บทที่ 98 องค์ชายห้า โจวหวังเยว่

บทที่ 98

องค์ชายห้า โจวหวังเยว่

            สยงจวินวิ่งออกมาจากบ้าน ต่อมา ลู่ซินฟางกับเหนียงซิ่นก็วิ่งตามหลังออกมา

ในด้านของคนแปลกหน้า ทันทีที่เห็นชายร่างสูงใหญ่เหมือนหมี พวกเขาถึงกับผงะ กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก

            “พวกเจ้าคือคนวิตถารรึ!”

            เนื่องจากสยงจวินตัวสูงใหญ่กว่าชายทั้งสอง ตอนถามอีกฝ่าย เขาต้องโน้มตัวลง พออยู่ในท่านี้เลยดูเหมือนว่าพ่อหมีกำลังข่มขู่มนุษย์ที่อ่อนแอ

            คนแปลกหน้ารีบโบกมือปฏิเสธ “เข้าใจผิดแล้ว พวกเราแค่มาดูสวนของเถ้าแก่เนี้ยลู่เท่านั้น”

            “หา!?”

            “พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอกนะ” 

            พวกเขาพยายามอธิบายเพื่อไม่ให้ถูกเข้าใจผิด

            ลู่ซินฟางมองชายทั้งสอง เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้โกหก นางจึงเอ่ยขึ้น “สยงจวิน เดี๋ยวข้าคุยกับพวกเขาเอง”

            “นายหญิง...” สยงจวินลังเล

            “เจ้าเองก็สัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่มีเจตนาร้ายใช่หรือไม่”

            สยงจวินคิดสักครู่ ก่อนพยักหน้ายอมรับ

            “เข้าใจแล้วขอรับ”

            พอเห็นพวกผู้ใหญ่ตกลงกันได้ หนำซ้ำ คนแปลกหน้าก็ดูไม่เป็นอันตรายแล้ว เด็กๆ จึงเดินกลับไปล้อมวงนั่งกินข้าวโพดปิ้งกันต่อ พร้อมกับกระซิบกระซาบกัน

            “ไม่ใช่คนวิด-ถานละ”

            “ระวังตัวไว้ก่อนก็ดี”

            “ใช่ๆ ซินหลินพูดถูก ต้องระวังตัวไว้ก่อน”

            ชายแปลกหน้าทั้งสองมองพวกเด็กๆ ด้วยสีหน้าจนใจ เหนืออื่นใด ข้าวโพดปิ้งหอมฉุยที่พวกเด็กๆ กินอย่างเอร็ดอร่อยทำให้พวกเขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้เลย!

            ลู่ซินฟางเลิกคิ้วมองชายทั้งสอง ก่อนจะถาม

            “พวกท่านอยากลองกินข้าวโพดปิ้งหรือไม่เจ้าคะ”

            ชายหนุ่มทั้งสองหันขวับมาทางลู่ซินฟาง สายตาของพวกเขาแสดงความคาดหวัง

ชายหนุ่มที่ดูภูมิฐานที่สุดถามอย่างตื่นเต้น

            “ให้พวกเราชิมได้จริงๆ หรือ”

            ลู่ซินฟางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนบอกสยงอู๋ให้ปิ้งข้าวโพดมาให้ชายทั้งสองคนละไม้ 

            ระหว่างรอข้าวโพดปิ้งสุก ลู่ซินฟางเชิญทั้งสองคนเข้าไปนั่งในบ้าน 

            บ้านสวนหลังนี้แม้มีขนาดกว้างขวาง มองแวบเดียวก็รู้ว่าเจ้าของเรือนเป็นคนมีฐานะ กระนั้น เครื่องเรือนกลับทำจากไม้ทั้งหมด ข้าวของไม่ได้เยอะจนดูรก เนื่องจากเน้นใช้งานสะดวก มิหนำซ้ำ การตกแต่งยังมีสไตล์ไม่เหมือนใคร

            ชายหนุ่มทั้งสองมองรอบๆ พลางพยักหน้าด้วยความชื่นชม

            ไม่นานนัก ข้าวโพดปิ้งทาเนยร้อนๆ กลิ่นหอมฉุยสองไม้ก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ชายหนุ่มทั้งสองหยิบข้าวโพดปิ้งเสียบไม้ขึ้นมาทันที เพียงกัดไปคำเดียว ดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกาย

            “อร่อยจัง รสหวานผสมความเค็มที่กลมกล่อม และยังมีกลิ่นหอมละมุน เข้ากันอย่างลงตัว สุดยอดมาก!”

