ตอนที่ 47 รับภารกิจ

แม้ร่างจะใกล้พังทลาย… แต่แววตาของหลานหย่งจวินกลับยังทอประกายดื้อรั้นไม่จางหาย เขาหลับตาลงช้า ๆ อย่างคนไม่อยากเผชิญหน้ากับเงาสะท้อนในอดีตที่กลับมายืนอยู่ตรงหน้า น้องสาวสายเลือดเดียวกันเสียงแหบพร่าดังขึ้นเบา ๆ จากริมฝีปากซีดเซียว เต็มไปด้วยแรงกดทับจากบางสิ่งที่ค้างคาในอก

“ที่ผ่านมา… ข้าไม่คิดจะขอโทษเจ้าหรอก” เขาเอ่ยเรียบ ๆ “ทั้งคำพูดถากถาง... ทั้งความเฉยชา ข้ารู้ว่ามันบาดลึก”

มันเป็นถ้อยคำที่ราวกับไม่มีเยื่อใย ทว่าในน้ำเสียงนั้นกลับสั่นเล็กน้อย ราวคนที่แบกบางอย่างมานานประโยคนั้น… ยิ่งปฏิเสธ ยิ่งฟังคล้าย “ข้าขอโทษ” มากกว่าคำไหนที่เคยกล่าว

หลานเยว่ไม่เอ่ยคำใดเพียงจ้องกลับด้วยแววตาเรียบนิ่งปราศจากคลื่นอารมณ์ ราวผู้ที่ถูกฝึกให้ไม่รู้สึกอีกต่อไปในดวงตานั้นไม่มีโทษ ไม่มีความแค้น… มีเพียงความว่างเปล่าของคนที่เคยเจ็บมาจนชา

“ข้าไม่ได้กลับมา...เพื่อฟังเจ้ารำพัน” นางตอบเสียงเรียบเย็น“ข้าต้องการรู้เพียงสิ่งเดียวเจ้าจะจ่ายอะไร...แลกกับภารกิจที่เจ้าฝากผ่านซูจิ่งหลง”

หลานหย่งจวินชะงัก เหมือนถูกฝ่ามือไร้รูปตบกลางใบหน้าในใจยังหมุนวนกับอดีตไม่พึงใจ แต่เสียงของนางก็ดึงเขากลับมาสู่ความจริงอันน่าตื่นตระหนกดวงตาของเขาเบิกโพลง ใบหน้าแข็งค้างอย่างคนไม่แน่ใจว่าความจริงคือสิ่งที่ได้ยิน

“...เจ้า พูดว่าอะไรนะ?”

เสียงนั้นแผ่วลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบร่างที่บาดเจ็บสั่นไหวไม่ใช่เพราะพิษไข้ แต่เพราะเขาเพิ่งตระหนัก… ว่า เงาในตำนาน ที่ลือกันว่าไร้ตัวตน อยู่เบื้องหน้าเขาในรูปลักษณ์ของน้องสาวที่เขาเคยเมินเฉย

“เป็นเจ้า... จริง ๆ?”

ภาพอดีตไหลย้อนกลับมาพร้อมความสำนึกที่เจ็บปวดยิ่งกว่าแผลในร่างเขาเคยพูดจาต่ำทราม เคยเมินนางอย่างคนไร้หัวใจและวันนี้สตรีที่เขาเคยดูแคลนกลับยืนอยู่ตรงหน้าในฐานะ… ความตายมีชีวิตหลานเยว่ยังคงไม่ยืนยันความเงียบของนางคือคำตอบชัดเจนที่สุดหลานหย่งจวินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วเอ่ยด้วยเสียงที่แตกพร่า

“หลานเยว่… ข้ายินดีจะมอบทุกสิ่งที่ข้ามีให้กับลูกของเจ้า”

สำหรับเขาแล้วทรัพย์สมบัติ อำนาจ ตำแหน่งแม่ทัพ ล้วนไร้ความหมายหากไม่อาจแลกมันกับความยุติธรรม หรืออย่างน้อย…การล้างแค้นหลานเยว่สบตาเขานิ่ง ๆ ดวงหน้าเย็นเยือก ไม่มีแววสะเทือนแม้แต่น้อย

