บทที่ 97 ตาลุงวิตถาร กับ ข้าวโพดทาเนย (ครึ่งหลัง)

บทที่ 97

ตาลุงวิตถาร กับ ข้าวโพดทาเนย (ครึ่งหลัง)

            ทันทีที่ลู่ซินฟางกับหลางไป๋เดินมาถึงสวน เป่าเอ๋อร์ถือพวงองุ่นวิ่งเข้ามาหาลู่ซินฟางด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

            “ท่านแม่ องุ่นนี่หวานมากเลย”

            “เจ้าตัวเล็กของแม่ มาเพื่อกินหรือมาช่วยพวกพี่ชายเก็บผลไม้กันแน่เนี่ย” ลู่ซินฟางพูดยิ้มๆ พลางลูบศีรษะของลูกสาว

            ทุกคนที่ได้ยินต่างขบขันยกใหญ่

            เป่าเอ๋อร์ยิ้มเขิน แต่สักครู่ ก็หัวเราะชอบใจออกมาเหมือนกับพวกพี่ชาย

            “ถ้าอย่างนั้น ข้าไปช่วยพี่ซินหลินเก็บองุ่นต่อนะท่านแม่”

            “ได้จ๊ะ”

            จากนั้นเป่าเอ๋อร์ก็วิ่งปรู๊ดไปที่สวนองุ่น

            ลู่ซินฟางค่อยๆ เดินดูผลผลิตในสวนกับหลางไป๋พร้อมกับคุยธุระ

            วันนั้นทั้งวัน ทุกคนอยู่ที่สวน ช่วยกันเก็บเกี่ยวจนกระทั่งเย็น

ในฤดูใบไม้ร่วง พอตกเย็นสายลมเย็นๆ ก็พัดผ่านมาเป็นระยะ อากาศค่อนข้างหนาว

            ระหว่างกำลังรอผู้ใหญ่เตรียมมื้อเย็น สยงอู๋ที่เป็นพี่ใหญ่สุดในกลุ่มของเด็กๆ เสนอขึ้นว่า “ทุกคน พวกเรามาทำของอร่อยๆ กันเถอะ”

            “ใกล้จะถึงมื้อเย็นแล้วนะ ถ้ากินของว่างแล้วจะกินข้าวกันได้หรือ” สยงเหยาผู้เป็นน้องชายเอ่ยเตือน

            “ไม่เป็นไร ข้ากินไหว”

            “ก็พี่ใหญ่ตัวโตขนาดนั้น กระเพาะก็ต้องใหญ่ไปด้วย แต่คนอื่นๆ ไม่เหมือนพี่ใหญ่หรอกนะ พวกเขากินเยอะไม่ไหวหรอก”

            “แล้วพี่ชายอู๋จะทำอะไรหรือ” เป่าเอ๋อร์ถามอย่างสนใจ ขอแค่เป็นของกิน จะหนักท้องหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ 

            “ข้าวโพดปิ้งทาเนย” สยงอู๋บอก 

            “เนย!?”

            เป่าเอ๋อร์ตาโตอย่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำว่าเนย ตอนไปที่แดนสวรรค์ เคยกินขนมที่มีส่วนผสมของเนยหลายครั้งเลยเกิดความคิดที่ว่า อะไรก็ตามที่มีส่วนผสมของเนยต้องอร่อยมากแน่

            “ต้องอร่อยแน่ๆ เลย ข้าอยากกิน” เป่าเอ๋อร์ร้องขึ้น

            “นั่นเป็นของจากแดนสวรรค์นี่น่า ข้าก็อยากกินด้วย” เฉิงเอ๋อร์พูดพลางเลียปาก ท่าทางอยากกินไม่ต่างจากน้องสาว

            เห็นท่าทางของเด็กแฝดทั้งสอง สยงอู๋ก็ยิ้มตาหยี ถึงข้าวโพดปิ้งทาเนยเป็นเพียงของกินเล่นธรรมดาที่จะกินเมื่อไรก็ได้ แต่สำหรับเด็กทั้งสองคงเป็นอะไรที่พิเศษ

            เด็กหนุ่มมองสายตาคาดหวังของเจ้าแฝด ก่อนถลกแขนเสื้อขึ้น ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ “พวกเรามาทำข้าวโพดปิ้งกันเถอะ!”

