ตอนที่ 110 เจ้าช่วยปลดปล่อยข้าที

ภายในห้องโถงเงียบงัน แสงตะเกียงส่องสลัวสะท้อนเงายาวบนพื้นหินเย็นยะเยือก อัครเสนาบดี จ้าวเจี้ยนกั๋ว นั่งอยู่เพียงลำพังบนเก้าอี้ไม้แกะสลัก มือใหญ่ถือถ้วยชาละเอียดแน่นแต่ท่าทีไม่อาจซ่อนความกระวนกระวายได้ กลิ่นชาหอมกรุ่นกลับไม่ช่วยกลบความกังวลที่เกาะกุมหัวใจ

ริมฝีปากหนาเอื้อนเอ่ยเสียงต่ำปนหงุดหงิด “ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงได้กลับมาช้านัก…” สายตาคมเหม่อมองไปยังประตูใหญ่ราวกับจะทะลุความมืดด้านนอก ความไม่สงบทำให้ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ กับถ้วยชาราวกับจะระบายความอึดอัดทว่าเสียงหนึ่งกลับดังแทรกขึ้นมา เย็นชา คมกริบราวกับมีดสั้นกรีดกลางใจ

“คนของเจ้าข้าได้ส่งไปโลกหน้าหมดแล้ว”

เสียงนั้นดังสะท้อนอยู่ในโสตประสาท ทำให้จ้าวเจี้ยนกั๋วสะดุ้งเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ เพียงเพื่อเห็น สตรีลึกลับ ก้าวออกมาจากเงามืด นางงดงาม ดวงตาคมเรียบนิ่งราวกับสายน้ำแข็งที่ไร้คลื่นไหว แต่กลับแผ่รังสีเย็นยะเยือกที่บีบคั้นอากาศรอบห้องเพียงแค่การปรากฏตัวของนาง บรรยากาศทั้งห้องพลันหนักอึ้งเหมือนถูกกดทับด้วยภูเขาใหญ่ริมฝีปากเหี่ยวย่นคลี่ยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความขมขื่น เขาเอ่ยช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่พยายามรักษาความสงบ แม้ในใจจะพลุ่งพล่าน

“ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลย…ว่าสตรีที่บุตรชายของข้าหมายตาจะเป็นยอดคนเช่นนี้”

ภายในห้องโถงกว้างเงียบงัน มีเพียงเสียงหยดชาที่หยดกระทบถ้วยเป็นจังหวะเบา ๆ อัครเสนาบดี จ้าวเจี้ยนกั๋ว นั่งสงบนิ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยและความว่างเปล่า เขาค่อย ๆ หลับตาลง สูดหายใจลึกเพื่อปรับใจที่สั่นคลอนให้กลับมาตั้งมั่นอีกครั้ง รสชาเข้มขมที่เขาจิบเป็นดั่งสหายสุดท้ายในยามปลายทาง

ห้วงสติพาเขาย้อนกลับไปยังความผิดบาปนับครั้งไม่ถ้วน ทุกอุบายชั่วร้าย ทุกการสังหาร และทุกการตัดสินใจต่ำช้าที่เขาทำลงไป ล้วนเพื่อตอบสนองความต้องการของบุตรชายเพียงผู้เดียว โดยไม่เคยคิดถึงเกียรติหรือศักดิ์ศรีของตนเองเลยสักครั้ง และครั้งล่าสุด…เขากลับถูกบีบบังคับให้ทำเรื่องที่เลวทรามที่สุดส่งมือสกปรกไปฉุดพร่าสตรีที่ไม่รักบุตรชายของเขา

ดวงตาเหนื่อยล้าคล้ายจะมีน้ำใสเอ่อ ก่อนเสียงพร่าหนักแน่นจะหลุดออกมา “สาวน้อย…เจ้าช่างโชคดีนักที่ปลอดภัย” น้ำเสียงนั้นไม่ใช่เพียงคำพูดธรรมดา หากแต่เป็นการสารภาพทั้งความยินดีและความละอาย ว่าเขายินดีที่แผนครั้งนี้ล้มเหลว เพราะหากสำเร็จ มันคงเป็นตราบาปชั่วชีวิตที่ไม่มีวันลบเลือนริมฝีปากที่สั่นเครือขยับอีกครั้ง เปล่งเสียงอ่อนแรงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ข้ามีเรื่อง…อยากจะขอร้องเจ้า… เจ้าช่วย…ปลดปล่อยข้าที”