“เช่นนั้น... ข้าจะรับงาน” น้ำเสียงของนางนั้นชัด ถ้อยคำราบเรียบแต่เปี่ยมด้วยน้ำหนัก“แต่จงจำไว้ให้ดีชะตาของมันผู้นั้น จะเป็นเช่นไร… ข้าจะเป็นคนตัดสินเองและเจ้าห้ามเอ่ยสิ่งใดอีกแม้แต่คำเดียว”

น้ำเสียงของนางไม่ใช่คำขอ ไม่ใช่เงื่อนไขแต่มันคือประกาศิตจากคนที่สามารถชี้เป็นตายได้ด้วยปลายนิ้วหลานหย่งจวินนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆรอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าโล่งใจอย่างไม่ปิดบังพร้อมด้วยประกายบางอย่างในแววตา คล้ายกำลังรอคอย

“เจ้า... คิดจะทำให้ฟู่เหวินโหลว... ต้องตกอยู่ในชะตาที่น่าสมเพชจริง ๆ หรือ?”

แม้เขาจะเกลียดปราชญ์หลวงจนแทบแหลกสลาย แต่ก็ยากจะจินตนาการได้ว่าใคร... จะล้มผู้ที่ยืนอยู่เหนือหัวคนทั้งแผ่นดินลงได้แต่หลานเยว่ไม่ตอบนางเพียงหันมองออกไปนอกหน้าต่างแคบ ๆ ดวงตานิ่งสงบแต่ลึกล้ำก่อนที่นางจะตอบตกลง นางไม่ได้ตัดสินใจเพียงเพราะความผูกพันหรือแค้นส่วนตัวนางได้ถามซูจิ่งหลงถึงเป้าหมายอย่างละเอียด

ชื่อของ ฟู่เหวินโหลว อาจเป็นดั่งเสาหลักของราชสำนักแต่เบื้องหลังชื่ออันทรงเกียรติเต็มไปด้วยคราบเลือดการจัดฉาก การสังเวยคนบริสุทธิ์การเปลี่ยนกฎหมายเป็นเครื่องมือและการกำจัดทุกเสียงที่ขัดขวางเส้นทางของเขาสำหรับหลานเยว่... แค่นั้นก็เพียงพอภารกิจนี้มิใช่แค่การฆ่าแต่มันคือการชำระล้างและเพื่อให้แผ่นดินนี้เบาลงจากน้ำหนักของอำนาจที่เน่าเฟะ

ระหว่างทางที่หลานเยว่จูงมือลูกชายกำลังจะเดินทางกลับจวนของตน เสียงเรียกจากด้านหลังพลันดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด

“เยว่เอ๋อร์… อยู่ร่วมทานอาหารเย็นกับพ่อก่อนเถิด”

เป็นเสียงของหลานซือเหยียน แม่ทัพใหญ่แห่งตระกูล และเป็นบิดาที่นางไม่อยากแม้แต่จะได้ยินชื่อนางชะงักเท้าเพียงชั่วครู่ แววตานิ่งเรียบไร้ความยินดี แต่ก่อนที่คำใดจะเอ่ยจากริมฝีปากเสียงใส ๆ ของเด็กชายที่อยู่ข้างกายก็แทรกขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ท่านแม่! เราจะได้กินข้าวกับท่านตาใช่ไหมขอรับ?”

สายตาใสซื่อของหลานจิ่วอวิ๋นสว่างวาบด้วยความยินดีแววตานั้นบ่งบอกถึงความรัก ความผูกพัน… และความไร้เดียงสาที่ไม่รู้เลยถึงความเย็นชาที่ซ่อนอยู่เบื้องลึกของตระกูลนี้หลานเยว่หลุบตาลงช้า ๆ หัวใจคล้ายถูกกดทับด้วยภาระบางอย่างที่ไม่อาจบอกกล่าว

นางไม่อยากเหยียบย่างในจวนตระกูลนี้แม้แต่ก้าวเดียวสำหรับนาง… สถานที่นี้คือรอยแผลที่ไม่เคยสมานคือความทรงจำที่เต็มไปด้วยการทอดทิ้งแต่เมื่อลูกชายของนางมองมาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังหญิงสาวก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ "อืม…"

