ตอนที่ 44 ชายชราผู้คุ้นชินกับอำนาจ

หลานหย่งจวินชายผู้มากล้นด้วยศักดิ์ฐานะและอำนาจหากแต่มีความเจ็บปวดหนึ่งที่ฝังแน่นในใจเขา... เป็นหมันไม่อาจมีทายาทสืบสกุล ไม่อาจส่งต่อสายเลือดให้ยั่งยืนนั่นคือปมเงียบที่กัดกินอยู่ในอกไม่มีใครพูดถึงแต่ก็ไม่เคยลบเลือนไปจากความรู้สึกของเขาเลยและเพราะเหตุนี้...ในยามราตรีมาเยือน เขาจึงมักปรากฏกายในที่แห่งหนึ่งเสมอย่านโคมแดงสถานที่ที่เขาใช้ปลดเปลื้องเงาความเศร้าให้หล่นหายไปกับกลิ่นสุราและเสียงหัวเราะของหญิงงาม

สำหรับใครบางคน ที่แห่งนี้อาจเป็นเพียงสถานเริงรมย์แต่สำหรับเขา... มันคือ บ้านหลังหนึ่งบ้านที่ไม่มีคำถาม ไม่มีความคาดหวัง และไม่มีใครถามถึงความล้มเหลวในฐานะผู้ชาย ร่างบางในอ้อมแขนที่อบอวลด้วยกลิ่นกำยานเสียงหัวเราะที่แว่วเบาในความมืดและปลายนิ้วที่ไล้ผ่านร่องอกของเขาด้วยความเคยชินทั้งหมดนั้น คือเครื่องปลอบประโลมที่เขายินดีจะจ่ายทุกค่าตอบแทน เพื่อแลกมามือหนึ่งยกจอกสุราแนบริมฝีปากอีกมือโอบกระชับเรือนร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้นเล็กน้อยราวกับกลัวว่า หากปล่อย... จะไม่เหลือสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวอีกเลยแม้เขาจะนั่งอยู่ในห้องหรูของซ่องชั้นดีหากใบหน้าใต้หน้ากากกลับเงียบงัน ไม่แสดงความรู้สึกใด

ใช่เขาสวมหน้ากาก ไม่ใช่เพียงเพื่อปกปิดตัวตนจากผู้อื่นแต่เพื่อปิดบัง ความเปราะบาง จากตัวเองเพราะผู้ชายที่มีตำแหน่ง มีอำนาจ มีศักดิ์ศรีไม่ควรอ่อนแอ... ต่อหน้าผู้ใด

ค่ำคืนในย่านโคมแดงยังคงดำเนินไปอย่างเชื่องช้ากลิ่นสุราหอมกรุ่นเคล้าเสียงพิณแผ่วเบาเสียงหัวเราะของสาวงามแว่วอยู่ไม่ไกลทุกอย่างดูเหมือนจะสงบกระทั่งเสียงหนึ่ง... ดังแทรกเข้ามา

“หนุ่มน้อย... ข้าขอสตรีนางนั้นได้หรือไม่? หากข้าไม่ได้ครอบครองนาง ข้าคงนอนไม่หลับ”

เสียงนั้นทุ้มต่ำ ฟังดูแก่ชรา หากแต่ความหยาบโลนกลับเปลือยเปล่าไร้เยื่อใยถ้อยคำที่เปล่งออกมาไม่ต่างจากลมหายใจของคนที่คุ้นชินกับอำนาจและไม่เคยรู้จักคำว่า ปฏิเสธ

ชายชราผู้นั้นยืนอยู่ตรงประตูในชุดอาภรณ์หรูหรา ประณีตละเอียดแม้ในยามราตรีแวดล้อมด้วยผู้ติดตามหลายคน ซึ่งล้วนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า ราวกับไม่มีใครในห้องนี้อยากถูกจดจำแต่สำหรับหลานหย่งจวิน... เขารู้ดีชายผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างน้อย... ศักดิ์ฐานะก็ต้องสูงส่งพอที่จะกล้าเปิดปากเช่นนั้นต่อหน้าเขา

