ตอนที่ 104 คำพูดเฉือนใจ

ยามสนธยาคลี่คลุมทั่วทั้งจวน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องลอดผ่านระแนงไม้เข้ามา แสงทองสลัวทอดเงายาวบนพื้นหินเรียบ บรรยากาศรอบกายสงบเงียบ มีเพียงเสียงสายลมพัดต้องใบไผ่ที่เสียดสีกันเป็นจังหวะอ่อนโยน

หลานเยว่ นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เงาสะท้อนบนแววตาคมยังคงเย็นสงบตามแบบที่นางเป็นมาแต่แรก แม้หัวใจจะด้านชาเพราะถูกความมืดกลืนกินมาเนิ่นนาน แต่นางก็รู้ดีว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้นางอบอุ่นได้อย่างแท้จริงก็คือ บุตรชายของนาง เด็กน้อยคือความรักและสิ่งที่นางหวงแหนที่สุด แม้โลกของนางจะเต็มไปด้วยสีเทาและการฆ่าฟัน แต่นางยังคงปรารถนาจะมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้แก่เขา

และในโลกมืดที่แสนเดียวดายนั้น…กลับมีบุรุษผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ โดยที่นางไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่ไม่อาจตั้งชื่อได้ก่อตัวขึ้นทีละน้อย จนบัดนี้นางรู้เพียงอย่างเดียวว่าไม่อาจขาดเขาไปได้อีกแล้ว

เงาร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาอย่างมั่นคง แววตาคมเข้มที่ผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วนยังคงแน่วแน่ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความลังเลที่ไม่เคยเผยต่อผู้ใด ซูจิ่งหลง ยืนหยุดตรงหน้านาง ริมฝีปากหยักเม้มแน่นก่อนจะเปล่งถ้อยคำที่สั้น ตรง และหนักแน่นราวดาบที่ฟันลงกลางใจ

“หลานเยว่… เจ้าเข้าเรือนหอกับข้านะ”

เสียงทุ้มต่ำสั่นเล็กน้อย บุรุษผู้ชินชากับการสั่งความตาย แต่ยามนี้กลับไม่รู้จักถ้อยคำหวานใด ๆ สิ่งที่เขามอบให้นาง มีเพียงความจริงใจและการกระทำที่ผ่านมาเท่านั้นบรรยากาศพลันนิ่งงันไปชั่วขณะ สายลมพัดพลิ้ว ผ้าม่านบางสะบัดไหวราวประสานเสียงกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงของชายผู้ยืนรอคำตอบ

หลานเยว่ หันมองเขาช้า ๆ แววตานิ่งสงบเช่นเคย ไม่ได้ฉายแววเขินอาย ไม่ได้หลบเลี่ยงเช่นสตรีทั่วไป หากแต่ตรงไปตรงมาเป็นตัวตนของนางอย่างแท้จริง

“อือ” เพียงถ้อยคำสั้น ๆ ที่หลุดออกมาอย่างเรียบง่าย แต่สำหรับซูจิ่งหลงกลับประดุจฟ้าผ่าลงกลางใจ หัวใจแข็งแกร่งที่เคยผ่านเลือดและเพลิงศึกนับไม่ถ้วนกลับสั่นสะท้านด้วยความปิติสุข รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากที่เคยเปรอะเปื้อนด้วยคำสั่งปลิดชีพ ขณะนั้นโลกมืดที่เขาเคยดำดิ่งมาทั้งชีวิต พลันสว่างไสวด้วยถ้อยคำสั้น ๆ ของนาง ความเงียบเรียบง่าย กลับกลายเป็นคำมั่นสัญญาที่หนักแน่นที่สุดสำหรับบุรุษและสตรีผู้เคยอยู่กลางหุบเหวแห่งความมืด

ซูจิ่งหลง คุกเข่าอย่างอ่อนแรง ร่างกำยำสั่นเล็กน้อยคล้ายก้อนหินแข็งที่แตกออกเผยให้เห็นความเปราะบางภายใน ดวงตาคมที่เคยเย็นชาในโลกแห่งความมืดพลันสั่นระริก น้ำเสียงทุ้มพร่าหนักแน่นแต่แฝงแววสะอื้นหลุดออกมา

“ขอบคุณสวรรค์… ที่เจ้ายอมรับข้า”

ถ้อยคำเรียบง่ายแต่หนักหน่วงราวคำสัตย์สาบาน โลกที่เขาเผชิญมาเต็มไปด้วยเลือดและการหักหลัง แต่ยามนี้เขากลับรู้สึกถึงความโล่งอกอันบริสุทธิ์ที่ไม่เคยมีมาก่อน เพราะคำตอบของนางไม่เพียงเป็นการยอมรับ หากยังเป็นการผูกพันกันไปทั้งชีวิต

เขาเชื่อมั่นว่า การศึกษาดูใจ กับ การใช้ชีวิตร่วมกันฉันสามีภรรยา ต่างกันราวฟ้ากับเหวเพราะเมื่อเอ่ยตอบตกลงแล้ว ก็หมายความว่าสองดวงใจยอมเป็นของกันและกันตลอดไป

ดวงตาคมที่เคยกร้าวกลับเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา ซูจิ่งหลงกัดฟันฝืนยิ้ม พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้พรั่งพรูออกมา ริมฝีปากหยักเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่สะท้านไปถึงก้นบึ้งหัวใจ

“ข้าจะไปสู่ขอเจ้ากับพ่อของเจ้า…”

