ตอนที่ 28 เน่าไปพร้อมศักดิ์ศรี

ชื่อเสียง...สิ่งที่เขาเคยภาคภูมิที่สุด กลับกลายเป็นซากเถ้าธุลีในยามนี้ ซ่งเจี้ยนหงเคยเป็นบุรุษที่ผู้คนกล่าวขวัญว่า “ดั่งอาทิตย์ยามเที่ยง” สูงส่ง แผดเผา และไม่มีใครแตะต้องได้ แต่เวลานี้ เขากลับกลายเป็นเพียงเงาเลือนของตนเองที่แม้แต่คนในเงาก็ไม่อยากยอมรับ

เมื่อข่าวอื้อฉาวเรื่อง ความไร้สมรรถภาพ แพร่กระจายราวกับเพลิงในป่าแห้ง ความยิ่งใหญ่ที่เขาเคยยืนอยู่จึงกลายเป็นภูเขาที่ถล่มลงมาทับร่างเขาเองยิ่งเขาเคยสูงส่งเท่าใด คนก็ยิ่งเหยียบซ้ำมากขึ้นเท่านั้นผู้คนที่เคยชื่นชมกลับพากันซุบซิบ เยาะเย้ย พ่นวาจาเสียดสีออกมาราวกับห่าฝนพิษ“นกกระจอกไม่กินน้ำ”“มะเขือเผาแห่งตระกูลซ่ง”เหล่านี้คือฉายาที่ไม่มีวันลบเลือนไปจากหูของเขายิ่งไปกว่านั้น งานหมั้นหมายที่ครอบครัวเคยวาดฝันไว้ ก็ถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดครอบครัวฝ่ายหญิงแม้จะไม่กล่าวโทษโดยตรง แต่การถอนตัวอย่างเงียบงันก็เจ็บปวดยิ่งกว่าคำตำหนิใดๆ

ในจวนตระกูลซ่ง…ซ่งเจี้ยนหงเอาแต่ขังตัวเงียบอยู่ในเรือนด้านใน ไม่ออกพบปะผู้ใด ร่างกายที่เคยกำยำแข็งแรงบัดนี้ผ่ายผอมจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ดวงตาที่เคยเฉียบคมกลับหม่นหมองและเว้าวอน คนในเรือนต่างพากันคิดว่าเขา เครียดเพราะเรื่องอับอาย แต่แท้จริงแล้ว ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า...

สิ่งที่กำลังกัดกินเขาอยู่ทุกวัน ไม่ใช่แค่คำครหาแต่คือ พิษที่ซ่อนตัวอย่างเงียบงัน คำสาปชีพจรดำ พิษนี้มิได้ฆ่าเขาในทันทีแต่เลือกที่จะกรีดเขาให้ตายช้า ๆ ทีละหยด ทีละชั้นเหมือนเปลือกไม้ที่ถูกแกะจนถึงแก่น

ทุกครั้งที่เขาหลับตา ภาพในหัวก็มีแต่เสียงหัวเราะของฝูงชน โคมแดงที่ล้อเลียน และเงาของหญิงสาวหลายสิบคนที่เบือนหน้าหนีจากเขาด้วยสายตาเย็นชา เสียงเหล่านั้นยังไม่จางหาย... และอาการแปลกประหลาดในร่างกายก็เริ่มแสดงออกมากขึ้นหัวใจเต้นผิดจังหวะ ปลายนิ้วเย็นชา บางครั้งถึงขั้นหายใจติดขัดโดยไม่ทราบสาเหตุและยิ่งเขาต่อต้าน ยิ่งเขาเครียด พิษนั้นก็ยิ่งทำหน้าที่ของมันได้อย่างเฉียบคมราวกับนักฆ่า

ยามเช้าของวันที่ฟ้าเปิด แต่ใจคนกลับมืดดำ แม่ทัพหลานซือเหยียนปรากฏตัวที่หน้าจวนตระกูลซ่งด้วยสีหน้าสงบนิ่ง และหีบของบำรุงมากมายเต็มสองมือ  รังนกชั้นเลิศ เห็ดหลินจือชั้นดี สมุนไพรบำรุงกำลังจากแดนไกล ทั้งหมดถูกจัดเรียงไว้อย่างบรรจง