            “เย่ๆ” เจ้าแฝดกระโดดอย่างดีอกดีใจ

            “ข้าเองก็อยากกิน แต่ขอเป็นฝักเล็กๆ นะ จะได้ไม่หนักท้องเกินไป” ซินหลินบอกหน้านิ่ง

            “ไม่เป็นไร ถ้ากลัวว่าจะกินมื้อเย็นไม่ไหว เดี๋ยวข้าจะหั่นข้าวโพดเป็นท่อนเล็กๆ ให้พวกเจ้าทุกคนเลย” สยงอู๋บอก

            พวกเด็กๆ ได้ยินแบบนั้นต่างพยักหน้าตอบพร้อมกัน

            “อืมๆ”

            ไม่นานนัก พวกเด็กๆ ก็ย้ายมาที่ลานกว้างข้างบ้าน

            หลังจากสยงอู๋ก่อกองไฟเสร็จแล้ว เด็กคนอื่นๆ ก็มานั่งล้อมวงรอบๆ ช่วยพี่ใหญ่สยงอู๋แกะเปลือกฝักข้าวโพด

            “โอ้ กำลังจะปิ้งข้าวโพดกันหรือ” สยงจวินถือตะกร้าผักที่เพิ่งเก็บกลับมาที่บ้าน 

            “ข้าวโพดปิ้งทาเนย ท่านพ่อจะกินด้วยหรือไม่” สยงเหยาถาม

            “ดีเลย เผื่อพ่อด้วยนะ พ่อจะเก็บไว้กินหลังมื้อค่ำ”

            “ได้เลย ท่านพ่อ”

            แล้วสยงจวินก็หิ้วตะกร้าผักเดินไปทางครัว

            สยงอู๋นำข้าวโพดที่น้องๆ ช่วยกันแกะแล้วมาเสียบไม้ย่างกับไฟ เมื่อข้าวโพดสุกก็ส่งกลิ่นหอม

            “ข้าวโพดสุกแล้ว ข้าอยากกินแล้ว พี่ชายอู๋กินได้หรือยัง” เป่าเอ๋อร์ถามเร่ง

            “ฮะๆ ยังต้องทาเนยก่อน”

            “ให้ข้าช่วยนะ” เฉิงเอ๋อร์อาสา

            “ข้าวโพดร้อน อันตราย ตรงนี้ข้าจะทำเอง” สยงอู๋บอกพลางหยิบข้าวโพดเสียบไม้มาวางบนตะกร้าหวายทีละชิ้น แล้วหันไปถามสยงเหยา “เอาเนยมาหรือยัง”

            “เอามาแล้ว นี่ไง”

            “ดีมาก เจ้าน้องชาย”

            สยงอู๋เปิดฝากล่องเก็บเนย ใช้แปรงนุ่มๆ ที่มีเฉพาะในมิติปาดเนยแล้วทาลงบนข้าวโพดปิ้งร้อนๆ เมื่อเนยละลายผสมคลุกเคล้ากับข้าวโพด กลิ่นหอมหวานตลบอบอวลชวนให้น้ำลายสอ

            เป่าเอ๋อร์ทำจมูกฟุดฟิด มองข้าวโพดปิ้งสีเหลืองเคลือบด้วยความมันเยิ้มของเนยหอมๆ พลางน้ำลายไหล

            “พี่ชายอู๋ หอมจัง อยากกินแล้ว”

            “ข้าก็อยากกินแล้ว”

เป่าเอ๋อร์กับเฉิงเอ๋อร์กลืนน้ำลายดังอึกๆ

            “ฮะๆ ได้สิ นี่ของพวกเจ้า ระวังด้วยยังร้อนอยู่” สยงอู๋ตัดแบ่งข้าวโพดปิ้งครึ่งฝักแล้วส่งกับเจ้าแฝด “เอาไปคนละครึ่งฝักก่อน ถ้าไม่พอค่อยขอเพิ่มนะ”

            “อือ”

เจ้าแฝดรับข้าวโพดมาอย่างระมัดระวัง ปากเล็กๆ เป่าข้าวโพดดังฟู่ๆ ก่อนจะกัดกินทีละคำ

            เมื่อเนยรสเค็มผสมกับข้าวโพดหวานเม็ดโต เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์แก้มแดงเมื่อได้กินของอร่อย 