คำตอบนั้นเปล่งออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาแต่มันมากพอจะทำให้เด็กชายยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจอย่างแท้จริง

หลานเยว่เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สบตากับผู้เป็นบิดาสายตานั้นไม่เปลี่ยนไปจากเดิมยังคงแข็งกร้าว เรียบเฉย… และห่างไกลแม้จะแสดงออกเพียงเล็กน้อยว่าต้องการให้หลานชายอยู่ร่วมโต๊ะ แต่ก็ไร้ซึ่งความอบอุ่นของคำว่า ครอบครัว

กระนั้นก็ตามอย่างน้อย เขาก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อลูกของนางดั่งที่เคยกระทำต่อนางนั่นย่อมมากพอ… ที่จะทำให้นางอดทนอยู่ในจวนแห่งความทรงจำอันขมขื่นนี้ได้อีกมื้อหนึ่ง เพื่อหลานจิ่วอวิ๋น

หลานเยว่และหลานจิ่วอวิ๋นได้นั่งลงข้างกายท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนอย่างสง่างามตำแหน่งที่นั่งในค่ำคืนนี้… เปรียบได้ดั่งคำประกาศที่หนักแน่นยิ่งกว่าถ้อยคำใดสตรีที่ครั้งหนึ่งเคยถูกตราว่าไร้ค่าในวันนี้ กลับนั่งอยู่เบื้องขวาของผู้นำตระกูล พร้อมกับบุตรชายผู้เป็นที่รักของเขาชัดเจนว่า... ชื่อของ หลานเยว่ บัดนี้ไม่ใช่เพียงอดีตที่หลงลืมอีกต่อไปแต่คือผู้มีบทบาท และอิทธิพล ที่แม้แต่เงาก็ไม่มีใครกล้ามองข้าม

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารควรจะอบอวลด้วยความสุขของครอบครัวท่านแม่ทัพยิ้มแย้ม หัวเราะกับหลานชายอย่างเบิกบานแต่ในมุมอื่น ๆ ของโต๊ะ ความสุขนั้นกลับดูฝืนยิ่งนักบางคนรู้สึกเหมือนอากาศถูกสูบออกจากปอด…ร่างกายเย็นเยียบ ช้อนในมือสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่อาหารในจานแม้รสเลิศเพียงใด กลับไร้รสชาติในปาก

โดยเฉพาะ หลานอวี้ซิน พี่สาวสายเลือดเดียวกันสตรีผู้เคยคิดขายหลานจิ่วอวิ๋นไปยังตลาดค้าทาส เพื่อแลกเศษเงินใบหน้ายิ้มละไมของนางในค่ำคืนนี้ดูแข็งทื่อราวกับหน้ากาก

“น้องพี่... พี่ดีใจเหลือเกินที่เจ้ามาร่วมมื้ออาหารในวันนี้ในที่สุดครอบครัวเราก็อยู่กันพร้อมหน้าเสียที”

ถ้อยคำที่ดูอ่อนโยน… หากแต่แววตากลับหลบเลี่ยง หัวไหล่เกร็งมือที่จับช้อนยังคงสั่นไหว ยามตักอาหารขึ้นมาช้า ๆ

แม้แต่น้ำเสียงอ่อนโยนก็ไม่อาจกลบความหวาดกลัวที่แผ่ซ่านจากข้างในได้ความทรงจำเรื่องฟันที่หลุดไปซี่หนึ่งกลางตลาดค้าทาสยังตามหลอกหลอนนางอยู่ในเงามืดของมื้ออาหารและที่ยิ่งกว่านั้น... คือรอยฝ่ามือที่เคยประทับแน่นบนใบหน้าในยามที่ถูกหลานเยว่ สั่งสอน ยามค่ำคืนอย่างไร้ความปรานี

หลานเยว่เพียงปรายตามองอีกฝ่ายนางไม่มาเพื่อรื้อฟื้นความหลังไม่มาเพื่อฟังคำพูดเสแสร้ง และไม่มาเพื่อให้อภัยใคร

หลานเยว่เพียงนั่งอยู่เงียบ ๆ กินไปเงียบ ๆ และเมื่อจานสุดท้ายหมดลง… นางจะลุกและจากไป