น้ำเสียงนั้นสั่นเครือ แต่ทุกถ้อยคำกลับแน่วแน่มั่นคง ราวกับประกาศต่อฟ้าดิน เขามองนางและลูกของนางเป็นครอบครัวของตนมาตั้งแต่เนิ่นนาน และบัดนี้เขากำลังประกาศอย่างเปิดเผยว่าจะผูกพันนางด้วยชื่อเสียงและเกียรติยศของเขาเอง

บรรยากาศรอบกายสงบนิ่ง ราวเวลาหยุดหมุน มีเพียงเสียงลมหายใจที่สะท้อนอยู่ระหว่างคนทั้งสอง หยาดน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของบุรุษผู้ไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร กลับกลายเป็นคำมั่นสัญญาที่จริงใจที่สุดในชีวิตของเขา

วันเดียวกันนั้นเอง ซูจิ่งหลง เดินทางไปยังเรือนพักของ แม่ทัพหลานซือเหยียน ชายผู้เคยยิ่งใหญ่ในราชสำนัก แต่บัดนี้เกษียณตัวเองออกจากทุกอำนาจและความวุ่นวาย ภาพลักษณ์ภายนอกของเขาดูคล้ายบุรุษวัยกลางคนใจดีผู้หนึ่ง ทว่าเบื้องหลังคือผู้ผ่านร้อนหนาวและการชิงอำนาจมาอย่างโชกโชนเมื่อเห็นซูจิ่งหลงก้าวเข้ามา หลานซือเหยียนยกถ้วยชาขึ้นจิบ พลางหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นแม้เรียบง่าย แต่แฝงความรู้สึกจริงใจ“ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า…เจ้าจะเอาชนะใจนางได้จริง”

แววตาคมกร้าวที่เคยเคร่งเครียดเพราะอำนาจ บัดนี้กลับอ่อนโยนและปลื้มใจ ในที่สุดบุตรสาวของเขาก็มีบุรุษผู้หนึ่งที่จะดูแลไปตลอดชีวิตแต่ในความอิ่มเอมใจนั้นความเจ็บปวดเก่าแก่ก็ยังตามหลอกหลอน เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำเสียงพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เต็มไปด้วยความละอาย“ตลอดชีวิตที่ผ่านมา…ในฐานะคนเป็นพ่อ ข้าทำสิ่งผิดบาปต่อนางไว้มากมาย…มากเกินกว่าจะให้อภัยได้ แค่คำขอโทษ หรือแม้แต่ยกชีวิตของข้าให้…ก็ไม่เพียงพอ”

แววตาที่เคยเด็ดขาดในสนามรบ พลันหม่นลง เขารำลึกถึงบาปที่เคยก่อ ความโหดร้ายที่เคยผลักบุตรสาวให้เป็นเพียงเครื่องมือเพื่อแลกอำนาจ“เพื่ออำนาจ…ข้าเคยยกนางให้เป็นเพียงสตรีอุ่นเตียงของผู้ใต้บังคับบัญชา โดยไม่ลังเล… การกระทำนั้นไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานที่เห็นเกียรติและอำนาจของตนสำคัญกว่าลูกสาวในไส้”

เสียงของหลานซือเหยียนแผ่วลง เขาหลับตา ลมหายใจหนักหน่วงดุจแบกหินก้อนใหญ่ไว้บนบ่า“แม้ภายหลัง ข้าจะลงทัณฑ์มันผู้นั้นด้วยมือของตัวเอง…แต่เพียงเท่านั้น ไม่อาจลบล้างบาปที่ทำต่อนางได้เลย”

เมื่อเขาปล่อยวางจากอำนาจและแผนการทั้งหลาย จิตใจที่สงบนิ่งกลับยิ่งทำให้ความละอายชัดเจนขึ้นทุกวัน ความผิดนั้นได้ฝังลึกในหัวใจ และจะติดตามเป็นตราบาปไปจนสิ้นชีวิต

“ใช่…เจ้ามันเป็นเจ้าแก่สารเลว ที่เห็นอำนาจสำคัญกว่าลูกในไส้ของตนเอง”

แม่ทัพหลานซือเหยียน ถึงกับเลือดลมตีกลับ ใบหน้าเคร่งขรึมสั่นไหวเล็กน้อย คำกล่าวหานั้นแทงลึกเข้าไปในบาดแผลเดิมที่ไม่เคยสมาน แม้เขาจะเคยเป็นแม่ทัพผู้บัญชาการนับหมื่น เคยผ่านทั้งศึกและการเมืองมาอย่างโชกโชน แต่ในยามนี้…กลับไร้ซึ่งคำโต้แย้งริมฝีปากเขาเม้มแน่น สุดท้ายเพียงแค่น้ำเสียงทุ้มต่ำพร่าหนักเอื้อนเอ่ยออกมา“ปากของเจ้าช่าง…เหมาะสมกับลูกสาวของข้านัก”

คำพูดนั้นไม่ใช่การตอบโต้ หากแต่เป็นการยอมรับยอมรับว่าถ้อยคำที่เฉือนใจจนเลือดซึมนี้ไม่ต่างอะไรกับคำพูดตรงไปตรงมาของ หลานเยว่ ผู้เป็นบุตรสาวสายตาของหลานซือเหยียนสั่นระริก ก่อนคลี่ยิ้มบาง ๆ แฝงความขมขื่น         สมแล้ว…สมแล้วที่คนทั้งสองจะเป็นคู่กัน

ในใจของชายผู้เคยก้าวย่ำอยู่บนยอดอำนาจ พลันโล่งวาบราวยกภูเขาออกจากอกเพราะบัดนี้ เขารู้แล้วว่าลูกสาวที่เคยถูกเขาทำร้าย…ได้เจอผู้ชายที่เด็ดเดี่ยวพอจะปกป้องนางไปตลอดชีวิต