            “จริงด้วยขอรับ ข้าไม่เคยกินข้าวโพดปิ้งที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย”

            พวกเขากินข้าวโพดไปพลางร้องชมไปพลาง

            ลู่ซินฟางยิ้มรับคำชม

            ผ่านไปสักครู่ ข้าวโพดปิ้งเสียบไม้ก็ถูกแทะจนเกลี้ยงจนเหลือแต่ซังข้าวโพด

            “หมดเร็วเกินไปไหม!?”

            “เป็นท่านกินเร็วเกินไปต่างหากขอรับ แต่…ของข้าก็หมดแล้วเหมือนกัน แหะๆ”

            “อยากกินอีกจังนะ”

            “นั่นสิขอรับ”  

            ทั้งสองพูดด้วยสีหน้าเสียดาย แต่ถึงอย่างนั้น ชายทั้งสองก็วางไม้ที่เหลือซังข้าวโพดลงบนจาน นั่งหลังตรงด้วยท่าสุขุม ก่อนจะแนะนำตัวเอง

            “อะแฮ่ม…ขออภัยที่จู่ๆ ก็มาเยือนกะทันหัน ข้ามีนามว่าหวังเยว่ ส่วนคนคนนี้คือผู้ติดตามของข้า มู่เฉิน พวกเราเดินทางมาจากทางเหนือหลังจากที่รู้ว่าเสบียงคุณภาพสูงถูกส่งมาจากสวนของเถ้าแก่เนี้ยลู่ ก็อยากเลยอยากมาเห็นกับตัวเอง…เจ้าคงเป็นเถ้าแก่เนี้ยลู่ใช่หรือไม่”

            เพียงแค่นี้ลู่ซินฟางก็เดาฐานะคนพูดได้ทันที

            “เพคะ หม่อมฉันคือลู่ซินฟาง พระองค์คงเป็นองค์ชายห้า โจวหวังเยว่?”

            ชายหนุ่มแสดงสีหน้าแปลกใจ “คนส่วนใหญ่รู้จักข้าในนามแม่ทัพหวังเยว่หรือคุณชายห้าหวังเยว่ ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าคือองค์ชายห้า ก็หมายความว่าเจ้าแปดไว้ใจเจ้ามากถึงขั้นบอกฐานะแท้จริง”

            ลู่ซินฟางยิ้มจางๆ ก่อนถามชายหนุ่มอย่างไม่อ้อมค้อม “ว่าแต่ องค์ชายห้ามาที่นี่ เพื่อแค่ชมสวนของหม่อมฉันหรือเพคะ”

            ชายหนุ่มส่ายศีรษะแล้วตอบ “พวกเราพูดคุยกันอย่างปกติดีกว่า เจ้าเรียกข้าว่าคุณชายห้า หรือแม่ทัพหวังเยว่ หรือจะเรียกชื่อกันตรงๆ ข้าก็ไม่ขัดข้อง ข้ามาที่นี่ในฐานะคนธรรมดา…แล้วก็ ใช่ ข้ามาที่นี่เพื่อดูสวนของเจ้า”

            “ส่วนข้า เรียกมู่เฉินก็พอ ยินดีที่ได้พบเถ้าแก่เนี้ยลู่ขอรับ” มู่เฉินโค้งศีรษะให้กับลู่ซินฟางอย่างมีมารยาท

            “ถ้าอย่างนั้น ข้าขอเรียกองค์ชายห้าว่าท่านหวังเยว่ เหมือนกับที่เรียกท่านเยียนซู  ส่วนท่านผู้ติดตาม ข้าขอเรียกว่ามู่เฉินแล้วกันเจ้าคะ”

            จากนั้น ทั้งสามคนก็พูดคุยเรื่องเสบียง สวนผักผลไม้ รวมถึงสินค้าที่ลู่ซินฟางวางขาย บทสนาเรียบง่ายและเป็นกันเอง

