ตอนที่ 33 สิ่งที่สมควรจะได้รับ

ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพหลานซือเหยียนเดินจูงมือหลานชายตัวน้อยออกจากจวน ใบหน้าของเขาเปี่ยมสุข ดวงตาฉายแววภาคภูมิราวกับโลกทั้งใบคือสิ่งที่เขามอบให้เด็กคนหนึ่งได้ หลานเยว่ยืนมองแผ่นหลังของเขาด้วยสายตาเย็นชา เงียบงันราวสายลมที่ไม่เคยพัดไหว ความสุขบนใบหน้าของเขา ไม่อาจปลุกแม้แต่เศษเสี้ยวความรู้สึกในใจของนาง

เขาคือบิดาโดยสายเลือด แต่ในสายตาของหลานเยว่ เขาคือเศษเดนของความเป็นมนุษย์ ชายผู้เคยกล้ายกบุตรสาวของตนให้กลายเป็นเพียงของเล่นในมือผู้อื่น เพื่อแลกกับความภักดีและผลประโยชน์ เขาคือผู้เริ่มต้นทุกบาดแผลในชีวิตของนาง

แม้ซ่งเจี้ยนหงจะล่วงลับ กลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณใต้ร่มไม้ในสวนของนาง แต่ความแค้นของหลานเยว่ยังไม่จบ ความเจ็บนั้นไม่ได้จาง มันฝังลึก ยิ่งนานวันก็ยิ่งหยั่งรากลงในจิตวิญญาณ

ที่นางยังยินยอมให้บุตรชายได้ใกล้ชิดกับชายผู้ชั่วช้าผู้นั้น ไม่ใช่เพราะอภัย ไม่ใช่เพราะเห็นแก่สายเลือด หากแต่เพราะหลานจิ่วอวิ๋นสมควรได้ทุกสิ่งทั้งทรัพย์สมบัติ อำนาจ และเกียรติที่ควรเป็นของเขาโดยชอบธรรม นางจะไม่ยอมให้มรดกแม้แต่เศษเสี้ยวหลุดลอยไป เพียงเพราะความขุ่นแค้นส่วนตัว

บางเรื่อง...ต้องยอมวางดาบชั่วคราว แค้นของนางยังไม่จบและเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมมือของนางจะเป็นผู้สะสางหนี้สินสุดท้ายด้วยตัวเอง

ขบวนรถม้าของแม่ทัพหลานซือเหยียนแล่นกลับเข้าสู่จวนอย่างเงียบงัน แต่บรรยากาศกลับอบอวลด้วยความปลาบปลื้มของชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง

“ฮ่า ๆ ๆ หลานจิ่วอวิ๋น เจ้าชอบหรือไม่? ที่นี่คือบ้านของตาและวันหนึ่ง...จะเป็นของเจ้า”

เสียงหัวเราะของเขาทอดยาว เปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ และท่ามกลางรอยยิ้มนั้นคือความตั้งใจแน่วแน่ที่ประกาศโดยไม่ต้องกล่าวให้ชัดเจนผู้สืบทอดของตระกูลหลาน ได้ปรากฏแล้วในร่างของเด็กชายตัวน้อยผู้นี้ภายในจวนของแม่ทัพ คำประกาศเงียบนั้นดังก้องเข้าไปถึงหัวใจของทุกคน โดยเฉพาะ สองสายเลือดที่มาก่อน

ค่ำคืนเดียวกัน ห้องอาหารใหญ่ของจวนตระกูลหลานถูกจัดเตรียมอย่างประณีตโต๊ะไม้เนื้อดีถูกปูผ้าลายเมฆากลิ่นหอมของกับข้าวชั้นเลิศลอยอบอวลแต่ไม่อาจกลบกลิ่นของความเงียบสงัดที่ปะปนไปกับความอึดอัด

