนี้ แสดงถึงความสามารถของเถ้าแก่เจ้าของร้าน

            เหอถิงคิดพลางเดินดูสินค้าในร้าน ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกโตเมื่อเห็นตะเกียงแก้วตั้งแสดงบนชั้นวางสินค้า

            ตะเกียงแก้วแบบนี้ ‘จี๋หลิน’ ภรรยาของเขาเพิ่งซื้อให้เมื่อเดือนที่แล้ว นางบอกว่าต้องสั่งจองล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนกว่าจะซื้อจากร้านไฉฟู่สาขาเมืองหลวงมาได้ ราคาของตะเกียงสูงถึง 2 ตำลึงเงินกับอีก 50 เหรียญ

            ส่วนตะเกียงที่แสดงในร้านซินหลิน ขายในราคา 2 ตำลึงเงินถ้วนๆ เดาว่าร้านไฉฟู่คงรับสินค้าจากร้านซินหลินไปขายต่อ ส่วนแบ่งกำไรคือ 50 เหรียญ

            “อาถิง แม่เดินหาทั่วร้านก็ยังไม่เจอนางเลย อีกอย่างนะ เจ้าดูสิ พนักงานในร้านมีแต่หนุ่มๆ สาวๆ อายุไม่น่าเกินยี่สิบ ลู่ซินฟางแก่กว่าหนุ่มสาวพวกนี้ตั้งหลายปี แม่คิดว่าพวกเรามาตามหาคนผิดร้านแล้วละ”

            หลังจากสำรวจรอบร้านจนครบหนึ่งรอบ นางเหอก็เดินกลับมาบอกลูกชายที่กำลังยืนดูบางอย่าง เมื่อสายตาของนางเหอมองตามสายตาของลูกชาย พบว่าสิ่งนั้นคือตะเกียงแก้ว นางก็ร้อง “ว้าย!” ดังลั่นร้าน

            ลูกจ้างในร้าน รวมถึงลูกค้าคนอื่นหันมามองแม่ลูกตระกูลเหอเป็นตาเดียว

            เหอถิงย่นคิ้วทำหน้าดุดันใส่มารดา

            จริงๆ แล้ว เขาไม่ได้อยากพามารดามาด้วย นางเป็นคนชอบเอะอะโวยวาย แต่จี๋หลินขอร้องให้พามา เพราะบางเรื่องเขาก็ไม่สะดวกออกหน้าพูดคุยเอง

            ด้านนางเหอ รีบยกมือขึ้นปิดปาก ทำท่าเขินๆ ก่อนจะเข้ามากระซิบด้วยเสียงเบา

            “แม่ขอโทษนะอาถิง แม่ตกใจราคาตะเกียงแก้วใบนี้ ไม่เพียงแค่เหมือนของเจ้าที่อยู่ในห้องหนังสือ แต่เจ้าดูราคานี่สิ ทำไมถึงได้แพงขนาดนั้น ว่าแต่… เจ้าเพิ่งรับตำแหน่งขุนนางได้ไม่นาน เงินเดือนน้อยนิด เอาเงินเดือนมาซื้อของพวกนี้แล้วจะไม่ลำบากเอาหรือ”

            “จี๋หลินเป็นคนซื้อให้ข้าน่ะ” เหอถิงบอกมารดาด้วยสีหน้านิ่งๆ

            มารดาของเขาชอบเงิน จึงควบคุมทุกอย่างภายในบ้านด้วยตัวเองเพราะกลัวว่าจะเสียผลประโยชน์

            ตามจริงแล้ว เหอถิงที่เป็นลูกชายคนโตของบ้านเหอ ใช้เงินส่วนตัวเพื่อซื้อของให้กับตัวเองไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ความคิดของนางเหอตรงกันข้าม หากเงินลูกชายขาดไปสักแดง ผลประโยชน์ของนางก็จะลดน้อยลง

            พอเห็นว่าตะเกียงแก้วราคา 2 ตำลึงเงิน นางเหอกลัวว่าเงินที่ควรจะได้จากลูกชายจะลดลงไปด้วยก็เลยตกใจ

            แต่พอเหอถิงบอกว่าเงินที่ซื้อตะเกียงเป็นของจี๋หลินที่เป็นสะใภ้ใหญ่ สีหน้าของนางเหอก็อ่อนลง

