ตอนที่ 45 ปราชญ์หลวง

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านชายป่าไผ่ โบกสะบัดใบไผ่ให้ไหวเอนราวกับร่ำไห้แทนชายผู้หนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องล่าง…

หลานหย่งจวินแม่ทัพผู้เคยยืนหยัดดั่งขุนเขาในสนามรบ บัดนี้เปื้อนเลือด อาบเหงื่อ และไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับปลายนิ้วแขนขาของเขาหักบิดผิดรูป เสื้อคลุมหรูหราขาดวิ่นเปื้อนเลือด และแววตาอันเคยกร้าวกร่างบัดนี้พร่ามัวด้วยม่านแห่งความเจ็บปวดและเพลิงโทสะที่ยังไม่มอดดับ

กลิ่นโลหิตบางเบาอบอวลในอากาศ เจือปนกับไอเย็นของดินเปียกและใบไม้ชื้น ราวกับธรรมชาติเองก็ร่วมโศกเศร้าต่อชะตากรรมของชายผู้แบกภาระเกินมนุษย์ เสียงฝีเท้าเร่งร้อนใกล้เข้ามา เวรยามแห่งเมือง หรือนายทหารชั้นผู้น้อยที่รับแจ้งเหตุจากย่านโคมแดง เร่งฝ่าดงไผ่ตรงเข้ามาด้วยหัวใจหนักอึ้งแสงจันทร์สาดส่องลงบนร่างหนึ่งซึ่งนอนจมอยู่ในเงาไม้... ท่ามกลางความเงียบงัน พวกเขาค่อย ๆ ถอดหน้ากากของชายผู้นั้นอย่างช้า ๆ

เมื่อใบหน้าปรากฏชัด แสงจันทร์จึงเผยให้เห็นความจริงอันน่าสะเทือนใจ

“ท่าน...แม่ทัพหลาน?!” เสียงอุทานของทหารนายหนึ่งดังขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา เสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความตกใจเหล่าทหารต่างกรูกันเข้าหาอย่างแตกตื่น ร่างซีดเซียวของหลานหย่งจวินยังคงมีลมหายใจรวยริน มือที่สั่นระริกยังคงกำแน่นราวกับยึดมั่นในบางสิ่งบางอย่าง

ร่างของเขาถูกหามส่งกลับจวนของแม่ทัพหลานซือเหยียนผู้เป็นบิดาในทันที ท่ามกลางความสับสนและความเงียบงันอันน่าอึดอัด ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวคำใดตลอดเส้นทางขบวนเคลื่อนผ่าน จวนแม่ทัพยามค่ำคืนยังคงมีแสงตะเกียงส่องสว่าง เสมือนสัญลักษณ์แห่งอำนาจที่ไม่เคยหลับใหล แต่ในคืนนี้ แสงนั้นกลับสั่นไหว...

เมื่อร่างของหลานหย่งจวินถูกนำเข้ามา ภายในเรือนใหญ่ตกอยู่ในความโกลาหลทันควัน ข้ารับใช้ต่างเร่งเร้าเรียกหมอหลวง หรือต่อให้ต้องงัดตำราวิชาทิพย์เพื่อรักษา พวกเขาก็พร้อมจะทำและเมื่อหลานซือเหยียนปรากฏตัว ดวงตาที่เคยเยือกเย็นของแม่ทัพผู้เคร่งขรึม ก็แปรเปลี่ยนเป็นแววโกรธเกรี้ยวและร้อนรุ่มในคราวเดียว

เขายืนนิ่งครู่หนึ่ง มองลูกชายที่นอนจมอยู่บนตั่งไม้ ใบหน้าแทบไร้สีเลือด มือและขาแปร่งผิดรูป ความโกรธพุ่งพล่านในอกเหมือนเปลวเพลิง

“ใคร... ใครมันกล้าทำกับเจ้าเช่นนี้ จวินเอ๋อร์...” เสียงที่เอ่ยออกมา แทบไม่คล้ายเสียงของแม่ทัพเหล็กที่ใครลือเลื่อง แต่เป็นเสียงของบิดาคนหนึ่ง... ผู้เจ็บปวดและแค้นลึก