หลานเยว่ ยืนอยู่ท่ามกลางเงามืด ดวงตานิ่งดุจน้ำแข็ง ไร้ซึ่งความโกรธและความสงสาร การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็ววูบเดียวราวกับเงาสะบัดคมมีดสติของอัครเสนาบดีดับสิ้นในพริบตา ร่างใหญ่เอนพิงเก้าอี้ก่อนทรุดลงอย่างเงียบสงบ ไร้ความเจ็บปวดเสียงเย็นเฉียบเอื้อนเอ่ยเป็นถ้อยสุดท้ายของนาง ก้องสะท้อนในห้องโถงที่ว่างเปล่า“หากชาติหน้ามีจริง…ขอให้เจ้าได้บุตรชายที่ดี” ทันใดนั้น ร่างของหลานเยว่ ก็ค่อย ๆ จางหายไปราวกับหมอกควันในราตรี เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณของจ้าวเจี้ยนกั๋วและกลิ่นชาที่แปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยียบเป็นฉากสุดท้ายของอำนาจที่ยิ่งใหญ่ซึ่งดับสูญไปโดยไม่เหลือแม้เงา

แสงอรุณแรกสาดส่องลงบนหลังคาจวนใหญ่ของอัครเสนาบดี แต่แทนที่วันใหม่จะเริ่มด้วยความสงบสุข กลับเต็มไปด้วยเสียงวุ่นวายโกลาหล บ่าวไพร่วิ่งพล่านไปทั่วเมื่อพบว่า จ้าวเจี้ยนกั๋ว สิ้นลมอยู่ในห้องโถง ร่างสูงใหญ่ยังนั่งพิงเก้าอี้ท่ามกลางความเงียบสงัด ใบหน้าสงบคล้ายเพียงแค่หลับใหล ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ ราวกับฝันดีในยามสุดท้าย หาได้มีร่องรอยทรมานใด ๆ ไม่

เสียงคร่ำครวญแผดดังขึ้นเมื่อ จ้าวหย่งหยู ถูกเข็นเข้ามาในห้อง สายตาขุ่นมัวเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นบิดา หัวใจของมันเหมือนถูกฉีกออกเป็นเสี่ยง ๆ มือพิการสั่นเทิ้มทุรนทุราย ริมฝีปากบิดเบี้ยวพยายามเปล่งเสียงพร่าขาดห้วงออกมา

“ท่ะ…ท่านพ่อ…ตั๋ว…ตัวท่าน…จะทิ้งง…ขะ…ข้าไป…บะ…บ่ะได้ดั๋ววว…”

น้ำเสียงสั่นเครือปนสำลักลมหายใจดังสะอื้นสะอื้นปนฟังแทบไม่รู้ความ เลือดซึมบางเบาไหลออกจากมุมปากยามเขาขยับริมฝีปากสั่น ๆ ดวงตาเบิกโพลงพร่ามัวด้วยน้ำตา

“แร้วว…ใคะ…ใคร…จาเป๋น…มือออ…เป๋นเท้าออ…ไห่ขะ…ข้า…”

ภายในโถงใหญ่ที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจติดขัดของ จ้าวหย่งหยู ดังสะท้อนก้องไปมา ดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยความสับสน เขาจ้องร่างไร้วิญญาณของบิดาไม่กะพริบ ใบหน้าซีดเผือดที่ยังคงประดับรอยยิ้มสงบ ราวกับคนกำลังหลับฝันดี ทำให้หัวใจของเขายิ่งปั่นป่วนริมฝีปากบิดเบี้ยวสั่นระริก พยายามกลั่นถ้อยคำที่แทบฟังไม่เป็นภาษา“ท่านพ่อ…ทำไม…ตั๋ว…ตัวท่าน…ถึงสิ้นน…ลม…ง่ายดั่กนี้…ท่านมีพลั่…พลังปราณสูงส่ง…ทำไม…ถึง…”