สายตาผู้คนที่เห็น ล้วนรู้สึกว่าท่านแม่ทัพผู้นี้ช่างมีเมตตาต่อลูกศิษย์เสียเหลือเกิน แต่ใครจะรู้…ทุกย่างก้าวของเขาที่เดินเข้ามาในจวน ไม่ได้มาด้วยความห่วงใยหากแต่มาด้วยใจที่อยาก ชมผลงานของตัวเอง

เมื่อก้าวเข้าสู่เรือนด้านใน ท่านแม่ทัพนั่งลงเบื้องหน้าซ่งเจี้ยนหง ผู้เคยสูงศักดิ์ทรงพลัง บัดนี้ใบหน้าซูบซีด สายตาไร้ประกาย และร่างกายที่ผอมบางแทบไม่เหลือเค้าเดิม หลานซือเหยียนยิ้มบาง ๆ สวมบทอาจารย์ผู้เมตตา เขายื่นมือกุมมือของลูกศิษย์เบา ๆ

“ซ่งเจี้ยนหง…เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน ราวกับพ่อผู้ห่วงใยบุตร "วันนี้ข้าตั้งใจมาเยี่ยมเจ้า" ซ่งเจี้ยนหงเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เสียงของเขาเบาราวกระซิบ ทั้งหมดเป็นเพียงคำถามที่เขากลัวคำตอบของมันที่สุด

“ท่านอาจารย์...ในโลกภายนอก ผู้คนพูดถึงข้าอย่างไรบ้าง?”

คำถามนี้ ทำให้มุมปากของหลานซือเหยียนกระตุกขึ้นเล็กน้อย...รอยยิ้มที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่า มันเกิดจากความเวทนา หรือจากความสะใจเขาตอบเสียงเรียบ แต่แฝงแรงกดดันอย่างแนบเนียน

“ผู้คน...ต่างเรียกเจ้าว่า ยอดขุนพลนกกระจอกไม่กินน้ำและยังมีฉายาอีกมากมายที่น่าสนใจทีเดียว เช่น วีรบุรุษผู้พ่ายในเรือนหอ หรือ เจี้ยนหงผู้ไร้พิษสง…”

คำพูดนั้นไม่ได้พูดด้วยเสียงเย้ยหยัน แต่ก็ไม่ใช่เสียงปลอบใจ มันหนักแน่น เย็นชา และแทงตรงจุดทันทีที่สิ้นเสียงนั้น ซ่งเจี้ยนหงเบิกตากว้าง ร่างของเขาสั่นสะท้าน หายใจติดขัด มือที่เคยแข็งแกร่งกลับสั่นระริกเหมือนใบไม้ในพายุ ความอับอายและความเจ็บแค้นประดังเข้ามาในอกอย่างไม่อาจระบายออก

ในมุมหนึ่งของห้อง หลานเยว่ บุตรสาวของหลานซือเหยียน นั่งเงียบในอาภรณ์สาวใช้ปลอมตัว ม่านผ้าคลุมใบหน้าเธอบางเบา แต่ไม่อาจบดบังแววตาอันเยียบเย็นที่จ้องมองชายตรงหน้า

“แม้ร่างเขาจะผ่ายผอม แต่ความเย่อหยิ่งยังไม่ตาย...เช่นนั้นก็ให้มันเน่าไปพร้อมศักดิ์ศรีเถอะ”

หลังจากเหตุการณ์อัปยศในย่านโคมแดงผ่านไป ซ่งเจี้ยนหงมิอาจก้าวออกจากเรือนของตนได้อีก ไม่ใช่เพราะบาดแผลที่มองเห็นด้วยตา หากแต่เป็นเพราะบาดแผลในใจ บาดแผลที่แผ่ขยายจนแทรกซึมลึกถึงรากของลมหายใจ