หลานหย่งจวิน บุตรชายคนโต นั่งนิ่ง สีหน้าเคร่งขรึมแม้จอกสุราในมือจะยังอุ่นหลานอวี้ซิน บุตรสาวคนรอง ลอบมองเด็กชายตัวเล็กที่นั่งข้างบิดาด้วยแววตาที่อ่านยากไม่มีใครเอ่ยคำอวยพร ไม่มีแม้แต่คำทักทายตรงกลางโต๊ะ...หลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายผู้ใสซื่อ หัวเราะคิกคักอย่างไร้เดียงสาโดยไม่รู้เลยว่าเขาคือศูนย์กลางของแรงปะทะที่กำลังก่อตัว

แม่ทัพหลานซือเหยียนจิบสุราเบา ๆ สีหน้าผ่อนคลายเกินจริงในขณะที่คำพูดก่อนหน้านี้ยังดังก้องอยู่ในหัวของทุกคน

"ที่นี่จะกลายเป็นบ้านของเจ้า..." ประโยคนั้นไม่เพียงเปลี่ยนตำแหน่งของเด็กน้อย แต่กำลังจะเปลี่ยนแปลงทั้งสมดุลอำนาจของตระกูลเบื้องหน้าเป็นเพียงอาหารแต่เบื้องหลังคือจุดเริ่มต้นของสงครามเงียบระหว่างเลือดเนื้อเดียวกัน

“ท่านพ่อ...การที่ท่านนำเด็กผู้นี้กลับเข้าตระกูลหลาน มันหมายความว่าอย่างไรกัน?” เสียงของหลานอวี้ซินเอ่ยขึ้นกลางโต๊ะอาหาร แม้จะยังคงท่วงท่าอ่อนช้อยดั่งสตรีสูงศักดิ์ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงด้วยความไม่พอใจที่เด่นชัด

ดวงตาของนางจ้องไปยังเด็กชายที่นั่งแนบข้างบิดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความหวาดระแวง“แล้วลูก ๆ ของข้าล่ะ ท่านลืมไปแล้วหรือ ว่าข้ามอบหลานให้นับไม่ถ้วน แต่กลับไม่เคยได้เห็นท่านเอ่ยถึงแม้แต่ครึ่งคำ...”

แม่ทัพหลานซือเหยียนวางตะเกียบลงอย่างเงียบงัน แววตาของเขากวาดมองบุตรสาวราวกับกำลังพิจารณาผู้ใต้บัญชาจากนั้นจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เฉียบคม

“หลานจิ่วอวิ๋น คือสายเลือดโดยตรงของข้า เป็นหลานที่แท้จริงของตระกูลหลาน”“ข้าเพียงแค่มอบสิ่งที่เหมาะสมให้กับเขาหากมีผู้ใดไม่พอใจ ข้าก็ไม่มีคำจะพูดนอกจาก...หุบปากเสีย”ถ้อยคำของแม่ทัพไม่ใช่การอธิบาย หากแต่เป็นการประกาศกร้าวหนักแน่น ราวกับไม่มีที่ให้โต้แย้งหลานอวี้ซินหน้าเปลี่ยนสี ความขุ่นเคืองแล่นวาบขึ้นมา แต่ก็ต้องกลืนลงคอนางรู้ดีว่าอำนาจของบิดานั้นไม่ใช่สิ่งที่ตนสามารถท้าทายได้ในเวลานี้ได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความอัดอั้น ความหวังที่เคยมีกำลังถูกกลืนหายไปต่อหน้าต่อตา

ขณะที่อีกด้านของโต๊ะ หลานหย่งจวิน พี่ชายคนโต กลับนิ่งงันราวกับเรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับตนเขาเพียงจิบสุราเบา ๆ สายตามองผ่านทุกคนแต่หากมองให้ลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น จะเห็นร่องรอยของแรงริษยาที่แผ่วบางแต่แน่นลึกแม้เขาจะไม่มีทายาทสืบสกุล แต่การมีเด็กอีกคนมาแบ่งความโปรดปราน ก็ย่อมทำให้ไฟในใจเขาปะทุไม่ต่างกัน

