บทที่ 68 คนชั่วผู้นั้นมาตามหาลู่ซินฟาง

บทที่ 68

คนชั่วผู้นั้นมาตามหาลู่ซินฟาง

            “อะไรนะขอรับ!” หลางไป๋โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

            ลู่ซินฟางรีบส่งเสียง ชูว์ ห้ามปรามไม่ให้หลางไป๋พูดเสียงดังเกินไป ประเดี๋ยวคนในร้านจะตกใจเอา

            เป็นครั้งแรกที่หมาป่าหนุ่มผู้สุขุมเสียอาการขนาดนี้ แต่พอผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มก็กลับมามีท่าทีเยือกเย็นเหมือนเดิม ก่อนจะถามหญิงสาวเพื่อความแน่ใจ

            “นายหญิงแน่ใจหรือว่าเป็นคนชั่วนั่นจริงๆ ท่านไม่ได้มองคนผิดใช่หรือไม่”

            ลู่ซินฟางตอบกลับอย่างไม่ลังเล “เห็นแค่แวบเดียว ร่างกายนี้ก็ตอบสนองแล้ว ข้าถึงได้มั่นใจว่าเป็นเหอถิงกับแม่ของเขา”

            “นางตอบสนองอย่างไรขอรับ”

            “ข้าสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัว ความโกรธ และความเศร้าของนาง”

            “ในอดีตนางถูกคนพวกนั้นทำร้ายมาอย่างหนัก แม้จากไปนานแล้ว แต่ยังมีการตอบสนองจนทำให้นายหญิงสัมผัสถึงความรู้สึกเดิมได้ น่าสงสารนางจริงๆ” หลางไป๋พึมพำอย่างเห็นอกเห็นใจ

            ตอนที่ลู่ซินฟางใช้ร่างกายนี้กลับไปที่มิติ นางเล่าทุกอย่างให้หลินและหลางไป๋ฟัง ตั้งแต่วิญญาณเข้ามาสวมร่างใหม่ รวมถึงความทรงจำเดิมของลู่ซินฟางคนเก่า

            พอย้อนคิดถึงเรื่องในอดีตของเจ้าของร่างเดิมแล้ว จู่ๆ สีหน้าของหลางไป๋ก็แผ่รังสีอำมหิตของนักล่า

            “หากท่านอนุญาต ข้าจัดการเขาให้ท่านได้ รับรองว่าจะทำให้ไม่เหลือเศษซากเลยขอรับ”

            “ในยุคที่ยังไม่มีกล้องวงจรปิด จะทำให้มนุษย์คนหนึ่งหายไปแบบไม่เหลือซากไม่ใช่เรื่องยาก แต่ถ้าเจ้าทำแบบนั้น ผู้อื่นจะสงสัยข้าเอาได้น่ะสิ”

            “เพราะเหตุใดต้องสงสัยนายหญิงด้วยขอรับ ในเมื่อไม่มีหลักฐานชี้ถึงตัวท่าน”

            “ถ้าบังเอิญว่าชายชั่วคนนั้นมาที่นี่เพื่อตามหาข้าเล่า แล้วอยู่ดีๆ เขาก็หายตัวไป เจ้าคิดว่าข้าจะไม่ถูกตั้งข้อสงสัยหรือ หากเป็นลู่ซินฟางในอดีตที่ไม่มีทั้งเงินและคนหนุนหลัง ยังพอแก้ต่างให้กับตัวเองได้บ้าง แต่ข้าในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะอย่างนั้น คนที่น่าสงสัยคนแรกก็คือข้าไม่ใช่หรือ”

            “เข้าใจแล้วขอรับ การกำจัดคนชั่วผู้นั้นให้หายไปไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้องสินะขอรับ” หลางไป๋บอกอย่างเข้าใจ

            แต่…แม้จะห้ามหลางไป๋ไม่ให้กำจัดเหอถิง หากลู่ซินฟางก็อยากช่วยปลอบประโลมวิญญาณของลู่ซินฟางคนเก่า หลังจากเงียบไปสักครู่ นางกล่าวเสริมว่า “ถึงกำจัดให้หายไปไม่ได้ในทันที แต่สั่งสอนด้วยการทำให้เป็นอุบัติเหตุก็คงจะได้ละนะ” 

            ดวงตาของหมาป่าหนุ่มกลับมาฉายแววเยือกเย็นโดยพลัน

            “ขอเพียงนายหญิงสั่ง ไม่ว่าจะเป็นงานยากแค่ไหน ข้าก็พร้อมทำเพื่อท่านขอรับ”

            ลู่ซินฟางยิ้มให้กับหมาป่าหนุ่ม ก่อนจะตบบ่าแข็งแรงของเขาเบาๆ

            “ถึงเวลานั้นข้าจะบอกเจ้าเป็นคนแรก ตอนนี้เจ้าก็ผ่อนคลายลงก่อนเถอะ” 

            “ขอรับ”

            หลังจากคุยกันจบแล้ว ทั้งสองยังยืนบนระเบียง มองคนเข้าออกร้าน ผ่านไปสักครู่หนึ่ง พวกเขาก็เห็นซินหลินกับสยงอู๋เดินเข้ามาในร้าน

            สยงอู๋นั้นยังยิ้มแย้มเป็นปกติ แต่สีหน้าของซินหลินกลับเหมือนถูกใครทำให้หงุดหงิดมา

            ลู่ซินฟางกับหลางไป๋หันมองหน้ากันพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะเดินลงบันไดเข้าไปหาเด็กทั้งสอง

            “ใครทำอะไรซินหลินของเรากันหนอ ถึงได้อารมณ์บูดเช่นนี้” หญิงสาวแกล้งถามแบบหยอกๆ

            เด็กชายทำแก้มป่อง ส่งเสียงฮึดฮัดว่า “จะใครเสียอีกเล่า หากไม่ใช่ไอ้…” ยั้งคำพูดไปแปบหนึ่ง แล้วว่าต่อ “คนรู้จักเก่าของท่านน่ะสิ!”