สายตาของท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนทอดมองบุตรชายด้วยหัวใจร้าวลึก แต่แล้วเขาก็สะดุดกับบางสิ่งมือข้างหนึ่งของหลานหย่งจวินยังคงกำแน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อยเขาค่อย ๆ ยื่นมือออกไปแกะออกอย่างระมัดระวัง… และในวินาทีนั้น สีหน้าของแม่ทัพเคร่งขรึมก็แปรเปลี่ยนโดยสิ้นเชิง

ปลายนิ้วสัมผัสถึงวัตถุชิ้นหนึ่งแผ่นป้ายโลหะที่หนักแน่นด้วยอำนาจและความหมายสลักลายละเอียดด้วยลายมือเฉพาะ เส้นสายสัญลักษณ์ไม่อาจปลอมแปลง

ดวงตาของหลานซือเหยียนเบิกกว้าง ลมหายใจสะดุด เขาชะงักอยู่ชั่วอึดใจ ร่างกายราวกับถูกตรึงด้วยน้ำแข็ง

“เป็น… ฟู่เหวินโหลว... อย่างงั้นหรือ...” เสียงของเขาเบาราวกระซิบ แต่หนักแน่นดุจสายฟ้าฟาดลงกลางใจชื่อที่ไม่ควรถูกเอื้อนเอ่ยออกมาในห้วงเวลานี้ ทว่ามันหลุดออกจากริมฝีปากของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่อย่างไร้ทางห้ามชายผู้นั้นปราชญ์หลวงแห่งแผ่นดินผู้เป็นที่เคารพยำเกรงของเหล่าขุนนางผู้เป็นครูแห่งองค์จักรพรรดิและ…ผู้ที่ไม่มีผู้ใดเชื่อว่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุรุนแรงเช่นนี้

แต่ป้ายนี้คือหลักฐานที่เถียงมิได้ลมหายใจของแม่ทัพหลานพลันหนาวเย็นขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม เย็นยิ่งกว่าไอราตรี เย็นยิ่งกว่าความโกรธที่คุกรุ่นในอกเขากำป้ายนั้นแน่น

“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับตระกูลหลานกันแน่...” เสียงคำรามต่ำลอดไรฟันดังแผ่วออกจากอกของแม่ทัพหลานซือเหยียน แววตาแดงก่ำด้วยเพลิงโทสะที่ถูกกลบฝังด้วยความสิ้นหนทางเขามองดูร่างบุตรชายที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้า แล้วนึกย้อนถึงภาพเก่าเพียงไม่กี่วันก่อน...

บุตรสาวของเขาและบุตรเขยถูกทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดและใครกันที่เป็นผู้ลงมือ...?ไม่ใช่ใครอื่น... แต่เป็นบุตรสาวคนเล็กของเขาเองเรื่องนั้นยังคงค้างคาในอกความเจ็บปวดที่ไม่อาจลงโทษผู้เป็นลูกและบัดนี้ ความวิบัติยังไม่จบสิ้นคนที่ถูกฟาดฟันแทบตายกลางป่าไผ่ คือหลานหย่งจวินบุตรชายคนโตของตระกูลและคนที่ลงมือ...กลับเป็น ฟู่เหวินโหลวปราชญ์หลวงผู้มากด้วยบารมี และลิ้นสองแฉกที่เคยล่อลวงแม้แต่องค์ฮ่องเต้ให้คล้อยตามคำลวงหากชายผู้นั้นเพียงแค่เอ่ยคำใส่ร้าย หรือบิดเบือนความจริงสักนิด...มีหวัง ตระกูลหลานจะกลายเป็นแพะบูชายัญแห่งราชสำนักและตนเอง... อาจต้องเห็นลูกหลานถูกประหารต่อหน้าต่อตามือใหญ่กำแน่นจนเลือดซึมจากฝ่ามือ ใบหน้าเหี่ยวย่นด้วยความกร้าวแกร่งสั่นไหวเล็กน้อย

“ข้าเป็นแม่ทัพ... เป็นเสาหลักของแผ่นดิน แต่กลับไม่อาจปกป้องแม้กระทั่งสายเลือดของตัวเอง…” น้ำเสียงนั้นแหบพร่าเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่ไร้ทางระบาย

เช้าวันถัดมา...