ในช่วงแรก ยังมีผู้คนบางกลุ่มหมุนเวียนมาเยี่ยมเยือน ทั้งเพื่อนร่วมศึก หรือแม้แต่สตรีในวังหลังที่เคยลอบมองเขาด้วยสายตาชื่นชม แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป และสารรูปของเขาค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นเพียงเปลือกที่ไร้พลัง…การมาเยี่ยมก็เริ่มลดน้อยลง

จากทุกวัน  เหลือเพียงบางวัน จากบางวัน  เหลือเพียงบางครา และในที่สุด...ไม่มีใครเลยแม้แต่เงา

ร่างกายของเขาในยามนี้ซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ผิวพรรณซีดเซียวไร้ชีวิต แววตาที่เคยเปี่ยมประกายกล้ากลับมืดหม่นคล้ายเปลวเทียนใกล้ดับ พลังปราณที่เคยไหลเวียนดุจแม่น้ำใหญ่บัดนี้เหือดแห้ง ราวกับถูกสูบกลืนลงสู่เหวลึก ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นกลับมาได้อีกเขากลายเป็นเพียงเศษซากของวีรบุรุษ

แม้กระทั่งบิดาของเขาเองแม่ทัพซ่งไห่หยาง ผู้ที่เคยภูมิใจในตัวบุตรชายมากกว่าสิ่งใด บัดนี้ก็หันหลังให้โดยไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง ในช่วงแรก บิดาของเขายังแวะเวียนมาสอบถามอาการ นำหมอยาและของบำรุงมามอบให้อย่างไม่ขาดสาย แต่เมื่อเห็นว่าซ่งเจี้ยนหงไม่มีวันฟื้นกลับขึ้นมาได้อีกเขาก็เปลี่ยนทิศสายตาไปยังบุตรชายอีกคนหนึ่งแทน

เสียงฝีเท้าที่เคยคุ้นเคย เสียงพูดคุยปลอบใจ เสียงหัวเราะในยามสนทนาทั้งหมดเลือนหายไปทีละน้อย...ทีละคำ...

ซ่งเจี้ยนหงจึงค่อย ๆ จมหายสู่ความเงียบงัน ไม่ต่างจากผีไร้ญาติภายในเรือนตัวเอง ถูกลืมเลือนไปอย่างสมบูรณ์ราวกับไม่เคยเป็นบุรุษผู้เรืองนามในสนามรบมาก่อน

แสงแดดลอดผ่านม่านผ้าขุ่นหม่นตกกระทบลงบนโต๊ะไม้ ซ่งเจี้ยนหงนั่งนิ่ง มือกุมศีรษะแน่น เงาของเขาเหยียดยาวบนพื้นราวกับภาพของคนที่ไม่มีวันลุกขึ้นได้อีกเขาไม่รู้ว่าผ่านมากี่วันแล้วนับตั้งแต่โลกภายนอกหันหลังให้เขา ราวกับว่าเขาไม่เคยมีตัวตน ไม่เคยมีชื่อเสียง ไม่เคยเป็นอะไรเลยนอกจาก เศษซากของคนผู้หนึ่ง

ภาพในหัววนซ้ำเสียงผู้คนหัวเราะเยาะ ฉายาอันแสบสันต์ที่ถูกตะโกนลั่นในย่านโคมแดง คำพูดจากอาจารย์ที่หวานลึกแต่กลับซ่อนคมพิษไว้ข้างในเขาหลับตาลง… ความทรงจำที่เคยสว่างไสวกลับเหมือนฝันที่จางหาย ครั้งหนึ่ง เขาเคยยืนอยู่ใต้แสงตะวันอย่างสง่าผ่าเผยแต่บัดนี้…แม้แสงจันทร์ยังไม่กล้าส่องลงมาบนร่างเขา

มือที่เคยถือกระบี่ฟาดฟันศัตรูนับร้อยบัดนี้สั่นระริกยามยกถ้วยชาขึ้นดื่มดวงตาที่เคยเปล่งประกายความเชื่อมั่นบัดนี้เหลือเพียงเงาสะท้อนของชายที่สิ้นหวังในเรือนที่เคยเป็นบ้าน บัดนี้กลายเป็นกรงขังและในหัวใจของเขาเองกลายเป็นหลุมศพฝังเกียรติทั้งหมดของชีวิต