            “ข้าหรือ” ลู่ซินฟางแกล้งชี้หน้าตัวเอง

            ซินหลินหรี่ตามองหญิงสาวราวกับรู้ทันความคิด

            “ทำไขสือเก่งจัง ไม่ได้ตกใจจริงๆ เสียหน่อย แสดงว่าเจอไอ้…คนผู้นั้นแล้วหรือ”

            ถูกอ่านความคิดออก ลู่ซินฟางทำหน้าอ่อนใจ แล้วขยับศีรษะขึ้นลง “ใช่”

            “ที่เจ้าหงุดหงิดมา เพราะเจอคนรู้จักเก่าของนายหญิงมานี่เอง แล้วไปเจอเจ้านั่นที่ไหนกันล่ะ” หลางไป๋ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่แววตาปิดบังความโกรธไม่มิด

            “ที่สวนน่ะ” ซินหลินตอบ “ตอนแรกไม่รู้หรอกว่าพวกเขาเป็นใคร แต่พอยัยแก่ที่มาด้วย ใช้น้ำเสียงโวยวายถามข้าว่าเกี่ยวข้องอะไรกับลู่ซินฟาง ข้าก็เดาว่าพวกนั้นอาจรู้จักท่านและกำลังตามหาท่านอยู่”

            “ก่อนจะเข้าเมือง เสี่ยวหลิน…ข้าหมายถึงเต๋อหลิน ลูกสาวคนที่สามของหัวหน้าหมู่บ้าน นางวิ่งมาบอกว่าสองคนนั้นมาตามหานายหญิง ผู้ชายคนนั้นเป็นขุนนาง หัวหน้าหมู่บ้านไม่มีทางเลือกอื่น จำใจต้องบอกว่าท่านอยู่ในเมือง เพราะงั้นท่านพ่อถึงสั่งให้ข้าเข้าเมืองมาเป็นเพื่อนซินหลินเพื่อบอกท่านเรื่องนี้แหละขอรับ” สยงอู๋กล่าวเสริม

            ลู่ซินฟางฟังมาถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจเฮือก 

            “คิดแล้วเชียวว่าต้องมาตามหาข้า”

            “แล้วท่านจะทำยังไงกับคนนั้น ไล่เลยไหม ข้าจะช่วยจัดการให้” ซินหลินถาม ทั้งยังอาสาจะช่วยไล่คนพวกนั้นให้ด้วย

            “ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” ลู่ซินฟางตอบด้วยความใจเย็น

            “ทำไมล่ะ ไล่ไปไม่ดีกว่าหรือ” ซินหลินโพล่งด้วยความหงุดหงิด “อย่าลืมสิ คนพวกนั้นเคยรังแกเจ้าของร่างที่ท่านอยู่ตอนนี้นะ ถ้ามาเจอท่านอีก พวกนั้นก็ต้องทำแบบเดิม”

            ลู่ซินฟางมองออกนอกประตูร้าน สีหน้านิ่งสงบ ทว่าแววตาเยือกเย็น

            “ข้าไม่กลัวคนชั่วผู้นั้น บอกตรงๆ ข้ากลับอยากรู้ว่าพวกเขามาตามข้าทำไมด้วยซ้ำ”

            ย้อนกลับมาที่สองแม่ลูกตระกูลเหอ

            ระหว่างสอบถามหาคนชื่อลู่ซินฟางจากผู้คนในเมืองเล่ออัน แต่ละคนล้วนแสดงสีหน้าลังเลกระนั้น พวกเขาก็ตอบเสียงกันเดียวว่าให้ลองไปดูที่ร้านซินหลิน

            ก่อนหน้านี้ ทั้งสองเดินผ่านร้านค้าซินหลินมา ร้านแห่งนั้นอยู่กลางเมืองเล่ออัน เป็นร้านค้าขนาดใหญ่ หาไม่ยาก ดังนั้นทั้งสองจึงย้อนกลับไปที่ถนนเส้นเดิม 

            ระหว่างเดินไปบนถนนที่คราคร่ำด้วยผู้คนในเมือง นางเหอพูดประชดแดกดันขึ้นมา “ไม่คิดว่าคนแบบนางจะได้ทำงานในร้านใหญ่ๆ กับเขา หรือดีไม่ดี รูปโฉมสวยๆ แบบนางอาจปีนขึ้นเตียงเถ้าแก่ร้านไปแล้วก็ได้”

            “ท่านแม่ อย่าพูดแบบนั้นเลยขอรับ อย่างนางมีงานทำ นับว่าเป็นโชคดีของนางแล้ว” เหอถิงยังคงเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นคนดี แต่ลึกๆ อดคิดแบบเดียวกับมารดาไม่ได้

            ต่อให้ทำงานในร้านใหญ่โต แต่บ้านเช่าในเมืองใช่ว่าจะราคาถูกๆ เงินเดือนของลูกจ้างไม่มีทางทำให้นางย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองได้ เห็นทีท่านแม่อาจจะพูดถูก นางอาจจะขึ้นเตียงของนายจ้างแล้วก็เป็นได้ 

            พอความคิดนั้นผุดเข้ามาในหัว ในอกของเหอถิงก็เดือดดาลและสับสน

            หย่าร้างกันไม่ถึงปี นางก็มีใหม่เสียแล้ว ผู้หญิงคนนี้มีนิสัยแพศยาอย่างที่มารดาบอกไม่มีผิด