แสงแดดอ่อนจางลอดผ่านผ้าม่านหนา ส่องกระทบเปลือกตาชายผู้หนึ่งซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้หอม ห่มด้วยผ้าห่มไหมชั้นดีหลานหย่งจวินค่อย ๆ ลืมตาด้วยความอ่อนล้า ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาในสำนึกไม่ใช่ความเจ็บปวดทางร่างกาย... แต่คือความหนักอึ้งในหัวใจเมื่อสายตากวาดมองไปรอบห้อง เขาพบว่า... ท่านพ่อของเขา  หลานซือเหยียน  นั่งอยู่ข้างเตียงเงียบ ๆ ไม่ได้ขยับไปไหนแม้สักก้าวเดียว

“ท่านพ่อ...” เสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าและอ่อนแรงนัก

“เจ้าตื่นแล้วรึ”แม่ทัพหลานตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ผิดจากปกติไปเล็กน้อย แฝงด้วยความอาทร ซึ่งเขาไม่ค่อยได้แสดงออกบ่อยนัก“เจ้าต้องพักมาก ๆ อย่าเพิ่งคิดอะไรให้หนัก”

หลานหย่งจวินมองร่างตนเองที่พันผ้าพันแผลแน่นหนา แขนขาเคลื่อนไหวไม่ได้ตามใจ ร่างกายที่เคยแข็งแกร่งในสนามรบบัดนี้ไร้เรี่ยวแรงราวกับผักเน่าเขาหัวเราะเยาะตนเองเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงแห้งผาก ก่อนจะพูดช้า ๆ ชัดถ้อยคำ

“ท่านพ่อ... ท่านต้องล้างแค้นให้ข้า” คำพูดนั้นเปล่งออกมาด้วยเปลวเพลิงในแววตา เจ็บปวดนัก แต่ชัดเจนและแน่วแน่

แม่ทัพหลานนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจหนักและเอ่ยเสียงต่ำอย่างยากเย็น

“ทำไม่ได้... ผู้ที่ลงมือกับเจ้ามิใช่ศัตรูธรรมดา หากแต่เป็นฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้กุมจิตใจฮ่องเต้”

“แม้แต่ข้า... หากคิดพลาดเพียงนิด ก็ไม่ใช่แค่เจ้า ข้าหรือจวนหลานแต่ทั้งตระกูลจะถูกลากขึ้นแท่นประหาร”

หลานหย่งจวินจ้องมองบิดา ชายผู้เป็นตำนานในสนามรบในดวงตาเขาไม่มีความเข้าใจ... มีเพียงเพลิงแค้นที่ลุกโชน

“ท่านมันขี้ขลาด... แค่ล้างแค้นให้ลูกในไส้ ยังไม่กล้า!” แม่ทัพหลานหันหลังให้บุตรชาย เขาไม่ตอบในทันทีปล่อยให้ความเงียบกดทับบรรยากาศ แล้วจึงพูดขึ้นเบา ๆ

“เจ้าจงลืมเรื่องนี้เสีย... มันจะทำลายทุกสิ่งที่เจ้าเหลืออยู่” แล้วเขาก็ก้าวออกจากห้อง โดยไม่หันกลับมาอีกบนเตียงนั้น หลานหย่งจวินนอนนิ่งดวงตาสั่นระริกเต็มไปด้วยเพลิงโทสะแม้สภาพเขาจะยับเยิน แต่สิ่งหนึ่งที่ยังไม่ตาย...คือ แค้นแค้นจนสุดใจและแค้นจนพร้อมจะฉีกทุกอย่างที่ขวางหน้าให้เป็นชิ้น ๆ