เงียบไปเพียงอึดใจหลานหย่งจวิน ปรายตาไปยังผู้มาเยือน แววตาเย็นชา ดั่งมีดบางที่ซ่อนคม

“เจ้าเฒ่า... เจ้าพูดจาเพ้อเจ้ออันใด?” เสียงของเขาไม่ดังแต่กดต่ำ ลึก และหนักแน่น

“ก็เห็นอยู่ว่านางอยู่ข้างกายข้าเป็นผู้รับใช้ของข้าหัดรู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้างใส่หัวไปให้พ้นหน้าข้า”

สิ้นคำ บรรยากาศภายในห้องพลันแปรเปลี่ยนอากาศเหมือนจะนิ่งค้างหญิงสาวในอ้อมแขนตัวสั่นเล็กน้อย แต่ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดหลานหย่งจวินกระชับวงแขนแน่นขึ้นสายตายังคงตรึงแน่นอยู่ที่ชายชราผู้นั้นชายชรายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแสงโคมแดงส่องสะท้อนเงาร่างที่ไม่ไหวติงแต่กลับรู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างที่เริ่มแผ่ซ่านในอากาศ

คราวนี้น้ำเสียงของเขาทวีความหยาบโลนถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นหยาบช้าเกินจะเป็นคำพูดของมนุษย์ผู้สูงวัย

“หนุ่มน้อย... เจ้ายังไม่รู้หรอกว่ากำลังท้าทายอยู่กับใคร”“แม้แต่ มารดา ของเจ้า หากข้าอยากได้เจ้าก็ต้องยกให้อย่างไม่มีข้อแม้”

คำพูดนั้นราวกับอสรพิษที่เลื้อยซึมเข้าใต้ผิวเย็นเยียบ หยาบช้า... และน่าขยะแขยงยิ่งกว่าสิ่งใดที่เคยได้ยินหลานหย่งจวิน เบิกตากว้าง ดวงตาสั่นวาบด้วยโทสะที่พวยพุ่งจนแทบกลั้นไม่อยู่ร่างของเขาสะท้านเงียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนของความโกรธชั่วชีวิตที่ผ่านมา เขาอาจเคยเผชิญหน้ากับคนสารพัดประเภทหากแต่ไม่เคยพบผู้ใดที่กล้ากล่าววาจาเลวทรามเช่นนี้ยิ่งอายุขัยมากเท่าใด น่าแปลก... จิตใจของมันกลับยิ่งเสื่อมทรามลงราวกับหลุมมืดไม่มีที่สิ้นสุด

แทนที่ความชรา... จะพาให้ใจสงบแต่ชายผู้นี้กลับเต็มไปด้วยตัณหาล้นเกิน ไร้ขอบเขต ไร้มนุษยธรรม

“บังอาจ!” เสียงคำรามกึกก้องของหลานหย่งจวินดังกระแทกอากาศเขาผละกายจากหญิงสาวในอ้อมแขนทันที ราวกับไม่อาจอดทนได้อีกแม้เสี้ยวลมหายใจมือขวาตวัดออกพร้อมกับพลังลมปราณมหาศาลที่แผ่กระจายออกจากกายเสียงลมหวีดหวิวดังราวกับฟ้าร้องในห้องเล็ก ๆ นั้นม่านผ้าสะบัดแรง จอกสุรากระเด็นหล่นแตกกระจายบนพื้นหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว รีบถอยห่างไปยืนชิดผนังขณะที่ชายชรานั้น ยังคงยืนนิ่งแต่อากาศรอบตัวเขาเริ่มตึงเครียดขึ้นทุกขณะ

ดวงตาของหลานหย่งจวินในยามนี้… เปล่งประกายดุดันสีหน้าเย็นชาอย่างถึงขีดสุดและสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ... ไม่ใช่อาวุธแต่คือศักดิ์ศรีที่เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครย่ำยี