            “โถ สะใภ้ใหญ่คนดี ถึงบ้านตระกูลจี๋จะร่ำรวย แต่ถึงขั้นซื้อของแพงให้เจ้าแบบนี้ นางต้องรักเจ้ามากขนาดไหน อาถิง เจ้าต้องทำดีกับนางไว้ล่ะ”

            เหอถิงถอนหายใจเอือมๆ แล้วตอบว่า “ขอรับ” 

            เพราะเสียงของนางเหอที่ร้องดังลั่นในร้าน ลูกจ้างหญิงคนหนึ่งจึงเดินเข้ามาถาม

            “ท่านลูกค้า มีอะไรให้ช่วยหรือไม่เจ้าคะ”

            ลูกจ้างหญิงคนนี้อายุน่าจะเพียง 16-17 ปี แต่มีดวงตาที่แสดงถึงไหวพริบดี พูดจาฉะฉาน เวลาต้อนรับลูกค้าก็ทำได้อย่างคล่องแคล่ว ยิ่งไปกว่านั้น นางยังหน้าตาน่ารัก เหอถิงคิดพลางมองเด็กสาวอย่างเหม่อลอย

            หู่จือเหมยนั้น ไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขั้นมองเจตนาของเหอถิงไม่ออก แต่กระนั้น นางกลับแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ยิ้มแย้มปกติแล้วถามอย่างมืออาชีพอีกครั้ง

            “ท่านลูกค้า มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าเจ้าคะ”

            เหอถิงที่ดึงสติกลับมารีบวางท่าทีสุขุม ในขณะที่กำลังจะอ้าปากเอ่ยบางอย่าง นางเหอกลับแทรกเสียก่อน

            “ที่ร้านนี้มีคนชื่อลู่ซินฟางหรือไม่”

            “พวกท่านหมายถึงนายหญิงหรือเจ้าคะ” สาวน้อยทวนคำถามซ้ำ

            “ลู่ซินฟาง! ข้าหมายถึงลู่ซินฟาง ไม่ใช่นายยงนายหญิงของพวกเจ้า”

            “เอ่อ…”

            หู่จือเหมยลังเล

            พวกนี้น่าจะไม่ใช่คนในเมืองเล่ออัน เพราะหากเป็นคนเมืองนี้ ไม่มีใครไม่รู้ว่านายหญิงร้านซินหลินมีนามว่าลู่ซินฟาง

            “พวกท่านมีธุระอะไรกับนายหญิงหรือ” หู่จือเหมยถามต่อ เนื่องจากสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรในน้ำเสียงที่หญิงท้วมกลางคนผู้นี้เอ่ยออกมา

            นางเหอทำหน้าไม่พอใจ พร้อมกับโต้แย้งเสียงแหลม “ข้าก็บอกอยู่ว่าลู่ซินฟาง ไม่ใช่นายหญิงอะไรนั่น”

            เหอถิงเริ่มรู้สึกตัวว่าในบทสนทนานี้มีอะไรแปลกๆ เขาจึงเรียก “ท่านแม่…” เพื่อยั้งให้นางหยุดพูดก่อน

            ทว่าในจังหวะนั้น เสียงทุ้มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังแทรก ต่อมา เจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดสีขาวก็เดินมาหยุดตรงหน้าพวกเขา

            “พวกท่านต้องการพบท่านลู่ซินฟางหรือ” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาเอ่ยถาม

            นางเหอถึงกับตะลึงในความหล่อของชายหนุ่ม เหอถิงจึงเป็นคนตอบคำถามนั้นแทน

            “ใช่แล้ว พวกเรามาตามหาลู่ซินฟาง”

            ชายหนุ่มในชุดสีขาวไม่ได้ตอบแม่ลูกตระกูลเหอในทันที แต่ก้มใบหน้าลงพูดกับหู่จือเหมย

            “เสี่ยวเหมย เจ้าไปต้อนรับลูกค้าท่านอื่นต่อเถอะ ตรงนี้ข้าจะรับรองเอง”

            “เจ้าค่ะ พี่หลางไป๋”

เมื่อเด็กสาวเดินออกไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นต่อ ดวงตาของชายหนุ่มชุดขาวพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะกล่าวกับแม่ลูกตระกูลเหอ

“ท่านทั้งสอง เชิญทางนี้”