            ผ่านไปสักพักใหญ่ เป่าเอ๋อร์วิ่งเข้ามาเกาะเอวลู่ซินฟาง พูดเสียงอ้อนๆ ว่า “ท่านแม่ ข้าวเย็น ข้าวเย็น”

            ลู่ซินฟางหัวเราะน้อยๆ ให้กับความตรงเวลาของเจ้าตัวเล็ก พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดคาบมันของเนยบนปากเล็กๆ ของเป่าเอ๋อร์

            “ตรงเวลาจริงๆ นะเจ้าตัวเล็ก”

            เพราะได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว เป่าเอ๋อร์ไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว นางจึงมาตามมารดา

            โจวหวังเยว่มองเจ้าตัวน้อยด้วยความเอ็นดู ลุกขึ้นแล้วกล่าว

            “ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวกลับก่อน เอาไว้…” 

            ทว่าโจวหวังเยว่ยังพูดไม่ทันจบ ลู่ซินฟางก็เอ่ยเสียก่อน

            “หากพวกท่านไม่มีธุระเร่งด่วน เชิญอยู่ทานมื้อค่ำกับพวกเราก่อนเจ้าค่ะ”

            “พวกเราไม่มีธุระเร่งด่วน เช่นนั้นรบกวนเจ้าแล้ว” โจวหวังเยว่รีบกล่าว จริงๆ แล้ว หลังจากกินข้าวโพดปิ้งแสนอร่อย เขาก็คาดหวังอยากกินของอร่อยอย่างอื่นอีก

            “ขอบคุณขอรับ ข้ากับนายท่านรีบเร่งเดินทางมาจากทางเหนือ เช้าวันนี้พวกเรากินแค่ขนมแป้งไม่กี่แผ่นเท่านั้นเอง กำลังหิวพอดีเลยขอรับ แหะๆ” มู่เฉินพูดจาเปิดเผย 

            “เชิญทางนี้เจ้าค่ะ”

            ลู่ซินฟางผายมือไปที่ห้องอาหาร

            ในเวลานี้ เหนียงซิ่นกับสยงจวินยกอาหารขึ้นโต๊ะครบแล้ว ส่วนพวกเด็กๆ ก็นั่งประจำที่กันแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองมองเก้าอี้ที่ว่าง ก่อนจะเดินเข้าไปนั่ง

            เมื่อพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ทุกคนก็เริ่มลงมือกินมื้อค่ำ เห็นทุกคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อย โจวหวังเยว่ที่เป็นเชื้อพระวงศ์อดกลืนน้ำลายดัง ‘อึก’ ไม่ได้

            เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา คีบหมูตุ๋นซอสเปรี้ยวหวานส่งเข้าปาก

            “อร่อย!”

            ไม่เพียงหมูตุ๋นซอสเปรี้ยวหวาน กับข้าวทุกอย่างบนโต๊ะล้วนมีรสชาติอร่อยทุกอย่าง

            “ท่านลุง แตงกวาของท่านแม่ก็หวานกรอบนะ” เป่าเอ๋อร์นำเสนอ พอพูดจบนางก็กัดแตงกวาเสียงดังกร๊วบ ทั้งยังเคี้ยวจนแก้มตุ่ย

            ชายหนุ่มทั้งสองเห็นอย่างนั้นก็หยิบแตงกวามาชิมบ้าง 

            กร๊วบ…!

            กัดเข้าไปคำหนึ่ง โจวหวังเยว่กับมู่เฉินก็เบิกตาโต ตะลึงกับความอร่อยของแตงกวา

            “เป็นแค่แตงกวา แต่ทำไมถึงมีรสชาติหวานกรอบ หนำซ้ำยังให้รู้สึกถึงความสดชื่น” โจวหวังเยว่ชื่นชมอย่างอดไม่ได้

            “ใช่ขอรับ ข้าไม่เคยกินแตงกวาชุ่มฉ่ำแบบนี้มาก่อน” มู่เฉินผงกศีรษะรัวๆ อย่างเห็นด้วย พร้อมกับกินแตงกวาคำแล้วคำเล่า

            ทุกคนได้ยินอย่างนั้นต่างหัวเราะชอบใจ

            สยงจวินถึงกับยืดอกอย่างภูมิใจ เพราะเขาเป็นผู้ดูแลสวนแห่งนี้