เหล่าคนคุ้มกันของชายชราไม่แม้แต่เปิดโอกาสให้เศษเสี้ยวของพลังลมปราณจากหลานหย่งจวินได้สัมผัสผิวกายเจ้านายของพวกมันเพียงแค่นั้นก็เพียงพอให้เข้าใจได้ว่าชายผู้นี้ต้องมีสถานะสูงส่งเกินคาดเพราะมีองครักษ์ฝีมือระดับนี้ติดตามใกล้ชิด

"ไอ้แก่ ไปตายซะ!" เสียงตวาดของหลานหย่งจวินดังลั่นเมื่อโทสะแผดเผาจิตจนไม่อาจควบคุมเขาพุ่งฝ่ามือหมายจะปลิดชีพอีกฝ่ายให้สิ้นด้วยแรงเพลิงแห่งศักดิ์ศรี

ทว่า ก่อนที่มือของเขาจะเฉียดถึงลำคอของชายชราเงาร่างของเหล่าคนคุ้มกันก็พุ่งเข้าขวางทันควันการต่อสู้ระเบิดขึ้นทันที!

เสียงลมปราณปะทะกึกก้องเงาร่างทั้งหลายเคลื่อนไหวฉับไวเหนือหลังคาและพื้นดินทุกกระบวนท่าเต็มไปด้วยพลังและความแม่นยำเพียงครู่เดียว สนามรบก็เคลื่อนห่างจากย่านโคมแดงไกลออกไปจนถึงชายป่าไผ่เงียบสงบ

กลางแสงจันทร์สลัวเสียงกระบี่ปะทะกันยังดังกังวานไม่ขาดสายและยิ่งเวลาผ่านไปหลานหย่งจวิน... ก็ยิ่งเหนื่อยล้า

แม่ทัพผู้ผ่านศึกมานับไม่ถ้วนกลับถูกต้อนให้จนมุมทีละก้าวด้วยจำนวนที่เหนือกว่าฝีมือที่แน่นอนกว่า และจังหวะที่ประสานกันราวกับกลไกอสูรลมหายใจของเขาเริ่มหอบแขนขาเริ่มหนักพลังกำลังที่เคยมั่นใจ... ค่อย ๆ รั่วไหลออกจากกายอย่างควบคุมไม่ได้เขาไม่เคยคาดคิดว่าค่ำคืนนี้... ตนเองอาจไม่มีโอกาสได้กลับออกจากป่าไผ่แห่งนี้อีกเลย

“ต่อให้ข้าต้องตาย... ข้าก็จะลากเจ้าลงนรกไปด้วยให้ได้!!”

เสียงคำรามของ หลานหย่งจวิน แผดลั่นราวกับเสียงโหยหวนของสัตว์บาดเจ็บจนตรอกเสียงที่เต็มไปด้วยเพลิงแค้น ไร้ซึ่งความกลัว หรือความยั้งคิดใดหลงเหลือเขาไม่สนอีกแล้วว่าตนจะถูกโจมตีจากทิศทางใดไม่หลบ ไม่ถอย ไม่ต้านมีเพียงเป้าหมายเดียวคือ บดขยี้ชายชราผู้นั้นให้แหลกคามือพลังลมปราณของเขาปะทุอีกครั้งแรงขับเคลื่อนด้วยสัญชาตญาณแห่งการเอาชีวิตรอดและความเคียดแค้นจนสุดขีด

ในเสี้ยววินาทีร่างของเขาพุ่งฝ่ากระบวนท่าของเหล่าคนคุ้มกันราวกับกระบี่ไร้ฝักที่ไม่หวั่นเกราะใด

ฟึ่บ! หมัดหนึ่งฟาดเข้าเต็มกลางอกของชายชราเสียงกระแทกหนักดังสนั่น ก่อนร่างของชายชราจะปลิวกระเด็นไปไกลล้มลงอย่างไร้สง่าราศีแต่ในขณะเดียวกัน...

