ตอนที่ 109 รีดข้อมูล

ค่ำคืนนั้น…จวนของหลานเยว่เงียบสงัดดั่งป่าร้าง ยามที่กลิ่นยานอนหลับถูกปล่อยให้ลอยกระจายไปตามลม ผู้บุกรุกแต่ละคนต่างมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนไร้เสียง ไร้ร่องรอย แต่สิ่งที่พวกมันไม่รู้คือ…ที่นี่ไม่ใช่เรือนธรรมดา หากแต่เป็นรังของนักล่าตัวจริง

เพียงครู่เดียว ความผิดปกติก็เกิดขึ้น เสียงกระทบเบา ๆ จากปลายเท้าดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง เงาดำทยอยปรากฏตามแนวกำแพง หลังคา และมุมเงื้อมเรือน ร่างเหล่านั้นก้าวออกมาช้า ๆ สายตาคมวาวเย็นยะเยือกประสานเข้ากับผู้บุกรุกทีละคนบรรยากาศพลันเปลี่ยนจากความเงียบสงัด…เป็นแรงกดดันที่บีบหัวใจราวกับขอบเหล็กกำลังรัดคอ

“บัดซบ…นี่มันเรื่องอะไรกัน!”หนึ่งในผู้บุกรุกตะโกนออกมา เสียงสั่นเครือ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความหวาดหวั่น พวกมันไม่เข้าใจเลยว่าฝีเท้าแผ่วเบาเหนือมนุษย์ของตนกลับถูกจับได้ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบเข้ามา

บ่าวรับใช้และคนคุ้มกันที่พวกมันเคยมองข้ามบัดนี้เผยโฉมแท้จริงออกมา ทุกคนยืนในท่วงท่าพร้อมสังหาร มือกระชับอาวุธ ดวงตาคมเรียวไร้แววอ่อนโยน แววตาเหล่านั้นคือสายตาของ นักฆ่าที่ผ่านความตายมานับครั้งไม่ถ้วน

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นเพียงหนึ่งเดียวจากในเรือนหลานเยว่ปรากฏกายใต้แสงโคมไฟอันริบหรี่ ร่างอรชรในชุดสีเข้มดูสง่างามทว่ากลับเย็นชาดั่งน้ำแข็ง สายตาของนางกวาดมองเหล่าผู้บุกรุกเพียงครั้งเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจพวกมันกระตุกวูบนางหยุดยืนตรงกลางลาน เสียงเอ่ยเบา ๆ แต่ก้องกังวานในโสตประสาทของทุกคน“พวกเจ้า…เข้ามาในแดนสังหารของข้าเอง แล้วคิดหรือว่าจะมีชีวิตกลับออกไป”

เพียงถ้อยคำเดียว ความมั่นใจของผู้บุกรุกที่เคยพองโตพลันแตกสลาย พวกมันเริ่มตระหนักว่าเป้าหมายที่คิดว่าเป็นเพียงสตรีบอบบาง แท้จริงแล้วคือเจ้านายสูงสุดของ นักฆ่าไร้นาม ผู้สั่นสะเทือนทั้งเมืองหลวงคืนนี้…ผู้ล่ากับเหยื่อ ได้สลับที่ยืนกันโดยสิ้นเชิง

“ถอย! ถอยเร็วเข้า! รีบออกไปตั้งหลักก่อน… ที่นี่มันไม่ปกติแล้ว!”

คำสั่งนั้นแทบจะดังเป็นเสียงกรีดร้องแห่งความสิ้นหวัง แต่ยังไม่ทันที่ลูกน้องจะขยับก้าว เสียงของหลานเยว่ก็ดังขึ้นเรียบเย็น ทว่าคมกริบราวกับมีดที่กรีดผ่านวิญญาณ

“ฆ่าพวกมันให้หมด…”นางหยุดเพียงเสี้ยวอึดใจ ก่อนปล่อยคำต่อมาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบไร้ความปรานี“เหลือไว้เพียงสองหรือสามคนก็พอ”

ทันใดนั้น ความเงียบในลานก็แตกสลาย เสียงหวีดหวิวของอาวุธแหวกอากาศดังขึ้นพร้อมกัน เงาของนักฆ่าไร้นามโถมเข้าใส่ผู้บุกรุกจากทุกทิศทาง การโจมตีเฉียบคม รวดเร็ว และไร้ความลังเล เลือดสาดกระเซ็นกลางเงามืดดังหยาดน้ำฝนสีแดง

เสียงกรีดร้องปะปนกับเสียงโลหะปะทะกันก้องสะท้อนกังวานทั่วลาน ร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคน รวดเร็วเกินกว่าที่จะได้ตั้งหลักหรือแม้แต่หันหลังหนีสายตาของหลานเยว่ยังคงนิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แววตานางเย็นเยียบราวกับเฝ้ามองหุ่นเชิดไร้ชีวิตที่ถูกตัดสายไปทีละเส้น ความตายของพวกมันสำหรับนาง…ไร้ค่าเกินกว่าจะทำให้หัวใจสั่นไหว

แต่คำสั่งที่ไม่ให้ฆ่าพวกมันทั้งหมดคือการประกาศเจตนาอันชัดเจน นางต้องการ คำตอบ ต้องการรู้ว่าผู้ใดช่างอุกอาจส่งคนบุกเข้ามาถึงถิ่นของนางร่างผู้บุกรุกยังคงล้มลงไม่หยุด เสียงหัวหน้าของพวกมันที่เคยมั่นใจกลับกลายเป็นเสียงตะโกนโหยหวนปนความหวาดกลัวสุดขีด “ไม่! อย่าเข้ามา… อย่า อ๊ากกกก!”