มือที่ถือจอกสุราของเขาสั่นเพียงเล็กน้อยเบาบางเสียจนไม่มีผู้ใดสังเกตแต่ในใจของเขา...คลื่นใต้น้ำกำลังเริ่มก่อตัวขึ้น

บรรยากาศในห้องอาหารที่คล้ายจะอบอวลด้วยความสุข กลับเริ่มเย็นเยียบลงโดยไม่รู้ตัว เมื่อหลานหย่งจวิน วางจอกสุราลงช้า ๆ พลางหันหน้ามาด้วยรอยยิ้มบางที่แฝงไว้ด้วยความเยือกเย็น

“ท่านพ่อ…” เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความเย้ยหยัน “การที่ท่านพาเด็กนี่กลับมาในตระกูล ท่านไม่กลัวหรือ ว่าเขาจะอายุสั้นเกินคาด?” คำพูดนั้นประหนึ่งใบมีดที่เชือดเฉือนลงกลางโต๊ะ อากาศรอบตัวเย็นวาบราวกับมีลมกรรโชกเข้าในห้องปิด ผู้คนต่างพากันชะงัก แม้แต่บ่าวรับใช้ยังกลั้นหายใจ

หลานจิ่วอวิ๋น เด็กน้อยที่นั่งกินขนมหวานอย่างเพลินใจไม่ได้สังเกตเลยว่า ตนเองกลายเป็นเป้าหมายของความมืดมนที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มผู้ใหญ่

แม่ทัพหลานซือเหยียนปรายตามองบุตรชายคนโตอย่างนิ่งงัน แววตาไม่กราดเกรี้ยว แต่เต็มไปด้วยบารมีที่กดทับบรรยากาศให้หนักอึ้ง

“หย่งจวิน เจ้ายังคิดว่าข้าไม่รู้หรือ?”เสียงของเขาดังขึ้นช้า ๆ ทุ้มต่ำ แต่แฝงพลัง “ความริษยาในใจเจ้าที่มีต่อน้องสาว...ข้าสัมผัสมันได้ตั้งแต่แรก”

เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“แม้เจ้าจะเป็นชายที่มากด้วยสติปัญญา มีความสามารถควบคุมทั้งกองทัพและการเมือง…แต่ในสายตาข้า มันน่าเศร้าเหลือเกินที่เจ้าไม่มีผู้สืบสกุล” คำพูดนั้นเฉือนลึกลงในใจหลานหย่งจวินยิ่งกว่าใบมีดใด เขากำมือแน่นใต้ชายเสื้อ แต่ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้

“บางที…” แม่ทัพหลานกล่าวต่อโดยละสายตาไปยังเด็กน้อย“เด็กคนนี้ อาจเป็นประโยชน์ต่อเจ้ามากกว่าที่เจ้าคิดก็เป็นได้หากเจ้าฉลาดพอจะมองให้ลึก”

หลานหย่งจวินนิ่งเงียบอยู่นาน แววตาเขาไหวระริกเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ หันมามองหลานจิ่วอวิ๋นอีกครั้งเด็กน้อยยังคงยิ้มไร้เดียงสา ยื่นของหวานไปให้บ่าวรับใช้โดยไม่รู้เลยว่าโลกของผู้ใหญ่นั้นโหดเหี้ยมเพียงใด

“ข้าเข้าใจแล้ว...ขอบคุณท่านพ่อที่ชี้แนะ” น้ำเสียงของหลานหย่งจวินสงบนิ่ง แต่ในดวงตานั้นกลับเต็มไปด้วยคลื่นเงียบสงัดคลื่นที่พร้อมจะแปรเปลี่ยนเป็นพายุได้ทุกเมื่อ