ร่างของหลานหย่งจวิน ก็ถูกโอบล้อมไว้ด้วยเงาเคลื่อนไหวจากทุกทิศกระบี่ ดาบ และฝ่ามือนับสิบถาโถมเข้าหาพร้อมกันเสียงปะทะดังขึ้นราวฟ้าร้องกลางพายุ

ตูม!

ร่างของแม่ทัพผู้เคยเกรียงไกรกระเด็นไถลกระแทกพื้นแรงกระแทกทำให้เขาไอโลหิตออกมาเป็นสายเปื้อนอกเสื้อจนแดงฉานเขานอนนิ่งอยู่ท่ามกลางใบไผ่ร่วงโรยลมหายใจสะท้านดวงตาคมเคยหยิ่งผยอง... บัดนี้พร่ามัวด้วยความเจ็บปวดและความสิ้นหวังแต่ในแววตานั้น... ยังไม่หมดแววต้านทานเพราะถ้าเขาจะตายศัตรูก็ต้องแลกสิ่งสำคัญบางอย่างกับเขาเช่นกัน

“นายท่าน!” เสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกของเหล่าคนคุ้มกันดังขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นร่างของชายชราผู้สูงศักดิ์ล้มลงแน่นิ่ง เลือดแดงฉานไหลซึมจากมุมปาก เขาหมดสติไปในทันทีหนึ่งในองครักษ์ก็แค่นเสียงลอดไรฟันด้วยความแค้นก่อนจะพุ่งเข้าใส่หลานหย่งจวิน

“เจ้า...ถึงกับกล้าทำร้ายท่าน!” ฝ่าเท้าหนักพุ่งลงอย่างไร้ปรานี พลั่ก!

เสียงกระดูกแตกหักดังสะท้อนก้องแขนของหลานหย่งจวินบิดงอผิดรูป ก่อนขาตามมาในไม่ช้า

“อ๊ากกกกก!!” เสียงกรีดร้องปะทุจากลำคอ ราวกับเสียงคำรามของสัตว์ป่าใกล้ตายเจ็บแสบ... ปวดร้าว... เสียงนั้นดังกังวานไปทั่วผืนป่าไผ่เขาแทบหมดสติในทันที แต่ฝ่ามือของศัตรูยังคงยกขึ้น หมายจะลงทัณฑ์ซ้ำอีกแต่แล้ว

ยังไม่ทันที่การลงทัณฑ์จะสิ้นสุดเสียงฝีเท้ากลุ่มหนึ่งก็ดังใกล้เข้ามาเป็นสัญญาณว่าผู้คนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อาจจะเป็นเจ้าหน้าที่ของเมือง หรือผู้มีอำนาจอีกกลุ่มคนคุ้มกันแต่ละคนหันมองกันอย่างเร่งรีบพวกเขารู้ดีว่าต่อให้จัดการศัตรูจนแหลกสิ้นแต่ตัวตนของนายท่าน... ห้ามถูกเปิดเผยเด็ดขาดชายชราผู้นั้นไม่ใช่บุคคลธรรมดาแม้เพียงข่าวลือว่าเขาเคยเหยียบย่างเข้าสู่ย่านโคมแดง...ก็อาจสั่นคลอนอำนาจของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งแผ่นดิน

“ถอย!”

หัวหน้าคนคุ้มกันตะโกนสั่งเสียงต่ำ ทุกคนรวบรวมร่างของชายชราอย่างรวดเร็วแล้วถอยกลับเข้าสู่เงามืดของป่า ทิ้งไว้เพียงซากร่างของหลานหย่งจวินที่จมกองเลือดอยู่เบื้องล่างกลิ่นอายลมปราณยังคงวนเวียนในอากาศแต่ผู้คนที่กำลังมาถึง จะไม่พบอะไรเลย...นอกจากแม่ทัพหนุ่มที่สาหัสจนแทบไม่เหลือชีวิต