            “อร่อยมากเลย”

            “ใช่ๆ” 

            สยงอู๋ยิ้มปลื้มปริ่ม จากนั้นยื่นข้าวโพดให้น้องๆ คนละไม้ “อันนี้ของซินหลิน อาเหยา ส่วนนี่ของข้า…”

            ระหว่างที่เด็กๆ กำลังกินข้าวโพดอย่างเอร็ดอร่อย จู่ๆ เสียง จ๊อก ก็ดังมาจากนอกวงล้อม

            พวกเด็กๆ หันมองทิศทางที่มีเสียงพร้อมกัน

            สยงอู๋ พ่ายคนโตในกลุ่มผุดลุกขึ้น แล้วร้องถาม “นั่นใคร”

“เป็นตงตงอีกแล้วหรือเปล่า” สยงเหยาถาม

“ไม่หรอก ไม่ใช่”

ตั้งแต่ตงตงกับเม่ยเม่ยได้กลับมาเรียน เจ้าลิงนั่นก็ไม่มาแอบดูพวกสยงอู๋กินข้าวอีกเลย 

            “หรือจะเป็นคนบุกรุก?” ซินหลินร้องขึ้นอย่างคาดเดา

คำพูดนั้นทำให้เจ้าแฝดและสยงเหยาเริ่มมีสีหน้าหวาดกลัว พวกเขาลุกขึ้นไปหลบหลังสยงอู๋

“…..”

บรรยากาศรอบด้านเงียบกริบ สักครู่ ชายหนุ่มสองคนก็เดินออกมาจากเงามืดช้าๆ

            “เด็กดีๆ พวกเจ้าอย่าเพิ่งตระหนกไป พวกเราไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ”

            “คำพูดน่าสงสัย” ซินหลินโพล่งพร้อมชี้ไปทางชายทั้งสอง

            “เอ๊ะ!?” ผู้บุกรุกทั้งสองร้องขึ้น

            “คนที่บอกว่าตัวเองเป็นคนดี ส่วนใหญ่จะเป็นพวกวิตถาร หรือไม่ก็เป็นตัวร้าย” ซินหลินบอก

ในยามว่าง ซินหลินจะหาหนังสืออ่านเพื่อเรียนรู้เรื่องต่างๆ ในโลกนี้ ช่วงนี้เขาได้อ่านหนังสือเยอะแยะ หนังสือเล่มล่าสุดที่อ่าน พี่สาวร้านขายหนังสือแนะนำมา เป็นหนังสือที่แต่งขึ้น เรียกว่า ‘นวนิยาย’ ในหนังสือเล่มนั้น กล่าวถึงชายคนหนึ่งที่มีนิสัยแอบจิต ชอบถ้ำมองเด็กหญิงเด็กชาย วันดีคืนดีก็จะลักพาตัวเด็กๆ ไปกักขัง แล้วมองพฤติกรรมของเด็กๆ พวกนั้น

ชายแปลกหน้าสองคนที่แอบดูพวกเขากินข้าวโพด ทำให้ซินหลินอดนึกถึงบทบาทของชายโรคจิตในนิยายเล่มนั้นไม่ได้

“ตัวร้ายหรือ ไม่ใช่ๆ พวกเราก็บอกอยู่ว่ามาดี” ชายหนึ่งในสองแก้ตัว

“แต่พวกเจ้าแอบดูพวกเด็กๆ อย่างพวกเรา ต้องเป็นตาลุงนิสัยวิตาถารไม่ผิดแน่”

“วิตถารด้วยหรือ เจ้าหนูเอาคำนี้มาจากไหน”

“วิด-ถาน อันตราย!” เป่าเอ๋อร์ได้ยินซินหลินพูดคำนั้นซ้ำๆ ก็เริ่มหวาดกลัว เด็กหญิงวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านพร้อมตะโกนเรียกท่านแม่ “ท่านแม่ คนวิดถาน”

            “เดี๋ยว ไม่…”

ชายทั้งสองหน้าซีด หากก็จนใจจะแก้ตัว

ชายคนหนึ่งหันมาพูดกับอีกคน

            “คนวิดถานละขอรับ”

            “เฮ้อ…ถูกเข้าใจผิดแล้ว ช่วยไม่ได้นะ”