น้ำเสียงเรียบนิ่งของนางกลับทำให้ผู้รอดชีวิตขนลุกยิ่งกว่ามีดที่จ่อคอ เพราะมันบ่งบอกชัดเจนว่าชีวิตของพวกมันไร้ค่าในสายตานางเพียงใด “เก็บกวาดให้สะอาด… ส่วนพวกที่ยังหายใจอยู่ พาไปที่อื่น อย่าให้เสียงมันรบกวนคนในเรือน”

กลางค่ำคืนในหุบเขา เงาจันทร์ทอดทาบลงบนพื้นดินที่ถูกขุดเป็นหลุมกว้าง เสียงจอบกระทบดินดัง กึก…กึก… เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับเสียงสวดส่งวิญญาณผู้ตาย ร่างไร้วิญญาณทีละร่างถูกลากมากองทับกัน ดวงตาแต่ละคู่ยังคงเบิกโพลงแข็งค้างเหมือนยังไม่ยอมรับความตาย ความเย็นเยียบของสายลมพัดผ่าน กลิ่นดินชื้นผสมคาวเลือดตลบอบอวล ทำให้บรรยากาศหนักอึ้งจนหายใจแทบไม่ออก

ด้านหนึ่งของลาน ผู้รอดชีวิตไม่กี่คนถูกบังคับให้คุกเข่า เนื้อตัวสั่นระริก ลมหายใจถี่กระชั้นดุจสัตว์ที่กำลังถูกต้อนเข้ากรง สายตาพวกมันจับจ้องไปยังหลุมศพสด ๆ ที่ถูกกลบทีละเล็กละน้อย ยิ่งมอง ความหวาดกลัวก็ยิ่งกัดกินลึกลงไปถึงกระดูก

ทันใดนั้น เสียงร้องโหยหวนก็แทรกขึ้นมา ชายผู้บาดเจ็บตัวหนึ่งพยายามกลั้นความหวาดกลัวไม่อยู่ เสียงพร่าแตกจนแทบฟังไม่เป็นคำออกมาจากลำคอที่แห้งผาก“นา…นายท่าน ได้โปรด อย่าฆ่าข้า…! ท่านอยากรู้อะไร ข้าจะบอกหมดทุกอย่าง… ขอเพียง… ขอเพียงไว้ชีวิตข้า!”

คำอ้อนวอนสั่นเครือสะท้อนก้องท่ามกลางความเงียบงันของหุบเขา ราวกับเสียงสุนัขที่ถูกต้อนจนมุม มันก้มกราบซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือเปื้อนเลือดเกาะดินราวกับกำลังเกาะความหวังสุดท้ายในชีวิต

กลางป่าลึก เสียงโหยหวนของชายผู้เคราะห์ร้ายดังสะท้อนก้องแข่งกับเสียงลมยามค่ำคืน เขาถูกกดร่างลงกับพื้นดินเย็นชื้น เล็บขูดกับดินแข็งจนหลุดฉีก แต่ไม่มีสิทธิ์แม้จะดิ้นรนเพื่อหนี

นักฆ่าของหลานเยว่ยืนล้อมรอบ น้ำเสียงเย็นชาไร้ความเมตตา คำถามถูกซักไซ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่มันอึกอักหรือบ่ายเบี่ยง ความเจ็บปวดที่ไม่อาจทนได้ก็ตามมา ร่างที่สั่นสะท้านเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและเลือด ปากของมันพร่ำสารภาพทุกสิ่งราวกับสุนัขที่ถูกกดหัวลงโคลน

“เป็น…เป็นคำสั่งของ…ท่านอัครเสนาบดี… ฮึก… เขาสั่งให้พวกข้า…ลักพาตัว…หลานเยว่… ฮ่า…เพื่อนำไป…ทำให้ฝันของ…นายน้อย…เป็นจริง…”

เสียงแตกพร่าปนสะอื้นดังขาดห้วง ราวกับลมหายใจแต่ละเฮือกอาจเป็นครั้งสุดท้าย ทว่าผู้ฟังกลับไม่สะทกสะท้าน ไม่มีความเมตตา ไม่มีแม้แต่แววสังเวชในดวงตา มีเพียงความเย็นชาและความเด็ดขาดของผู้ชำนาญการฆ่า

เมื่อถ้อยคำสุดท้ายหลุดพ้นริมฝีปากที่สั่นระริก ความจริงก็ถูกเปิดโปงจนหมดสิ้น ร่างนั้นกลายเป็นเพียงตัวตนไร้ค่า ไร้ประโยชน์ ไม่มีเหตุผลใดให้เก็บรักษาอีกต่อไปเสียงหอบเฮือกสุดท้ายขาดสะบั้นลงพร้อมกับประกายชีวิตในดวงตาที่ดับวูบลงไปในความมืด ก่อนที่ร่างไร้วิญญาณของมันจะถูกถีบลงไปในหลุมเดียวกับศพอื่น ๆ ดินถูกกลบปิดอย่างไร้เยื่อใย ทิ้งไว้เพียงกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ที่ลอยปะปนไปกับสายลม

ใต้เงาจันทร์เย็นยะเยือก ค่ำคืนนี้ความลับได้ถูกขุดขึ้นมา…และถูกฝังลงไปพร้อมกับร่างของผู้ที่เปิดปากสารภาพเอง