ตอนที่ 46 เพลิงแค้น

แม้บิดาจะสั่งอย่างหนักแน่นให้เขาลืมเรื่องการแก้แค้นแม้คำเตือนจะเต็มไปด้วยเหตุผลและน้ำหนักจากประสบการณ์ทั้งชีวิตของแม่ทัพผู้ผ่านศึกมาไม่ถ้วนแต่หลานหย่งจวิน… ไม่อาจลืมได้ยิ่งรู้ว่าคู่กรณีคือ ฟู่เหวินโหลว  ปราชญ์หลวงผู้เป็นเงาหลังบัลลังก์ผู้ได้รับความไว้วางใจจากองค์ฮ่องเต้มากที่สุดหัวใจของเขายิ่งเดือดพล่าน

การถูกเหยียบย่ำจนเหลือเพียงซากถูกทิ้งให้จมกองเลือดกลางป่าลับโดยไม่มีใครไยดีแม้กายยังเจ็บปวด แต่ในอก... มีเพลิงแค้นที่ลุกโชนไม่สิ้นสุดแม้จะยังขยับกายไม่ได้แต่ในสมองของหลานหย่งจวิน กระดานหมากได้ถูกวางแล้วเขาหันไปทางข้ารับใช้ที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงเสียงแหบพร่าดังขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจน

“ไปตามซูจิ่งหลงมา… บอกเขาว่าข้ามีธุระสำคัญจะพูดด้วย” ข้ารับใช้ผงะเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะรีบออกจากห้องโดยไม่กล้าซักถามไม่ทันไร... เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นหน้าประตูซูจิ่งหลงปรากฏตัวในอาภรณ์สีเข้มเรียบหรู สายตาเยียบเย็นดั่งคมมีดในร่างพ่อค้าแต่เมื่อเขาก้าวเข้าห้อง สีหน้ากลับแฝงแววเวทนาโดยไม่คิดปิดบัง

เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นภาพของชายหนุ่มผู้เคยยืนหยัดองอาจ บัดนี้ต้องนอนแน่นิ่งราวกับคนใกล้สิ้นลม

“การที่เจ้ายังมีลมหายใจ… ก็นับเป็นปาฏิหาริย์” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง ไม่ได้เยาะเย้ยหากแต่สะท้อนความจริงของโลกที่มีแต่เงามืดปกคลุมซูจิ่งหลงรู้ดีแม้เรื่องนี้จะเป็นความลับระดับสูงสุดแต่นานแค่ไหนเงาก็ย่อมรั่วไหล ไม่มีข่าวใดที่เขาไม่รู้

หลานหย่งจวินหัวเราะแผ่วเบาเสียงแห้งแล้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ยังมีแววหยิ่งผยองซ่อนอยู่ในแววตา

“สมกับที่ผู้คนขนานนามท่านว่า พ่อค้าแห่งความตายเงามืดในเมืองหลวงนี้… ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งใดหลุดรอดสายตาท่านได้เลย” ซูจิ่งหลงเพียงยกมุมปากเล็กน้อยไม่ปฏิเสธ เพราะนั่นคือความจริงเขาเดินเข้าใกล้เตียง หยุดยืนเบื้องหน้าหลานหย่งจวินสายตาหม่นลงเล็กน้อย เมื่อมองชายหนุ่มที่เคยแข็งแกร่ง… บัดนี้กลับราวกับซากชีวิต

“เจ้าต้องการอะไรจากข้า?” เขาถามเสียงเรียบ หลานหย่งจวินกลั้นลมหายใจ ก่อนตอบด้วยเสียงแผ่วแต่ชัด

“ข้า... ต้องการให้เจ้าช่วยล้มคนผู้หนึ่งให้สิ้น”

ซูจิ่งหลงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเอ่ย

“เจ้ารู้หรือไม่... ว่าคนที่เจ้าคิดจะจัดการนั้นมันเกินกว่าที่นักลอบสังหารธรรมดาจะแตะต้องได้? ถ้าหากมีข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวไม่ใช่แค่เจ้า… หรือข้าแต่พวกเราทั้งโคตร อาจถูกลากขึ้นแท่นประหารโดยไม่มีแม้แต่โอกาสแก้ตัว”

คำเตือนของเขา... หนักพอจะทำให้ใครหลายคนถอยหลังแต่ไม่ใช่กับหลานหย่งจวินแม้จะนอนนิ่งอยู่กับเตียง แต่ในแววตากลับลุกโชนด้วยเพลิงแค้นที่ไม่เคยมอด

“ข้าได้ยินมา... ว่าท่านรู้จักนักฆ่ากลุ่มหนึ่งพวกเขาไม่เคยพลาด ทุกครั้งที่ขยับ… ก็เหมือนคำสั่งตาย”

“ต่อให้ข้าต้องทุ่มทรัพย์สมบัติทั้งชีวิตข้าก็ยินดีจะจ่าย เพื่อแลกกับความตายของมัน”

ซูจิ่งหลงจ้องชายหนุ่มเงียบงัน ใบหน้าไร้อารมณ์ในที่สุด เขาก็เอ่ยเสียงราบ

“ไว้ข้าจะลองคุยกับเขาให้คนผู้นั้น... ปกติไม่รับงานง่าย ๆ เงินหรืออำนาจไม่อาจซื้อใจได้ หากเป้าหมายไม่มี ความชั่ว ที่โดดเด่นพอ... นางจะไม่ขยับ”

