บทที่ 67 อาจารย์อิ้งเหยียนไหวพริบไม่เลว (ครึ่งหลัง)

บทที่ 67

อาจารย์อิ้งเหยียนไหวพริบไม่เลว (ครึ่งหลัง)

            “อ๊ะ!”

            ลู่ซินฟางร้องขึ้นมา พร้อมกับทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

            “ข้าลืมไปว่าพวกท่านเป็นสหายกัน อาจารย์อิ้งพักที่คฤหาสน์ของสหายย่อมถูกต้องแล้ว”

            “ใช่ๆ ข้าพักที่บ้านของสหายเยียนซูน่ะ” อิ้งเหยียนกล่าวพร้อมมองกงเยียนซูด้วยสายตาเหมือนรู้ทัน

จริงอยู่ ลู่ซินฟางเสนอที่พักเพราะนางไม่ได้คิดอะไร แต่กงเยียนซูนั้นคิดอีกอย่าง

            อิ้งเหยียนยังหนุ่ม ไม่มีคู่หมั้น และยังไม่ได้แต่งภรรยาเข้าบ้าน อาศัยอยู่ร่วมบ้านกับลู่ซินฟางเกรงว่าจะไม่เหมาะสม

            ทว่า นั่นก็แค่ข้ออ้าง เพราะแค่คิดว่าอิ้งเหยียนอยู่ร่วมบ้านเดียวกับลู่ซินฟาง กงเยียนซูก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจแปลกๆ แล้ว

            ลู่ซินฟางยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็ถามอิ้งเหยียนอย่างเป็นงานเป็นการ “ในสัญญาว่าจ้าง มีข้อไหนที่อาจารย์อิ้งไม่เห็นด้วยหรือเปล่าเจ้าคะ”

            อิ้งเหยียนร้อง อ้อ ก่อนจะบอกว่า “ในสัญญาว่าจ้างระบุข้อตกลงชัดเจน ไม่มีตรงไหนที่สงสัย ข้าเห็นด้วย”

            ลู่ซินฟางยิ้มด้วยความพึงใจ สัญญาจ้างงานนี้นางเรียบเรียงจากความรู้ตอนเป็นพนักงานบริษัทในชาติก่อน จะจ้างวานใครสักคนต้องระบุชัดเจนตั้งแต่แรก เริ่มงานแล้วจะได้ไม่เป็นปัญหาในภายหลัง

            พอคุยธุระกันชัดเจนแล้ว ทั้งสี่คนก็เปลี่ยนมาสนทนาเรื่องสินค้าในร้านซินหลินกันต่อ  

            กงเยียนซูยังมีธุระอื่นต้องทำ ชายหนุ่มจึงขอตัวกลับโรงเตี๊ยมตระกูลกงก่อน แต่อิ้งเหยียนอยากดูสินค้าในร้านต่อ เลยไม่ได้กลับไปพร้อมกับสหาย

            ระหว่างกำลังเดินดูของในร้านด้วยความสนใจ อิ้งเหยียนพยักหน้าน้อยๆ ด้วยเลื่อมใส

            เถ้าแก่เนี่ยลู่คนนี้มีหัวการค้าดีเยี่ยม นอกจากตกแต่งร้านได้น่าสนใจแล้ว สินค้าในร้านล้วนเป็นของดีหายาก การจัดวางสินค้าก็โดดเด่น ทำให้น่าสนใจไม่น้อย

            ตอนนั้นเอง เสียงหวานสดใสของสาวน้อยดังขึ้นข้างๆ

            “นายท่านกำลังมองหาสินค้าตัวไหนอยู่เจ้าคะ ถ้าหาสินค้าไม่เจอ สามารถแจ้งทางเราได้นะเจ้าค่ะ”

            “อ๋อ ข้าแค่เดินดูเรื่…”

            คำพูดของอิ้งเหยียนหยุดลงทันที

            สาวน้อยที่กำลังต้อนรับลูกค้าหน้าตาน่ารัก ทั้งยังบอบบางราวกับหยกที่ควรคู่กับคำว่าทะนุถนอม

            “นายท่านเจ้าคะ ไม่ทราบว่าสนใจสินค้าตัวไหน ให้ข้าแนะนำท่านได้นะเจ้าคะ” สาวน้อยเอ่ยถาม

อิ้งเหยียนดึงสติกลับ แสร้งทำทีเป็นหยิบแก้วชาขึ้นมาดู

            “แก้วชานี้งดงามยิ่งนัก”

            “เจ้าค่ะ แก้วชาชุดนี้ราคา 4 ตำลึงเงิน เพราะผลิตจากวัตถุดิบชั้นดีจึงมีความทนทานกว่าแก้วทั่วไป ราคานี้ไม่นับว่าแพงเจ้าค่ะ”

            เด็กสาวแนะนำสินค้าอย่างชำนาญ แต่คำพูดของนาง แทบไม่เข้าหัวอิ้งเหยียนแม้แต่คำเดียว เพราะเวลานี้ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำว่า น่ารัก…

            ในขณะที่อิ้งเหยียนเหม่อลอย ลู่ซินฟางกับหลางไป๋ที่ยืนอยู่ตรงระเบียงตรงชั้นสองมองลงมาพอดี 

            “สาวๆ ร้านของเรามีเสน่ห์ไม่เบา เจ้าว่าไหม” ลู่ซินฟางพูดด้วยรอยยิ้ม

            คนแรกก็ชุน ต่อมาเป็นหู่จือเหมย ลู่ซินฟางที่เห็นพวกนางมาตั้งแต่เล็กๆ ใจหนึ่งก็ภูมิใจ อีกใจก็รู้สึกกังวล 

            หลางไป๋ยิ้มจางๆ พลางตอบว่า “ขอรับ” ก่อนคิดในใจว่า ไม่ใช่แค่เด็กๆ ในร้านที่มีเสน่ห์ นายหญิงเองก็มีเสน่ห์ไม่เบา หาไม่ กงเยียนซูจะแสดงสีหน้าหึงหวง ตอนที่นายหญิงชวนอาจารย์อิ้งพักที่คฤหาสน์หรือ

            ถึงอย่างนั้น หลางไป๋ก็ไม่ได้พูดออกมา กลับกัน ลู่ซินฟางเอ่ยถามหมาป่าหนุ่ม

            “หลางไป๋ เจ้าคิดว่าอาจารย์อิ้งคนนี้เป็นยังไง เหมาะจะมาเป็นอาจารย์ของพวกเด็กๆ หรือไม่”

            “อาจารย์อิ้งคนนี้ไหวพริบไม่เลวขอรับ” หลางไป๋ตอบแบบไม่ลังเล แล้วตอนนั้นเอง หมาป่าหนุ่มก็นึกถึงท่าทีแปลกๆ ของนายหญิงขึ้นมาได้ จึงตั้งคำถามว่า “นายหญิง ตอนอาจารย์อิ้งมาถึง ท่านเห็นใครหรือขอรับ”

            แวบนั้น สีหน้าของลู่ซินฟางเปลี่ยนเป็นกระด้าง สายตาขุ่นเคืองเมื่อมองออกนอกร้าน

            “ผู้ชายชั่ว อดีตคนรักของร่างนี้”