เสียงพร่าแตกขาดห้วงดังสะท้อนเจือปนด้วยเสียงสะอื้น มันไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าบิดาผู้ทรงอำนาจ อัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่ จะจากไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ ทั้งที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีสิ่งใดโค่นล้มได้

แต่สิ่งที่ จ้าวหย่งหยู ไม่เคยรู้ คือบิดาของมันเลือกจะจากไปเอง เลือกจะปลดปล่อยพันธนาการแห่งความละอายและตรอมใจ เพราะทนมองการกระทำอันชั่วร้ายและเอาแต่ใจของผู้เป็นลูกไม่ได้อีกต่อไป สำหรับเขา บุตรชายมิใช่ทายาท หากเป็นเพียงกากเดนที่กัดกินหัวใจผู้เป็นพ่ออย่างช้า ๆ

และในคืนสุดท้าย เขาจึงฝากความตายไว้ในมือของ หลานเยว่ ผู้ซึ่งเย็นชาและเด็ดขาด ให้เธอเป็นผู้ปิดฉากชีวิตอันหนักอึ้งด้วยการจากไปอย่างสงบ ปลดปล่อยทั้งเกียรติและความอับอายทิ้งไว้เบื้องหลัง

ทว่า จ้าวหย่งหยู ที่นั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ตรงนั้น ไม่เคยรู้เลยว่า รอยยิ้มสงบของบิดา หาใช่เพราะความสุข…แต่เป็นการหลุดพ้นจากลูกชายที่เขารักสุดหัวใจ แต่ก็ผิดหวังที่สุดในชีวิต

ณ ศาลาริมน้ำยามรุ่งสาง แสงแดดอ่อนคลอคล้ายม่านหมอก สาดลงบนเรือนร่างบอบบางของ หลานเยว่ ที่นั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางสายลมอันเยือกเย็น แววตาของนางทอดยาวไปยังผิวน้ำที่สงบนิ่ง ราวกับกำลังขบคิดเรื่องราวอันหนักอึ้งในค่ำคืนที่ผ่านมา

ริมฝีปากเรียวขยับช้า ๆ เปล่งเสียงแผ่วเบา แต่ทุกถ้อยคำกลับแฝงด้วยความหนักแน่น ราวกับคำพิพากษาที่ส่งออกไปสู่โชคชะตา “เห็นแก่ความเด็ดเดี่ยวของเจ้า… ข้าจะเมตตาให้โอกาสมัน ได้มีชีวิตรอดอีกสักครั้ง”

คำพูดของนางไม่ได้หมายถึงผู้ล่วงลับอย่าง จ้าวเจี้ยนกั๋ว แต่แท้จริงแล้วมุ่งตรงไปถึง จ้าวหย่งหยูบุตรชายพิการผู้เอาแต่ใจของเขา ชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความริษยาและความบ้าคลั่ง หากตามปกติ นางคงไม่ลังเลที่จะสั่งเด็ดชีพมันไปเสียตั้งแต่ต้น ทว่าเพียงเพราะบิดาของมันยังกล้าพอที่จะยอมวางศักดิ์ศรีและชีวิตในมือของนาง นางจึงยอมลดหย่อนโทษ ให้มันได้หายใจต่อไปอีกสักระยะหนึ่ง

สำหรับนางแล้ว จ้าวเจี้ยนกั๋ว อาจจะเป็นปีศาจในสายตาผู้คน แต่ความรักที่เขามีต่อลูกชายเป็นสิ่งที่แท้จริง และเพราะความรักนั้นแม้จะผลักเขาลงสู่หุบเหวแห่งความตายกลับทำให้หลานเยว่เลือกจะผ่อนปรนให้เจ้าง่อยที่เป็นต้นเหตุของทุกสิ่ง

นัยน์ตาของนางยังคงนิ่งสงบ ไม่หวั่นไหว ไม่ใช่ความสงสารที่ทำให้นางให้โอกาส แต่เป็นการยอมรับใน ความเด็ดเดี่ยวของบิดามันที่เลือกจะสิ้นลมอย่างสงบ นางเพียงจะยืดเส้นชีวิตของลูกชายไว้ชั่วคราว …เพื่อดูว่ามันจะใช้โอกาสนี้อย่างไร หรือสุดท้ายก็ยังคงจมปลักอยู่ในความต่ำตมของตนเอง