“นาง?” หลานหย่งจวินขมวดคิ้ว

ซูจิ่งหลงไม่ตอบ เพียงยิ้มมุมปากจาง ๆ

ไม่มีผู้ใดคาดคิด...ว่านักฆ่าไร้นาม ผู้เป็นตำนานของเมืองหลวงจะเป็น น้องสาวแท้ ๆ ของหลานหย่งจวินเอง สตรีที่ทั้งตระกูลหลานเคยไม่เหลียวแลเคยถูกตราหน้าว่าไร้ค่า...แต่ในวันนี้ นางคือเงามืดที่ทรงอำนาจเกินผู้ใด

เมื่อซูจิ่งหลงเดินทางไปยังจวนของนางหลานเยว่ รับฟังคำขอของพี่ชายเงียบ ๆ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดไม่มีคำถาม ไม่มีปฏิเสธ... แต่ก็ยังไม่ให้คำตอบหลังจากเขาจากไปนางยืนนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะหันไปยังลูกชายเพียงคนเดียว ด้วยสายตาอ่อนโยน

“หลานจิ่วอวิ๋น... ลูกรักท่านลุงของเจ้า หลานหย่งจวิน เขาล้มป่วยหนักเจ้าอยากไปเยี่ยมเขากับแม่ไหม?”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเด็กชายสว่างวาบทันทีที่ได้ยิน“อยากไปขอรับ ท่านแม่! ข้าคิดถึงท่านลุงเหลือเกิน!”

เด็กน้อยยังไร้เดียงสา ไม่รู้เลยว่าความแค้นโลหิตและการลอบฆ่ากำลังคืบคลานในดวงตาเล็ก ๆ ของเขา หลานหย่งจวินยังคงเป็นท่านลุงผู้เคยอุ้มเขาบนบ่า เคยสอนจับกระบี่ เคยเล่าเรื่องวีรชนให้ฟังใต้แสงตะเกียงหลานเยว่จูงมือลูกชาย เดินเข้าสู่จวนหลานอีกครั้งในรอบห้าปีภาพของแม่และลูกที่เดินเคียงกันช่างแสนอบอุ่น

หากผู้ใดได้เห็น... คงคิดว่าเป็นเพียงสตรีธรรมดา ที่พาลูกกลับมาเยือนบ้านเกิดแต่ไม่มีใครล่วงรู้ว่านาง... คือ นักฆ่าเงา ที่กำลังมองหาความชอบธรรมเพื่อปลดปล่อยความตายจากเงื้อมมือของนาง เมื่อก้าวเข้าสู่เรือนพักของหลานหย่งจวินเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เด็กชายตัวน้อยเบิกตากว้างทันทีที่เห็นบุคคลบนเตียง

“ท่านลุง!” เสียงใสของหลานจิ่วอวิ๋นเปล่งออกมาด้วยความดีใจ เขาวิ่งตรงเข้าไปกอดร่างที่นอนนิ่งของชายหนุ่มโดยไม่ลังเล

เป็นการกอดที่เต็มไปด้วยความคิดถึง ไร้เดียงสา และจริงใจสีหน้าของหลานหย่งจวิน… เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดรอยยิ้มอ่อนโยนที่ไม่เคยมีให้ใครปรากฏขึ้นอย่างเงียบงันแม้ร่างกายจะยังบอบช้ำเจียนขยับไม่ได้ แต่หัวใจของเขากลับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาดเพลิงแค้นในอกพลันลดความกรุ่นลงเพียงชั่วคราวเพราะมีเพียงเด็กน้อยคนนี้เท่านั้นที่สามารถทำให้เขาละทิ้งเกราะแข็งที่สวมไว้ตลอดชีวิตได้เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นแผ่ว แต่แฝงด้วยความสุขที่จริงแท้“ลุงก็คิดถึงเจ้า... จิ่วอวิ๋น”

ที่มุมหนึ่งของห้อง หลานเยว่ยืนเงียบสายตาที่เคยเย็นเฉียบตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าจวน บัดนี้อ่อนแสงลงแววตาของเธอสะท้อนความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายเป็นถ้อยคำได้ไม่ใช่เพียงความตื้นตันที่ลูกของนางยังมีรอยยิ้มในบ้านหลังนี้แต่เป็นเพราะภาพที่เห็นพี่ชายผู้เฉยชากับทุกสิ่งในโลกกลับปล่อยตัวเองให้เปลือยหัวใจอยู่เบื้องหน้าลูกชายของนาง

“หลานจิ่วอวิ๋น ลูกแม่… เจ้าไปเล่นกับพวกบ่าวก่อนนะ” เสียงของหลานเยว่แผ่วเบาและอ่อนโยน ราวกับสายลมยามเช้า“แม่มีเรื่องสำคัญต้องพูดกับท่านลุงของเจ้า”

เด็กชายตอบรับด้วยรอยยิ้มซื่อ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากเรือนเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ค่อย ๆ จางหาย ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอีกครั้งเรือนพักพลันกลับเข้าสู่ความเงียบสงัดบรรยากาศรอบตัวดูจะอึดอัดอย่างประหลาด ไม่ใช่เพราะคำพูด แต่เพราะความรู้สึกที่ไม่ได้เอ่ยหลานหย่งจวินทอดสายตามองน้องสาวผู้ซึ่งเขาไม่ได้พบหน้าเนิ่นนานแม้จะเป็นสายเลือดเดียวกัน… แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยมองนางในฐานะ น้องสาว เลยแม้แต่น้อย

ในสายตาของเขาหลานเยว่เคยเป็นเพียงสตรีคนหนึ่งที่ไร้ชื่อ ไร้ค่า และไร้ที่ยืนไม่ต่างจากมุมมืดในตระกูลหลานที่ไม่มีใครเหลียวแล